กิเลสต้องเห็นชัดด้วยปัญญาจึงละได้  มีพุทธพจน์ว่า “ภิกษุทั้งหลาย ธรรมที่พึงละด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา ก็มี ธรรมที่พึงละด้วยวาจา มิใช่ด้วยกาย ก็มี ธรรมที่พึงละมิใช่ด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา ต้องเห็นชัดด้วยปัญญาจึงละได้ ก็มี” “ธรรมที่พึงละด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา เป็นไฉน? คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ถึงความละเมิดอันเป็นอกุศลบางส่วนด้วยกาย เพื่อนพรหมจารีผู้เป็นวิญญูใคร่ครวญแล้ว กล่าวกะเธออย่างนี้ว่า ท่านผู้มีอายุถึงความละเมิดอันเป็นอกุศลบางส่วนด้วยกาย จะเป็นการดีแท้ ที่ท่านผู้มีอายุได้โปรดละกายทุจริต จงบำเพ็ญกายสุจริตเถิด เธอถูกเพื่อนพรหมจารีผู้เป็นวิญญูใคร่ครวญแล้ว ว่ากล่าวอยู่ จึงละกายทุจริต บำเพ็ญกายสุจริต นี่เรียกว่า ธรรมที่พึงละด้วยกาย มิใช่ละด้วยวาจา” “ธรรมที่พึงละด้วยวาจา มิใช่ด้วยกายเป็นไฉน? คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ถึงความละเมิดอันเป็นอกุศลบางส่วนด้วยวาจา เพื่อนพรหมจารีผู้เป็นวิญญูใคร่ครวญแล้ว กล่าวกะเธออย่างนี้ว่า ท่านผู้มีอายุถึงความละเมิดอันเป็นอกุศลบางส่วนด้วยวาจา จะเป็นการดีแท้ ที่ท่านผู้มีอายุได้โปรดละวจีทุจริต จงบำเพ็ญวจีสุจริตเถิด เธอถูกเพื่อนพรหมจารี ผู้เป็นวิญญูใคร่ครวญแล้ว ว่ากล่าวอยู่ จึงละวจีทุจริต บำเพ็ญวจีสุจริต นี่เรียกว่า ธรรมที่พึงละด้วยวาจา มิใช่ละด้วยกาย” “ธรรมที่พึงละ มิใช่ด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา ต้องเห็นชัดด้วยปัญญาจึงละได้ เป็นไฉน ? คือ โลภะ...โทสะ...โมหะ...ความโกรธ...ความผูกโกรธ...ความหลบหลู่...ความยกตัวกดเขาไว้...ความตระหนี่....พึงละมิใช่ด้วยกาย มิใช่ด้วยวาจา ต้องเห็นชัดด้วยปัญญา จึงละได้...” (อง.ทสก. 24/23/41)   ทางกาย ทางวาจา พออาศัยกัลยาณมิตรบัณฑิตชนชี้แนะได้ แต่ทางใจ ตัวเองต้องเห็นชัดๆเองด้วยปัญญาจึงละมันได้ มี ตย.หนึ่ง   จะทำยังไงให้ไม่คิดแค้นหรือโกรธใครคะ เราเปนคนนึงที่ไม่ชอบคนพูดจาไม่ดีกับเรา หรือเอาเปรียบเรา คิดแล้วแค้นไม่สบายใจนอนไม่หลับคะ ทำยังไงถึงจะเลิกคิดได้คะ อยากให้อภัยมีหลักคิดยังไงคะ ถ้าเรายังพบเจอคนนั้น ชีวิตยังวนเวียนอยุ่กับเรื่องนั้นๆ มันก้อต้องวนกลับมาคิดใหม่ ช่วยแนะนำหน่อยคะ https://pantip.com/topic/40668521 คนเราหนีความคิดตัวเองไม่พ้นหรอก เจ้าตัวไปไหนมันก็ไปด้วย จะลุยน้ำ ดำดิน บินไปในอากาศ เข้าถ้ำอยู่คนเดียว ความคิดก็ตามไปทุกที่ อยู่คนเดียวเงียบๆ ก็ยิ่งคิดคิดสนุกเขาล่ะ  หลักปฏิบัติท่านให้เข้าเผชิญหน้ากับมันตรงๆ ไม่ให้หนีมัน พ่ะน่ะเผชิญยังไง  ก็กำหนดจิตตามที่มันคิดไง  เดินๆ อยู่ นั่งๆอยู่ ทำอะไรๆอยู่ มันคิดปุ๊บ กำหนดปั้บ คิดหนอๆๆๆๆๆ (ปักจิตลงตรงหัวใจใต้ราวนมข้างซ้าย คิดหนอๆๆๆ) ขณะนั้นทำอะไรอยู่ ก็สนใจงานเฉพาะหน้าไปสะ ใจอยู่กับกิจ จิตอยู่กับสิ่งที่ทำสะ ทำๆไปแว้บมาอีก กำหนดอีก คิดหนอๆๆๆ แค้นหนอๆๆๆ โกรธหนอๆๆๆ. ยังไม่แนะนำให้นั่งดูมันตรงๆเช่นนั่งกรรมฐาน อ้าวทำไมล่ะ ? เพราะความคิดที่เป็นพื้นนิสัยด้วยก็ยิ่งแรง ดูใกล้ไปเอาไม่อยู่ ต้องเล่นวงนอกกับมันก่อน ภาษามวยเรียกว่าไม่เข้าคลุกวงใน เด้งเชือกต่อยเอา (=จิตตานุปัสสนา) ตามหลักพุทธธรรมก็อย่างที่พระพุทธเจ้าบอกเมื่อสองพันกว่าปีว่า อุปาทานขันธ์ห้า คือทุกข์ (เป็นทุกข์)  ธัมมารมณ์, ธรรมารมณ์ อารมณ์คือธรรม, สิ่งที่ถูกรับรู้ทางใจ, สิ่งที่รู้ด้วยใจ, สิ่งที่ใจรู้สึกนึกคิด อารมณ์ เครื่องยึดหน่วงของจิต, สิ่งที่จิตยึดหน่วง, สิ่งที่ถูกรู้หรือถูกรับรู้ ได้แก่ อายตนะภายนอก ๖ คือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ และธรรมารมณ์
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [