หนึ่งในไม่กี่คน

ช่วงนี้ค่อนข้างดราม่าบ่อยหน่อย เพราะท้อถอยกับชีวิต ไม่ใช่ใครทำให้ท้อถอยหรอก ตัวเราเองนี่แหละที่ไม่เข้มแข็งไม่เด็ดเดี่ยว ก่อนหน้านี้เราสงสัยอยู่ว่าเราเป็นบ้าอะไรวะ ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ได้

แต่พอได้คุยกับเพื่อนที่เมกาหลายๆ วัน เล่าถึงความทุกข์ใจ กับปัญหาที่มันอยู่ในตัวเองให้มันฟัง สิ่งที่มันถามเราคือ ทำไมเราไม่เลือกเดินตามสิ่งที่ตัวเองคิดและตัดสินใจ? ความมั่นใจเราหายไปไหน? เราคนเดิมอยู่ที่ไหน? เอากลับมาสิ! เออนั่นล่ะ ถึงได้คำตอบว่าทำไมวันนี้เราถึงตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้


เพื่อนเราบอกว่า มันโชคดีที่ได้เราเป็นเพื่อน มันว่าเพราะเราเป็นคนที่มั่นใจทุกอย่างที่ทำ มันจึงเลียนแบบเรา ทั้งที่สมัยนั้นเรานำความฉิบหายมาสู่ชีวิตทั้งเราและมันด้วยซ้ำ เรานับเป็นตัวอย่างที่เลวที่กลับเป็นแรงผลักดันให้เพื่อนไปได้ดีซะงั้น พ่อแม่ของมันคงกลุ้มใจและอยากด่าเรา แต่ด่าไม่ได้ก็เลยไปด่าลูกแทน เพื่อนเราตัดสินใจหนีไปเมืองนอกตั้งแต่เรียนไม่จบป.ตรี เรายังคิดว่ามันไปต้องบ้าๆ บอๆ อยู่ที่นั่นแน่ๆ หายไปสิบปี รู้ข่าวอีกที มันสุขสบาย อิสระทั้งกายและใจเป็นตัวของตัวเองไปแล้ว กลับมามองที่เรา ตรงข้ามกับมันอย่างสิ้นเชิง เราถูกครอบงำทางความคิด การตัดสินใจ หนำซ้ำยังหมดอิสรภาพทางใจอีกด้วย

และเมื่อเพื่อนรู้ว่าเราทุกข์ใจไม่ว่าเรื่องใดๆ มันก็ไม่ทอดทิ้งเราให้โดดเดี่ยว ทั้งที่อยู่ไกลกัน มันยังถามสารทุกข์สุกดิบอยู่ตลอด เป็นห่วงเรา ร้องไห้กับเรื่องของเราโดยไม่เกี่ยวกับมันเลย มันเคียดแค้นแทนเรา พอมันร้องไห้ สามีฝรั่งมันรู้เรื่องก็พลอยอินกับเรื่องของเราอีก เพื่อนแบบนี้หายากอยู่นะถ้าใครได้เจอจงรักษาไว้ เราโชคดีที่ได้รู้จักมัน มากกว่ามันโชคดีที่ได้รู้จักเรา

นี่คือเรื่องของเพื่อนรักของเราคนหนึ่งที่แค่อ่านข้อความของมัน เราก็นั่งร้องไห้ได้ด้วยความเต็มใจ

Create Date : 27 สิงหาคม 2556		0 comments
Last Update : 27 สิงหาคม 2556 21:53:43 น.
Counter : 1759 Pageviews.
Share Tweet