เรื่องราวของครอบครัวหนึ่งที่เล่าผ่านน้องชายสุดท้องของบ้านที่ดูเหมือนไม่ค่อยเอาไหนแต่ทุกคนในบ้านก็รักเขาอย่าง "ตั้ม" ถึงเรื่องราวภายในครอบครัวที่อบอุ่น และวีรกรรมต่างๆ เช่นเรื่องที่ป้าข้างบ้านจะทำรั้วแล้วจะกินเนื้อที่ข้างบ้านเขาเข้ามา จนทำให้คนที่บ้านเป็นกังวัลแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดีเพราะนิสัยและปากของป้าแกนั้นขึ้นชื่อมาก แต่ตั้มอาสาไปจัดการเองโดยรับปากเป็นมั่นเหมาะกับคุณพ่อของเขา แล้วไม่นานทุกคนก็เห็นว่าตั้มทำได้จริงๆจึงได้ถามเขาว่าทำอย่างไรป้าแกจึงยอม เขาจึงเล่าว่าเขาก็ไปพูดเล่นกับป้าแกตามเคยแต่คราวนี้บอกว่าได้ยินว่าเจ้าของที่เขาจะคิดค่าเช่าบ้านใหม่ คิดตามตารางวา ป้าแกเลยเอาที่น้อยๆ ทำให้ทุกคนได้เห็นถึงความฉลาดแกมโกงแต่มีประโยชน์ของเขา ไม่ได้เล่นไร้สาระไปวันๆ
หรือเรื่องราวที่แสดงให้เห็นว่าพี่น้องรักกันเหนียวแน่นก็ตอนที่พี่สาวเขาคบกับหนุ่มโก้อยู่คนหนึ่ง เทียวไปรับไปส่งที่บ้านเสมอแต่ตั้มกลับไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย เวลานายคนนี้มาเขาก็จะคอยแกล้งนั่นนี่ แล้ววันหนึ่งหนุ่มคนนั้นก็ว่าตั้มให้พี่สาวเขาฟังทำให้พี่สาวเขาตัดสินใจเลิกคบทันที เพราะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนนอก และถึงการกระทำของตั้มอาจจะไม่น่ารักไปบ้างแต่ก็ไม่ชอบให้คนอื่นมาว่าน้องชายตัวเอง ทำให้ตั้มเห็นว่าพี่สาวเขาถึงจะปากร้ายและชอบหยิกเขาบ้างแต่ก็รักเขามากจริงๆ
แต่ความสุขทั้งหลายก็ไม่อาจอยู่กับเราได้ตลอดไป เพราะเมื่อเรารักสิ่งใด เราก็ต้องย่อมสูญเสียมันไปในวันหนึ่ง ดังเช่นเจ้าหมาที่บ้านเขาเคยเลี้ยงและตั้มก็รักมันมาก หรือแม้แต่คนในครอบครัวอันเป็นที่รักก็ตาม
เรื่องมีตอนที่เราต้องน้ำตาคลอตอนนังโกย่า หมาของบ้านตั้มตาย จุกอกไปหมดทาสหมาอย่างเราเจอบทแบบนี้ไปทีไรทำใจไม่ค่อยได้ หนังสือเล่มนี้เราอ่านได้เรื่อยๆ เพลินๆสนุกกับวีรกรรมต่างๆของตั้ม จนลืมว่ามันต้องมีเรื่องเศร้าตามที่เขาบอกไว้ในคำนำ กับปกหลัง พออ่านไปถึงก็จุกอกไปเลยเพราะอ่านเพลินมาเรื่อยๆ มีเรื่องที่ทำให้ประทับกับการตัดสินใจของอาปมุท แล้วก็สนุกไปตามเรื่องพอตอนจบเล่นซะสมชื่อเลย
ปล.เล่มนี้เราดองไว้นานมาก ตั้งแต่ปีที่รัฐให้เงินไปชิม ช้อป ใช้แล้วเราเอาไปซื้อหนังสือที่บีทูเอสเมื่อปี62 ห้าปีเข้าไปแล้วที่เราดองไว้ ส่วนเพื่อนที่มาพร้อมกันน่าจะอ่านไปหมดแล้ว ที่จริงที่หยิบเล่มนี้เข้ามาในรายการอ่านปีนี้ก็เพราะเหตุนี้ล่ะ ดองไว้นานไม่ได้เกิดอยากอ่านหรอกแต่อ่านแล้วชอบเลย มันอ่านง่ายดี ตัวหนังสือก็ใหญ่ สนุก อบอุ่นใจ ได้ข้อคิด
และนี่คือประโยคที่เราชอบค่ะ
" ความสุขเป็นเช่นนี้เอง ไม่ต้องการปราสาทราชฐาน ไม่ต้องการทรัพย์สินอันมั่นคง ความสุขเกิดจากความรักความเข้าใจกันอย่างแท้จริง อันพึงให้ความอบอุ่นใจแก่กัน ร้อนนี้คุณไม่จำเป็นต้องไปแสวงหาความสุขจากที่ตากอากาศที่ไหนหรอกครับ ใต้ร่มไม้สักแห่งหนึ่ง พร้อมหน้าพ่อ แม่ ลูกก็มีความสุขร่มเย็นเพียงพอแล้ว"
"สิ่งใดอันเป็นที่รัก สิ่งนั้นมักถูกทำลายเสมอ แต่เราก็มีโอกาสจะมีของรักสิ่งใหม่ต่อไป เพื่อร้องไห้และเสียดายสิ่งที่ถูกทำลายพินาศไป...ไม่มีที่สิ้นสุด..."
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [