ตัวอย่าง 
ไม่ได้เป็นผู้ที่ปฎิบัติอย่างจริงจังค่ะ จึงไม่ค่อยทราบอาการต่างๆที่เกิดจากการนั่งสมาธิ จะได้ปฎิบัติก็เมื่อมีเวลาว่าง หรือผ่อนคลายสบายใจจึงจะนั่งสมาธิ แต่อาการที่เพิ่งเกิดขึ้นขณะนั่งสมาธิทำให้ดิฉัน
เกิดกลัวการนั่งสมาธิขึ้นมา
เริ่มจากนั่งสมาธิปกติกำหนดลมหายใจเข้าออกพุธ โธ ก็เกิดอาการปวดเมื่อยจึงกำหนดคิดว่าร่างกายไม่ใช่ของเรา จิตเท่านั้นที่เป็นของเรา เพื่อ
ให้ไม่สนใจอาการปวดเมื่อยดังกล่าว แต่พอกำหนดคิดอย่างนั้นไปซักพักก็สังเกตุตัวเองตลอดว่า
เหมือนร่างกายแขนขาหายไป ไม่รู้สึกใดๆ จึงกำหนดต่อไปก็
รู้ว่าจังหวะการหายใจเบาลงๆจนเหมือนไม่หายใจ สักพักก็เหมือน
ตัวเบาๆขึ้นที่สูงและนิ่งมาก จากนั้นก็เหมือน
หูดับค่ะ
ไม่ได้ยินเสียงใดเลย กลัวค่ะ เพราะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรจึงออกสมาธิลืมตาทันที แต่ยังไม่ได้ขยับตัวยังนั่งท่าเดิมอยู่
รู้สึกว่าต้องแผ่เมตตาทันที
ไม่รู้ว่าทำไมคิดอย่างนั้น แต่รู้สึกว่าต้องทำทันทีทั้งๆที่อยู่ในท่านั่งสมาธินั้น หลังจาก
ลืมตาแล้วนั้นอีก
2-3 นาที หูจึงได้ยินเสียงปกติค่ะ รบกวนท่านผู้รู้ช่วยๆ กันตอบทีนะคะ
หากไม่ใช่เรื่องน่ากลัว จะได้
ปฎิบัติต่อ ขอบคุณค่ะ
เสร็จมาร ให้ดูในแง่ของไตรลักษณ์บ้าง พิจารณาสิ มีสภาวะใดบ้างที่คงที่ไม่เปลี่ยน ไม่มีเลย เดี๋ยวยังงั้น เดี๋ยวยังงี้ นั่นนี่โน่น นั่นแหละกฎไตรลักษณ์ แทนที่ผู้ปฏิบัติจะกำหนดตามที่มันเป็น แต่เราไปคิดว่ามันน่ากลัว ความกลัวก็เกิด พึงกำหนดรู้ตามที่มันเป็น เป็นยังไงกำหนดอย่างนั้น รู้สึกยังไงกำหนดอย่างนั้น นึกกลัวปุ๊ป กำหนดปั้ป กลัวหนอๆๆๆ (ว่าในใจ) ๓-๔ ครั้งมากำหนดลมหายใจเข้า-ออก ไปใหม่
สมาธิล้ำวิริยะต้องปรัปด้วยการเดินจงกรมไปด้วย เดินระยะต่ำๆ ซ้ายขวาๆๆๆๆๆๆๆๆ ใช้ความรู้สึกจับการการเคลื่อนไหว ไม่ใช่จ้องดู ซ้ายขวาๆๆๆๆ เร็วหน่อย
ทั้งหมดทั้งมวล ทุกเรื่องทุกสภาวะ วิธีแก้มีนิดเดียว คือ กำหนดรู้ (ปริญญากิจ) ตามที่มันเป็น ตามที่รู้สึก ยังไงก็ยังงั้น
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [