บันทึกผู้แปล

เอโดงาวะ รัมโป เป็นนักเขียนเรื่องสั้นแนวระทึกขวัญ ที่ประสบความสำเร็จและมีชื่อเสียงมากในญี่ปุ่น
หนังสือของเขาทุกเล่ม มีผู้แปลเป็นภาษาต่างๆ หลายภาษา และเป็นหนังสือติดอันดับขายดี

จุดเด่นในเรื่องของรัมโป นอกจากผู้อ่านจะตื่นเต้น และชวนติดตามตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว
ยังได้แทรกข้อคิดเชิงปรัชญาไว้เสมอ โดยที่เขาสนใจวิทยาศาสตร์ จิตวิทยา ปรัชญา และวิชาการแขนงอื่นๆ
จึงทำให้เรื่องสั้นของเขา ผิดแผกไปจากเรื่องสืบสวน สอบสวน หรืออาชญากรรมระทึกขวัญทั่วไป

เรื่องสั้นของเอโดงาวะ รัมโป จะบอกความนัยอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่างแก่ผู้อ่านเสมอ
นอกเหนือจากความตื่นเต้นระทึกขวัญที่ดำเนินไปตามแบบฉบับของเขา

นักอ่านเรื่องระทึกขวัญในเมืองไทย อาจจะยังไม่คุ้นชื่อของเอโดงาวะ รัมโป
แต่ในยุโรปและอเมริกา รวมทั้งประเทศอื่นๆ ที่อ่านฉบับแปลภาษาอังกฤษแพร่หลาย
ต่างรู้จักชื่อเสียงและผลงาน ของนักเขียนผู้นี้ดี และยกย่องให้เป็นนักเขียนแนวระทึกขวัญยอดเยี่ยมคนหนึ่งของวงการวรรณกรรม
บางคนถึงกับกล่าวว่า ฝีมือของเขาเทียบได้กับปรมาจารย์ คือ เอ๊ดก้าร์ อัลแลน โป (ซึ่งเอโดงาวะ รัมโป ตั้งนามแฝงของตนตามชื่อของอัลแลน โป) นั่นทีเดียว


คุยกันหลังอ่าน
เรื่องนี้เป็นรวมเรื่องสั้นของเอโดะงาวะ รัมโป ค่ะ ตัวเราเคยอ่านงานรัมโปมาแค่เรื่องเดียว คือ เกาะปีศาจฆาตกรรม  
เรื่องนี้เป็นแนวสยองขวัญ ต้องบอกว่าเราเป็นคนที่ไม่อ่านเรื่องผี ไม่ดูหนังผี คือขี้กลัวสุดๆ หน้าปกก็น่ากลัวมากเราเลยไม่ได้อ่านสักที จนเพื่อนเรานั่งยันนอนยันว่าไม่มีผีแน่นอน เราก็เลยหยิบมาอ่านน่ะค่ะ (เราไม่ได้อ่านฉบับปกที่เอามาโพสในบลอกนี้นะคะ เป็นเวอร์ชั่นที่น่ากลัวกว่านี้) มารีวิวกันทีละเรื่องค่ะ

เก้าอี้พิศวาส - หรือเก้าอี้มนุษย์ เรื่องสั้นนี้มีจุนจิ อีโต้เอามาวาดด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณนายนักเขียนคนหนึ่งที่นั่งอ่านจดหมายในตอนเช้าอยู่ ปกติจะมีแฟนนักอ่านส่งจดหมายให้เธอบ่อยๆ หรือนักเขียนสมัครเล่นบางคนส่งต้นฉบับให้เธออ่าน 
เรื่องนี้เรารู้สึกว่าบรรยายได้ดีมากกก มีความขนลุกจริงๆ หลอกล่อคนอ่านได้ดี ทำให้คนอ่านต้องเชื่อแน่ๆว่าเป็นเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่นี่หรือเปล่า ถึงตอนจบจะไม่ได้เดายาก แต่ว่าชวนกังขาให้รู้สึกว่า เอ๊ะ จริงเหรอ เราคิดว่าเราคงไม่เชื่อว่าเก้าอี้นั่นไม่มีคนจริงๆจนกว่าจะผ่าเก้าอี้ออกมาดูน่ะ 
แอบคิดว่านี่ถ้าอ่านตอนที่นั่งเก้าอี้อยู่ต้องหลอนแน่ๆเลยล่ะ พอดีที่บ้านเราเองก็มีเก้าอี้หนังตัวใหญ่แบบนั่งคนเดียวอยู่เหมือนกันค่ะ

กระจกสยองขวัญ - เรื่องนี้เป็นเรื่องของทานูมะผู้หลงใหลกระจก เล่าจาก POV ของเพื่อนเพียงคนเดียว แต่ก็เราไม่ค่อยเกตตอนนี้เท่าไหร่ค่ะ

คำสารภาพ - เรื่องนี้เป็นจดหมายคำสารภาพของนักโทษประหารคนหนึ่งที่เขียนให้กับคุณพ่อ (บาทหลวง คิดว่านะ) เรื่องที่เคยฆ่าพี่ชายตัวเองแล้วก็เคยทำอะไรมาบ้าง ก็เป็นตอนสั้นๆที่มีการคลี่คลายคดีที่น่าสนใจดีค่ะ

นักเดินทางกับรูปผ้า - เรื่องนี้ให้ฟีลภาพลวงตาจริงๆอย่างที่เจ้าของเรื่องเล่ารู้สึกนั่นแหละค่ะ มีฟีลดอเรียน เกรย์เล็กน้อย แต่ก็โดยรวมค่อนข้างชอบ

ชายพิการสองคน - เรื่องนี้ทำให้เราสงสัยมาก รู้สึกว่าเค้าตั้งใจทำให้เราสงสัยแต่ไม่เฉลยอะ ว่าสุดท้ายชายพิการที่เคยบอกว่าไปรบที่ชิงเต่าเป็นใครกันแน่ เคยรู้จักคนเล่าเรื่องจริงไหม หรือว่าเป็นคนคนนั้นที่ผลักความผิดให้คนเล่าเรื่องในอดีต

กับดักฆาตกร - เรื่องนี้มีสารวัตรอาเคจิโผล่มาด้วยค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวคลี่คลายคดีฆาตกรรม

การฆ่าครั้งสุดท้าย - เรื่องนี้เราค่อนข้างชอบเลยค่ะ รู้สึกว่าเล่าได้ดี นำเสนอคล้ายๆเก้าอี้มนุษย์ในตอนแรกเหมือนกันนะ เรื่องนี้เรารู้สึกว่าเห็นภาพมาก น่าจะเหมาะกับการสร้างเป็นหนังสั้น แบบมีความหลอกล่อคนดู หลอกซ้ำหลอกซ้อน แล้วหลอกอีก 

ฆ่าผัวคนที่สอง - ตอนนี้เป็นไดอะลอกเยอะมาก น่าสนใจดีค่ะ

ถ้าให้เลือก เราคิดว่าชอบเรื่องเก้าอี้มนุษย์กับการฆ่าครั้งสุดท้ายค่ะ