เรื่องราวของหญิงสาวนามว่า "อัสฌาหรืออาย" ลูกบุญธรรมของครอบครัวศิระศาสตรา เธอมีดวงตาสวยโดดเด่น ที่ดูเหมือนซ่อนบางอย่างไว้และดูเข้าใจยาก แต่ก็สะกดใจและทำให้คนที่พบเห็นจดจำเธอได้ในทันที และดูไม่ยากว่าเธอน่าจะเป็นลูกครึ่งไม่ใช่ไทยแท้ แต่เธอไม่เคยทำตัวเป็นลูกคุณหนู และรู้ว่าตัวเองเป็นใคร จึงวางตัวอย่างดีตลอดมาแม้ว่าแม่บุญธรรมจะต้องการให้เธอหมั้นหมายและแต่งงานไปกับชายหนุ่มนามว่า "ทุติยะหรือพี่สอง" ที่ท่านเห็นว่าเหมาะสม และเป็นเครือญาติของแม่บุญธรรมนั่นเอง แม้ว่าเธอจะรักเขาแบบพี่ชายมากกว่า แต่ก็ไม่ได้เอ่ยขัดใจมารดา

แล้ววันหนึ่งเธอก็ต้องเดินทางไปยังมองโกเลีย ดินแดนพุทธมหายาน เพื่อจัดการเรื่องมูลนิธิทางศาสนาที่ครอบครัวเธอเป็นผู้ก่อตั้ง พร้อมเพื่อนรักอย่าง "พิมเสน" และที่นี่เธอรู้สึกคุ้นเคย สงบ มีความสุขเหมือนเป็นบ้าน และได้พบกับชายที่ดูลึกลับอย่าง "อมันสรา" ชายหนุ่มผู้ร่ำรวย แต่ชอบเก็บตัว และรักการเข้าวัดแถมเป็นเจ้าของมูลินิธิใหญ่ที่ช่วยฟื้นฟูศาสนาในมองโกเลียเป็นอย่างมาก หลังจากที่มองโกเลียเคยถูกรัสเซียกวาดล้างทางศาสนาอย่างโหดเหี้ยม ทำให้ทั้งวัดและพระถูกเข่นฆ่า ทำลายแทบไม่เหลือ ชายหนุ่มที่มักได้พบเจออย่างบังเอิญบ่อยๆ และมักเกิดเหตุการณ์แปลกที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้เข้าไปเห็นบางอย่างที่ไม่ใช่สถานที่ในปัจจุบัน การพบเจออมันสราทำให้เธอพบเจอเรื่องราวที่พาเชื่อมโยงไปถึง "ชัมบาลา หรือแชงกรีลา" ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ชาวมองโกเลียพูดถึง และการพบกันของทั้งสองก็ทำให้แม่ของเธอเริ่มเห็นบางอย่างระหว่างทั้งคู่ แผนการที่ให้ลูกสาวมามองโกเลียและหมายมั่นให้สองและอายได้มาพบเจอและพูดคุยเรื่องหมั้นหมายกันดูเหมือนจะไม่เป็นไปอย่างที่ตั้งใจ

แต่อมันสราก็รู้ดีว่าเธออาจไม่ให้อภัยเขาที่เคยทำให้เธอเจ็บปวดทรมานจนกระทั่งต้องตายอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางสภาพอากาศอันหนาวเหน็บ และเธอกับเขาก็อยู่กันคนละฝั่งเขาเป็นทหารรัสเซียในขณะที่เธอเป็นชาวพุทธที่ยังคงเชื่อมั่นและทำกิจกรรมทางศาสนาแม้จะถูกกวาดร้างอย่างหนักและถูกสั่งห้ามในมองโกเลียเด็ดขาด

เป็นหนังสือที่นางเอกได้ย้อนไปเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต เรื่องราวค่อยๆเชื่อมโยงผ่านเหตุการณ์ต่างๆ รวมถึงภาพวาดที่ทำให้นางเอกต้องคิดไปถึง "ชัมบาลา" ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันบริสุทธิ์ที่ทุกคนที่เธอพบเจอในมองโกเลียพูดถึง เรื่องไม่ซับซ้อนค่อยๆเผยเรื่องราวออกมา อ่านได้เพลินๆ ส่วนที่เราชอบคือ

ชีวิตและร่างกายของมนุษย์เกิดมาเพื่อดำรงอยู่บนโลกเพื่อเผชิญความเจ็บปวดและความทุกข์อย่างกล้าหาญ แต่สังสารวัฏนี้ต้องการให้ดวงจิตแต่ละดวงเวียนว่ายไม่รู้จักจบสิ้น จึงทำให้คนเราลืมไปว่าเราเรียนรู้จากความเจ็บปวดได้ คนส่วนมากมักปล่อยตัวเองตามกระแส และวนเวียนในมหาสมุทรแห่งนี้รอบแล้วรอบเล่า แต่แท้จริงแล้วสิ่งต่างๆที่เกิดกับเราเป็นบททดสอบครั้งใหญ่ และถ้าเรามองเห็นอีกแง่มุมที่ซุกซ่อนในความเจ็บปวดเหล่านั้นได้ เราจะพบอีกทางที่ต่างไปจากเดิม