สมาธิล้ำองค์ธรรมอื่น  ตามหลักแล้วไม่ผิดปกติ ความรู้สึกนั่นนี่โน่น ก็ธรรมดาของสังขาร แต่ปีติสมาธิแรงองค์ธรรมอื่นๆเช่นสติเป็นต้นอ่อนกว่า (อินทรีย์ไม่สมดุล) ต้องปรับด้วยการจงกรม ระยะต่ำๆ คือ ระยะ ๑-๓ เดินเร็วๆแล้วตามให้ทัน ซ้าย ขวา ๆๆๆๆ จ๊อคกิ้งก็ยังได้ตามที่ว่า  ผลข้างเคียง (อาการจากการนั่งสมาธิ)  เมื่อออกจากสมาธิแล้ว ไม่ได้นั่งสมาธินั้น ดำเนินชีวิตอยู่ในประจำวัน แต่มีอาการต่างๆ ในเกือบทุกขณะ เช่น เดิน ยืน นั่ง นอน กิน ฯ มันปรกติ ไหมคะ  คือว่าช่วงแรกๆ ที่เริ่มนั่งสมาธิใหม่ ๆ นะคะ จะรู้สึกว่า เหมือนรู้สึกเหนื่อยๆ มาจากภายในเหมือนว่า จะถึงเวลาไปแล้ว (ตาย) ประมาณนั้นหละคะ ทั้งๆที่เป็นคนที่แข็งแรงดี แต่ดูเหมือนว่าเป็นโรคหัวใจอ่อนๆ ประมาณนั้นหละคะ ก็เป็นอยู่สักสามครั้งได้นะคะ (อาการเกิด ทีไร เหมือนจะไม่รอด จนต้องบอกลาคนอื่น เมื่ออาการเกิดเพราะตอนนั้นอยู่กับลูกตามลำพังคะ ถ้าเป็นอะไรไป จะได้มีคนรู้) แต่ตอนนี้ ไม่เป็นอะไรแล้วคะ ... ยังไม่ตายทีคะ... ถัดมาสักประมาณสาม หรือ สี่สัปดาห์ ได้แล้วคะ เมื่อทุกครั้ง ที่เห็นว่า อะไรเป็นอะไร เช่น เดินไป พบอะไร ก็รู้ว่าเห็น ความคิดเกิด ก็รู้ ความคิดเกิด บางครั้ง รู้สึกเหมือนว่า มันขัดแย้งกันภายใน เป็นสองฝัก สองฝ่าย ...ว่า เออ นี่มันไม่ใช่เรานะ ไม่เอา ไม่ใช่ ไม่ยึด ประมาณ นี้ หละคะ...ก็ทุกครั้ง ก็จะมีอาการ แบบเกร็งๆ ที่ ปาก คอ กระดูกกราม ฟัน ช่วงคอ แถว ๆ นี้ หละคะ (เราก็คิดไปว่า เราเป็นอะไรนะ ...คงไม่บ้าไปแล้วนะ...) ตอนนี้ อาการนั้น หายไปแล้วคะ ...ยังไม่บ้าทีคะ... มาตอนนี้ ปรากฏว่า อาการหนัก มากขึ้นคะพบ ว่า สั่นทั้งวันเลยคะ สั่นช่วงตัวส่วนบน เกร็งมากเหมือนตอนที่นั่งสมาธินะคะ โดยส่วนตัวแล้วก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะคะ แต่กลัวคนอื่นเห็น แล้วเขากลัวเรา หรือ ว่า เราบ้านะคะ คือ มันสั่นเมื่อตอนที่เรากิน เรากอดลูก เราคุยกับคนอื่นๆ เราเดิน เราขึ้นรถไฟฟ้า นั่งบนรถนะคะก็พยายามกำหนดรู้ และพยายามปล่อยนะคะ ก็เลยต้องการถามดู เพื่อมีใครมีประสบการณ์ แบบนี้บ้างนะคะ    รอดจากสภาวะหนึ่งๆมาได้ที ก็เบาใจทีๆ พอมาติดอีกก็กังวลอีก นั่นเพราะผู้ปฏิบัติยังไม่เห็นเหตุแห่งปัญหา ยังไม่เห็นเหตุแห่งทุกข์ หากฝึกกำหนดรู้ทุกๆสภาวะจนเห็นเหตุเกิดและดับชัดเจนแล้ว ต่อๆไปจะไม่หวั่นสภาวะใดๆเลย ทุกข์แค่ไหนก็ไม่หวั่น (เพราะรู้ต้นสายปลายเหตุแล้วนี่ว่าเกิดได้มันก็ดับได้) เดินหน้าอย่างเดียวตายเป็นตาย แต่นี่ยังไม่ถึงขั้นนั้นดูทั่วๆไป พุทธศาสนิกชนบ้านเรา พูดกันรู้จักแค่เพียงว่า ทำสมาธิ นั่งสมาธิ เขาทำยังงี้ๆนะเท่านั้นแล้วก็ทำๆกันไป (แม้แต่พระหรือสำนักที่เปิดสอนก็บอกกันประมาณนั้น) พุทโธๆๆนะ พองหนอ ยุบหนอนะ อะไรก็ว่ากันไปบอกกันไป (ที่กลัวถูกคนว่าเลียนแบบเค้าก็เลี่ยงๆสะหน่อย เพื่อให้เห็นว่านี่แนวของตน) แต่ขาดวิธีแก้อารมณ์แก้ปัญหาที่ให้พาตัวรอดพาคนอื่นรอด (น้อยแห่งน้อยคนทีรู้)  "ดูกรจุนทะ ผู้ที่ตนเองก็จมอยู่ในโคลนเลนอันลึก จะช่วยฉุดยกคนอื่นที่จมอยู่ในโคลนเลนอันลึกขึ้นมาได้นั้น ข้อนี้ มิใช่ฐานะที่จะเป็นไปได้ "ผู้ที่ตนเองไม่จมอยู่ในโคลนเลนอันลึก จะช่วยฉุดยกคนอื่นที่จมอยู่ในโคลนเลนอันลึกขึ้นมา ข้อนี้จึงเป็นฐานะที่เป็นไปได้ "ผู้ที่ตนเองมิได้ฝึก มิได้อบรม ยังไม่หายร้อนกิเลส จักฝึก จักอบรม จักทำคนอื่นให้หายร้อนกิเลส ข้อนี้มิใช่ฐานะที่จะเป็นไปได้ "ผู้ที่ตนเองฝึกแล้ว อบรมแล้ว ดับร้อนกิเลสแล้ว จักฝึก จักอบรม จักทำคนอื่นให้หายร้อนกิเลส ข้อนี้จึงจะเป็นฐานะที่เป็นไปได้" (ม.มู.12/108/81) (580)
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [