ทักทายยามเย็น ทานข้าวให้อร่อยนะคะ :)

วิตามินเสริม...ดีจริงหรือ?

//www.doctor.or.th/node/7835

นิตยสารหมอชาวบ้าน เล่ม :363
เดือน-ปี :07/2552
คอลัมน์ :เรื่องเด่นจากปก
นักเขียนหมอชาวบ้าน :ภก.ดร.วิรัตน์ ทองรอด


ถือเป็นเรื่องร้อนที่สังคมให้ความสนใจ คาดว่าคงโดนใจผู้อ่านที่รักสุขภาพกันทุกคน ประมาณว่าปีหนึ่งๆ มีพลโลกจัดซื้อจัดหายาเม็ดวิตามิน มากินกันมากมายทั่วโลกเป็นมูลค่ามหาศาล ด้วยความคาดหวังบนพื้นฐานของความรู้ ความเข้าใจและความเชื่อว่า วิตามินจะช่วยส่งเสริมสุขภาพสร้างความสมบูรณ์ แข็งแรง และ/หรือช่วยป้องกันและรักษาโรคต่างๆ ของมนุษย์ได้ซึ่งบทความนี้จะให้ความกระจ่างเรื่องวิตามินเป็นลำดับ



วิตามินคือ สารอาหารที่จำเป็นต่อร่างกาย

ตั้งแต่เล็กแต่น้อยเราได้เรียน รู้มากันว่าวิตามินเป็นหนึ่งในอาหาร 5 หมู่ที่สำคัญต่อร่างกายของเรา มีหน้า
ที่ หลักช่วยให้การทำงานต่างๆ ของร่างกายเป็นปกติ และอาจรวมกับเกลือแร่ แล้วเรียกว่า "วิตามินและเกลือแร่ "ซึ่งเราทุกคนได้รับจาก อาหารมื้อต่างๆ ที่กินเข้าไปในปริมาณที่พอเหมาะ เพื่อให้เพียงพอต่อการนำไปใช้ประโยชน์ต่างๆ ช่วยให้การทำงานของร่างกายเป็นปกติ

นอกจากนี้ ยังจำได้ว่าถ้าร่างกายได้รับวิตามินไม่เพียงพอ ก็จะเกิดโรคต่างๆ ขึ้นได้ ตัวอย่างเช่น โรคลักปิดลักเปิดที่มีอาการเลือดออกตามไรฟันซึ่งเกิดจาก การขาดวิตามินซี หรือโรคเหน็บชา ซึ่งเกิดจากการขาดวิตามินบี 1 หรือโรคตาฝ้ามัว ตาฟาง ซึ่งเกิดจากการขาดวิตามินเอ เป็นต้น

มักจะรวม เรียกโรคเหล่านี้ว่า " โรคที่ขาดวิตามิน " ซึ่งถ้าผู้ใด ไม่ได้รับวิตามินดังกล่าวเป็นระยะเวลานานก็จะทำให้เกิดความผิดปกติ หรือเกิดโรคต่างๆ ได้ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเป็นโรคขาดวิตามินแล้ว ได้รับการรักษาด้วยการได้รับวิตามินชนิดนั้น โดยทั่วไปเมื่อร่างกายได้รับวิตามินปกติ โรคเหล่านี้ก็หายไป


วิตามิน ได้จากอาหารตามธรรมชาติดีที่สุด

ปัจจุบันแหล่งของวิตามินสำหรับ มนุษย์มี 2 แหล่งใหญ่ๆ คือ แหล่งวิตามินที่ได้จากอาหารตามธรรมชาติ เช่น ผัก ผลไม้ ข้าว เมล็ดพืช น้ำมัน นม ตับ เนื้อสัตว์ เนื้อปลา เป็นต้น

อาหารเหล่านี้จะมีองค์ประกอบหลายอย่าง ซึ่งในจำนวนนั้นจะมีวิตามินสะสมอยู่ด้วย เมื่อเรากินเข้าไป ร่างกายก็จะย่อย ดูดซึม และนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์กับอวัยวะต่างๆ ช่วยให้การทำงานของร่างกายเป็นปกติ

การเลือกกินอาหารที่ดี มีหลักสำคัญง่ายๆ คือกิน " หลากหลายและครบ 5 หมู่ " ได้แก่ การกินอาหารที่มีสารอาหารสำคัญทั้ง 5 หมู่ อันได้แก่

