นี่เขาใช้ หนอ นี่เขาใช้หนอ   แฟนเป็นคนที่เสเพลมาก กินเหล้า แบบว่าไม่ได้เรื่องน่ะค่ะแต่มีหมอดูหลายท่านทักว่าถ้าแฟนได้ศึกษาธรรมะอย่างจริงจังจะบวชไม่สึกตลอดชีวิต ตอนแรกดิฉันคบกับแฟนก็ไม่ทราบหรอกนะคะว่ามีหมอดูเคยทักไว้กับพ่อแม่แฟน ดิฉันเป็นคนชอบทำบุญทำทาน นั่งสมาธิและสวดมนต์ แฟนก็ทำตามดิฉันเพราะดิฉันบังคับแรกๆ เมื่อไม่กี่วันนี้พาแฟนไปนั่งสมาธิมา (แบบยุบหนอพองหนอ) แค่ไม่กี่ชั่วโมง แฟนดิฉันก็ผิดปกติไปค่ะ เค้าตื่นมาจากสมาธิ เค้าถามดิฉันว่า รู้สึกถึงลมหายใจที่ชัดเห็นเค้ารู้สึกว่าส่วนท้องเค้ามันยุบลงไปแค่ไหนอย่างไรเวลาหายใจเข้าออก เวลาเดินจงกรม เค้ารู้สึกถึงเท้าที่ย่ำลงพื้นว่าส่วนไหนที่กระทบพื้นชัดเจน เค้าถามดิฉันว่ามันคืออะไร ดิฉันได้แต่นั่ง ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยค่ะ กลับมาจากวัดเค้าพูดว่า เค้าสดชื่น จับพวงมาลัยรถรู้ว่า มือเค้าจับพวงมาลัย รู้สึกชัดเจนมากๆ มีสติเค้าบอกเค้าเข้าใจถึงคำว่า ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานว่ามันมีจริงๆ เหมือนคนใส่เเว่นมัวๆมาแล้วเช็ดจนมันใสชัดเจน เค้าพูดแต่เรื่องนั่งสมาธิ กลับมาเค้าไม่ดื่มเหล้า สวดมนต์ นั่งสมาธิ ยิ้ม ใจเย็นและดูจะอิ่มบุญมากมาหลายวันแล้วค่ะ ดิฉันดีใจค่ะที่เค้าเป็นแบบนี้ เค้าบอกเค้ากลัวที่ไปสูบบุหรี่ หรือ กินเหล้าอีกความรู้สึกแบบนี้จะหายไป เค้ากำลังเข้าถึงสมาธิใช่ไหมคะ ดิฉันจะพาเค้าไปนั่งบ่อยๆเค้าจะได้เป็นคนดี ดิฉันอยากนั่งได้แบบเค้าจังเลยค่ะ ทำมาตั้งนาน ก็ยังไม่เป็นเหมือนเค้า เค้านั่งแป๊บเดียวเองไม่เคยสนใจเรื่องนี้ด้วย มันน่าน้อยใจนัก!! อีกตย.หนึ่ง ขณะสวดมนต์แล้วได้เอนตัวลงนอนอย่างมีสติ...ได้บริกรรมพอง กับ ยุบ ไปเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไร...จนหลับไปไม่รู้ตัว...ระยะหนึ่ง...จิตได้เกิดกลางดึก คือ มีสติรู้ขึ้นมาทันทีของการพองยุบของท้อง และรู้สึกว่ามีนิ้วมือมากดที่สะดือแรงมาก เวลาที่พองออก ท้องก็จะพองออกมาก มือที่กดก็จะแรงไปตามการพองและยุบ จนรู้สึกกลัวมากเหมือนไส้จะหลุดออกมา.. แต่ผมก็พยายามดึงสติให้อยู่กับคำบริกรรมพอง ยุบอีก แต่พยายามแล้วจิตก็ทนไม่ได้ จิตสั่นไปหมดเหมือนท้องจะแตก