กลัว...ก่อนจะเป็นอัลไซเมอร์

เรารู้สึกเบื่อหน่ายการมีชีวิตอยู่นานๆ บนโลกใบนี้ เพราะเรากลัวความแก่ (กว่านี้ไปเรื่อยๆ) ไม่ใช่แค่หน้าเหี่ยวนะ แต่มันเป็นภาวะทรุดโทรมของสภาพร่างกายที่ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ โดยเฉพาะความจำเสื่อม หรืออัลไซเมอร์ แม่เรากลัวเป็น เราเองก็กลัว เพราะโรคพันธุกรรม มาจากยาย และเรารู้สึกว่าทุกวันนี้ก็เริ่มจะมีอาการหลายๆ อย่างแล้วล่ะ เช่น จะกินลำไย หยิบออกมาจากตู้เย็น แล้วก็ไปทำอย่างอื่น มาเห็นอีกที อ้าวลืมกิน อ่านคู่สร้างคู่สมเรื่องซ้ำ กว่าจะรู้คืออ่านจบเรื่องแล้ว คิดว่าตัวเองลืมมือถือ ขับรถไปครึ่งทางต้องเลี้ยวกลับมาเปิดบ้าน ไม่เห็นมือถือบนโต๊ะ ไปดูในกระเป๋าถึงรู้ว่าหยิบใส่กระเป๋าแต่แรกแล้ว ล็อกกุญแจรถเสร็จ เดินกลับไปเปิดอีกที ล็อคยังวะ?

เมื่อวานแม่โทรมา เราก็บ่นๆ ให้แม่ฟังว่า ไม่อยากอยู่นาน กลัวเป็นอัลไซเมอร์มาก ขับรถอยู่แล้วจำไม่ได้ว่าตัวเองจะไปไหน หรือไม่ก็ขับไม่เป็น พูดๆ ไปแม่ก็กลัวเราจะเป็น พยายามปลอบใจว่า พ่อเรา ย่าเราความจำดี ติดทางโน้น ไม่ติดทางแม่หรอก แล้วเราเป็นเขียนหนังสือ อ่านหนังสือ ไม่เป็นแน่ๆ แต่ใครจะไปรู้ล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ต้องรออายุ 70-80 หรอกนะ 50 ก็เป็นได้แล้ว นี่ก็อีก 10 ปีเอง ลืมโน่นลืมนี่ง่ายเกิน จนน่ากลัว แล้วดันจำในเรื่องไม่เป็นเรื่องแทน

แม่บอกเราว่าให้เบอร์โทรของแม่กับเพื่อนๆ ด้วย เพราะวันหนึ่งถ้าเราเกิดเดินแก้ผ้าหน้าบ้านขึ้นมา แม่จะได้ไปรับกลับ แม่ก็นะ คิดได้ไง ทุกวันนี้เราไม่ได้อยู่กับเพื่อน วันๆ หนึ่งเพื่อนไม่รู้หรอกว่าเราทำไรบ้าง แล้วเพื่อนจะรู้มั้ยอ่ะ ว่าเราเดินแก้ผ้าอยู่?

Create Date : 14 กันยายน 2557		1 comments
Last Update : 14 กันยายน 2557 20:19:27 น.
Counter : 1793 Pageviews.
Share Tweet