เรื่องราวของ "บริทท์มารี" หญิงวัย ๖๓ ปี ที่ต้องจบชีวิตคู่ลงหลังจากได้รับโทรศัทพ์จากหญิงสาวที่เป็นชู้ของสามีที่โทรมาแจ้งข่าวว่าเขาป่วย หัวใจวายและตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล เธอจึงตัดสินใจเก็บของออกจากบ้านแล้วหางานทำเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี เพราะได้อ่านข่าวที่ลงหนังสือพิมพ์ที่มีคนตายในบ้านตัวเองและใช้เวลานานหลายวันกว่าเพื่อนบ้านจะได้กลิ่นเหม็นจึงมาดูแล้วพบศพ เธอจึงต้องการทำงานเพื่อให้มีคนรู้หากว่าเธอหายไปจากที่ทำงาน ดังนั้นสิ่งแรกที่เธอเขียนในสมุดรายการสิ่งที่ต้องทำอย่างแรกคือ หางาน และสมุดรายการของเธอก็ถูกใช้งานและปฏิบัติอย่างเคร่งครัดมาโดยตลอดอย่างที่คนที่ไม่รู้จักคาดไม่ถึง นอกจากเคนต์ที่รู้ดี

การตัดสินใจเดินจากมาทำให้เธอต้องหัดทำอะไรต่อมิอะไรด้วยตัวเองอีกมากมายเพราะที่ผ่านมา เธอทำแต่งานบ้านและดูแลลูกๆของเขาจนโตเท่านั้น เพราะ"เคนต์" สามีเธอไม่ต้องการให้เธอออกมาหางานทำนอกบ้านแม้เป็นสิ่งที่เธอต้องการก็ตาม เพราะเขาบอกว่าควรมีคนคอยดูแลบ้าน และทำงานบ้านต่างๆให้เรียบร้อย แล้ววันหนึ่งเมื่อเด็กๆโตขึ้นพวกเขาก็ไม่ต้องการเธออีกต่อไป

แล้วเธอก็มาได้งานที่ "บอร์ก" ชุมชนเล็กๆที่ห่างจากตัวเมืองและกำลังจะตายลงไปในที่สุด เพราะผู้คนพากันย้ายออกไปหางานทำในเมือง ที่นี่เธอได้งานในตำแหน่ง "เจ้าหน้าที่ดูแลศูนย์สันทนาการ" ที่ทางเทศบาลยังไม่ได้สั่งปิดเพราะมีเรื่องอื่นต้องทำก่อนจึงยังไม่ได้สั่ง ซึ่งการได้งานมาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะนอกจากอายุของเธอแล้ว เธอก็ยังมีนิสัยที่เป็นเอกลักษณ์ ทั้งหัวโบราณ และงานที่เคยทำที่เธอตอบอย่างมั่นใจคือแม่บ้าน แถมยังพูดจาดีๆที่ดูเป็นมิตรกับชาวบ้านไม่เป็น แต่เธอก็ได้งานมาเพราะนิสัยในการยึดมั่นที่ต้องปฏิบัติสิ่งที่จดลงในรายการให้ลุล่วง จนได้พบกับชุมชนที่ดูเหมือนร้านพิซซ่าคือร้านอเนกประสงค์ที่ควบรวมกิจการทุกสิ่งที่ปิดตัวไปแล้วโดยเทศบาลมาไว้ที่นี่เพื่อบริการผู้คนที่ยังเหลืออยู่ต่อไปทั้งพิซซ่า กาแฟ ไปรษณีย์ และร้านของชำ

แต่วันแรกที่ขับรถมาถึงนอกจากประตูรถจะพังแล้วก็ยังโดนบอลเตะอัดใส่หัวเต็มๆจนล้มพับไปด้วยฝีมือเด็กๆในชุมชนที่มีสภาพมอมแมม และกางเกงยีนส์ขาดกันทุกคน แต่เธอกลับต้องมารับหน้าที่เป็น "โค้ชฟุตบอล" ให้เด็กในชุมชนแห่งนี้ทั้งที่เธอบอกแล้วว่าเธอไม่รู้เรื่องฟุตบอลอะไรนี่เลย แม้แต่คำพูดธรรมดาทั่วไปที่คนพูดถึงฟุตบอลเธอยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ เพราะทั้งชีวิตเธอทุ่มเทให้กับการดูแลบ้าน เคนต์ และลูกๆของเขาจนโตเท่านั้น แต่ที่บอร์ก เธอคือความหวังเดียวของเด็กๆ เธอเป็นคนสำคัญที่จะทำให้พวกเขาไปแข่งได้แค่มีโค้ชเท่านั้น

แต่ภายใต้ชุมชน และผู้คนที่แปลกพิลึก แถมทำตัวเมินเธออย่างเห็นได้ชัดในหลายๆคนเพียงเพราะเธอเป็นคนมาจากในเมือง แต่สุดท้ายเธอก็ทำให้ทุกคนได้เห็นถึงน้ำใจ และความรักในตัวเธอภายใต้คำพูดและการกระทำที่แปลกจากคนอื่น อีกทั้งยังได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆที่คนเหล่านี้สอนให้กับเธอ และทำให้เธอได้ใช้ชีวิตของตัวเองเป็นครั้งแรกโดยที่ไม่ได้อยู่ใต้เงาของใคร และเธอได้เป็นส่วนหนึ่งของอะไรบางอย่าง และทำให้เธอมีตัวตน 

และในระหว่างที่เธอกำลังเข้ากับคนที่นี่ได้อย่างดี "เคนต์" สามีของเธอก็กลับมาง้อให้เธอกลับบ้าน เพราะหลังจากที่เธอไม่อยู่เขาก็หาของอะไรเองไม่เจอสักอย่างเดียว แต่ที่นี่เธอก็พบคนที่ดีอีกคนเช่นกัน แต่สิ่งที่เธอรักที่สุดคือความคุ้นเคย บริทท์มารีไม่ชอบอะไรที่แปลกใหม่

เป็นหนังสือที่ตอนแรกอ่านแล้วรำคาญความเป็นมนุษย์ป้าของบริทท์มารีมาก แต่พออ่านๆไปคือเริ่มเห็นความน่าสงสารของป้าบริทท์ ที่ภายใต้การแสดงออกแบบมนุษย์ป้า กลับห้องมานางเอาผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าแล้วร้องไห้ ทำให้เรารู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ธรรมดาละ 

แล้วเรื่องก็พาเราไปทำความรู้จักกับชีวิตของป้าบริทท์ตั้งแต่เด็กยันแต่งงาน แล้วเราก็สงสารจับใจ มันจุกทันทีแล้วรู้สึกว่านางน่ารักไปเลยที่ทนได้ขนาดนี้ ทั้งครอบครัวที่รักพี่สาวมากกว่า พี่สาวทั้งเก่งและโดดเด่นกว่าบริทท์ แต่เธอรักน้องสาวคนนี้และคอยอยู่เคียงข้าง พอวันที่พี่สาวจากไปครอบครัวก็ทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นส่วนเกิน ทั้งคำพูดและการกระทำ ส่วนสามีก็นอกใจเธอมานานและเธอก็รู้มาตลอดแต่ไม่ได้พูด จนวันที่ผู้หญิงคนนั้นโทรมาหาเธอและบอกว่าเขาป่วยอยู่โรงพยาบาลและเป็นเหตุให้เธอตัดสินใจออกมาจากบ้านเป็นครั้งแรก

แล้วป้าบริทท์ก็พยายามทำอะไรมากมายด้วยตัวเองทั้งที่ไม่เคยทำ แล้วก็ทำให้เราเห็นถึงความน่ารัก และมิตรภาพที่งดงามมากในบอร์กจนน้ำตาซึม คนเขียนคือเขียนดีมาก น่าติดตามทั้งเล่ม ลุ้นไปกับป้าบริทท์และคนในชุมชนตลอดจนหน้าสุดท้าย