ใช้ชีวิตมา 48 ปี

เมื่อวานเป็นวันที่ครบรอบวันเกิด 48 ปี

เพิ่งคิดได้ว่าเขียนถึงตัวเองเสียหน่อย เมื่อวานตื่นเช้าแบบงงๆ สลึมสลือบอกตัวเองมีชิวิตอยู่บนโลกนี้มา 48 ปีแล้วนะ อดทนอะไรขนาดนี้ จริงอยู่ภายนอกอาจจะดูเหมือนไม่มีอะไรใช้ชีวิตปีต่อปีไปเรื่อยๆ

แต่อยากบอกว่าปีที่ 47 น่ะเหี้ยมาก!!! ถึงมากที่สุด อยากกินกัญชาเพื่อลบความทรงจำเก่าๆ ที่ไม่อยากจำเสียให้สิ้น

ทำงานอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จ สมองฝ่อลง วิกฤติวัยกลางคืนกำเริบหนักแบบไม่รู้ตัว หมดไฟเต็มรูปแบบ อกหักอย่างรุนแรงกว่าจะผ่านไปได้ในแต่ละวัน ใจพังแล้วพังอีก สงสารตัวเองมากๆ จะเป็นซึมเศร้าอยู่มะลอมมะล่อ พึ่งพาการฝังเข็มเป็นทางเลือก เสพติดความเจ็บปวด ไม่กลัวเข็ม ไม่กลัวตาย แต่กลัวทรมาน เลยต้องรักษา เกือบจะผ่านไปได้อยู่แล้วเชียว มะเร็งแดกอีก เออ เอ้าชีวิตกู!!

ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่รอดแล้วมั้ง แต่เพราะความไม่กลัวตายของเรานี่แหละที่ทำให้เราไม่เดือดร้อนกับความเจ็บป่วยทางกายเท่ากับทางใจ

ไม่มีกำลังใจอะไรนักหนาหรอก ใช้ชีวิตแบบเดิมตัวคนเดียวนี่แหละ ไม่มีอะไรเยียวยาใจ แค่มันยังไม่ถึงเวลาตายเท่านั้น

วันเกิดปีนี้ก็พิเศษหน่อยตรงที่แม่กับพี่สาวคนกลางมาหาถึงที่นี่ มาเยี่ยมมาดูสภาพเราหลังผ่าตัดเสร็จ ซึ่งก็แปลกใจที่เราไม่เป็นไรอย่างที่เขานึก แต่ก็ไม่มีผลทางใจอยู่ดี มากับไม่มาก็เหมือนกัน

เอาจริงๆ ไม่มีวันไหนที่เรียกว่ามีความสุขได้สักวันหรอก แต่ทุกข์มากทุกข้น้อย เฉยๆ ไร้ความรู้สึกมากกว่า

Create Date : 15 มิถุนายน 2565		0 comments
Last Update : 15 มิถุนายน 2565 10:07:54 น.
Counter : 571 Pageviews.
Share Tweet