สิงหาคม เดือนแห่งความซวย ว่าจะเขียน blog อยู่หลายวัน แต่บิ้วท์ไม่ขึ้น มัวแต่เศร้ากับชะตากรรมตัวเองอยู่ ต้นสัปดาห์ที่แล้ว ดันได้โรคบ้าๆ มาเพิ่มอีกโรค ได้โรคประจำตัวติดตัวไปตลอดชีวิต ไปหาหมอกลับมาก็นั่งเศร้าน้ำตาไหลอยู่ครึ่งวัน บ่นกับตัวเอง "นี่กูทำอะไรลงไป แล้วทำไมต้องเป็นกูด้วย" ฟ้าดินลงโทษเหรอ??? จะทำอะไรทันมั้ย จะตายแล้วนะ ของที่ซื้อมายังใช้ไม่หมดเลย คิดเป็นตุเป็นตะ วันต่อมาเริ่มปลงได้ มองให้เป็นเรื่องตลกร้ายของชีวิต คิดว่าอีกไม่นานก็ตายแล้ว จะเป็นไรก็เป็นไร ช่างหัวมัน สิ้นเดือนก็คิดว่าจะไม่มีอะไรแล้วนะ คิดว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่ที่ไหนได้ เมื่อวันเลิกงานก็จะไปออกกำลังกาย เปลี่ยนชุดเสร็จสรรพแล้ว เห็นว่าเป็นวันศุกร์ ชิลล์ๆ ก็เลยเปลี่ยนที่ออกกำลังกายจากถนนในม. จะไปเดินป่า ไม่ได้เข้าป่ามาเป็นเดือนแล้ว อากาศก็ดี พอไปถึงประมาณห้าโมงเศษ จอดรถริมถนนปุ๊บ กำลังจะล้วงเอามือถือออกมา ได้ยินเสียงตึ้ง! รถสะเทือนทั้งคัน ตัวเรากระแทกกับพวงมาลัย แต่ไม่บาดเจ็บ เราก็หันไปมองด้านหลัง ไม่มีอะไร รถระเบิด ยางระเบิดเหรอวะ เราก็ยังไม่ลงจากรถนะ งงอยู่ว่าเสียงอะไร เห็นเด็กที่จอดรถมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างหน้าเรา มองมา แล้วพากันเดินมาที่รถเรา เราลงรถมาเงียบๆ ไม่ตื่นเต้นอะไร (ช่วงนี้คุมสติได้เยอะอยู่ หรือเฉยชาก็ไม่รู้นะ) เห็นมอเตอร์ไซค์ และคนกองอยู่ท้ายรถแล้ว เวรจริง โดนชนท้าย! เรามองดูความเสียหายก่อนเป็นอันดับแรก เพราะรถเด็กก็พัง เราก็พัง ถ้าแค่เฉียดๆ เราก็ยังพอให้อภัย เพราะเราจะไปเคลมประกันอยู่แล้วหลังจากถอยรถชนกระถางสองเดือนก่อน แต่นี่ไฟแตกด้วย เฮ้อ เราพูดไม่ออก ไม่ด่าสักคำ สงสารก็สงสาร ยังดีนะที่ไม่เป็นไรมาก แค่จุก ไม่มีเลือดออกหัวร้างข้างแตก เด็กที่มาดูเหตุการณ์ก็โทรหา 1669 เราก็ยืนงงๆ เด็กคู่กรณีถามเราว่า "รถพี่เป็นไรมากมั้ยคะ หนูขอโทษ" นางก็ยอมรับผิดว่านางไม่เห็นรถจอด เพราะมัวแต่มองข้างทางกับมองกระจกหลัง ไม่ได้มองข้างหน้า ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นล่ะมาเต็มแรงไม่มีรอยเบรคแต่อย่างใด รถนางก็เลยแตกไปหลายชิ้น เราไม่รู้จะว่ายังไงต่อดี เลยบอกว่าขอโทรหาประกันก่อน ซื้อประกันแล้วไม่ใช้มันก็แปลกอยู่นะ รถพยาบาลมา เจ้าหน้าที่ม.ก็มาด้วย ทีแรกเขาไม่รู้หรอกว่าเราเป็นอาจารย์ กู้ภัยแจงตำรวจ เพราะคู่กรณีบาดเจ็บ ส่วนเจ้าหน้าที่สาระแนหน่อย ถามเราว่าประกันชั้นอะไร เราว่าชั้นหนึ่ง เขาว่าประกันชั้นหนึ่งไม่ต้องแจ้งตำรวจหรอก ไปชนอะไรก็ได้ แล้วค่อยไปซ่อมเอง สงสารน้องเขา เรานึกในใจไม่อยากเถียง เออ มึงก็พูดง่ายเนอะ ไม่ใช่รถมึงนี่ ประกันมึงก็ไม่ได้จ่าย กูจ่าย กูซื้อประกันชั้นหนึ่งก็เพราะงี้แหละ กูไม่ได้กูขับรถดี แต่มันต้องมีคนขับรถที่ไม่ดีกว่าแบบนี้แหละมาชนกู กูไม่ได้ใจร้าย แต่กูไม่เข้าใจ รถทำประกันชั้นหนึ่งไม่มีสิทธิ์เอาผิดกับมอเตอร์ไซค์ได้เหรอวะ แล้วกูจะซื้อประกันชั้นหนึ่งทำไม? ถ้าซื้อเพื่อซ่อมเอง ระหว่างที่รอประกันมา รถพยาบาลก็พาเด็กไปรพ. และรอตำรวจมา เราเบื่อจะคุยกับเจ้าหน้าที่รู้มาก มีอีกลองแต๊กอีกตัวนึง เสือกๆ อีกคน ยืนพากย์ด้วย ถ้าเป็นมันนะมันก็ไม่แจ้ง ก็เรื่องของมึงมั้ยอ่ะ และกูก็ไม่ใช่มึงไง กูไม่ด่าเด็กก็บุญแค่ไหนแล้ว กูมีเมตตาแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูต้องเสียเงินเสียประวัติเพื่อต่อประกันแพงเพื่อให้ใครก็ได้มาชนเล่น กูจะชนอะไรก็ได้ แต่อย่าให้ใครมาชนกู ตอนนั้นเดินออกจากที่เกิดเหตุแล้วก็ไปเดินรอบสระน้ำไปหนึ่งรอบให้ใจเย็นไม่ด่าพวกขี้เสือก เดินกลับมา คนเต็มแล้ว รปภ.มาส่องทะเบียนรถ ตำรวจมาพอดี ร้อยเวรเดินมาเห็นหน้าเรา เรายกมือไหว้ทักทาย เขาจำเราได้เพราะเป็นตำรวจที่ทำคดีฟ้องผู้บริหารให้เรา พอเรียกเราว่าอาจารย์ เจ้าหน้าที่และรปภ.ถึงรู้ว่าเราเป็นอาจารย์ คงคิดว่ากูเขี้ยวสิท่า อาจารย์มมส ไม่ได้รวยเว้ย กูฟ้องเรียกเงินเดือนคืนมาเป็นปีแล้ว! ตำรวจแซวว่า "ท่านไม่ไปหาผมบ้างเลย ผมก็เลยต้องมาหาท่านเอง" เราว่า "จะให้ไปในฐานะผู้ต้องหาหรือคะ" แล้วเขาก็จดรายละเอียดไปเรียบร้อย เจ้าหน้าที่เสือกก็ยังอยู่นะ พอตำรวจไปก็ยังเสือกต่อ พูดอยู่นั่นแหละว่าวิริยะไม่ดีเอาทุกเม็ด ไม่ลดเบี้ยประกันให้หรอก สงสารเด็กคงจ่ายเป็นหมื่น มันก็เรื่องของกูกับเด็กมั้ย มึงไม่ได้ออกสักบาท นอกจากเสือก เราไม่ได้ขับเฟอร์รารี่นะจึงมีปัญญาไปซ่อมเอง ขับอีโคคาร์เฟ้ย คนขี่มอเตอร์ไซค์ไม่ได้แปลว่าจน และคนขับรถยนต์ก็ไม่ได้แปลว่ารวยนะ สักพักประกันภัยมา เจ้าหน้าที่มันคงเคยเห็น มันก็หนีเลย สงสัยจะเคยเป็นโจทย์เก่า เราก็เพ็ดทูลให้เขาฟังหมด เขาก็มาถ่ายรูปรถคู่กรณีกับรถเรา เราไม่ได้ขอเบอร์เด็กไว้ เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้แล้วไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โต จะรอให้เด็กคู่กรณีกลับมา ก็ไม่กลับมาสักที สรุปว่าต้องไปลงบันทึกประจำวันที่สถานีตำรวจ ตำรวจว่าจริงๆ น่ะต้องจอดรถทิ้งที่สภ.นะ แต่อนุโลมให้เราเอารถไปใช้ก่อนเพราะไม่เสียหายมากยังขับได้ ตำรวจบอกเราว่า "อย่าเพิ่งไปซ่อมนะ เผื่อผู้ปกครองของคู่กรณีจะมาดูความเสียหาย อย่าเพิ่งไปล้างรถด้วย" อันแรกพอได้ เพราะเรายังไม่มีตัวช่วยที่จะไปรับส่งเราก็ต้องใช้รถ แต่อันที่สองนี่กะจะไปล้างเสาร์อาทิตย์นี้อยู่แล้วนะ เพราะฝนหายแล้ว และไม่ได้ล้างมาชาติเศษจนมดพุ่งออกจากช่องแอร์ มาห้ามกันอีก นี่เข้าทางนะ ขี้เกียจขั้นสุดแล้ว เรามาคิดๆ ดูว่า เลข 44 ที่คิดว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงในชีวิต อาจจะไม่เสมอไป แต่อาจจะเป็นความซวยที่ทำให้ชีวิตมันวุ่ยวายมากกว่า เบื่อว่ะ! Create Date : 01 กันยายน 2561 Last Update : 1 กันยายน 2561 16:05:46 น. 0 comments Counter : 1226 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก