เมื่อความผิดหวังมาเยือนในวันอาทิตย์

เมื่อวันศุกร์ เรายังร่าเริงแจ่มใสอยู่นะ เพราะเล่าเรื่องบ้านเช่าให้แม่ฟัง แม่ก็เห็นคล้อยตาม บอกให้เราไปต่อราคากับตายายที่เป็นเจ้าของบ้าน ไอ้เราก็มีความหวังว่าจะย้ายในเดือนหน้านี้แล้ว คิดๆ อยู่จะซื้ออะไรเข้าบ้านใหม่บ้าง

วันเสาร์แม่มาหาที่มหาสารคาม วันอาทิตย์เราพาแม่ไปดูบ้านที่ต่างๆ ใกล้ๆ กับที่ทำงาน รวมทั้งทำเลทำกิจการขนาดย่อมของเรา แม่ก็เห็นด้วยกับกิจการที่เราคิดนะ เราบอกว่าถ้าไม่ให้เรากลับบ้าน เราก็จะหาอาชีพที่นี่แหละ เราไม่มีทางไปแล้ว แม่ก็หัวเราะและบอกว่าอีกสามปีค่อยกลับ เราเริ่มเซ็งนิดหน่อยละ

จากนั้นเราก็พาไปดูบ้านที่จะเช่าซึ่งอยู่ห่างจากที่ทำงานไปประมาณ 16 กิโล ไปได้แค่ไม่ถึงห้ากิโล แม่บ่นว่าไกลแล้ว ตอนนั้นเราจิตตกนิดนึง เพราะยังไม่ถึงครึ่งทางเลย

กระทั่งไปถึงที่ แม่ไม่ชอบเพราะเป็นบ้านที่ไม่มีเพื่อนบ้านสักเท่าไหร่ แม่เข้าใจว่าเราจะได้อยู่ในรั้วเดียวกับเจ้าของบ้าน เราบอกว่าแบบนั้นเราไม่ชอบ เราเกลียดการทักทายทั้งเข้าและออก หรือการจับตามองว่าวันๆ เราทำอะไร ใครไปใครมาบ้าง นึกถึงสมัยตอนที่อยู่บ้านป้าเมื่อสิบกว่าปีก่อน นรกแท้ๆ เช่นเดียวกับคอนโดที่นี่ เราเซ็งมากกับพี่นิติบุคคล เราเข้าออกคอนโดบ่อย ก็ถามว่าเราเป็นไงบ้าง เห็นเข้าออกบ่อย เราตอบไปว่า “ไม่เป็นไงค่ะ” เออ...จะให้ตอบว่าไงวะ??? อยากตอบไปว่า “ทำไมเหรอ ก็บ้านกูอ่ะ” ขนาดบางทีกดลิฟต์จะขึ้นห้องแล้ว ก็ยังตามมาคุย บางทีหิ้วของหนักพะรุงพะรัง ก็คุยนานอีก ขอบคุณที่ทักทาย แต่อย่าบ่อย! อาจจะเป็นอีกหนึ่งเหตุผลของความอยากปลีกวิเวก

แต่อย่างไรก็ตาม วันนี้แม่ทำให้เราผิดหวังมาก ท้อแท้กับการมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วนะ นี่เราจะต้องทนอยู่แบบนี้ต่อไปนานแค่ไหน ชีวิตนี้มันเศร้านัก เวียนหาบ้านจนน้ำมันเกือบหมด ก็ไม่มีที่ต้องการของแม่ (ตกลงแม่อยู่หรือเราอยู่)

ตอนเย็นแม่โทรมา บอกว่าแม่อยากให้ไปอยู่หอที่แม่พักอยู่ (ช่วงที่แม่มาเราให้แม่ไปนอนหอพักอื่นเพราะห้องเราไม่มีทีวี อยู่ด้วยกันนานๆ อาจจะทะเลาะกันได้) เล็กหน่อยแต่ปลอดภัย แม่เป็นห่วง เราเข้าใจในความเป็นห่วงของทุกคน แต่ก็แปลกดีนะ ก่อนหน้านี้บ่นว่าคอนโดเราที่อยู่นี้แคบ ไม่สะดวก ไม่อยากมา ทำกับข้าวก็ไม่ได้ แต่ตอนนี้กลับจะให้ไปอยู่หอพักที่เล็กกว่าเดิมอีก เพียงเพราะความปลอดภัย จริงอยู่เราก็ต้องการความปลอดภัย ทำไมแม่ไม่คิดตั้งแต่บอกให้เรามาอยู่ที่นี่เมื่อหกปีที่แล้ว ปล่อยให้เรามาอยู่คนเดียวทำไม? แล้วมาเป็นห่วงอะไรตอนเราใกล้จะสี่สิบ แค่แม่พูดคำเดียวว่า “เป็นห่วง กลับไปอยู่บ้านเถิด” ทุกอย่างก็จบ แต่แม่ไม่พูด แม่กลับบอกให้เราทนไปอีกสามปี ซึ่งเมื่อสามปีที่แล้ว แม่ก็พูดอย่างนี้ จนทุกวันนี้เราไม่เหลือใครแล้วให้บ่นด้วยแล้วนอกจากระบายไว้อ่านเองในบล๊อก แม่แค่กลัวเรากลับไปเกาะแม่เท่านั้นเอง นั่นคือเหตุผล!!

มันช่างเป็นวันอาทิตย์ที่หดหู่เสียจริงๆ

Create Date : 25 สิงหาคม 2556		2 comments
Last Update : 25 สิงหาคม 2556 20:45:57 น.
Counter : 1593 Pageviews.
Share Tweet