รีวิวหนังสือ "Pollyanna : โลกนี้ไม่สิ้นหวัง - Eleanor H. Porter"
หนังสือเล่าเรื่องราวของเด็กสาวที่ชื่อว่า "พอลลีแอนนา" ที่ครอบครัวที่รักยิ่งของเธอเสียชีวิตแล้วทั้งหมด เธอเหลือแต่เพียงน้าสาวที่อีกฝากของประเทศซึ่งไม่เคยเจอกันมาก่อน เพราะแม่ของเธอเลือกที่จะไปอยู่กับพ่อซึ่งเป็นนักบวชยากจนที่ครอบครัวไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง และทำให้น้าของเธอเกลียดพ่อเธออย่างมาก
เมื่อมาถึงบ้านอันใหญ่โตเธอกับต้องอยู่ภายในห้องใต้หลังคาเล็กๆที่แทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆและสุดแสนจะร้อนอบอ้าว อีกทั้งยังต้องทำหน้าที่ซึ่งคุณน้าพอลลีบอกว่าหน้าที่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดอีกด้วย ถึงแม้ว่าจะเจอความผิดหวังตั้งแต่ที่น้าสาวส่งหญิงรับใช้ชื่อว่า แนนซี มารับเธอแทนที่จะมาเอง ไหนจะห้องนอนของเธอ ไหนจะหน้าที่ทั้งเรียนทำอาหาร เย็บผ้า ต่างๆนานาที่น้าสาวบอกว่าเธอต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่ เธอก็ยังคงยิ้มได้อย่างร่าเริงสดใส เพราะ"เกมดีใจ" ที่พ่อของเธอเคยสอนเอาไว้เมื่อเธอยังเด็ก มันคือการมองหาอะไรบางอย่างที่คุณสามารถดีใจกับมันได้ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม และยิ่งยากมันก็ยิ่งสนุกมากขึ้น แต่เด็กน้อยก็พบว่าบางทีมันก็ยากเหลือเกินที่ต้องดีใจที่พ่ออยู่บนสววรค์และทิ้งเธอไว้ลำพังที่ห้องใต้หลังคาอุดอู้แห่งนี้
พอลลีแอนนาถูกน้าสาวของเธอมองว่าเป็นเด็กประหลาดตั้งแต่ชื่อ เพราะแม่ของเธอตั้งชื่อตามน้องสาวสองคนของเธอคือ พอลลีและแอนนา อีกทั้งแม้ว่าจะถูกลงโทษเด็กน้อยก็ยังคงดีใจได้ และมองโลกในแบบแปลกๆ เช่นเธอบอกคุณน้าพอลลีว่า "แค่หายใจไม่ใช่การมีชีวิตอยู่" พอลลีแอนนาใช้ความน่ารัก ใสซื่อของเธอเอาชนะใจคนได้อย่างน่าประหลาดเช่นกัน แม้แต่น้าสาวที่ยึดมั่นในการทำหน้าที่ก็อาจเผลอเล่นเกมนี้โดยไม่รู้ตัวก็เป็นได้ เธอเป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆที่มาเปลี่ยนโลกให้น่าอยู่และสวยงามขึ้น
แม้ว่าหนังสือเรื่องนี้จะถูกตีพิมพ์มาเป็นร้อยปีแล้ว แต่เรื่องราวก็ยังสนุกและสอนใจได้เสมอ เรารู้สึกว่าต้องการหนังสือที่จะทำให้เราอยากเป็นคนที่ดีขึ้นพอดี ในเรื่องพอลลีแอนนาจะเป็นเด็กที่ร่าเริงมาก ออกแนวใสซื่อด้วย ด้วยความที่โตมากับพ่อที่เป็นนักบวชก็จะเป็นเด็กดี แต่เราก็แอบรำคาญนางแทนคุณน้ากับความแสนดีช่วยเหลือไปหมด แต่สุดท้ายก็แพ้ความดีเด็กน้อยอยู่ดีเพราะอ่านๆแล้วนางก็ใสซื่อ จริงใจ และน่าสงสารมาก เพราะคนเขียนไม่ได้ให้เราเห็นแต่ภาพที่นึกเรื่องดีใจได้ตลอดเวลา แต่ให้เราได้เห็นภาพที่เด็กก็ยังคงเป็นเด็กยังต้องการความรัก และสิ่งที่อยากได้
เราก็เลยคิดว่าในอากาศร้อนๆสุดจะทานทนมันหาเรื่องดีใจได้บ้างไหม? ภาพต้นไม้ใบไหม้วาบเข้ามาในหัว เหงื่อไหลไคลย้อย การนอนอันแสนทรมานกับพัดลมไอร้อน แสบผิวผื่นคัน แต่ในหนังสือก็สอนว่า "ในทุกๆอย่างมันมักมีอะไรบางอย่างที่สามารถทำให้คุณดีใจได้เสมอถ้าคุณเฝ้ามองหามันให้นานพอจนเจอ"อ้อ เราเจอแล้วล่ะ ไม้ดอกเราออกดอกสวยมากอย่างสม่ำเสมอ เพราะน้องชอบแดดจัด ได้ชื่นชมดอกโมกที่เพิ่งเอามาปลูกที่ระเบียง (ซึ่งทำให้คิดถึงคุณหลวงดิษในนิยายเล่มก่อน) และได้ค้นพบที่นั่งมุมใหม่ของบ้านไว้นั่งทำงานและอ่านหนังสือ
*เล่มนี้มีเล่ม 2 แต่ว่าสนพ. OMG ไม่ได้แปลต่อ ถ้าจะหาอ่านต้องไปหาสนพ.ที่เคยแปลมาก่อนหน้าซึ่งน่าจะหายากนิดนึงและเป็นพวกมือสองมากกว่าค่ะ* ส่วนตัวเรายังไม่รีบร้อนมีหนังสืออีกเกือบร้อยเล่มรอให้อ่าน ป่านนั้นเขาอาจแปลต่อแล้วก็เป็นได้
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [