หนังสือเล่มนี้เล่าเรื่องของ "มณีจันทร์"หรือเมณี่ หญิงสาวหน้าตาสวยแต่ทว่าสวยแปลกเหมือนคนโบราณ ฉลาด ร่างสูงเพรียว มั่นใจในตนเอง ที่สามารถย้อนอดีตผ่านกระจกโบราณที่ซื้อมาจากร้านขายของเก่าที่บังเอิญรถเธอไปเสียแถวนั้นแล้วบางอย่างกระตุ้นให้เธอเข้าไปภายในร้าน และแล้ววันหนึ่งเธอก็ได้ยินเสียงมโหรี หรือรู้สึกว่ามีคนมองเธอ และฝันถึงผู้ชายคนหนึ่งอยู่เสมอ เธอนึกว่าตัวเองเพ้อ จนกระทั่งสามารถผ่านกระจกบานเก่าสมัยร.๕ไปเจอ "เจ้าคุณอัครเทพวรากร" ชายหนุ่มที่เธอเคยเห็นภาพถ่าย และฝันถึง ชายที่เธอเฝ้าอยากเจอมาโดยตลอด ชายหนุ่มคิ้วเข้ม ตัวสูงโปร่ง ผิวขาว จมูกโด่ง ริมฝีปากหนาทว่าได้รูป กิริยา มารยาท เรียบร้อย สุขุม ซึ่งขณะนั้นยังคงเป็นแค่ "คุณหลวง" เธอย้อนอดีตไปเกือบร้อยปี และถูกเรียกว่า "แม่มณี" ชื่อนี้ที่เธอได้ยินเสียงเรียกเมื่อยามหลับ และทั้งคู่ต่างก็รู้ว่ารอคอยใครสักคนอยู่ตลอดมา
แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องเดียวที่ทำให้เธอสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ใครคนหนึ่งที่ขายกระจกบานนั้นให้เธอต้องการให้เธอช่วยเหลือบางอย่าง แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามหาข้อมูลแค่ไหนทุกอย่างก็ปิดตายต่อเธอจนกว่าจะถึงเวลา และเธอต้องใช้ความสามารถในฐานะลูกสาวทูตให้เป็นประโยชน์ เพราะเธอย้อนกลับไปในช่วงเวลา ร.ศ.112 ช่วงที่สยามประเทศต้องเสียดินแดน เหมือนเบื้องบนอยากรู้นักว่าที่เธอต่อว่าต่อขานว่าจะทำอย่างนั้นอย่างนี้หากเป็นเธอจะทำได้สักแค่ไหน จนในที่สุดจึงรู้ว่า
"คนในแต่ละยุคแต่ละสมัยเขาพยายามแก้ปัญหากันอย่างเต็มสติกำลังความสามารถกันเสมอ ฉันไม่มีวันตำหนิไม่ถูกอกถูกใจกับผลงานของใครอีก ฉันต้องยอมรับว่ากฏเกณฑ์ข้อจำกัดในสังคมแต่ละยุคไม่เหมือนกัน และเราจะเอากฏเกณฑ์แห่งสังคมใดไปตัดสินสังคมหนึ่งที่แตกต่างกันมิได้ ฉันภูมิใจ..."
เราซื้อหนังสือเล่มนี้มาเพราะไปอ่านคอมเมนต์ว่าอ่านเอาสนุกมากกว่า มีบทกลอนยิ่งทำให้เคลิ้ม พออ่านเจอบทกลอนเรากลับติดขัด เพราะพยายามอ่านให้ลงวรรคลงตอนแล้วตีความอีกที แต่พออ่านไปเรื่อยๆก็เคลิ้มตาม คุณหลวงเจ้าบทเจ้ากลอนจริงๆ พออ่านจนจบสองเล่มเรารู้สึกว่ามันไม่สุดยังไงไม่รู้ ชอบคุณหลวงแต่ก็ไม่ได้เคลิ้มมากมาย ความหึกเหิมรักชาติก็ไม่มาก มันอึงอลในใจ
เราชอบตอนดูละครที่อ๋อมกับแพนเค้กเล่น มีแม่ประยงด้วย ในหนังสือมีแค่การพูดถึงแต่ไม่ได้มีบท เราก็อ่านไปลุ้นไปแม่ประยงฉันเมื่อไหร่จะออกมาล่ะ! จนจะจบเล่มแม่ประยงรับหมั้นแล้ว...แค่นี้หรอ! ในละครจำได้มีอบผ้ากลิ่นดอกประยงให้คุณหลวงด้วย โธ่แม่ประยง...
แต่ว่าพอเราไปดูละครย้อนหลังอีกทีเราว่าละครกับหนังสือทำออกมากันคนละแนวทีเดียว หนังสือจะมีความละมุน เรียบร้อยกว่า ดูเรียบๆเรื่อยๆในขณะที่ละครจะแก้บทเหมือนปลูกฝังเรื่องความดี รักชาติ แล้วก็เรื่องราวในยุคปัจจุบันลงไปเพิ่ม เราว่ามันได้อรรถรสกันไปคนละแบบดีเหมือนกัน
วันที่: 18 ตุลาคม 2561 เวลา:21:26:15 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [