เป็นเรื่องราวของหญิงสาวนามว่า "แก้วกานดา" ดีไซน์เนอร์ดาวรุ่งที่เพิ่งเดินทางกลับจากอังกฤษเพื่อมาช่วยกู้ธุรกิจครอบครัว แต่ในระหว่างที่เธอกำลังเดินเลือกของที่สำเพ็งก็เกิดเหตุเพลิงไหม้ เธอเป็นหนึ่งในผู้ประสบเหตุ แต่แทนที่จะฟื้นตัวที่บ้านหรือรพ.กลับพบว่าเธอได้มารู้สึกตัวอีกทีในสมัยรัชกาลที่ 3 ณ "โรงยายอิ่ม" ซึ่งเป็นชื่อสำนักคณิกา เหตุเพราะคนที่ช่วยเธอพาตัวเธอมาฝากไว้ที่นี่พร้อมเงินให้ดูแล 1 เดือน หลังจากนี้เธอก็ต้องหาทางทำมาหากินและหาที่อยู่อื่นๆ แต่ก็ไม่วายดันเจอจอมอันธพาลถูกใจเข้า เพื่อที่จะให้หลุดพ้นจากการรังควานของอันธพาลที่จะเอาตัวเธอไปบำเรอมันแล้ว ก็ยังต้องหาทางว่าแล้วเธอจะทำอะไรเพื่อเลี้ยงชีพในโลกยุคนี้ที่ห่างกันกว่า 200 ปี แถมยังพ่วงด้วยว่าเป็นคนจากสำนักคณิกา

"แก้ว" ซึ่งเป็นชื่อเรียกของเธอในยุคนี้ต้องหาที่พึ่งอย่างเร่งด่วนจึงบากหน้าไปทำทีว่าจะทำชุดงามให้แก่คุณจันจวง หญิงสาวที่เธอเห็นว่าสนใจผ้าที่เธอฝากขายในตลาดผู้เป็นญาติของยายอิ่มและถูกกดราคาแทบเหลือแต่ทุนทำให้เธอไม่มีเงินมากพอที่หลบหนีไปไหนหรือทำอะไรได้นัก ที่เรือนคหบดีหลังใหญ่โดยที่ต้องปกปิดว่าเธอนั้นมาจากสำนักคณิกา เพราะแม้ตัวเธอจะไม่ใช่ แต่คนที่อาศัยที่นั่นย่อมต้องถูกมองว่าเป็นโสเภณี แต่โชคร้ายที่คุณจันจวงคือน้องสาวของ "หลวงวรปรัชญ" ชายหนุ่มรูปงาม มาดมิ่งที่ปรายตาเพียงครั้งเดียวเหล่าคนจากสำนักคณิกาก็หลงใหล และคิดว่ามองตนเองทั้งนั้นที่หล่อนเคยพบที่วัดคณิกาผล วัดที่เหล่าคณิกาของโรงยายแฟง โรงคณิกาชื่อดังอันดับหนึ่งร่วมกันสร้าง และต้องตัดชุดให้คุณชมนาด ภรรยาสาวผู้มีร่างกายอ่อนแอของคุณหลวงใส่ออกงานตามที่คุณจันจวงสั่งในรูปแบบ "หวั่นไหวหัวใจชาย" เพื่อให้ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น

เรื่องราวเกือบจะราบรื่นเมื่อเธอขึ้นเรือนไปลาคุณหญิง แต่กลับถูกคนมาเปิดเผยว่าเธอเป็นใครมาจากไหน จนถูกลงหวายและสั่งโยนออกนอกรั้ว ชีวิตที่เคยสุขสบายในโลกปัจจุบันกลับตาลปัตร ในยุคนี้เธอเป็นเพียงหญิงไร้หัวนอนปลายเท้า มาจากสำนักคณิกาที่ซึ่งผู้คนพากันรังเกียจว่าเป็นกาลกิณี ไร้ญาติขาดมิตร เพียงผู้เดียวที่เธอรอจะพบเจอจนทำให้ไม่อาจไปหาที่อยู่ไกลๆได้คือ "คุณอีตัน" ชายต่างชาติที่นำเธอมาฝากไว้ที่โรงยายอิ่ม เพื่อว่าเธออาจจะหาทางกลับบ้านได้ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอสักที แล้วฟื้นตัวอีกทีก็ที่โรงทอผ้าที่คุณหลวงแอบฝากให้ทำงานเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่

ชีวิตของ "อีแก้ว" แกะดำแห่งรัตนโกสินทร์ตอนต้น ต้องพบเจอสารพัดปัญหาที่ดาหน้าเข้ามาให้ต้องแก้ในยุคโบราณเช่นนี้ จะบอกกล่าวว่าตนมาจากที่ไหน เมืองใดก็ไม่ได้ใครจะเชื่อ จึงบอกได้แค่ความจำลบเลือนเพราะเหตุเพลิงไหม้ครั้งนั้นเป็นข้ออ้าง แล้วไหนจะจมื่นศรีสรรักษญาติคุณหลวงที่ชอบหล่อนอยู่เสมอแม้จะถูกกล่าวหาว่าเป็นโสเภณี แม้ไม่ได้พบกันมานานปี แม้ว่าเมียเอกจะหึงหวงจนสร้างเรื่องราวใหญ่โตจนส่งผลถึงแก้วกานดา

ขอบอกเลยว่าเรื่องนี้สนุกมาก! ครึ่งเล่มแรกเป็นเรื่องราวที่นางเอกต้องหาทางหนีทีไล่จากสำนักคณิกา จนได้มาเจอหลวงวรปรัชญ แต่ไม่ได้มีทีท่าใดๆมากนัก เป็นเรื่องราวการเอาตัวรอดของนางเอกในสถานการณ์ต่างๆที่ดาหน้าเข้ามา อ่านได้เรื่อยๆวางแทบไม่ลง เพราะลุ้นว่าจะแก้ปัญหายังไง เราชอบตรงที่คุณหลวงคอยให้ความช่วยเหลือแบบนิ่งๆตลอดยามเกิดปัญหา แต่ไม่ได้หวือหวา อ่านแล้วอุ่นใจประมาณนั้น

พอครึ่งเรื่องหลังก็เริ่มมีเหตุพีคขึ้นๆแล้วคุณหลวงกับแก้วก็เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น เพราะเหตุการณ์ต่างๆที่ต้องเจอ เราพบว่านางเอกแก้สถานการณ์ต่างๆได้สมกับเป็นสาวยุคใหม่ คือไม่ได้มั่นใจเกินเหตุ อีโก้สูง แต่นางเอาความรู้ที่เรียนมาเลี้ยงชีพปรับใช้ในสถานการณ์ปัจจุบัน เอาคืนเมียเอกจมื่นศรีสรรักษ์แบบจุกอก แต่ทั้งนี้ทั้นนั้นก็มีความเจียมตัวขั้นสุดว่านางไม่ใช่คนยุคนี้ที่อาจหาทางกลับบ้านไม่ได้ และเป็นแค่หญิงสาวธรรมดา ตัวคนเดียว ซึ่งทำให้ครึ่งหลังของเล่มเราต้องอ่านยันดึกดื่นค่อนคืน รุ่งเช้าก็ดีดตัวคว้าหนังสือไปอ่านต่อก่อนไปทำงาน 

ตอนแรกไม่ได้หวังอะไรกับเล่มนี้นัก เคยไปอ่านตัวอย่างในเด็กดี อ่านเจอฉากที่นางเอกไปแนะนำตัวว่ามาทำงานที่เรือนแล้วพระเอกมีเมียอยู่แล้ว มันก็แบบแล้วนางเอกจะไปอยู่ในฐานะไหนไม่ชอบใจเลย โปรยเรื่องก็ว่ากลับมาจากเมืองนอกกอบกู้ธุรกิจทางบ้าน โผล่ที่สำนักคณิกา ก็ดูเฉยๆแต่พอได้อ่านจริงๆคือสนุกมาก อ่านไปกรี๊ดเบาๆไป แล้วพออ่านจบมามองหน้าปกคือใช่อ่ะ วัดอรุณ ผ้า ดอกโมก(เป็นดอกไม้ที่แม่คุณหลวงชอบ และคุณหลวงก็ชอบด้วย) หน้าปกสื่อถึงเนื้อเรื่องนี้ได้ดีมาก

หลังอ่านจบว่าจะไปตามรอยหนังสือที่วัดคณิกาผล หรือชื่อเดิมวัดใหม่ยายแฟง ไปวัดอรุณ คิดถึงสภาพสมัยที่พระปรางค์ยังไม่ได้สูงตระหง่านเช่นนี้ ไปเดินสำเพ็งหรือสามเพ็ง แบบมีห้วงคำนึงถึงเรื่องเสมือนฝันและมโนว่าแต่ก่อนคือย่านสำนักโสเภณี มองดอกโมกที่บ้านแล้วอมยิ้มคนเดียว นั่งตัดเสื้อแบบคิดถึงแก้วกานดา