ถามเกี่ยวกับสภาวะจากนั่งสมาธิ ใช้คำพูดสภาวะ  ขอสอบถามท่านผู้รู้ เกี่ยวกับสภาวะที่เกิดจากการนั่งสมาธิด้วยค่ะ ตัวหนูเองเพิ่งเริ่มหัดนั่งสมาธิแบบจริงๆจังๆได้ไม่นานมานี้ โดยการกำหนดดูลมหายใจเข้าออก คือ เวลานั่งกำหนดดูลมหายใจไปแล้วสักพัก ก็จะรู้สึกเหมือนมีมวลแม่เหล็กกลมๆจับอยู่ที่บริเวณสันจมูก และบริเวณข้างๆจมูกโดยรอบ พอเรานั่งดูเวทนานั้นไปเรื่อยๆ ก็เกิดความรู้สึกเหมือนว่าตัวหาย ได้แต่นั่งดูความว่างเปล่าไปเรื่อยๆจนพอถอนตัวจากสมาธิ แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น ตัวก็ยังไร้ความรู้สึก และขยับตัวเองไม่ได้ เหมือนเป็นอัมพาตได้แต่ลืมตา และกระพริบตาเท่านั้น (ตอนนั้นตกใจมาก คิดว่านั่งทับเส้นหรือเปล่า) ต้องรอสัก 1-2 นาที ถึงจะขยับตัวได้ พอลุกขึ้นยืนก็ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกปวดขา หรือ ปวดตามร่างกายเลยค่ะ เพราะโดยปกติหนูจะนั่งสมาธิในท่าเดียวได้ไม่ค่อยนาน ประมาณ 15-20 นาที ก็จะรู้สึกปวดเมื่อย และขยับตัวหรือออกจากสมาธิไปเลย และพอหลังจากวันนั้นมา เวลาจะนั่งสมาธิพอกำหนดดูลมหายใจปุ๊บ ไม่ถึง 5-10 นาที ก็จะเกิดสภาวะไร้ความรู้สึกขึ้นมาทุกครั้งเลยค่ะ (แต่ก็ถือว่าเป็นผลดีที่ทำให้เรานั่งได้นานๆเป็นชั่วโมง โดยที่เราไม่รู้สึกเจ็บหรือปวดเลย) และอีกหนึ่งสภาวะ คือ ถ้าตั้งใจนั่งสมาธิมากๆ พอนั่งไปสักพักร่างกายจะสั่นแรงมาก ความรู้สึกเหมือนขับรถด้วยความเร็วสูงมากๆ ประมาณว่าคล้ายๆ ตอนขึ้นเครื่องบินแล้วเครื่องบินกำลังจะเทคออฟค่ะ คือมันพุ่งไปข้างหน้าอย่างเร็วแรงมาก หนูเลยอยากทราบว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในสภาวะแบบนี้คืออะไร ถูกต้องหรือไม่ และหนูต้องนั่งดูสภาวะแบบนี้ไปเรื่อยๆ แล้วปล่อยว่างอุเบกขาใช่หรือไม่ และสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ถึงขั้นไหนในการทำสมาธิแล้วคะ และจะมีอันตราย หรือ ผลที่จะตามมาไหมคะ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงค่ะ  ดูความหมายสภาวะให้เข้าใจ เมื่อเข้าใจแล้ว ก็ร้องอ๋อ มันเป็นของมันเอง ในเมื่อธรรมชาติมันเป็นยังงั้น มันก็เป็นยังงั้น แต่มันไม่ตรงใจเราตรงใจคน ปัญหาเกิดตอนนี้ สภาวะมันก็เปลี่ยนไปเรื่อยตามกฎของมัน เพราะฉะนั้น ผู้ปฏิบัติต้องมีหลักสำหรับดูสภาวะ หรือธรรมชาติ หลักก็คือกำหนดรู้มันทุกอย่าง ไม่ใช่ดูเฉยๆโดยไม่กำหนดในใจนะ ต้องว่าในใจด้วย (ข้อนี้สำคัญ) เรื่องอุเบกขาแท้ๆ ให้ดูหัวข้อวิปัสสนาญาณ ๙ (สังขารุเปกขาญาณ) ตอนนี้ยังไปไม่ถึง ก็ต้องกำหนดรู้สภาวะที่ประสบต่อไป ไม่เป็นอันตราย แต่ให้กำหนดนะ ถ้าไม่กำหนดสภาวะมันจะวน แต่ก็ไม่ใช่กำหนดครั้งเดียวนะ กำหนดทุกครั้งทุกขณะที่รู้สึกให้เอาตัวอย่างมาสักร้อยพันอย่าง วิธีแก้อารมณ์ภาคปฏิบัติทางจิตนี้ มีอย่างเดียว ไม่ต้องไปคิดว่าวิธีอื่น ไม่มีทาง วิธีที่ว่า คือ กำหนดตามสภาวะ คิดยังไง เป็นยังไง รู้สึกยังไงทั้งทางกายทางใจ กำหนดตามที่คิดตามที่รู้สึกไม่ปล่อยผ่านไปเฉยๆ เดินจงกรมด้วย ไม่ใช่นั่งอย่างเดียว อีกสัก ตย. นั่งสมาธิแล้วเหมือนมีแมลงไต่ รู้สึกกลัว เดี๋ยวนี้ไม่ได้นั่งสมาธิเลยค่ะ กลัวอะไรก็บอกไม่ถูก เมื่อก่อนเวลานั่งสักพักรู้สึกเหมือนมีแมลงมาไต่อยู่ที่ขา ลูบดูก็ไม่มี วันต่อๆ มาก็เป็นอีก จุดเดิม ที่เดิม เหมือนเดินไต่ไปเรื่อยๆ แต่รู้ว่ามันไม่มีอะไรไต่จริง แต่ก็ไม่รู้มันคืออะไร บางครั้งก็ได้ยินเสียงดัง "ปัง" ดังมากด้วย เหมือนอะไรตกบนบ้าน แต่ถามแม่ แม่กลับไม่ได้ยิน ตอนนี้ กลับมาคิด สมัยเด็กๆ เล็กๆ ชอบจับแมลงมาหักขา พวกแมงมุมขายาวๆ ที่อยู่ตามเพดาน เจอเป็นจับมาหักขาหมด ตอนนั้นไม่รู้อะไรควรไม่ควร โตมาพอรู้ความรู้สึกแย่มากๆ ค่ะ รู้สึกผิดกับพวกเค้า เค้าคงทรมานมากๆ ถึงจะเป็นแมลงตัวเล็กๆ แต่ก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เคยทำลงไปมากจริงๆ จะเกี่ยวกันรึเปล่าก็ไม่รู้ค่ะ อย่างที่บอกให้มันเกิดสภาวะสักร้อยสักพันอย่าง กำหนดตรงๆตามที่มันเป็นเท่านั้น รู้สึกกลัว กลัวหนอๆๆๆ (อย่าเลี่ยงหนี) กลัวหนอๆๆๆ เสียงนั่นเสียงนี่ปึงปังโครมคราม เสียงหนอๆๆๆ (ปักจิตรับรู้ตรงหูกำหนด) เสียงหนอๆๆๆ มีอะไรอีกว่ามา ให้ครบพันอย่าง เราก็กำหนดตามที่เห็น ตามที่ได้ยิน ตามที่ได้กลิ่น ตามที่คิดเท่านั้น รู้สึกเสียใจ เสียใจหนอๆๆๆ ประตูรับรู้อารมณ์คนเรา มี ๖ ประตู คือ ทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย (สัมผัส) ทางจิตใจ การปฏิบัติวิปัสสนา การปฏิบัติแนวสติปัฏฐาน การปฏิบัติธรรมทางจิต กำหนดรู้มันทุกๆประตู อะไรเกิดทางประตูไหนรับรู้หมด เหมือนมีสติเฝ้าประตูอยู่ กำหนดๆๆ นี่แหละสติสัมปชัญญะสมาธิ เป็นต้น เกิดแล้ว
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [