จริงนะ..คนไปไม่รุ้สึก เหมือนคนที่ต้องอยู่ ..ที่เดิม..

เข้าใจอารมณ์นี้ดีนะคะ เพราะเคยเป็นเหมือนกัน
ยามต้องห่างจากคนที่รัก
แล้วเราต้องเป็นคนที่มองอีกฝ่ายจนลับตา หรือ
แม้แต่หันหลังจากมา
น้ำตาและความรู้สึกขมในคอ
ต้องกล้ำกลืนไว้คนเดียว

เวลาเดินไปตามจังหวะของมัน
เข็มนาฬิกาไม่เคยเดินย้อนกลับ
ดูแลคนในครอบครัวดีดีนะคะ
โดยเฉพาะ "คุณแม่"

เคยเป็นเหมือนคุณนะคะ
ที่ตัวอยู่ทางนี้ คุณพ่อคุณแม่อยู่กรุงเทพฯ
สุดท้ายตัดสินใจพาท่านขึ้นมาอยู่ด้วยกันที่นี่
และบั้นปลายของชีวิตคุณพ่อมาหยุดที่นี่เช่นกัน
อย่างน้อย รู้สึกดีที่ว่า
ได้ดูแลท่านอย่างเต็มที่แล้ว

เชียงใหม่ อากาศเย็นลงเรื่อย ๆ บนดอยสูงยะเยือกแล้วค่ะ
หากได้มาเชียงใหม่ ยินดีต้อนฮับเน้อเจ้า

ใช่ค่ะ ใจเขาใจเราเน้อะ
เรารู้สึกอย่างไง
เเม่ก็คงไม่ต่างกัน
มนุษย์ต้องเจอกับทุกๆรสชาติของชีวิตอยู่เเล้วล่ะค่ะ

ยังไงเราต้องสุ้เน้อะ

เคยเป็นเหมือนกันค่ะ

ปล.ตอนนี้ที่บล็อกเปิดรับบริจาคเสื้อผ้าให้กับเด็กบนดอยค่ะ สนใจดูได้ที่บล็อกนะคะ

เศร้าเหมือนกันคะ เดาอารมณ์ออกเลย

ครับ การจากลาเป็นเรื่องปกติที่เราทุกคนต้องพบเจอ
แต่ก่อนจะจากลา ก้ต้องใช้เวลาร่วมกันให้คุ้มค่ามากที่สุดครับ เพราะเวลาจากแก้มจะไม่ได้เปื้อนรอยน้ำตาเพราะความเสียใจ แต่จะเปี่ยมไปด้วยความสุขที่ได้อยู่ร่วมกัน

ผมก็เป็นคนนึงที่ต้องเรียนรู้กับการจากลาครับ