พรจากแม่

กลับมาบ้านช่วงปีใหม่หลายวัน หอบนวนิยายที่เตรียมส่งประกวดมาด้วย เแล้วอ้อนวอนกึ่งบังคับให้แม่ช่วยอ่าน บอกว่ามีการบ้านให้แม่ทำ ทีแรกแม่ไม่รู้ว่าทำไร รีบปฏิเสธไว้ก่อน พอรู้ว่าแค่อ่านนิยายให้หน่อยเลยยอม มันแค่ 80 กว่าหน้าเอง ให้อ่านแต่ห้ามแก้โครงเรื่อง ช่วยปรู๊ฟคำถูกคำผิดและให้บอกว่ารู้เรื่องมั้ย

ค่ำคืนหนึ่งแม่คงนอนไม่หลับ ตื่นมาดึกๆ เปิดไฟมาอ่านนิยายเรา ตอนเช้าแม่บอกว่า อ่านได้ 3 ตอนแล้วนะ แล้วก็ชมว่าเก่ง เข้าใจคิด เขียนแล้วทำให้อยากรู้เรื่องตอนต่อไป แต่เขียนผิดสองสามจุด พูดแค่นี้เราก็ดีใจแล้วล่ะที่แม่อ่านมันรู้เรื่อง

พออีกวันนึง แม่ก็ตั้งใจอ่านเป็นจริงเป็นจังจนจบทั้งสิบตอน พร้อมกับเขียนโน้ตมาให้ว่ามีคำผิดตรงไหนบ้าง แม่ถามว่า “ส่งประกวดที่ไหน” เราว่า นายอินทร์อะวอร์ด แม่พูดทันทีว่า “ได้อยู่แล้ว” อู๊ยยยย สาธุ แม้จะเวอร์ไปหน่อยก็ตาม เรื่องนี้เราตั้งใจเขียนอยู่หนึ่งปี เขียนจบแล้วไม่มีเวลารีไรต์อีกรอบ จนผ่านไปอีกปี สรุปรวมใช้เวลากับมันสองปี

คำของแม่ นับเป็นพรปีใหม่ที่ประเสริฐที่สุดแล้ว เราไม่ได้หวังขนาดนั้น (เพราะตกรอบทุกปี) จะเข้ารอบหรือเปล่าไม่กล้าคิด ขอให้ได้ส่งให้กรรมการอ่านพอใจแล้ว พอแม่พูดงี้เรายิ้มเลย แม่ย้ำว่า “เชื่อแม่ ขนาดแม่อ่านแล้วยังอยากรู้ตอนจบเลย”

น้ำตาจะไหล ยกให้แม่เป็นครูเราเลย ถ้าแม่ไม่อ่าน ก็ไม่รู้ใครจะอ่านให้แล้วล่ะ

Create Date : 03 มกราคม 2558		1 comments
Last Update : 3 มกราคม 2558 22:36:25 น.
Counter : 1377 Pageviews.
Share Tweet