โปรตีน (ได้จากเนื้อสัตว์ ปลา ไข่นม ถั่ว ฯลฯ)

แป้ง (ได้จาก ข้าว แป้ง น้ำตาล ฯลฯ)

ไขมัน (ได้จากน้ำมัน ไขมัน ฯลฯ)

วิตามิน และเกลือแร่ (ซึ่งได้จากผักและผลไม้เป็นส่วนใหญ่)

ซึ่งปริมาณอาหารแต่ละหมู่จะต้องเหมาะสมเป็นสัดส่วนกับความต้องการของร่างกาย ไม่มากหรือน้อยเกินไป และควรสลับสับเปลี่ยนชนิดของอาหารให้หลากหลาย ต่างๆ นานา ไม่ซ้ำซากจำเจ เพื่อให้ได้สารอาหารครอบคลุมหลากหลายชนิดตามความต้องการที่หลากหลายของร่างกายของมนุษย์

นอกจากนี้ ควรเน้นผักและผลไม้สดให้มากขึ้น ซึ่งจะอุดมไปด้วยวิตามินและเกลือแร่ที่มีประโยชน์ต่อร่างกายของเรา


แหล่งของวิตามินประเภทที่สอง ได้แก่ วิตามินที่มีการผลิตในรูปแบบของยาสำเร็จรูป ขอเรียกว่า "ยาเม็ดวิตามิน " ซึ่งส่วนใหญ่จะผลิตจากสารเคมีในห้องปฏิบัติการ และผลิตเป็นยาสำเร็จรูปในโรงงานอุตสาหกรรม

ในท้องตลาดมีหลากหลายรูปแบบ ทั้งขนาดปกติที่พอดีกับความต้องการแต่ละวัน และขนาดสูงกว่าปกติ ตลอดจนมีทั้งสูตรที่มีวิตามินชนิดเดี่ยวๆ และ สูตรที่มีวิตามินหลายชนิดผสมกันหลากหลายชนิดที่มีจำหน่ายอยู่ในท้องตลาด เป็นจำนวนมาก

เมื่อเปรียบเทียบการนำไปใช้งานของร่างกาย คุณประโยชน์ที่ได้รับ และค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้น พบว่าวิตามินที่ได้จากอาหารตามธรรมชาติ โดยเฉพาะลักษณะอาหารของประเทศไทย จะมีความอุดมสมบูรณ์ด้วยสารอาหารต่างๆ ทั้ง 5 หมู่ รวมถึงวิตามินและเกลือแร่ ทั้งด้านชนิดและปริมาณที่เพียงพอต่อความต้องการของร่างกายคนทั่วๆ ไปได้เป็นอย่างดี

วิตามินที่ได้จากธรรมชาตินี้ก็จะถูกนำไปใช้งานได้โดยง่าย ทั้งยังมีประโยชน์โดยตรงต่อร่างกายของเรา ซึ่งคุ้มค่าและดีกว่า ยาเม็ดวิตามินที่สังเคราะห์ในห้องปฏิบัติการเคมีและ ผลิตในรูปของยาสำเร็จรูปที่มีจำหน่ายอยู่ในท้องตลาดทั่วๆ ไป


วิตามิน เป็นยาบำรุงจริงหรือ?

คุณเป็นคนหนึ่งใช่ไหม? ที่มีความรู้ ความเข้าใจ และความเชื่อว่า " วิตามินเป็นยาบำรุง...ช่วยป้องกันและรักษาโรคบางอย่างได้ " ซึ่งเรื่องนี้เป็นทั้งความเชื่อ ความรู้ ความเข้าใจ ตลอดจนเป็นความคาดหวังของมนุษย์ทุกคนที่ต้องการ " สุขภาวะ " ต้อง การให้สุขภาพร่างกายที่แข็งแรงและสมบูรณ์ ไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ไข้

ปัจจุบัน มีรายงานการศึกษาและข้อพิสูจน์เกี่ยวกับวิตามินกับโรคต่างๆ มากขึ้น มีทั้งได้ผลดี และไม่ได้ผลในการป้องกันหรือรักษาโรค

จึงควรเข้าใจวิตามินแต่ละชนิดและสภาวะโรคแต่ละอย่าง ว่าวิตามินชนิดใดที่ได้ผลดี (และอาจเลือกใช้) และวิตามินชนิดใดไม่ได้ผล (ซึ่งไม่ควรใช้ให้สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ) ดังนี้




โรค ที่ใช้วิตามินแล้ว... ไม่ได้ผล

1. วิตามิน รวมกับโรคมะเร็ง โรคหัวใจขาดเลือด และโรคสมองขาดเลือด

จากการ ศึกษาวิจัยทางการแพทย์ในผู้หญิงวัยทอง จำนวนกว่าแสนคนในสหรัฐอเมริกา พบว่าผู้ที่ใช้วิตามิน รวมมีโอกาสการเกิดโรคมะเร็ง โรคหัวใจขาดเลือด และโรคสมองขาดเลือดไม่แตกต่างจากผู้ที่ไม่ใช้วิตามินรวม

ฟังดูอาจจะยัง งงอยู่นะครับ เพราะเป็นภาษาทางการวิจัยแต่สามารถแปลให้ฟังง่ายๆ ได้ว่าผู้ที่ใช้วิตามินรวมจะมีโอกาสเป็นโรคมะเร็ง โรคหัวใจขาดเลือด และโรคสมองขาดเลือดใกล้เคียงกันกับผู้ที่ไม่ใช้วิตามินรวม หรือ " การใช้วิตามินรวมไม่ได้ช่วยลดการเกิดเป็นโรคทั้งสามในหญิงวัยทองเลย "

2. วิตามิน บี 1 วิตามินบี 6 และโฟเลตกับโรคหัวใจขาดเลือด และโรคสมองขาดเลือด

อดีต มีรายงานทางการแพทย์ระบุว่า ระดับสารโฮโมซีสเทอีนในเลือดสูงจะมีความสัมพันธ์ทำให้การเกิด โรคหัวใจขาดเลือดและโรคสมองขาดเลือด และมีการค้นพบว่า การใช้วิตามินบี 1 วิตามินบี 6 และ โฟเลต จะช่วยลดระดับสารโฮโมซีสเทอีนในเลือดให้ต่ำลงได้

มี ผู้ตั้งสมมุติฐานและคาดคิดว่า ถ้าให้ผู้ป่วยได้รับวิตามินบี 1 วิตามินบี 6 และโฟเลต จะส่งผลลดระดับสารโฮโมซีสเทอีนในเลือดให้ต่ำลงได้ และจะส่งผลลดโอกาสเกิดโรคหัวใจขาดเลือด และโรคสมองขาดเลือดลงได้

แต่ เมื่อเร็วๆ นี้มีรายงานทางการแพทย์พบว่าผู้ป่วย ที่ได้รับวิตามินบี 1 วิตามินบี 6 และโฟเลตมีโอกาสเกิดโรคหัวใจขาดเลือดและโรคสมองขาดเลือดได้ใกล้เคียงกับผู้ที่ไม่ได้ใช้วิตามิน

จึงสรุปได้ว่าวิตามินบี 1 วิตามินบี 6 และโฟเลต ไม่ได้ช่วยลดโอกาสของการเกิดโรคหัวใจขาดเลือดและโรคสมองขาดเลือดลงได้ตามการศึกษาบวกกับความเชื่อทางการแพทย์ข้างต้น


3. วิตามินอี และบีตาแคโรทีนกับโรคหลอดเลือดหัวใจและโรคมะเร็ง

มีรายงานการ ศึกษาการใช้วิตามินอี และบีตาแคโรทีน ซึ่งเป็นสารต้านอนุมูลอิสระ (antioxidants) ที่เป็นที่นิยมในปัจจุบันว่าจะช่วยลดการเกิดโรคหลอดเลือดหัวใจและโรคมะเร็ง ได้หรือไม่? ตามแนวคิดและทฤษฎีของสารต้านอนุมูลอิสระ ที่ช่วยชะลอความเสื่อมถอยและความสึกหรอของเซลล์ต่างๆ ของร่างกาย ซึ่งก็ให้ผลในทำนองเดียวกันว่า "วิตามินอีและบีตาแคโรทีน ไม่มีผลลดการเกิดโรคหลอดเลือดหัวใจและโรคมะเร็งได้ "

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีรายงานเพิ่มเติมว่าวิตามินอีและ สารซีลีเนียมในขนาดสูงก็ไม่ได้ช่วยลดการเกิดมะเร็งของต่อมลูกหมากได้อีกด้วย

