ประสบการณ์ชีวิตเยอะ ธรรมารมณ์ก็เยอะ ![]() เวลาผมนั่งสมาธิ พอภาวนาไปซักพัก เริ่มตัดภาวนาไปแล้วทีนี้ก็จะเกิดอาการขนลุกเย็นทั้งตัว แล้วหลังจากนั้นก็จะมีภาพ คน สัตว์ แมลง ที่เราเคยทำร้ายเคยทำให้เค้าตาย หรือเจ็บลอยมาให้เห็น คือ แปลกใจว่า บางเรื่องเป็นเรื่องที่นานมากบางเรื่องเป็นเรื่องสมัยเด็กๆอยู่ด้วยซ้ำ ซึ่งบางทีนึกถึงยังนึกไม่ออกเลย เพราะนานมาก แต่พอมานั่งสมาธิ ก็ลอยมาให้เห็นเฉยเลย ![]() วิถีชีวิตคนเราต่างกัน ประสบการณ์ชีวิตทางตา ทางหู ฯลฯ ทางกาย ก็เยอะไปตามวัย ความชอบใจ ไม่ชอบใจ เฉยๆ ที่รับเข้าทางตา ทางหู เป็นต้น อ่อนแรงเข้มแล้วแต่บุคคล ใจที่คิด กิจที่ทำ คำที่พูด ก็สุมๆทับถมกันอยู่ในจิตใจเป็นอนุสัย ยามใช้ชีวิตปกติเหมือนไม่มีอะไร (อารมณ์ใหม่บังอารมณ์เก่าซ้อนๆๆ) แต่พอวันหนึ่งต้องการใช้จิตที่สุขุมขึ้นมา ตอนนี้แหละประสบการณ์เก่าๆที่สั่งสมไว้ก็พรั่งพรูมากวน เมื่อไม่มีวิธีปฏิบัติก็ติดตันอยู่กับธรรมารมณ์นั้น นึกแล้วก็เสียใจ หากมีสัมมาปฏิบัติ คือ กำหนดธรรมารมณ์นั้นตามที่มันเป็น ก็จะผ่านไปได้ ![]() ตัดมา "อนึ่ง เธอย่อมไม่มีความขัดใจเพราะทุกขเวทนานั้น เมื่อไม่มีความขัดใจเพราะทุกขเวทนานั้น ปฏิฆานุสัยเพราะทุกขเวทนานั้น ย่อมไม่นอนเนื่อง เธอถูกทุกขเวทนากระทบ ก็ไม่หันเข้าระเริงกับกามสุข เพราะอะไร ![]() "ถ้าเสวยสุขเวทนา เธอก็เสวยอย่างไม่ถูกมัดตัว ถ้าเสวยทุกขเวทนา เธอก็เสวยอย่างไม่ถูกมัดตัว ถ้าเสวยอทุกขมสุขเวทนา เธอก็เสวยอย่างไม่ถูกมัดตัว ภิกษุทั้งหลาย นี้เรียกว่า อริยสาวก ผู้ได้เรียนรู้ ผู้ปราศจากชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส เราเรียกว่า ผู้ปราศจากทุกข์" "ภิกษุทั้งหลาย นี้แลเป็นความพิเศษ เป็นความแปลก เป็นข้อแตกต่าง ระหว่างอริยสาวกผู้ได้เรียนรู้ กับ ปุถุชนผู้มิได้เรียนรู้" (สํ.สฬ.18/369-372/257-260) |
บทความทั้งหมด
|