เรื่องราวของเด็กหญิงวัยประถมต้นนามว่า "เท็ตสึโกะ" แต่เพราะเธอเป็นเด็กจึงเรียกชื่อตัวเองเป็น โต๊ะโตะ แล้วเวลาผู้ใหญ่เรียกเด็กๆมักมีคำลงท้ายว่าจัง เด็กหญิงจึงรวมคำว่าจังไว้ในชื่อโดยคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งของชื่อไปโดยปริยาย เมื่อมีคนถามจึงตอบว่าชื่อ โต๊ะโตะจัง ซึ่งเธอเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใส ไม่เหมือนใครและออกจะซนต่างจากเด็กทั่วไปทำให้ถูกไล่ออกจากโรงเรียนแรกเพราะชอบตะโกนเรียกคณะดนตรีรับจ้างที่แต่งตัวด้วยสีฉูดฉาดที่เดินผ่านถนนหน้าโรงเรียนให้ทำการแสดงระหว่างที่เพื่อนๆกำลังเรียน หรือการเปิดปิดโต๊ะเล่นเพราะชอบโต๊ะนั้นมากจนคุณครูทนไม่ไหวเรียกผู้ปกครองมาพบ จนแม่ของเธอต้องพาไปเข้าโรงเรียนใหม่ที่ชื่อว่า "โทโมเอ" ซึ่งมีครูใหญ่ใจดีอย่างคุณครูโคบายาชิรับฟังเรื่องเล่าของเธอถึงสี่ชั่วโมงเต็มด้วยความเต็มใจอย่างที่ไม่เคยมีใครทำกับเธอมาก่อน ก่อนที่จะรับเธอเข้าเรียนภายในโรงเรียนที่มีตู้รถไฟเก่าเป็นห้องเรียน และมีประตูทางเข้าเป็นต้นไม้จริงๆที่ทำให้เธอตื่นเต้นดีใจ และคนที่ดีใจกว่าคือแม่ที่ไม่ได้บอกความจริงกับลูกสาวว่าที่ต้องมาหาโรงเรียนใหม่เพราะเธอถูกไล่ออกจนกระทั่งอายุครบยี่สิบปีและไม่รู้ด้วยว่าถ้าโรงเรียนนี้ไม่รับเธอจะพาลูกสาวไปเรียนที่ไหนดี

ที่โรงเรียนโทโมเอแห่งนี้มีการเรียนการสอนที่ไม่เหมือนที่อื่นโดยครูใหญ่ไปศึกษาการเรียนการสอนมาจากฝั่งยุโรปอยู่หลายปี นักเรียนที่โทโมเอจะนั่งตรงไหนก็ได้ที่อยากนั่งในห้อง และได้เรียนวิชาที่ชอบเป็นอย่างแรกโดยที่ไม่จำเป็นต้องเรียนเหมือนกันทำให้มีเวลาให้กับสิ่งที่สนใจและทำได้ดีก่อน มีวิชาดนตรี อีกทั้งครูใหญ่ยังสนับสนุนให้เด็กๆได้วิ่งเล่นตามประสาและมีต้นไม้ประจำตัวที่ใครจะขึ้นต้องขออนุญาตเจ้าของก่อน มีอาหารจากทะเลและภูเขาเป็นมื้อกลางวันเพื่อให้ได้รับสารอาหารที่จำเป็นครบถ้วนอย่างง่ายๆตามที่แจ้งให้ผู้ปกครองทำมาให้บุตรหลาน หากของใครไม่ครบก็จะมีมาเติมให้โดยภรรยาของครูใหญ่ และแจ้งผู้ปกครองให้เด็กๆใส่เสื้อผ้าที่เก่าที่สุดมาเรียนเพราะจะได้ไม่ต้องระวังขาดหรือเลอะเวลาเล่น ที่นี่เด็กๆทุกคนทุกชั้นปีสามารถเล่นสนุกทำกิจกรรมร่วมกันได้เสมอและไม่แบ่งแยกแม้กระทั่งเด็กพิการ ทุกคนเรียนที่โรงเรียนนี้ด้วยความสุข แม้จะเรียนไม่เหมือนโรงเรียนไหน แต่ก็ไม่ทำให้พวกเขามีความรู้น้อยกว่าและสามารถไปถึงฝันในอาชีพที่ต้องการได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องสักนิด

ที่โรงเรียนโทโมเอเด็กหญิงมีความสุขมากแม้ว่าเธอจะทำเรื่องแผลงๆหรืออะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นแต่ครูใหญ่ก็เข้าใจเธอเสมอ อีกทั้งยังย้ำกับเธอเสมอว่า "จริงๆแล้วเธอเป็นเด็กดีนะ" ทำให้โต๊ะโตะจังมีความสุขมากและเวลาที่จะทำอะไรที่ไม่ดีเธอจะนึกถึงคำพูดนี้เสมอ 

เป็นหนังสือที่อ่านแล้วซึ้งใจ อบอุ่นใจมาก จำไม่ได้ว่าไปอ่านมาจากไหนแล้วเขาพูดถึงหนังสือเล่มนี้แล้วเราชอบสะดุดใจ เลยไปหาซื้อมาอ่านบ้างทั้งที่เห็นมานานแต่ไม่เคยสนใจจะซื้อเลย แต่พอได้อ่านแล้วตื้นตันใจสุดๆ ครูใหญ่เป็นครูที่ดีมากและทุกคนก็คงหวังว่าจะได้เจอคนที่เข้าใจในความเป็นเด็ก ให้โอกาสในการเรียนรู้และเติบโตไปตามธรรมชาติโดยไม่ตีกรอบถูกผิด

ตอนแรกที่อ่านวีรกรรมของโต๊ะโตะจังเราก็แบบ เด็กเวร! แต่พออ่านจนมาถึงตอนที่ได้มาอยู่โรงเรียนโทโมเอ เราก็เข้าใจในทันทีว่าโต๊ะโตะจังแค่อยู่ผิดที่ผิดทางมาก่อนเพราะแกไม่เหมือนใคร ต้องให้ความเข้าใจและให้เด็กได้เห็นและรับผลของการกระทำแทนที่จะเอาแต่สั่งสอนว่ากล่าวเพราะเด็กย่อมไม่เข้าใจและต่อต้าน อย่างตอนที่โต๊ะโตะจังทำกระเป๋าเงินหล่นส้วมแล้วเอาที่ตักมาตักของเสียในถังทิ้งออกมา กองบนพื้นจนหมด แต่ครูใหญ่แค่เดินมาดูเป็นครั้งคราวโดยไม่ได้ว่ากล่าวอะไรแค่ถามว่าโต๊ะโตะจังกำลังทำอะไร พอกลับมาอีกทีก็แค่บอกว่าเสร็จแล้วเก็บทุกอย่างเข้าที่ด้วยนะ ทั้งที่ออดเข้าเรียนดังแล้ว ซึ่งเย็นวันนั้นเธอก็กลับไปเล่าให้แม่ฟังด้วยและแม่ของโต๊ะโตะจังก็นึกชมที่ครูใหญ่รู้จักสอนโต๊ะโตะจัง และเด็กหญิงเองก็เก็บกวาดจนเสร็จด้วยความเหนื่อยอ่อนจริงๆ

เป็นหนังสือที่อ่านแล้วประทับใจมากๆ กับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นซึ่งเป็นเรื่องจริง แล้วก็แอบเศร้าน้ำตาซึมกับบางตอน แต่ก็ทำให้เราเห็นด้วยว่าหนังสือเล่มนี้ควรอ่านกันทั้งครอบครัวจริงๆ เพราะผู้ใหญ่จะได้เข้าใจความคิด การกระทำของเด็ก การจัดการดูแลเด็กของครูโคบายาชิ ส่วนเด็กก็ได้เรียนรู้สิ่งดีๆที่ครูใหญ่สอนและเรียนรู้เรื่องราวที่ดีและไม่ดีจากในเรื่อง