เหล่านี้ล้วนเป็นผลการวิจัยที่ช่วยเสริมบทบาทความเข้าใจอย่างถูกต้องเหมาะสมของ ชาวเราต่อการใช้วิตามิน ถึงแม้ว่าจะส่งผลให้ลบเลือนความคาดหวังที่มีวิตามินในการช่วยป้องกันการเกิดโรคร้ายของมนุษย์

นี่คืออีกหนึ่งความจริงที่จะต้องยอมรับพร้อมทั้งนำ มาประยุกต์กับการดำรงชีวิตของพวกเราทุกคนถ้ามองในแง่ดีก็จะได้ช่วยประหยัด ทั้งค่าใช้จ่ายในการใช้วิตามินและลดความเสี่ยงของการเกิดผลข้างเคียงของ วิตามินขนาดสูง ที่ได้รับในปริมาณมากกว่าความต้องการ เป็นระยะเวลานานๆ ติดต่อกัน ก็จะทำให้เกิดพิษต่อร่างกายของคนเราได้

อย่าไปคิดว่า " วิตามิน เป็นของปลอดภัย จะใช้มากเท่าใดก็ไม่เป็นปัญหา ซึ่งไม่เป็นความจริง " เพราะ มีวิตามินหลายชนิดที่สะสมและทำให้เป็นพิษได้




โรค ที่ใช้วิตามินแล้ว...ได้ผลดี

อย่างไรก็ตาม ยังมีอีกหลายโรคที่มีรายงานว่าการใช้วิตามินมีประโยชน์คุ้มค่า ช่วยป้องกันโรค ช่วยให้ร่างกายเป็นปกติได้ ตัวอย่างเช่น

1. โฟ เลตกับหญิงตั้งครรภ์

ในหญิงตั้งครรภ์ หรือผู้ที่วางแผนจะมีบุตรควรได้รับสารโฟเลต (folate) หรือกรดโฟลิก (folic acid) ซึ่งเป็นวิตามินบีชนิดหนึ่ง เพื่อช่วยป้องกันการเกิดความผิดปกติของทารกในครรภ์ได้

2. แคลเซียม และวิตามินดีกับผู้สูงอายุ

ผู้สูงอายุทั้งผู้หญิงและผู้ชายควร ได้รับแคลเซียมและวิตามินดี เสริมให้กับร่างกายเป็นประจำทุกวัน จะเป็นรูปของนม ผลิตภัณฑ์นม หรือยาเม็ดสำเร็จรูปของวิตามินดี และแคลเซียมก็ได้ ซึ่งจะช่วยป้องกันการเกิดโรคกระดูกพรุน ที่พบได้บ่อยเมื่ออายุมากขึ้น และเป็นสาเหตุสำคัญของกระดูกหักในผู้สูงอายุได้

3. วิตามินซี วิตามินอี บีตาแคโรทีน สังกะสี และทองแดงกับโรคจอประสาทตาเสื่อม

นอกจากนี้ผู้สูงอายุที่ได้รับวิตามินซี วิตามินอี บีตาแคโรทีน สังกะสี และทองแดงจะช่วยชะลอการเสื่อมของจอประสาทตาได้

ยิ่งกว่านั้น คนบางกลุ่มก็ควรได้รับวิตามินรวมเสริมเพิ่มเติม เช่น ผู้ที่กำลังลดน้ำหนัก ผู้ที่กินอาหาร ชนิดมังสวิรัติอย่างเคร่งครัด ผู้ที่ดื่มแอลกอฮอล์จำนวนมากๆ และเป็นประจำ หรือผู้ที่ได้รับสารอาหารไม่ครบถ้วน ซึ่งอาจให้ วิตามินรวม เพื่อลดความบกพร่องจากการขาดวิตามินต่างๆ ได้



การใช้ยาเม็ดวิตามิน อย่างพอเพียง

ถึงตอนนี้คงได้รับความกระจ่างใน เรื่องประโยชน์ ความคุ้มค่า และโทษของวิตามิน

" การใช้ยาเม็ดวิตามิน...อย่างพอเพียง "

ควรใช้เมื่อจำเป็น ไม่ควรใช้พร่ำเพรื่อ เพราะอาจทำให้เกิดโทษ ได้ ตัวอย่างเช่น วิตามินซี ซึ่งปัจจุบันผู้ปกครองส่วนใหญ่ มีความเชื่อว่าเป็นวิตามิน เป็นยาบำรุง ซื้อและป้อน ให้บุตรหลานเหมือนกับลูกกวาด ลูกอม หรือขนมหวาน ซึ่งก็เกิดโทษได้ ถ้ามีการใช้อย่างพร่ำเพรื่อ ไม่เหมาะสม ที่เห็นได้ชัดเจนก็คือทำให้เด็กฟันผุได้ง่าย

