การจากลา เราจำช่วงเวลาที่ชัดเจนไม่ได้ว่ากี่ปีแล้วที่เราไม่ได้ย้ายที่อยู่ จึงย้อนกลับไปดู blog เก่าๆ ที่เขียนเรื่องบ้าน (blog มันดีแบบนี้แหละ เก็บความทรงจำของเราได้)  https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=magnolia&month=04-2014&date=06&group=11&gblog=29 นั่นคือเมื่อ 5 ปีก่อนในช่วงเดือนเมษายน เราตัดสินใจย้ายมาอยู่บ้านเช่าแห่งนี้ และปีนี้เรารู้ว่าเรากำลังจะถูกลดเงินเดือน เราคิดว่ารายได้เราคงไม่พอที่จะเช่าบ้านอีกต่อไปแล้ว เลยบอกลาเจ้าของบ้านเมื่อปลายเดือนมีนาคม เราว่า "สิ้นเดือนหนูจะออกนะคะ" ตาเจ้าของบ้านบอกว่า "ไม่เป็นไรครับอาจารย์" พูดแค่นี้ เราเดินกลับมาน้ำตาคลอ ช่วงเมษาที่ผ่านมา เราก็ไม่ค่อยได้ไปคุยเล่นกับตาและยายเจ้าของบ้านเท่าไหร่ แต่ในใจคือ รู้สึกผิด ทั้งที่ไม่รู้ผิดอะไรเหมือนกัน มันผูกพันนะ 5 ปี มีอะไรก็ร้องเรียนตาให้ช่วย โดยเฉพาะตุ๊กแก และที่สำคัญคือ เราใช้เวลารอแมวอ้วนมา 8 เดือน หลังจากเดือนสิงหาปีที่แล้วมันหายไป เรากลัวว่ามันจะมาไม่เจอเรา เราคือเพื่อนเล่นของมัน แม้เราจะดูแลมันไม่ดี แต่มันก็ทำให้เราจิตใจอ่อนโยนขึ้นมาก พอผ่านไป 6 เดือน เราเชื่อแล้วว่ามันไม่กลับมาแล้วล่ะ เราจึงต้องไป ระหว่างนั้นเราร้องไห้คดถึงแมวหนักมาก ยังกะผัวตาย 555 เราย้ายกลับไปอยู่คอนโดเดิมที่ขายไม่ออก ก่อนหน้านี้ปีที่แล้วก็พยายามทำความสะอาดพร้อมขาย แต่ในเมื่อขายไม่ได้ ก็เริ่มขนของไปทีละอย่างสองอย่างไว้นั่น ทำห้องให้เป็นห้องพักกตากอากาศ เป็นสตูดิโอเย็บผ้า ไปนอนเป็นบางคืน อาทิตย์ละครึ่งก็ยังดี มันก็จะมีอุปกรณ์เครื่องใช้อยู่นั่นบ้างแล้ว ทีนี้พอต้องย้ายไปจริงๆ เราก็ขนย้ายจริงจังมากขึ้น หลังสงกรานต์นี่ทุกวันทุกเช้าต้องหิ้วไปแล้วสองสามชิ้น จนไม่พอ ขณะที่บ้านเช่าก็ยังนอนอยู่ และมีของเยอะมาก จนต้องยกให้น้องที่มาช่วยขนของไปส่วนหนึ่งไม่ว่าจะเป็นตู้เย็นเก่า ราวแขวนผ้า ชั้นวางของ ฯลฯ บางส่วนเราต้องขนกลับไปรกที่กรุงเทพฯ ต่อ ก่อนไปกรุงเทพฯ เราก็บอกตาว่า เราจะขนของไปกรุงเทพฯ ก่อน แล้วจะมาใหม่ แกว่าตามสบาย "ผมคงคิดถึงอาจารย์แย่เลย" เราสวนทันทีว่า "โอ๊ยยย หนูก็คิดถึงตาเหมือนกันค่ะ" ก็มาหลบแอบร้องตามระเบียบ แล้วเมื่อวานขับรถกลับมาเพื่อเคลียร์ห้องเป็นครั้งสุดท้าย ตัดใจทิ้งสมุดบันทึกไปหลายเล่ม มันไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บไว้ อ่านก็ไม่อ่าน ไม่คิดถึงใครอะไรใดๆ ทั้งนั้นแล้ว พอเคลียร์เสร็จ เดินไปบอกตากับยายและคืนกุญแจ ก่อนเราจะไป ตาเอาเงินค่ามัดจำมาคืน และบอกว่า "ขอบคุณมากๆ นะครับอาจารย์ อยู่ด้วยกันนานจนเหมือนเป็นคนบ้านเดียวกันเลย" เราก็ว่า "หนูก็ต้องขอบคุณตากับยายมากๆ ดูแลดีมาก หนูผูกพันยิ่งกว่าญาติอีกค่ะ แล้วว่างๆ หนูมาเยี่ยมใหม่นะคะ" พอเราไหว้ลา ตาบอกว่า "โชคดีนะครับอาจารย์ ขอให้อาจารย์มีความเจริญ" (โถ เจริญยังไง เขาตัดเงินเดือน ทำให้ต้องย้ายออก) เราขอบคุณอีกครั้งด้วยเสียงสั่นเครือ และขับรถออกมาด้วยน้ำตา (ร้องกี่รอบแล้วเนี่ย) เราไม่ชอบการจากลาเลยโดยเฉพาะสถานการณ์ที่ผูกพันกันนานๆ เราแพ้คนใจดีมีน้ำใจกับเรา แต่ทำไงได้ การจากลาไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันเป็นเรื่องตั้งใจ เราต้องไป เพราะวันหนึ่งเราก็ต้องไปอยู่ดี วันนี้เราเริ่มต้นใหม่ ทำตัวให้ชินกับที่อยู่ใหม่ ซึงมันก็คือที่อยู่เก่าเมื่อหกปีก่อนนั่นแหละ ทุกวันนี้ก็ยังอยากขายอยู่ ถ้าต้องย้ายอีกรอบก็ไม่ผูกพันกับใครแล้ว และพร้อมย้ายเสมอ ขอให้ขายได้เงินมาก็พอ Create Date : 01 พฤษภาคม 2562 Last Update : 1 พฤษภาคม 2562 16:29:39 น. 0 comments Counter : 860 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก