การนั่งสมาธิ/ความคิดของเรา  ถูกทาง ไม่ใช่ผิดทาง แต่ขาดการกำหนดรู้ตามที่มันเป็น  > เราเคยนั่งสมาธิ แล้วเห็นมิติจิตปรุงแต่งเราก็มองๆไม่สนใจ บางทีเราลองมองพิจารณาแต่เหมือนเราจะตกเข้าไปในภวังค์นั้น เราเลยรู้สึกกลัวเหมือนจะดูดเราเข้าไป * บางทีเราก็นั่งกำหนดไปเรื่อยๆ แต่จิตเรามีมิติมีภาพนู่นภาพนี่ขึ้นมาเรื่อยๆ เราสงสัยทั้งที่เราสลัดแล้วแต่ทำไมถึงเห็นอีก เช่น แสงสว่างจ้าเสร็จก็มืดหมดละมีจุดสีน้ำเงิน กระจายๆ บางทีก็รู้สึกมึนๆหัวเหมือนย้อนไปไหนไม่รู้ บางทีก็ปวดขมับ เราพยายามไม่ไปโฟกัสที่ขมับ ปล่อยจอยให้สบาย แต่มันก็คิดตึงๆเป็นเองเฉยเลย และบางทีลามไปหลังหัว แรกเคยได้ยินเสียง หลังๆมานั่งสมาธิได้เป็นกลิ่น แรกเสียงเหมือนคนเรียกชื่อ เสียงคนคุยข้างหูน่ากลัวเหมือนเสียงมารเลย ช่วงแรกๆที่ฝึก ตอนนี้เราปฏิบัติไม่ต่อเนื่อง แต่เรากำลังไปปฏิบัติให้ต่อเนื่องแล้วค่ะ บางทีอาจมีบททดสอบความอดทนเราอยู่ค่ะ เราว่าบารมีเรายัง 50/50 * สิ่งที่เราคิดตอนนี้เราอยากรวยมากๆ และเอาเงินไปทำบุญสร้างวัดวาอาราม ถวายข้าวถวายน้ำ เลี้ยงพระภิกษุ ทำทาน สร้างกำแพงวัด สร้างโบสถ์ กวาดวัด ทำความสะอาดวัด นั่งมาธิ สวดมนต์ ทำไปเรื่อยๆ และอยากรักษาศีลให้บริสุทธิ์มากกว่านี้ ไม่อยากพบปะคนอยากปลีกวิเวก และรู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกนานค่ะ อยากทำสิ่งนี้และก็ไม่อยากใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์นาน อยากสละแล้วไปอยู่อีกที่นึง ส่วนตัวเราคิดแบบนี้ดีไม่ดีคะ แต่เราก็ไม่แน่ใจยังไงรู้แค่ว่ายังไม่จบกิจและยังไม่อยากให้เวลาหมด และพอคิดว่ามีบารมีมากพอแล้ว อยากจะละสังขารนี้ ง่ายๆคือเราก็ไม่รู้ว่าความคิดนี้คืออะไร https://pantip.com/topic/42561920 โยคีร้อยเกือบทั้งร้อยสอบตกข้อการกำหนดรู้ตามสภาวธรรม คือ กำหนดรู้ตามที่มันเป็น ทีนี้มันก็ติดคิดวนที่ตรงสภาวะที่เกิดๆดับๆ วนลูปไปมาๆ ทำนองพายเรือในอ่าง- อนึ่ง ผู้ที่ภาวนามัยมาถึงแถวๆนี้กุศลจิตเกิด อกุศลจิตระงับไป เขาจะใจบุญสุนทาน จะซาบซึ้งสิ่งดีงามได้ง่าย ให้ดูตัวอย่างหนึ่ง > ทำยังไงดีคะ ทำไมถึงรู้สึกว่า ตัวเองทำไมมันสกปรกจังเลย ใจเราก็สกปรกปะปนไปด้วยกิเลสต่างๆ รู้สึกว่า ตัวเองเป็นคนบาปหนามากๆ ทั้งๆ ที่ก็ไม่ปรารถนาทำบาปทำชั่ว มีรักมีห่วงมีหวงมีหึง ไม่โลภไม่อยากได้ของๆใคร มีโกรธบ้าง แต่ก็ไม่แค้นหรือคิดอาฆาตใคร (โกรธแป๊บๆ) ไม่ถึงกับหลงหรือมัวเมามาก..ข้อนี้ไม่กล้าจะฟันธงแต่จะใช้สติพิจารณาเพื่อไม่ให้หลงหรือมัวเมา และก็มีพรหมวิหาร 4 อยู่กับตัว ทุกครั้งที่เกิดความรู้สึกเหล่านี้ขึ้น จะรู้สึกหดหู่ใจ รู้สึกอึดอัดขัดจิตไปหมดเลยค่ะ นึกรู้ขึ้นมาทีไรแล้วรู้สึกคลื่นไส้ บางทีก็นั่งร้องไห้แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเฉยเลย (เวลาร้องไห้ด้วยอารมณ์แบบนี้จะร้องไปคิดถึงพระพุทธเจ้าไป เพราะรู้สึกเป็นทุกข์ใจ และสับสนไม่รู้ว่าคืออะไร ? และต้องทำอย่างไร?) อารมณ์แบบนี้ จะขึ้นมาเป็นพักๆค่ะ ไม่ได้เกิดขึ้นตลอด จนทำให้เกิดอาการสับสน ทำอะไรไม่ถูก หาทางออกให้กับอารมณ์ใจของตัวเองไม่ได้ รู้แต่โดยปกติจะนึกถึงความตายไว้กับตัวตลอด หลังๆจะฝึกการภาวนานึกถึงพระนิพพานอยู่บ่อยๆ เพราะภาวนานึกถึงพระนิพพานแล้วจะรู้สึกสงบเย็น (มีบ้างอยู่บ่อยๆที่ลืมภาวนา พอนึกได้ก็จะภาวนา แต่เรื่องความตายจะนึกอยู่ตลอด แล้วก็ตั้งใจจะถือศีล 5 ตลอดชีวิตมาตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมาน่ะค่ะ) ใคร่ขอคำแนะนำจากผู้รู้ค่ะ ว่าเมื่อความรู้สึกเหล่านี้เกิดจนทำให้เรารู้สึกอึดอัดไม่สบายกายไม่สบายใจไปหมด ควรทำอย่างไรดีคะ สิ่งที่เกิดนั้นคืออะไร ทำไมถึงทำให้มีความรู้สึกแบบนี้ มันยังไม่พอดี ต้องเดินต่อไปอีก เดินต่อด้วยการกำหนดสภาวธรรมที่เกิดทุกๆขณะไป เป็นอย่างไร รู้สึกอย่างไร กำหนดอย่างนั้น
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [