เล่ม 1
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเฟิงน่งที่เคยอ่าน และสาบานได้ว่าจะทุรนทุรายอย่างยิ่งถ้าหากไม่ได้อ่านผลงานของเฟิงน่งเรื่องอื่นๆ น่าเสียดายที่ผลงานนั้นๆหาได้ยากนัก
จอมนางคู่บัลลังก์ เป็นเรื่องราวของจอมนางโดยแท้ จอมนางที่ไม่มีรูปงามล่มบ้านล่มเมือง แต่นางช่างพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินได้จริงๆ ด้วยบุรุษที่ล้อมรอบนาง และสถานการณ์ต่างๆ รวมถึงตัวนางเอง ถ้าหากว่าไม่ใช่ป๋ายผิงถิงล่ะก็ เรื่องราวแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
ถ้าไม่ใช่ป๋ายผิงถิง เฉลียวฉลาด น่ารักใคร่ ขนาดนี้ ทั้งฉูเป่ยเจี๋ยและเหอเสียคงไม่ได้ฟาดฟันกันขนาดนี้
เราชอบเรื่องนี้มากๆ ชนิดที่ว่าอ่านจมเล่มหนึ่งแล้วต้องขึ้นเล่มสองทันที แต่ก็กลัวว่าพออ่านจบสี่เล่มจะลืมความรู้สึกสดใหม่ยามที่ได้อ่านเล่มแรกจบใหม่ๆ ดังนั้นรีวิวนี้เลยจะเขียนแยกเล่ม เล่มแรกเริ่มต้นที่การแตกสลายของครอบครัวเหอเสีย บ้านที่ทั้งเหอเสียและป๋ายผิงถิง สาวใช้คนสนิทของเหอเสียเติบโตมาด้วยกัน หลังจากนั้นเรื่องค่อยขยายไปเรื่อยๆ ถึงตงหลิน...ฉูเป่ยเจี๋ย ถึงเป่ยม่อ ถึงอวิ๋นฉาง
เรื่องนี้มีแคว้นถึงสี่แคว้น แต่การเมืองความเข้มข้นภายในแคว้นไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย เฟิงน่งมีฝีมือมาก จนเราตื่นเต้น พูดได้เลยว่า จอมนางคู่บัลลังก์ทำให้เราตื่นเต้นที่สุดตั้งแต่อ่านนิยายจีนมา สำหรับเรา ชนะหญิงงามบรรณาการ ชนะปฐพีไร้พ่ายที่เราชื่นชอบอีกด้วย
ความรักของป๋ายผิงถิงและฉู่เป่ยเจี๋ย สามารถล่มบ้านล่มเมือง สะท้านฟ้าสะเทือนดินได้ของจริงเลยทีเดียว เป็นความรักที่ชวนให้อิน และเมื่อได้สัมผัสแล้วก็น้ำตาซึมหลายระลอก อดโกรธแทนบรรดาผู้คนทั้งหลายที่เป็นอุปสรรคเหลือเกิน
ปกติเราเป็นคนที่มักจะเชียร์พระรองค่ะ แต่เหอเสียไม่ได้รับความรักจากเราเลยแม้แต่น้อยในเล่ม 1 ไ แต่ฉูเป่ยเจี๋ยได้ใจเราเต็มๆ เทียบกับม่านม่านชิงหลัวที่เราเพิ่งอ่านจบไปก่อนหน้านี้ ด้านเนื้อเรื่องจอมนางเข้มข้นกว่ามาก
เล่ม 2
ในเล่ม 2 นี้สถานการณ์เข้มข้นขึ้นมากทั้งความรักของฉูเป่ยเจี๋ยที่สุดท้ายไม่อาจหักหาญหัวใจทั้งของตัวเองทั้งของอีกฝ่ายได้ เหอเสียที่แต่งงานกับองค์หญิงแคว้นอวิ๋นฉางแต่ยังคงหวังป๋ายผิงถิง และวางแผนการชิงตัวเธอไปโดยละม่อม
เราชอบการที่หวางโฮ่ว และต้าหวาง ให้ความร่วมมือกับเหอเสีย ต่อให้รู้ว่าเหอเสียเป็นคนฆ่าลูกตัวเองก็ตาม และไม่ใช่ความผิดของผิงถิง เพราะแต่แรกเป้าหมายสูงสุดของต้าหวางคือการทำเพื่อชาติต่างหาก ผู้หญิงคนเดียวจะเทียบได้ยังไงกับคนเป็นหมื่นเป็นแสนในชาติ ถ้าส่งผู้หญิงคนเดียวแล้วไม่ต้องทำสงคราม ใครเล่าจะไม่ทำ ต่อให้ต้องทรยศคนในครอบครัวที่รักอย่างฉูเป่ยเจี๋ยก็ตาม ...พูดได้เลยว่าเราไม่โทษต้าหวาง และเราไม่โทษต้าหวางของเป่ยม่อด้วยที่ปรับเปลี่ยนยาให้องค์ชายกินแทน ใครๆก็ต้องเอาผลประโยชน์เข้าตัวเองทั้งนั้น ยิ่งเป็นผู้นำด้วยแล้วยิ่งต้องคิดถึงตรงนี้ให้มาก คนเขียนทำได้ดีมาก ทุกคนต่างมีเหตุผลที่ไม่อาจมองข้ามได้ทั้งนั้น
แต่ต้าหวางมองพลาดไป ต้าหวางไม่คิดว่าฉู่เป่ยเจี๋ยจะสูญเสียอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่ป๋ายผิงถิง ฉู่เป่ยเจี๋ยทรยศครอบครัว ทรยศแผ่นดินเกิด ชาติบ้านเมือง ยอมเอาทหารทั้งกองทัพบุกเข้าไปเพื่อช่วยผู้หญิงเพียงคนเดียวได้ ฉู่เป่ยเจี๋ยเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกได้ ถ้านั่นมันจะทำให้ป๋ายผิงถิงกลับมาอยู่กับเขา
ส่วนเหอเสีย เหอเสียยอมทำร้ายความรู้สึกของผิงถิงได้ ถอนรากถอนโคนความรักของผิงถิงเพื่อต้องการเธอกลับมา เราจะไม่เกลียดเหอเสียเลยถ้าหากว่าไม่มีฉากเหอเสียพลอดรักกับองค์หญิงเย่าเทียน ที่ชวนให้หงุดหงิดใจว่า ผู้หญิงคนนี้กำลังถูกเหอเสียหลอกลวงเอาหรือเปล่า ผู้ชายคนนี้ไม่ยอมเสียสละอะไรง่ายๆ แต่ทำได้ทุกอย่างให้ป๋ายผิงถิงกลับมาอยู่ข้างๆเช่นกัน
แต่ถ้าจะให้พูดไปแล้ว เหอเสียแทบจะไม่มีอะไรให้เสียสละอีกต่อไป สิ่งที่เหอเสียเคยมีอย่างความผูกพันของผิงถิง มันก็ถูกทิ้งไปแล้ว ไม่มีแผ่นดินเกิดไม่มีครอบครัวให้ทรยศ แต่ถึงมี เราก็เชื่อว่าเหอเสียคงไม่ยอมเสียสละเพื่อผิงถิงแน่ แต่เหอเสียยามดีใจที่ผิงถิงอยากดูรำกระบี่ ก็ทำให้เราหวั่นไหวเหมือนกันนะ เป็นคนที่ยังจมจ่อมอยู่กับอดีตที่หวานชื่น ในเมื่อปัจจุบันมันขมปร่าขนาดนั้น ก็สมควรอยู่ ผิงถิงเองก็เหี้ยมอยู่เหมือนกันที่นำความรักของเหอเสียมาใช้เป็นเครื่องมือล่อลวงองค์หญิง ในความทรงจำมากมาย เหอเสียและผิงถิงไม่เคยลืมอะไรเลย ตอนที่ผิงถิงรั้งขอให้วาดรูป เราอดเสียใจแทนเหอเสียไม่ได้เลย