ขอย้ำอีกครั้ง ว่ายามีคุณอนันต์ มีโทษมหันต์ จึงควรใช้อย่างพอเพียง เท่าที่จำเป็น และใช้อย่างถูกต้องแม่นยำ จะช่วยให้ได้ผลในการรักษา หายโรคภัยไข้เจ็บโดยเร็ว ช่วยประหยัดค่าใช้จ่าย สุขภาพกาย และสุขภาพใจ ให้กับทุกท่าน

กิน-ดื่ม ผลิตภัณฑ์ผสมสารอาหารดีชัวร์หรือมั่วนิ่ม

//www.cheewajit.com/articleView.aspx?cateId=1&articleId=1713


นิตยสารชีวจิตฉบับที่ 251


คุณมาลี จิรวงศ์ศรี นักวิชาการอาหารและยา กองควบคุมอาหาร เล่าว่า “จริงๆแล้ว อาหารที่มีการเติมสารอาหารมีมานานแล้ว แต่ว่าได้รับความนิยมอยู่ในกลุ่มเล็กๆ แต่พอผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร (อาหารรูปแบบ แคปซูลเม็ด) อยู่ในกระแสนิยมของผู้รักสุขภาพทั้งหลาย ทางยุโรปเขาก็มองว่า เราควรกินอาหารรูปแบบปกติ แต่ควรจะดึงดูดมากขึ้น โดยการเพิ่มสารอาหารลงไป จึงมีการขยายตัวของอาหารเติมสารอาหารมากขึ้นเพื่อเป็นทางเลือกอย่างหนึ่ง”

“การเติมสารต่างๆ ลงไปทุกวันนี้ ส่วนใหญ่จะเน้นที่ความต้องการของผู้บริโภคเป็นหลัก โดยขึ้นอยู่กับกระแสของสังคมตอนนั้นว่าสนใจอะไร ฉะนั้นการเติมสารตัวใดตัวหนึ่งจะเป็นเรื่องของการตลาดเป็นหลัก เป็นการเติมเพื่อสร้างจุดขายให้กับผู้บริโภคสนใจมากกว่า”



มีทั้งคุณและโทษในขวดเดียวกัน

คุณมาลีอธิบายเพิ่มเติมว่า “ถ้าเป็นการเติมวิตามินและแร่ธาตุในรูปแบบและปริมาณที่เรากำหนดลงไปในอาหาร ไม่มีโทษแน่นอน แต่ถ้าเติมเกินขนาดที่กำหนด และกินติดต่อกันเป็นเวลานานก็เป็นอันตรายต่อร่างกายได้เหมือนกัน”

“ส่วนสารอื่นๆที่ไม่ใช่วิตามินและแร่ธาตุ ถามว่าได้ประโยชน์ไหม เช่น ซอยเปปไทด์ ก็มีประโยชน์ตัวเช่นเดียวกับสารอาหารกลุ่มโปรตีน แต่ถามว่าได้แค่ไหน ไม่สามารถตอบได้เพราะยังไม่มีข้อมูลทางวิทยาศาสตร์เพียงพอที่จะสรุปประโยชน์ ในลักษณะอื่นๆได้ และเราไม่อนุญาตให้กล่าวอ้างสรรพคุณ คุณประโยชน์ทางอาหารบนฉลาก”

ดร.เอกราช เกตวัลย์ นักวิชาการ สถาบันวิจัยโภชนาการ มหาวิทยาลัยมหิดล ช่วยเสริมความรู้เรื่องอาหารเติมสารว่า “ร่างกายคนเราจะได้รับประโยชน์จากสารที่เติมลงไปนั้น ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่าง คือ

"หนึ่ง" กระบวนการผลิต เช่น วิตามินที่เติมลงในน้ำผลไม้หรือเติมลงในนม ขนมปัง ต้องผ่านการให้ความร้อนก่อน วิตามินบางตัว เช่น วิตามินซี เมื่อได้รับความร้อนจะถูกทำลายได้ง่าย

และอีกอย่างคือ เมื่อยู่ในรูปเครื่องดื่มอาจทำปฏิกิริยาระหว่างวิตามินหรือสารอาหารด้วยกัน เอง ยิ่งถ้ามีสารอาหารหลายๆชนิดที่เติมลงไปแล้วผู้ผลิตไม่ได้ศึกษาถึงความคงที่ ของสารที่เติมลงไป ร่างกายอาจไม่สามารถดูดซึมได้ดี

“สอง" ชนิดของสารอาหารที่เติมและสภาพร่างกาย เช่น คอลลาเจน เมื่อกินคอลลาเจนเข้าไปร่างกายจะย่อยให้แตกตัวเป็นกรดอะมิโนแอซิด แล้วจึงนำอะมิโนแอซิดที่ได้กลับไปสร้างเป็นคอลลาเจนใหม่ ไม่ใช่การดื่มเครื่องดื่มผสมคอลลาเจนเข้าแล้วจะได้เป็นคอลลาเจนเลย

จึงขึ้นอยู่กับว่าร่างกายมีความสามารถสังเคราะห์กลับมาได้เท่าไร และความสามารถในสังเคราะห์กลับคืนมาขึ้นอยู่กับ สภาพร่างกาย เช่น ผู้สูงอายุหรือผู้ที่มีร่างกายไม่แข็งแรงการสังเคราะห์คอลลาเจนจะลดลง เมื่อกินคอลลาเจนเข้าไปเท่าไร ร่างกายก็จะสังเคราะห์เท่าที่ทำได้ ไม่มีการสังเคราะห์เพิ่ม ดังนั้นกินเข้าไปมากเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์




สำรวจตลาดผลิตภัณฑ์เติมสารอาหาร

อาจารย์เอกราชจัดกลุ่มผลิตภัณฑ์เสริมอาหารเพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น ซึ่งแบ่งออกเป็น 4 กลุ่มดังนี้


* กลุ่มบำรุงสมอง

เปปไทด์ เปปไทด์ถั่วเหลือง (Soy Peptide) คือ โปรตีนหน่วยย่อยที่ได้จากการย่อยโปรตีนถั่วเหลืองด้วยเอนไซม์ ปัจจุบันมีการกล่าวอ้างคุณประโยชน์ของเปปไทด์ถั่วเหลืองที่มีต่อสุขภาพใน ด้านการส่งเสริมประสิทธิภาพการทำงานของสมอง โดยจะช่วยเพิ่มการสร้างสารสื่อประสาท (Neurotransmitter) นอกจากนี้ยังเชื่อว่าเปปไทด์ถั่วเหลือง (soy peptide) ช่วยให้สมองทำงานได้ดีขึ้นในด้านต่างๆ เช่น การเรียนรู้ ความจำ และมีคุณสมบัติในการลดความเครียด

แต่งานวิจัยในเรื่องดังกล่าวยังค่อนข้างจำกัดและไม่มีหลักฐานสนับสนุนเพียงพอ

นอกจากนี้ร่างกายคนเรายังสามารถสร้างสื่อประสาทบางประเภทจากกรดอะมิโนหรือ เปปไทด์ที่ได้จากการย่อยโปรตีนจากอาหารที่เราบริโภคเข้าไป และยังมีสารสื่อประสาทอื่นๆ ที่ไม่ได้สร้างขึ้นจากกรดอะมิโนหรือเปปไทด์ อีกทั้งสารสื่อประสาทนั้น ได้รับการควบคุมโดย DNA ของแต่ละคน ซึ่งจะสร้างขึ้นตามความจำเป็นของร่างกาย การมีเปปไทด์ในกระแสเลือดมากขึ้น จึงไม่เกี่ยวข้องกับการสร้างสารสื่อประสาทมากขึ้น

โอเมก้า 3 โอเมก้า 3 คือ กรดไขมันไม่อิ่มตัวที่ร่างกายไม่สามารถสร้างขึ้นเองได้ ต้องได้รับจากการรับประทานอาหารทั่วไป แต่ก็มีอยู่ในปริมาณสัดส่วนที่ต่ำมาก โอเมก้า 3 มีบทบาทสำคัญต่อโครงสร้างและการทำงานของสมอง ตับ และระบบประสาทที่เกี่ยวกับการพัฒนาเรียนรู้ รวมถึงเรตินาที่ช่วยการมองเห็น นอกจากนี้ยังช่วยลดระดับคอเลสเตอรอลในเลือด


* กลุ่มชะลอวัย

คิวเทน (Q 10) ด้วยเหตุที่คิวเทนทำหน้าที่ในกระบวนการเสริมสร้างพลังงานให้แก่ทุกๆ เซลล์ และเป็นสารแอนตี้ออกซิแด้นท์ช่วยป้องกันการทำลายเซล์เนื้อเยื่อของร่างกาย จึงมีการนำมาใช้ในด้านความสวยงาม อย่างไรก็ตามคิวเทนที่ได้รับจากอาหารจะดูดซึมเข้าสู่เลือด และอวัยวะต่างๆ แต่จะดูดซึมเข้าสู่ผิวหนังได้น้อย ซึ่งจะให้ผลในด้านสุขภาพโดยรวมมากกว่าด้านผิวพรรณ

คอลลาเจน คอลลาเจนคือโปรตีนชนิดหนึ่ง มีมากที่สุดในร่างกาย คือมีอยู่ประมาณ หนึ่ง ใน สาม คอลลาเจนเป็นส่วนประกอบหลักของผิวหนัง พบได้ถึง 75 เปอร์เซ็นต์ มีคุณสมบัติช่วยให้ผิวหนังตึงและเนียนเรียบ โดยทำหน้าที่คู่กับโปรตีนอีกชนิดหนึ่งคือ อีลาสติน (Elastin) ซึ่งช่วยสร้างความยืดหยุ่นให้ผิว แต่จริงๆแล้วในเชิงโภชนาการ คอลลาเจนจัดเป็นโปรตีนที่มีคุณภาพต่ำ ถ้าเราได้รับโปรตีนในรูปของคอลลาเจนเพียงชนิดเดียว เราก็อาจเกิดอาการขาดโปรตีนได้ และส่งผลเสียต่อร่างกาย

ที่สำคัญ ปัจจุบันยังไม่มีรายงานวิจัยที่ยืนยันว่าการกินคอลลาเจนจะช่วยชะลอผิวหนัง ที่เสื้อมสภาพตามวัยได้


* กลุ่มควบคุมน้ำหนัก

อินูลินและโอลิโกฟรุคโตส อินูลินและลิโกฟรุคโตสสเป็นใยอาหารชนิดละลายน้ำได้ มีความสามารถในการละลายน้ำได้ดีกว่าใยอาหารที่ละลายน้ำชนิดอื่นๆ เนื่องจากมีขนาดโมเลกุลเล็กว่า จึงถูกแบคทีเรียย่อยสลายได้ กลายเป็นอาหารที่ดีของจุลินทรีย์ในลำไส้ใหญ่ของเรา โดยเฉพาะจุลินทรีย์สุขภาพ ใยอาหารจำพวกนี้จัดเป็นพรีไบโอติก (Prebiotic) และการที่สารทั้งสองเป้นใยอาหารจึงให้ผลลัพท์เช่นเดียวกับใยอาหารอื่นๆ ในแง่ของระบบการย่อยอาหารและการขับถ่าย

คาร์นิทีน ตามปกติร่างกายสังเคราะห์แอลคาร์นิทีนได้จากไลซีนและเมทไธโอนีนอยู่แล้ว การที่คนขายกล่าวอ้างว่า เมื่อรับประทานพร้อมกับการออกกำลังกายจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพของกระบวนการ เผาผลาญอาหารให้ดีขึ้น และช่วยลดน้ำหนัก

ซึ่งเรื่องนี้ก็ยังไม่มีการวิจัยที่ยืนยันเรื่องนี้ชัดเจน


* กลุ่มสวยงามและบำรุงสุขภาพ

กลูต้าไทโอน (Gluta thione) เป็นกลุ่มอนุมูลย่อยของกรดอะมิโน 3 ชนิด (Tripetide) ได้แก่ Cysteine, Glycine และ Glutamic Acid มีหน้าที่สำคัญคือ ช่วยสร้างเอนไซม์ชนิดต่างๆ ที่ช่วยกำจัดพิษออกจากร่างกาย เช่น พิษของโลหะหนัก สารระเหย ยาฆ่าแมลง แม้แต่ยาบางชนิดให้เป็นสารที่สะลายน้ำได้ดีขึ้น และง่ายต่อการกำจัดออกจากร่างกาย และจัดเป็นสารแอนตี้ออกวิเด้นท์ที่ช่วยกระตุ้นภูมิคุ้มกันของร่างกาย

ร่างกายสามารถสร้างกลูตาไทโอนได้เอง และกลุตาไทโอนไม่สามารถดุดซึมเข้าร่างกายได้ทันที ดังนั้นการกินกลูตาไทโอนที่เติมลงในอาหารจึงไม่ทำให้ผิวขาวได้

คลอโรฟิลล์ คลอโรฟิลล์เป็นกลุ่มของรงควัตถุที่มีสีเขียวพบในพืชทั่วไป ประโยชน์ของคลอโรฟิลล์เป็นสารแอนตี้ออกวิเด้นท์ที่มีประสิทธิภาพใกล้เคียง กับ เบต้าแคโรทีน วิตามินซี และวิตามินอี ปัจจุบันมีการเติมลงในเครื่องดื่ม หรือทำเป็นผงสำหรับชงดื่ม ที่อ้างว่าช่วยในการล้างพาในเลือดและทำให้ผิวหน้าใสนั้น

จากการศึกษาข้อเท็จจริงทางวิทยาศาสตร์ ยังไม่มีการสรุปในระดับที่น่าเชื่อถือได้ ยังต้องมีการศึกษาวิจัยเพิ่มเติม

สำหรับสรรพคุณในเรื่องช่วยลดกลิ่นปาก ถ้าจะให้ได้ผลจริงจะต้องใช้คลอโรฟิลล์ในปริมาณเข้มข้นมากว่าที่ขายใน ปัจจุบันมาก โดยทั่วไปสินค้าหลายๆ ขนิดที่มีการใช้คลอโรฟิลล์จะเป็นการใช้เพื่อ “แต่งสี” ให้มีสีสันน่ากินเท่านั้น ไม่ได้ใช้เพื่อช่วยลดกลิ่นปาก และคลอโรฟิลล์เองไม่ได้มีลักษณะเป็นเส้นใย จึงไม่ช่วยขับสารพิษจากร่างกาย

กรดโฟลิก กรดโฟลิกเป็นวิตามินบีชนิดหนึ่งที่ร่างกายนำไปใช้เพื่อสร้างเวลล์เม็ดเลือด รักษาบาดแผลสร้างกล้ามเนื้อ เนื่องจากร่างกายไม่สามารถเก็บกรดโฟลิกไว้ได้นาน จึงต้องกินอาหารที่มีกรดโฟลิกเป็นประจำ ถ้าได้รับน้อยเกินไปจะทำให้เป้นโรคหลอดเลือดหัวใจ มะเร็งลำไส้ใหญ่ และอัลไซเมอร์

ปัจจุบันมีอาหารหลายชนิดที่เติมกรดโฟลิก เช่น ขนมปัง และซีเรียส เพื่อเสริมคุณค่าอาหารและป้องกันโรคดังกล่าว แต่ถ้าได้รับมากเกินไปจะเป็นอันตรายต่อผู้ป่วยที่เป็นมะเร็งที่เกี่ยวข้อง กับฮอร์โมน เช่น มะเร็งเต้านมหรือมะเร็งต่อมลูหมาก นอกจากนี้ยังทำให้ผู้ที่เป็นโรคลมชักเกิดอาการกำเริบกระทันหัน

แครนเบอร์รี่ แครนเบอร์รี่ เป็นผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ ถือเป็นผลไม้ที่มีวิตามินวีสูงมาก และประกอบไปด้วยสารพฤกษเคมีที่เป็นสาร แอนตี้ออกซิเด้นท์ ช่วยลดความเสี่ยงต่อการเกิดโรคหัวใจและหลอดเลือด ลดการเจริยเติบโตของเซลลืมะเร็งเต้านมในสัตว์ทดลอง

แต่ในขณะนี้ยังไม่สามารถระบุปริมาณที่ควรบริโภคเพื่อให้เกิดผลทางสุขภาพ เพราะยังไม่มีข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ที่ครบถ้วยพอ

ผลิตภัณฑ์จากแครนเบอร์รี่ที่พบในท้องตลาดคือ น้ำแครนเบอร์รื่วึ่งใช้แครนเบอร์รี่เข้มข้นที่นำเข้าจากต่างประเทศมาละลาย น้ำและปรุงรสด้วยน้ำตาล ดังนั้นการบริโภคน้ำแครนเบอร์รี่สำเร็จรูปจึงควรระวังเรื่องปริมาณน้ำตาล ด้วย โดยเฉพาะผู้ที่มีปับหาความอ้วนหรือเสี่ยงต่อโรคเบาหวาน