จิตคิดตอนนั้นครับ   มันไม่ตายไม่แตกหรอก เป็นเพียงแค่ความรู้สึก ว่ามันจะแตก จะนั่นจะนี่ นี่แหละสภาวทุกข์ (สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง สังขารทั้งปวงเป็นทุกข์) มันบีบคั้น ผู้ภาวนามัยคนนี้ มีแนวปฏิบัติ นั่นก็คือกำหนดตามสภาวะ หากผู้ซึ่งไม่มีแนวทางแล้วได้ร้องโวยวายเป็นผีเข้า สติแตกก็ตอนนี้แหละ กำหนดจิตด้วย (จิตตานุปัสสนา) จิตสั่น กำหนดเลย สั่นหนอๆๆๆ ทนไม่ได้หนอๆๆ กลัวหนอๆๆ ท้องจะแตกหนอๆๆๆ กำหนดไปตามอาการตามเรื่องที่เป็นที่คิด กำหนดแล้วก็ดึงสติให้กำหนดอาการพอง-ยุบต่อไปใหม่ รู้สึกนั่นนี่อีก กำหนดอีก กำหนดแล้ว กลับไปจับอาการพอง-ยุบใหม่ ฐานทั้งสี ที่เรียกว่า สติปัฏฐานสี่ คือ กายานุปัสสนา เวทนานุปัสสนา จิตตานุปัสสนา ธัมมานุปัสสนา พอง-ยุบ เป็นหลัก สภาวะอื่นจากนั้นกระทบแรง รู้สึก วางพอง-ยุบก่อนแล้วกำหนดอารมณ์นั่น เช่น สุขเวทนาเกิด รู้สึกตัว สุขหนอๆๆๆ กำหนดแล้วปล่อย แล้วตามพอง กับ ยุบไปใหม่ ตามทันพองเป็นพอง ยุบเป็นยุบ แต่ละขณะๆ อ้าวคิดฟุ้งเตลิดไปอื่น รู้สึกกำหนดความคิดนั่น คิดหนอๆๆๆ (ฟุ้งซ่านหนอๆๆๆ) กำหนดตามนั้นแล้วปล่อย ตามพองกับยุบไปใหม่ ปฏิบัติทำนองนี้ นั่งอยู่ตรงนั้น อารมณ์ปัฏฐานเกิดได้หมด (ไม่เกิดก็ไม่ต้องไปกำหนด กำหนดที่มันเกิด) ไม่ใช่ไปทำทีละข้อๆๆ หนึ่ง สอง สาม สี่ ไม่เอาแบบนั้น แบบนั้น ตามไม่ทันอารมณ์ปัจจุบันแต่ละขณะๆ ตัวอย่างนี้ วนอยู่กับสุขเวทนาไปต่อไม่ได้ เพราะไม่กำหนด ถ้ากำหนดแล้วก็ผ่านไปได้เข้าสมาธิแล้วรู้สึกมีความสุขมากเหมือนกับความรู้สึกมันแน่นิ่งมากๆแล้วควรทำยังไงต่อครับ คือ หลายเดือนที่ผ่านมานั่งสมาธิแล้ว มีอาการที่บรรยายได้ยากครับคือมีความสุขมากจนไม่อยากออกจากสมาธิ เหมือนความรู้สึกมันเข้มข้นแน่นมาก หลังจากนั้นจะกลายเป็นความโปร่ง โล่ง สบายมาก อยากถามว่าอาการนี้คืออะไรและขอแนวทางในการปฏิบัติต่อไปด้วยครับ เอา ตย.อีกก็ได้ คำถาม ไม่ได้ตั้งใจจะลบหลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่จิตมันแว๊บขึ้นมา จะทำอย่างไร จะให้คำหยาบคำด่า หรืออะไรที่คิดอกุศลหายไปค่ะ พยายามนึกคิดในสิ่งที่ดี..สวดมนต์ก็แล้วยังไม่หลุดไปรบกวน แนะนำด้วยค่ะ ตะเภาเดียวกัน ก็กำหนดซี่ นี่ไปกลัวสภาวธรรม พูดตามหลักว่า อุปาทานขันธ์ จิตมันคิดด่า ก็ด่าหนอๆๆๆๆ ตรงๆ กำหนดรู้ตรงสภาวะมัน อย่าหนีธรรมะ ให้ดูอีกตัวอย่างหนึ่ง (จะทำสิ่งดีงามสะหน่อยดันไปเจอกับมารหัวใจไปไม่เป็นเลย) สวดมนต์ เจอจิตมาร https://pantip.com/topic/40645579 เอามาตรงนี้หน่อยก็ได้ ยาวเกิ๊นที่เหลือตามลิงค์ สวัสดีค่ะ ขอรบกวนสอบถาม คือปกติเราเป็นคนเข้าวัด ทำบุญ สวดมนต์ไหว้พระปกตินะคะ ตั้งแต่เด็ก จิตก็ฟุ้งบ้างสงบบ้างธรรมดา แต่พื้นฐานเป็นคนคิดมาก คิดไปไกล บางทีคิดมั่วจนตัวเองงง ทีนี้ โดยปกติแล้ว จิตเรามันก็ดีบ้างชั่วบ้าง แวบไปมา แต่ก่อนเวลาจิตมันคิดชั่วก็ปัดๆทิ้ง นานๆมันมาที ก็ไม่เดือดร้อนอะไรทีนี้เรามาสวดแบบทำกรรมฐานค่ะ สวดแบบตั้งสัจจะอธิษฐาน แล้วก็เกิดศรัทธาท่วมท้น เหมือนคนพบแนวทาง รู้สึกเกิดความแน่ใจ เราสวดเช้าเย็น ว่างก็ฟังธรรม นึกได้ก็สวดในหัว ทีนี้ไม่นาน เรารูสึกว่าจิตมันเบาขึ้น สวดได้นิ่งขึ้น ปัญหาก็ตามมา คือพอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มทำดีแล้วเนี่ย จิตอกุศลมันมากวนบ่อย แล้วมันมาแบบชั่วช้ามากกว่าแต่ก่อน มันเกิดกับครูบาที่เราเคารพมากๆด้วย กับท่านอื่นไม่เป็นนะคะ ตอนแรกตกใจมากๆ ทำตัวไม่ถูก ก็ปัดๆออก แต่มันก็มาอีกเรื่อยๆ จนเราคิดว่าหรือเราหมกมุ่นอะไรมากไปไหม เราก็เริ่มกลัวแล้วก็ถอยๆออกมา หาเรื่องอื่นมาใส่หัว ไม่กล้ามองรูปท่าน ไม่กล้านึกถึงท่านมากเท่าไร ใจมันกังวล คือเราอ่านกระทู้เก่าๆเยอะมาก ได้คำตอบว่าคนเป็นกันเยอะ เราเลยพยายามวางเฉย รู้ให้ทัน ฝึกรู้เฉยๆ ชั่วก็รู้ ดีก็รู้ ทีนี้มันเริ่มสับสนค่ะ มันงงตัวเองว่า ไอ้ที่เราบอกตัวเองว่าเรารู้เฉยๆเนี่ย เราได้ไปเผลอปรุงมันต่อหรือเปล่า -เราไปช่วยมันปรุงต่อชัวร์อยู่แล้ว วางใจเป็นกลางนั่นๆนี่ๆ วางเฉยนี่นั่น พูดเอาเองทั้งเพ จะเรียกว่า ปลอบใจตัวเองก็ย่อมได้ มีสำนักหนึ่งบอกกันทำนองนั้นแหละ  ผู้ที่จะวางใจเป็นกลางของแท้ได้ โน่น ต้องปฏิบัติถึงสังขารุเปกขาญาณโน่น (ดูวิปัสสนาญาณ ๙) ที่https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=samathijit&month=04-2021&date=06&group=1&gblog=12
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [