BlogGang.com : : Alex on the rock : ประสบการณ์แอดมิด

ประสบการณ์แอดมิด

ตั้งแต่จำความได้ เราไม่เคยนอนแอดมิดรพ.เลยค่ะ ไม่ว่าเจ็บปวดแค่ไหน ก็ไม่เคยได้นอน ไม่คุ้นกับรพ.เลยแม้แต่น้อย

เมื่อวานนี้เราประสบอุบัติเหตุในบ้าน เกิดจากการเย็บผ้านั่นเอง ตอนนั้นเรายังไม่ได้กินข้าวด้วย เช้ากินแค่กล้วยไปสองลูก คิดว่าถ้าเย็บเสร็จก็จะกินข้าวเที่ยง แต่เย็บยังไม่ทันเสร็จเลย เข็มหัก!ดังป๊อก แล้วเข็มไปอยู่ไหนอ่ะ อ้าววว นิ้วเลือดออก นึกว่าเข็มแทงธรรมดา พอดูไปดูมา เข็มหักที่นิ้วกูนี่เอง 5555 พอรู้ว่าเข็มทิ่มจากเล็บทะลุปลายนิ้วเท่านั้นแหละ รู้สึกเป็นลมเลยจ้ะ ตาลาย รีบคว้านมกล่องมาดื่ม แล้วรีบขับรถออกไปศูนย์การแพทย์ในม. ประมาณห้านาทีถึง กัดฟันสุดๆ แล้ว

พอไปถึงหมอไม่อยู่ไปกินข้าวเที่ยง กร๊ากกก หายเป็นลมเลย เปลี่ยนเป็นเครียดแทน เอาไงดีวะเข็มคานิ้ว พยาบาลบอกว่าให้ไปรพ.คณะแพทย์ในเมืองแทน เราว่าเราขับรถไม่ไหวแล้ว กลัวตาลาย เพราะหิวข้าว พยาบาลเลยโทรไปขอรถมูลนิธิมารับให้ ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีถึงจะมา จากนิ้วชาๆ เป็นเจ็บแล้ว

พอจะได้ขึ้นรถ คนขับให้นั่งหลัง แล้วหาที่จับเอง เพราะเราไม่นอน จะนอนไงวะ ไม่ได้เป็นไร เกิดมาก็เพิ่งได้ขึ้นรถวี้หว่อๆ ครั้งแรกนี่แหละ กระเทือนเลื่อนลั่นสุดๆ ไม่รู้จะจับตรงไหน หัวสั่นหัวคลอน กว่าจะถึง ตอนนั้นคิดว่าผ่าเสร็จก็กลับเลย ที่ไหนได้ไม่ใช่

ห้องฉุกเฉินที่นี่คนไม่เยอะ คุยโน่นคุยนี่จนบ่ายโมง หมอให้ไปเอ็กซเรย์ รอผลอีกเกือบครึ่งชม. อ่านผลแล้ว หมอไม่เสี่ยงบอกว่ามันจิ้มเข้าไปในกระดูก แล้วที่นี่ก็ไม่มีหมอกระดูกด้วย เอ้า ให้มันได้งี้สิ

ต้องรีเฟอร์ไปรพ.มหาสารคามแทน นั่งรถตู้ไปอีก ถึงโน่นบ่ายสองกว่า เจ็บกว่าเดิมแล้ว ตอนที่ไปถึง หมอดูฟิล์ม หมอสองสามคนคุยกัน หมอผู้ชายคนนึงพูดว่า เดี๋ยวจัดการให้ มันจะไปทิ่มกระดูกยังไง กระดูกมันแข็งอยู่นะ หมอผู้หญิงบอกว่าอาจจะเป็นเงาซ้อนกัน เราก็ไม่อยากเถียง คือถ้าไม่เข้ากระดูกก็ดี จะได้กลับเลย

หมอผู้ชายออกอาการมั่นๆ หน่อย บอกว่าขึ้นไปนอนซิ เดี๋ยวเอาออกให้ ง่ายๆ พอเปิดแผลเท่านั้นแหละ เราบอกเลยว่ามันทะลุมาทางนี้นะ อึ้งไปเลยจ้ะ เดินหนีไปเลย ผู้หญิงต้องจัดการส่งต่อให้หมอกระดูกรักษาแทน บอกว่าไม่อยากเสี่ยง กลัวกระดูกแตก

รอไปอีกครึ่งชม.บ่ายสามโมง ถึงได้เอ็กซเรย์อีกรอบ แล้วบอกให้แอดมิด เราว่ามันหนักขนาดนั้นเลยเหรอ หมอคงอธิบายเรายาก เพราะเราคิดว่าเอาออกก็เสร็จแล้ว ทำไมต้องแอดมิด

เราโง่เกินกว่าจะเข้าใจ เพราะหมอที่นี่มีน้อย หมอกระดูกเข้าเวรคนเดียวผ่าทุกเคสทั้งคืน เราก็เป็นคิวเกือบสุดท้ายล่ะมั้ง แอดมิดห้องรวมศัลยกรรมกระดูกหญิง โดยที่เขาไม่ถามสักคำว่าเราอยากนอนห้องไหน ใช้บัตรประกันสังคมก็คงเต็มที่ได้ห้องนี้ล่ะมั้ง ขวายายอายุ 70 ซ้ายเด็กน้อย 4 ขวบ พยาบาลบอกว่าคงจะได้ผ่าค่ำๆ เราก็ตายแล้ว จะทำไรวะ ไม่มีอะไรมาเลย เลยขอพยาบาลกลับบ้านก่อน ไปปิดบ้าน พยาบาลงง ถามว่าเราอยู่คนเดียวเหรอ ไม่มีใครปิดให้เหรอ

เราโทรตามน้องที่ทำงานให้มาหา โชคดีที่น้องไม่ได้ไปไหน เลยมารับกลับบ้าน เก็บข้าวของเล็กน้อยไปรพ. ดีนะซักผ้าเสร็จแล้วเมื่อเช้า ไม่งั้นแย่เลย ดูสภาพกลับมาเหมือนคนบ้าหนีออกจากรพ.555

กลับไปนอนๆ นั่งๆ บ้าอยู่บนเตียงจนเบื่อ ดีที่น้องซื้อหนังสือมาให้อ่านฆ่าเวลา คุยกับยาย(แม่ของเด็ก4ขวบ) หลายเรื่อง แกพูดอีสาน เราก็ตอบภาษาไทยมั่ง อีสานมั่ง พูดผิดพูดถูก แกถามว่าเราเป็นคนที่ไหน พอบอกว่าเป็นคนสงขลาเท่านั้นแหละ ยาวเลย เพราะแกก็เคยอยู่นั่น เราหิวข้าวมาก น้ำข้าวก็ไม่ได้กิน เพราะเขาเผื่อดมยา ถ้าเราทนไม่ไหว

กว่าจะได้เข้าห้องผ่าตัดก็สี่ทุ่ม ตอนนอนบนเตียงเวียนหัวมาก ไม่เคยนอนเตียงให้เข็นแบบนี้ วิ่งก็ไม่ได้ใส่ นอนรอหน้าห้องผ่าตัดอีก ได้ผ่าจริงตอนสี่ทุ่มครึ่ง สรุปว่าฉีดยา และไม่ต้องถอดเล็บ แค่กรีดเปิดปากแผล เจ็บที่สุดก็ตอนฉีดยาบล็อกนี่แหละ นรกเลย เข็มแรกมันร้อนเหมือนไฟลน จืี๊ดดดสุดๆ ต้องร้องเสียงดัง พอเข็มที่สอง หมอต้องมาตีบอกหยุดร้องได้แล้ว หมอนี่ไม่รู้อะไรเสียเลย การร้องมันช่วยลดความกลัวและความเจ็บปวดได้ครึ่งนึงเลยนะ

ตอนผ่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว ประมาณ 15 นาทีก็เสร็จ เฮ้อ...รอสิบชม.กว่าจะได้จัดการมัน นึกว่านิ้วตายต้องตัดทิ้งเสียแล้ว สุดๆ เลยพี่น้องครับ

กลับมาห้องรวม กินน้ำกินหนมใหญ่เลย แปรงฟันเสร็จ นอนไม่หลับจ้า ทรมานมาก ร้อนก็ร้อน เพราะเป็นห้องพัดลม ไฟก็เปิดๆ ปิดๆ คนร้องมั่ง พยาบาลมาปลุกมั่ง กว่าจะได้หลับก็เกือบเช้า ไม่ทันไร ตีห้าเขาเปิดไฟอีกแล้ว ปลุกคนไข้ เรารู้สึกจะอ้วกอ่ะ เวียนหัว หน้ามืด แต่วัดความดันแล้วไม่เป็นไร เหมือนนอนไม่พอ ไปเอ็กซเรย์แต่เช้า

เจ็ดโมงอาหารเช้าข้าวต้มมาให้ เราซัดซะเกลี้ยงเลย หิว กินเสร็จ นอนไปชม.นึง ลุกมาอ่านหนังสือ คุยกับเตียงข้างๆ รอหมอมาดู เพราะหวังว่าจะได้กลับบ้าน ไม่ทันไร ต้องกินข้าวเที่ยงอีกแล้ว ไม่รู้ทำไร งีบอีก นอนเน่า น้ำไม่อาบ หัวก็คัน กางเกงในสองวันแล้ว 555

บ่ายหมอมา บอกว่ากลับบ้านได้ โทรหาน้องที่ทำงานมารับ แวะกินน้ำหวานๆ หน่อยก่อนกลับ

ใครจะเชื่อว่าเข็มทิ่มนิดเดียวถึงขั้นแอดมิดเลยทีเดียว ก็ทั้งวอร์ด เราปกติกว่าเพื่อน ไม่มีญาติมาดูแล ดูแลตัวเองหมด วิ่งเล่นได้ว่างั้นเหอะ นับว่าโชคดีสุดๆ แล้ว ไม่ต้องถอดเล็บ ไม่ต้องตัดนิ้ว กระดูกไม่แตก ตอนเกิดเรื่องใหม่ๆ ไม่กล้าบอกแม่ กลัวแม่ไม่สบายใจ แต่ก็ตัดสินใจบอกไป เพราะกลัวพิการหรือตายโดยไม่ได้ล่ำลาแม่

ได้นิ้วเดี้ยงกลับบ้านเป็นที่ระลึก ถามว่าเลิกเย็บผ้ามั้ย? ไม่ค่ะ กว่าจะมาถึงจุดๆ นี้ มันไม่ง่ายเลยนะ

ได้ประสบการณ์แอดมิดรพ.อีกต่างหาก อยู่คนเดียวเป็นลาภอันประเสริฐ แต่ใช้บัตรประกันสังคมเป็นลาภอันประเสริฐกว่า 555

Create Date : 13 กันยายน 2558

Last Update : 13 กันยายน 2558 21:13:11 น.

4 comments

Counter : 2036 Pageviews.

อ้่านแล้วเสียวตามเลยครับ

โดย: Dragonfly7Colors

วันที่: 14 กันยายน 2558 เวลา:8:58:54 น.

ฮี่ๆๆ ดูฟิล์ม x-ray เสียวยิ่งกว่า

โดย: Alex on the rock

วันที่: 14 กันยายน 2558 เวลา:10:50:53 น.

หายไว ๆ ครับ

โดย: Lovebird IP: 1.10.201.128 วันที่: 14 กันยายน 2558 เวลา:19:26:04 น.

ได้ประสบการณ์แปลกๆ ใหม่ๆ ทำให้ชีวิตมีสีสันมากขึ้น คนในรพ.ส่วนใหญ่เข้าใจว่าเรารับจ้างเย็บผ้า หรือไม่ก็เป็นสาวโรงงานเย็บผ้า มองในแง่ดีก็คิดซะว่ามาเก็บข้อมูลเขียนนิยายละกัน

แลกกับเลือด เนื้อ และกระดูก!!!

โดย: Alex on the rock

วันที่: 14 กันยายน 2558 เวลา:20:46:25 น.