เรื่องย่อหลังปกมีชายคนหนึ่งกำลังเดินขึ้นบันไดมา เงาร่างสูงโปร่ง บนแขนพาดเสื้อสูทสีดำตัวหนึ่งไว้
จากขอบเขตสายตาของเฉิงอัน สามารถมองเห็นจมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง ใบหน้าอิ่มน้ำดุจหยก รูปร่างหน้าตาโดดเด่นราวกับคนในภาพวาด
นั่นทำให้เธอนึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นทันใด...
‘ได้พานพบบุคคลงามดุจหยก เป็นบุรุษหนึ่งเดียวในโลกา’
ครั้งต่อมาเขาถือร่มสีดำไว้ เดินอยู่ท่ามกลางสายฝนที่พร่ามัว ฝีเท้ามั่นคงเป็นธรรมชาติ เดินเข้ามาทีละก้าวๆ เดินเข้ามาในสายตา...ในหัวใจของเธอ
ชั่วขณะนั้น กาลเวลาของเธอก็ถูกย้อมด้วยความอบอุ่น
‘‘ผมชอบคุณมากนะ”
“...ทำไมคะ”
เพราะอะไรกัน ผู้คนมากมายขนาดนี้ ทำไมถึงเป็นเธอไปได้
ซังเจ๋อหัวเราะออกมา เอียงศีรษะครุ่นคิด จากนั้นบอกเธอว่า... “คงเป็นเพราะ...มองแล้วยากจะลืม จึงตกหลุมรักแต่นั้นมา”
“เฉิงอัน ผมไม่เคยหวั่นไหวขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบคุณ...จวบจนวินาทีนี้”
ในดวงตาอึ้งทึ่งของเธอนั้นสะท้อนพลุที่กระจายอยู่บนฟากฟ้า หัวใจซังเจ๋อกระตุกวูบ อดไม่ได้ที่จะคว้าเธอเข้ามากอดแล้วบอกว่า “ผมรู้ว่าคุณห่วงเรื่องอะไร แต่เรื่องพวกนั้นคุณไม่ต้องไปกังวลนะ ผมจะช่วยคุณจัดการเอง คุณแค่เพียงเชื่อใจผม ฝากตัวคุณไว้กับผมก็พอ ได้ไหม”
คุยกันหลังอ่านเราเพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้เคยแปลลงในเด็กดีจนดังมาก่อนแล้วค่อยมาเป็นหนังสือค่ะ ส่วนตัวเรามาได้ยินตอนที่เป็นหนังสือแล้วน่ะ ก็จริงๆเป็นเรื่องที่เราดองเอาไว้นานมากกกก แบบว่าน่าจะหลายปีเลยล่ะมั้ง เคยอ่านเล่มหนึ่งไปสักครึ่งเล่มได้แล้วก็ดรอปไป กว่าจะมาอ่านจบจริงๆคือนานทีเดียวค่ะ
เอาจริงๆเรื่องนี้สองเล่มจบที่เรียกได้ว่าเป็นการดูคนจีบกันล้วนๆ conflict แทบไม่มี คือก็มีแหละ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรือเรื่องคอขาดบาดตายอะไร มันก็แก้ไขได้ไม่ยากนักค่ะ เรียกว่าไม่ได้ปล่อยให้นักอ่านร้อนรนนานเลย
พระเอกอย่างซังเจ๋อถูกบรรยายไว้อย่างเลิศเลอมาก แบบดีจนกระทั่งเรารู้สึกว่า ผู้ชายแบบนี้ไม่น่ามีจริงอยู่บนโลกแน่นอน (ฮา) พระเอกกับนางเอกก็เรียกว่าไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้นนะ ตอนที่เริ่มชอบกัน หรือแม้กระทั่งตอนที่ตัดสินใจคบกันเราก็ยังรู้สึกว่าทั้งคู่ก็ไม่ได้รู้จักกันเบอร์นั้น แต่ก็นะเป็นนิยายเบาสมองนี่นา นิยายประเภทขายอาหารหมาแบบนี้ ก็เรียกว่าอ่านดูคนรักกันนั่นแหละค่ะ
พระเอกหล่อมาก (พูดเป็นครั้งที่สอง) เป็นศาสตราจารย์สอนในมหาวิทยาลัย หล่อ รวย ฉลาด สายเปย์ เคร่งขรึมนิดๆ แบบโอ้โห คือเป็น man written by a woman อะ แบบเหมือนเดินออกมาจากการ์ตูนตาหวานสมัยก่อน แต่จริงๆก็คิดว่าความเพอร์เฟคก็น่าจะประมาณพระเอกกู้ม่าน อารมณ์ประมาณเวยเวยงี้ คืออ่านไปแล้วคิดถึงหยางหยางตลอดเลย ว่าถ้าเรื่องนี้ทำเป็นละคร อยากให้หยางหยางมาเล่นบทนี้
ส่วนนางเอกเฉิงอัน เป็นครูโรงเรียนประถม สอนหลานชายของพระเอก ในขณะเดียวกันก็เป็นนักเขียนบทความลงอินเตอร์เนต นางเอกเอาเรืองพระเอกไปเขียนจนโด่งดัง ในขณะที่ทั้งคู่ก็เริ่มรู้จักกันจากการที่พระเอกมารับส่งหลานชายตัวเอง ตัวนางเอกมีปมเรื่องครอบครัวบวกกับที่ขาเคยประสบอุบัติเหตุทำให้ขาข้างนึงไม่มีแรง ก็เลยคิดว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสกับพระเอกแน่ๆ
เนื้อเรื่องก็ประมาณนั้นค่ะ เรื่องนี้ขายความหวาน สาดน้ำตาลเต็มที่ ถ้าใครมองหาอะไรหวานๆแบบที่ไม่ต้องคิดมากอยู่ล่ะก็ อาจจะชอบเรื่องนี้ก็ได้ค่ะ
ในส่วนของพลอตก็ต้องบอกว่าไม่ได้ซับซ้อนมาก ถ้าใครมองหาอะไรที่เข้มข้นหน่อย เราว่าเรื่องนี้ก็คงไม่ใช่
สำหรับเรา เราก็อ่านได้เรื่อยๆ ไม่ได้ชอบขนาดนั้น ถ้าให้เทียบในแนวรักใสๆขายความหวานแบบนี้เหมือนกัน เราชอบกู้ม่านมากกว่าค่ะ
แล้วก็เราไม่ค่อยชอบปกเรื่องนี้เท่าไหร่
มี E-book ค่ะตามลิ้งค์ด้านล่างเลยค่ะ :)