คำภาวนา ไม่ใช่สาระ  เรียกปฏิบัติกรรมฐาน, ปฏิบัติธรรม, นั่งสมาธิ, เจริญภาวนา สำนักไหนคนใดใช้ชื่อยังไงแล้วแต่ ชื่อไม่ใช่สาระ บัญญัติเรียกยังไงก็ได้ อย่างหนึ่งอีกอย่างหนึ่ง คำภาวนา จะเรียกคำบริกรรมก็แล้วแต่ ใช้พุทโธ ธัมโม สังโฆ ก็ได้ ใช้หนอก็ได้ (พองหนอ - ยุบหนอ คือ ใช้อาการท้องพอง กับ อาการท้องยุบ เป็นที่ทำงานของจิต คือ เป็นกรรมฐาน. ส่วนผู้ใช้คำบริกรรม พุทโธ ส่วนใหญ่ใช้ อานาปานะ คือ ลมหายใจเข้า-ออก เป็นกัมมัฏฐาน) จะใช้วิธีนับตัวเลข ก็ได้ ไม่ใช้คำบริกรรมใด ๆ เลยก็ยังได้ ที่สำคัญ คือโยคีปฏิบัติแล้วๆเล่าๆ จิตพอเริ่มๆสงบ ความฟุ้งซ่านลดลงแล้วสภาวธรรมปรากฏ เอาแล้วไปไม่ถูกแล้ว ตัวอย่าง  - ขอถาม คนที่เคยบริกรรมภาวนาพุทโธ ต้องพบเจอกับสิ่งบ้าง? -> อยากเริ่มต้นฝึกภาวนาพุทโธแบบจริงจัง เลยอยากทราบว่าต้องพบเจอกับสิ่งใดบ้างที่ขัดขวางทำให้จิตไม่มั่นคงแล้วแก้ไขอย่างไรคะ https://pantip.com/topic/40637459 คคห. ที่ 1 มโนล้วนๆ ไม่มีแววเคยปฏิบัติเลย อย่างนี้แหละจะทำให้ผู้ปฏิบัติเพี้ยน (ดูลิงค์ข้างล่าง) ทำให้ผู้คิดจะปฏิบัติกลัวอีกต่างหาก ตย. ใช้พุทโธ เขาทำยังไง แล้วเป็นยังไง (อ้างสติปัฏฐาน ๔ ข้อด้วย)- ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป -> วันแรกๆ ก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพักประมาณสิบนาทีเริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจนเวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเอง จนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลยหมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น คำถามครับ 1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง 2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์ อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนา ทำให้เราเข้าใจว่า ทุกอย่างมีเกิด-ดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร หรือว่าให้จิตเราแข็งแกร่ง จะได้มีสติรู้เท่าทันทุกการกระทำ หลังสึกออกมาทุกวันนี้ เวลาจะโกรธใครก็เหมือนมีสติมาห้ามทัน แต่ก็ยังมีหลุดบ้าง ซึ่งก่อนหน้านี้จะตอบโต้แทบจะทันทีเพราะเป็นคนใจร้อน. ขนาดเรียนแพทย์เข้าใจอวัยวะมนุษย์ หนังสือธรรมะก็อ่าน ขันธ์ ๕ เกิดดับ ไม่มีตัวตน ไม่ให้ยึดติด ก็ยังรู้ แต่ยังถามว่า ปฏิบัติไปเพื่ออะไร ? เพราะแก้ปัญหาภาคปฏิบัติไม่ตก สังเกตตรงเขาลืมตา พอลืมตาสภาวะก็คลาย หลับตาภาวนาสภาวะปรากฏอีก ตรงนี้ผู้ปฏิบัติต้องพิสูจน์ด้วยตนเอง เช่น หลับตาภาวนาสภาวะแรง (สติอ่อนไป) ก็ให้ลืมตาเบาๆ ภาวนาไปๆ แล้วก็ลองหลับตาภาวนาใหม่ สภาวะแรงอีก ให้ลืมตาภาวนาบ้าง ทำไปๆ พอเราจับไต๋ได้ ทีนี้หลับตาภาวนาเลย เป็นไงเป็นกันอ้วกเป็นอ้วก แต่ต้องกำหนดนะ อ้วกหนอๆๆ (อย่าปล่อยเรื่อยเปื่อย) นี่วิธีพิสูจน์ธรรมระดับแก่น โยคีทั่วไปขาดมรรควิธี ถ้ามีวิธีแล้วเล่นกับมันสนุก เราพิสูจน์ได้ ส่วนพระพี่เลี้ยงพูดใช้ได้แล้ว ขาดแต่วิธีปฏิบัติเท่านั้น (มรรควิธี) ลิงค์ที่ให้ดูhttps://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2010/10/Y9785609/Y9785609.html อาจมีคำถามว่า เขาปฏิบัติผิดไหม ?  ตอบ. ไม่ผิด เขาทำถูกทีเดียวแหละ แต่ก็อย่างที่ว่า ปฏิบัติไปๆจนพอจิตสงบหน่อย ความฟุ้งซ่านลดลง สภาวธรรมปรากฎ ที่นี้ไปไม่เป็น ตอนนี้แหละจะทำให้เพี้ยน (ขาดผู้มีประสบการณ์ตรงจากภาวนามัยแนะนำดังตัวอย่างนี้) จขกท. เล่า คคห. 6 - > ตอนแรกดิฉันมีอาการผิดปกติทางกายแล้วไปถามผู้สอน แล้วได้คำตอบที่ไม่สมเหตุผลมากเลย จึงขาดความไว้ใจในตัวผู้สอน คราวนี้พอเกิดอย่างอื่นตามมาก็ไม่ได้ถามอีก ต่อมาทั้งตาฝาด หูแว่ว ได้ยินอะไรแบบพิเศษจากปกติ ก็คิดว่าตัวเองวิเศษ ไม่ไปถามผู้ฝึกสอนอีก เพราะขาดความไว้วางใจ แถมหลงในสิ่งลวงนั้นแล้วด้วย เป็นหนักจนต้องไปอยู่โรงพยาบาล และก็รักษาจนรู้ตัวและเข้าใจแล้วว่าเป็นเรื่องไม่จริง แต่ยังมีอาการอย่างนึงที่ยังไม่หาย คือ ใจแว่ว (ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดีค่ะเพราะมันคลายหูแว่วแต่เสียงเหมือนมีคนอื่นพูดมาจากใจเรา) กินยาตามหมอสั่งมาก็หลายเดือนก็ยังไม่หาย ยังงงอยู่ว่าเป็นไปได้อย่างไร เสียงที่ได้ยินบอกว่าไม่หายหรอกต้องเป็นคนจิตผิดปกติไปตลอดบ้างละ ต้องไปฝึกสมาธิต่อให้หายบ้างละ ฟังไปก็งงไปเรื่อยค่ะ เข้าใจว่ามันเป็นอาการจิตเภทแบบที่หมอบอก แต่ไม่รู้ว่าต้องเดินทางไปสุดวิธีรักษาแบบคนเป็นโรคจิต หรือ ควรกลับมาทางทำสมาธิแทน แต่กลัวตอนที่ร่างกายผิดปกติ กลัวเป็นอีกแล้วจะไม่หายคราวนี้. พอมองออกนะ บางราย มีเสียงพูดเสียงสอนให้ทำยังงั้นซี่ทำยังงี้นะ จนผู้ปฏิบัติหลงเข้ารกเข้าพง หลงเสียงนาง  เขาให้กำหนดสภาวะตรงๆ เช่น เห็น ก็เห็นหนอๆๆๆ ได้ยินเสียง ก็เสียงหนอๆๆๆ แค่นี้ก็ไม่หลงไปตามจินตนาการของสังขารแล้ว. ทำไมล่ะ ก็เพราะสภาวะยังงั้นเช่นนั้น ถูกการกำหนดตัดวงจรไปแล้ว ความคิดก็ขาดตอน ผู้ปฏิบัติใหม่ต้องกำหนดทุกขณะนะ ไม่ใช่กำหนดครั้งสองครั้งเลิกกำหนดล่ะ ไม่ใช่ กำหนดทุกขณะที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ฯลฯ คิดนี่นั่นร้อยแปดพันเก้า ชักเบื่อตัวเอง กำหนดอย่างเดียว มันไม่ตายหรอก  แต่สังขารมารมันหลอกว่าจะตายเดี๋ยวตายนะ หากเป็นโยคีผู้หญิง กำหนดบ่อยๆเข้า ได้ยินเสียงผู้ชายบอกว่า "พอแล้ว ไม่ต้องกำหนดแล้ว" หากโยคีเป็นผู้ชาย มีภาพผู้หญิงมาบอก เสียงผู้หญิงมาเตือน ทำไมมันเป็นยังงัั้น ก็เพราะกิเลสมารมันล่อให้หลงให้เชื่อ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [