หนังสือเล่าเรื่องราวของหญิงสาวสองคน คนหนึ่งคือ "พลอยบุษย์" จาก พ.ศ ๒๕๔๖ มีอาชีพเป็นนางแบบ มีแฟนชื่อ "อารัม" ซึ่งไม่ได้รักเธอจริงมาเพื่อเกาะเธอกินและสร้างความทุกข์ให้กับเธอ กับ"บุษราคัม" จาก พ.ศ. ๒๔๖๔ เป็นแม่บ้าน มีสามีชื่อ "พ่อกล้าหรือหลวงราญอริพ่าย" ซึ่งแต่งงานเพราะความต้องการของผู้ใหญ่และเธอไม่เคยรัก เธอมีคนรักคือ "คุณเอื้อ" แต่เขาต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ซึ่งก่อนไปก็ให้แหวนแทนใจว่ากลับมาจะแต่งงานกันแทนคำมั่นสัญญาซึ่งเธอก็รักษาไว้ไม่ได้ 

แล้ววันหนึ่งที่ทั้งคู่เจอปัญหาสารพัดก็อธิษฐานว่าอยากไปให้พ้นๆจากที่นี่ ไปให้ไกลๆ ไปเป็นคนอื่น ในขณะที่พลอยบุษย์ถูก"โรส" รุ่นน้องนางแบบแฟนเก่าอารัมซึ่งเธอไม่เคยรู้มาก่อนและไม่ค่อยจะถูกกันกับเธอขัดขาที่งานเดินแบบจนตกเวทีต้องไปเย็บกับ "หมอบุญญนิตย์" ส่วนบุษราคัม ก็ถูกสามีทำร้ายร่างกายจนหัวแตกเหมือนกัน แล้วสถานที่ๆทำให้ทั้งคู่สลับเวลากันก็คือที่บ้านคุณยาย ที่พลอยบุษย์มาหายายแต่ไม่พบ พอแจ้งความกับตำรวจก็พบว่าเหมือนยายหายไปเฉยๆ หายไปจากในบ้านทำให้เธอมารอฟังข่าวอยู่ที่นี่อยู่หลายวัน และเนื่องจากเหนื่อยทั้งกายและใจจึงนอนหลับไปในห้องยายแล้วตื่นอีกทีที่อีกภพในอดีต แต่เป็นที่บ้านเดิม ห้องเดิมแค่ต่างวาระเวลากันทั้งคู่ มีแค่กาลเวลา ข้าวของเครื่องใช้ และต้นไม้ที่ปลูก

แต่หมอของทั้งสองฝ่ายล้วนรู้ความจริงว่าถึงแม้ทั้งสองคนจะหน้าตาเหมือนกัน แต่แผลที่เขาเย็บให้ไม่ใช่ไหมและผ้าแบบนี้ รวมถึงยายของบุษราคัมและเพิ้ง น้องสาวของพลอยบุษย์ ที่เป็นคนใกล้ชิดและรู้ว่าหญิงสาวที่ชื่อว่า "บุษย์" เหมือนกันตรงหน้ามีลักษณะนิสัยที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

และสิ่งที่หญิงสาวทั้งสองได้รู้เหมือนกันคือ แม้ว่าจะได้เปลี่ยนภพกันมา ได้ไปเป็นคนอื่นอย่างที่เคยต้องการ แต่ก็ต้องพบว่าทุกคนก็มีปัญหาในชีวิตไม่ต่างกัน และสิ่งที่ทั้งคู่ต้องทำคือมีสติและเผชิญปัญหา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอต้องมาเผชิญและต้องแก้ปัญหาแทนที่อีกคน แต่มีอีกสิ่งที่ทั้งคู่เหมือนกันคือ เริ่มจะรู้ว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไรเมื่อพลอยบุษย์ได้พบกับสายตาคมวาวของพี่เอื้อ และบุษราคัมได้รับสายตาอ่อนโยน และห่วงใยจากคุณหมอบุญญนิตย์

เป็นหนังสือเล่มแรกที่เราได้อ่านของคุณหมอพงศกร สำหรับเรื่องนี้เราว่าก็ตื่นเต้นดี มีฉากให้ลุ้น แต่ว่าไม่ค่อยอินกับคู่ไหนมากเท่าไหร่ เพราะพอกำลังอิน เรื่องกำลังพีคก็เปลี่ยนฉากไปเป็นอีกภพ มันทำให้เรารู้สึกเสียอารมณ์ แล้วก็ครึ่งๆกลางๆไปตลอดทั้งเรื่อง

แล้วก็ค้างคากับการหายไปของยายที่ไม่รู้ว่าตกลงยายหลงไปไหน นอกจากวิ่งไปวิ่งมาในชุดสีเงินเหมือนมนุษย์อวกาศแบบหลงเวลากลับมาไม่ได้ อ่านแล้วสงสารยายทั้งชุด ทั้งหลงกาลเวลาในวัยแปดสิบกว่า