ผู้ชายที่ทั้งร้ายแล้วก็รักในคนคนเดียวกัน มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ และเป็นบุคลิกที่เรามักจะชอบเสมอๆ
เล่มที่ 3
เล่มที่ 3 นี่คนที่เรารอคอยไม่ใช่ผิงถิง ไม่ใช่ฉู่เป่ยเจี๋ย แต่เป็นเหอเสีย เหอเสียเป็นตัวละครที่มีมิติมาก และในเล่มสามเมื่อเขาสูญเสียผิงถิงไปครั้งแล้วครั้งเล่า เหอเสียในเล่มที่สามย่อมไม่ใช่เสี่ยวจิ้งอานหวางผู้อ่อนโยนในความทรงจำของทั้งคู่อีกแล้ว
ซึ่งพูดไปแล้วน่าเสียใจมากๆ ความทรงจำหอมหวาน เพลงพิณ และรำกระบี่ของเหอเสียและผิงถิงเหมือนฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น ...เอ้ะ ไหน ตอนเล่มหนึ่งเรายังพูดอยู่ว่าไม่รักเหอเสียไง 555 ตอนนี้เริ่มรักแล้วละมังคะ แต่ไม่ได้รักแบบเชียร์ให้คู่กับผิงถิง
ป๋ายผิงถิงเดินทางรอนแรมระหกระเหินสุดๆ ผจญพายุหิมะ โจรป่า มากมายก่ายกอง ส่วนฉู่เป่ยเจี๋ยก็ออกตามหา เหอเสียก็กลับไปอ้อนองค์หญิง ...แล้วเรื่องก็กลับมาที่วังกุยเล่อ วังจิ้งอานหวางที่ถูกต้าหวางของกุยเล่อกำจัดนั้น การกำจัดนี่อาจจะเหมือนเป็นน้ำผึ้งหยดเดียวที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายทั้งหมดขึ้นก็ได้ ถ้าต้าหวางไม่ระแวงตระกูลที่รับใช้กุยเล่อมากว่าร้อยปี ถ้าหากเหอเสียไม่ได้เก่งขนาดนั้น ...เรารู้สึกเกลียดต้าหวางขึ้นมาติดหมัด อำนาจเปลี่ยนคนจริงๆ ทั้งเหอซู่ที่ขึ้นเป็นต้าหวาง เหอเสียที่เป็นพระชามาดา
เหอเสียเป็นตัวละครที่แบบลึกมาก ถ้าเราเป็นคนเขียนเราจะรักเหอเสียมากเลย (ในกรณีนี้ความรักของคนเขียนน่าจะมาพร้อมๆกับความใจร้ายด้วย) เหมือนกับมองเห็นได้ล่วงหน้าว่าเหอเสียสุดท้ายแล้วต้องสูญเสียอะไรอีกหลายอย่าง ทั้งที่เสียมาแล้วหลายอย่างแต่ยังคงเดินหน้าต่อไปในที่ทางสกปรกที่ตัวเองในวันเก่าไม่มีทางเดิน แล้วการครอบครองอวิ๋นฉางของเหอเสียก็ดำเนินรวดเร็วจนน่านับถือเลยด้วย เราชอบการเปลี่ยนแปลงตัวเองของเหอเสียมากกกกก ทำให้เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มากๆ อยากจะชังแต่ชังไม่ลง สุดท้ายเราคิดว่าเรารักตัวละครเหอเสียมากๆจริงๆ
ข่าวการตายของป๋ายผิงถิง สะท้านแผ่นดินจริงๆ ทำให้ฉูเป่ยเจี๋ยเร้นกายหายลับ ทำให้เหอเสียสูญเสียตัวตนเดิมของเขาในอดีต ทำให้แม่ทัพเป่ยม่อทั้งหลายเสียใจลึกล้ำ ทำให้พระมเหสีแห่งกุยเล่อตื่นเต้นยินดี ...พูดก็พูดคนที่เราคิดว่ามีความรักที่ยิ่งใหญ่อีกคนหนึ่งนอกจากฉูเป่ยเจี๋ยแล้ว คือ เจ๋ออิน ฟูจวินคนดีของหยางเฟิ่ง ที่ทิ้งทุกอย่างเพื่อภรรยา
จริงๆถ้าเรามองในภาพรวมแล้ว จะบอกว่าป๋ายพิงถิงไร้เหตุผลก็ดี แต่เราก็เข้าใจว่าผิงถิงพานพบมาหลายสิ่งหลายอย่าง เหนื่อยแล้วอยากจะล้มตัวลงนอนพัก ไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรทั้งนั้น จะบอกว่าสงสารฉูเป่ยเจี๋ยก็ดี ในภาพรวมการกระทำของฉูเป่ยเจี๋ยนี่แหละไร้เหตุผลที่สุด มีเหตุผลข้อเดียวคือความรัก นอกนั้นแล้วไม่มีเหตุผลอะไรอื่นอีกเลย ฉูเป่ยเจี๋ยสามารถพาผู้ชายที่เป็นคนรักของผู้หญิงอีกหลายคน เป็นพ่อของลูกใครสักคน ออกไปตายเพื่อผู้หญิงคนเดียว แต่ในความไร้เหตุผลนั่นแหละ คนอ่านถึงประทับใจความรักนี้ ถ้าไม่มีโศกนาฏกรรมก็ไม่ใช่ความรักที่ยิ่งใหญ่ 55555
เรื่องที่อาจกล่าวได้ว่ากุ้กกิ้กในเล่ม 3 ดันเป็นเรื่องของพานลู่กับจุ้ยจวี๋ซะอย่างนั้น นอกนั้นดราม่าเศร้าเคล้าน้ำตาหมด พานลู่นี่มัน...55555 นายหัวหฤษฎิ์ชัดๆ กักขังฉันเถิดดดด กักขังไปปปปป ละครไทยมาก แต่ก็ชอบนะ 5555555 เป็นเรื่องตลกไม่กี่เรื่องที่อยู่ในเล่มล่ะ
ฉากที่พีคที่สุดของเล่ม น่าจะเป็นฉากองค์หญิงเว่ยเทียนตาย พีคมากๆ โหดเหี้ยมมากๆ เหอเสียเจ้าคิดเจ้าแค้นสุดๆเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผิงถิง เราอึ้งไปเลยตอนที่อ่านถึงนิ้วของเฟิงอินถูกตัดออกมาส่งให้องค์หญิง นิ้วที่บังอาจมาแตะต้องของของผิงถิง ผิงถิงจะรู้ไหมหนอ ว่าเหอเสียคลั่งผิงถิงขนาดนี้ เสียใจแทนองค์หญิงเว่ยเทียนที่รักผู้ชายคนนี้จริงๆ
เล่ม 4
ฉากที่เราชอบมากที่สุดฉากหนึ่งของเล่ม 4 คือฉากต้าหวางเหอซู่กับพระมเหสีแห่งกุ้ยเล่อ ที่ร่ำสุรากันเป็นครั้งสุดท้าย รอให้ทัพเหอเสียเขามาบุก พระมเหสีนึกถึงความทรงจำเมื่อแต่งงานเข้ามาในวังองค์ชาย ความทรงจำที่มีหยางเฟิ่ง เสี่ยวจิ้งอานหวางผู้อบอุ่นอ่อนโยนที่มักจะพาผิงถิงมาด้วย พระมเหสีรำลึกว่า ต้าหวางยังคงจำได้ถึงเรื่องราวเหล่านั้น เหอเสียข้างนอกนั้นเล่า ยังจำได้ไหม ...นี่รู้สึกอารมณ์เสียแทนเหอเสียขึ้นมาตะหงิด ถ้าต้าหวางเห็นแก่อดีตจะกวาดล้างวังจิ้งอานหวางหรือ มีครั้งนี้จริงๆที่เหอเสียได้กลับมาทวงแค้น
แต่แล้วฉากที่เหอเสียกลับสู่กุ้ยเล่อ เป็นฉากที่เราร้องไห้ขึ้นมาเลยค่ะ มีตัวร้ายไม่กี่เรื่องหรอกมั้งที่โหดเหี้ยมขนาดนี้แล้วยังดำรงตำแหน่งพระรองแล้วก็ยังกระชากใจคนอ่านได้ขนาดนี้ เรารักตัวละครเหอเสียจริงๆ
ต้าหวางเนี่ย สร้างความปวดใจให้กับเหอเสียจนนาทีสุดท้ายของชีวิตจริงๆ "ใต้หล้านี้มีสามีคนใดกันเล่าที่ทนใจร้ายมองภรรยาตายไปต่อหน้าต่อตาได้" สามีคนนั้นก็ยืนฟังอยู่ด้วยนั่นเอง แล้วเหอเสียก็ตอบสนองต่อประโยคนั้นด้วยการให้ต้าหวางได้มองเห็นภรรยาตายไปต่อหน้า (เหอๆๆๆ ตรงนี้โหดมากจริงอะไรจริง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเหอเสียอำมหิตจริงๆ)
จนกระทั่งฉากสุดท้ายของเหอเสีย เราเคยคิดว่าสุดท้ายอยากให้พิงถิงเป็นคนอยู่กับเหอเสียตอนตาย แต่คนเขียนดันมาบอกว่า จริงๆแล้วเหอเสียรักองค์หญิงต่างหาก ... อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ มันอาจจะมีความรักบ้างแหละ หรือจริงๆมันอาจจะแค่เป็นความรู้สึกผิด ความเดียวดายของเหอเสียเองที่ตั้งแต่ขึ้นเป็นพระชามาดาก็ไม่มีใครข้างกายเลยนอกจากองค์หญิง เหอเสียสูญเสียทุกอย่างมาแล้ว สิ่งที่ไม่รู้ว่ามีอยู่ก็คือองค์หญิง เลยทำให้ต้องสูญเสียองค์หญิงอีกครั้ง เราคิดว่าเหอเสียคลุ้มคลั่งอยู่หลายส่วน ความอยากรวมแคว้นหนักหนามาก จนมองไม่เห็นอย่างอื่น สามารถเหนี่ยวธนูยิงพิงถิง ฟาดฟันพิงถิง สามารถนั่งฟังผู้หญิงที่ท้องลูกของตัวเองตายต่อหน้าด้วยฝีมือตัวเองได้ คนที่ยังรักอยู่จะโหดเหี้ยมขนาดเฝ้ามองอีกฝ่ายตายเลยเหรอ
เหอเสียยอมเสียองค์หญิง แต่ไม่ยอมเสียอำนาจ ฉูเป่ยเจี๋ยยอมเสียทุกอย่าง แต่ไม่ยอมเสียป๋ายผิงถิง
สำหรับพิงถิงและเหอเสีย เราคิดมาตั้งนานแล้วว่า เหอเสียรักพิงถิงนะ แต่ไม่ใช่แบบที่ฉูเป่ยเจี๋ยรัก เหอเสียรักพิงถิงอย่างคนในครอบครัวอย่างน้องสาวอย่างเพื่อสนิทอย่างคนสำคัญที่ใช้ทั้งชีวิตร่วมกันมา และเมื่อเหอเสียสูญเสียทุกอย่าง พิงถิงเป็นหลักยึดในใจเขากับอดีตอันอบอุ่นอ่อนหวานของวังจิ้นอานหวาง
สุดท้ายในเล่มสี่ เราไม่ได้พูดถึงใครอื่นเลยนอกจากเหอเสีย เพราะเราหลงรักพระรอง (? ยังเป็นพระรองอยู่มั้ย น่าจะนะ) อย่างแรงงง ขอคืนคำที่เคยพูดตอนเล่มหนึ่ง ตอนนั้นกำลังหลงไปกับฉูเป่ยเจี๋ยผู้องอาจค่ะ
พอได้อ่านจนจบ ก็ประทับใจจริงๆนั่นแหละค่ะ ชอบตัวละครทุกคนมาก ชอบที่ทุกคนต่างก็มีเหตุผลเป็นของตัวเอง จะเพราะหึงหวง รักชาติ เพราะความรัก ความแค้น หน้าที่ ความทะเยอทะยาน อะไรก็ตาม เรื่องนี้สนุกมาก แถมมีสเกลใหญ่มากๆด้วยการต่อสู้ของสี่แคว้นใหญ่ โดยที่ทุกแคว้นต่างมีบทบาท
ปล. คนที่ชอบมากๆอีกคนคือลู่พาน เป็นคนที่ทำให้เรื่องตลกขึ้นมาได้จริงๆค่ะ
ปลล. สำหรับคนที่ทนอ่านมาจนจบ คือเขียนยาวมาก ไม่ใช่รีวิวแล้วนะ เป็นการบรรยายความรู้สึกส่วนตัว ....ถ้าใครยังไม่ได้อ่าน อ่านเถอะค่ะ 5555
ปลลล. จริงๆต่างคนต่างความคิดเห็น แต่ถ้าเทียบกับม่านม่านชิงหลัวที่แอบจะคล้ายๆกันแล้ว ก็เรื่องนี้สนุกกว่ามากนะ เรคคอมเมน สิบเต็มสิบ
อ้อ ...สำหรับการแปลด้วยสำนวนหลินโม่วในเรื่องนี้ เราชอบนะ เชิงอรรถไม่เยอะเท่าม่านม่านชิงหลัว มีการใช้คำทับศัพท์นิดหน่อยแต่ก็ไม่เสียอรรถรส ... ไม่เข้าใจนิดหน่อย ว่าแคว้นอื่นก็ต้าหวาง หวางโฮ่ว แต่ทำไมถึงเป็นองค์หญิงกับพระชามาดาล่ะ ทำไมไม่ใช่คำว่าองค์หญิงเป็นภาษาจีนเหมือนแคว้นอื่น งงๆตรงนี้
อ้อ...อีกอย่าง ถ้าเกิดเรื่องนี้มีการทำซีรีย์ (ซึ่งเห็นว่ามีนะ) เราอยากให้หูเกอเป็นเหอเสีย หรือไม่งั้นก็ ฮัวเจี้ยนฮวา หูเกอจากคุณชายเก้าแห่งลำนำทะเลทรายและบุรุษแห่งหลางหยา น่าจะเป็นเสี่ยวจิ้งอานหวางที่นุ่มนวลอบอุ่นอ่อนหวานแต่เหี้ยมโหดได้ดี ส่วนฮัวเจียนฮวา จากฮวาเซียนกู่ก็เห็นแล้วว่า สามารถหล่อคุณชายแต่ใจดำตับเป็ดได้ขนาดไหน
ส่วนฉูเป่ยเจี๋ย คิดไม่ออก คือในความคิดเราหล่อและล่ำมาก ตัวใหญ่มากจนนึกไม่ออกจริงๆ
ส่วนพิงถิง นึกไม่ออกเหมือนกัน จะมีเหรอ ดาราที่ไม่สวยมากแต่มีเสน่ห์มากๆ เห็นข่าวลือว่าแองเจล่าเบบี้จะเป็นพิงถิง แบบว่า ขอเถอะจ่ะ... สวยขนาดนี้ ความอยากดูลดลงเลยแจ้
ฉบับ E-Book กดได้ที่ปุ่มสีเขียว Get it Now เลยค่ะ :)
อ่านช่วงแรก ติด ๆ กับคำทับศัพท์จีนของผู้แปลเหมือนกัน แต่อ่านสักพักก็ชิน สนุกไปกับเรื่อง