เรื่องย่อหลังปกเขานามว่า "หลี่รั่ว" แต่น้อยนักที่คนจะเรียกเขาด้วยชื่อนี้ สหายในอดีตรู้จักเขาในนาม "ต้วนหลิ่ง" เด็กกำพร้าแห่งบ้านสกุลต้วน...
หลังจากมารดาเสียชีวิตไป ชีวิตของต้วนหลิ่งดุจกระสอบทรายประจำตระกูล ทุกวันที่บ้านสกุลต้วน เขาต้องทนรับความลำบากต่างๆ นานา กระทั่งวันหนึ่งกำพร้าน้อยต้วนหลิ่งพลันได้พบ "หลางจวิ้นสยา" บุรุษหนุ่มนักฆ่า หนึ่งในสี่สุดยอดมือสังหารแห่งแผ่นดิน!
การพบพานกันครั้งนั้น...คือจุดเริ่มต้นชะตาชีวิตใหม่ของต้วนหลิ่ง หลางจวิ้นสยาชักนำให้เขาได้พบกับบุรุษผู้หนึ่ง บุรุษผู้ที่ต้วนหลิ่งไม่คาดคิดมาก่อนว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสได้พบและตั้งแต่นั้นม่านฉากใหม่แห่งชีวิตของต้วนหลิ่งก็ได้เปิดฉากขึ้น!
คุยกันหลังอ่าน (สปอยล์)คือเราค่อนข้างคาดหวังกับเรื่องนี้มาก ใครเคยอ่านบลอกเก่าๆของเราจะรู้ว่าเราชอบปราชญ์มาก แล้วก็ประทับใจคนเขียนมาก เรื่องนี้ก็เป็นอีกผลงานหนึ่งของ Arise Zhang หรือเฟยเทียนเย่เสียง (ใครเคยเห็นหน้าตาของคนเขียนแล้ว จะรู้ว่ายังหนุ่มแล้วก็หน้าตาดีอยู่นะ)
ไม่รู้ว่าอาจจะเพราะคาดหวังมากเกินไป เราถึงรู้สึกว่าชอบเรื่องนี้น้อยกว่าปราชญ์นิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยู่ในระดับที่ชอบ เรื่องนี้มี 5 เล่ม จบ นอกจาก
เล่มแรก (ปกด้านบน)ที่เป็นต้วนหลิ่งกับท่านพ่อแล้ว สี่เล่มที่เหลือล้วนเป็นสี่มือสังหารผลัดกันขึ้นปก (ดูจากรอยสักของแต่ละคน)
เล่ม 2 คือ หลางจวิ้นสยาที่มีรอยสักที่แขนกับต้วนหลิ่ง
เล่ม 3 คือ เจิ้งเยี่ยนที่มีรอยสักที่มือกับเสด็จอาสี่ (หลี่เยี่ยนชิว)
เล่มสี่ คือ ชางหลิวจวินที่มีรอยสักที่หน้ากับ...คนนี้เราไม่แน่ใจแต่คิดเอาว่าน่าจะเป็นมู่ชิ่ง ต้วนหลิ่วไม่น่าจะเอามือสอดในคอเสื้อชางหลิวจวินมั้ยนะ 55555
เล่มห้า แน่นอนว่าเป็นคู่หลักของเรา อู่ตู๋กับต้วนหลิ่งนั่นเอง พอดูแล้วก็อืม อู่ตู้หล่อกว่าหลางจวิ้นสยาพอสมควรนะ 55555555
เรื่องนี้ดำเนินเรื่องไม่เร็วเท่าปราชญ์ (ปราชญ์ช่วงแรกๆก็ทำไร่ไถนาอยู่ แต่พอเมืองแตกปุ้บเหมือนวิ่งตลอด) แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องนี้ต้วนหลิ่งชีวิตก็ค่อนข้างลุ่มๆดอนๆเหมือนกัน แต่เป็นอย่างที่ไช่เหยียนบอกเอาไว้จริงๆว่า ต้วนหลิ่งมีคนคอยอยู่ด้วยตลอดเวลา ไม่ว่าจะช่วงไหน ตั้งแต่เด็กมา เป็นหลางจวิ้นสยาก็ดี บิดาก็ดี จนมาอู่ตู๋ แล้วก็เสด็จอา ทุกคนต่างก็จริงใจแล้วก็รักต้วนหลิ่งมากๆทุกคนกันทั้งนั้น
ขอพูดถึงตัวละครทีละคน
เริ่มด้วย
หลางจวิ้นสยาในช่วงแรกคือเราดันมีคนสปอยล์แล้วว่าพระเอกจะไม่ใช่หลางจวิ้นสยา เพราะงั้นก็เลยค่อนข้างเดาได้ประมาณนึงว่า เดี๋ยวตัวละครตัวนี้ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อจะหล่นจากบัลลังก์การเป็นพระเอกแน่ๆ ไม่อย่างั้นด้วยบทที่ค่อนข้างส่ง แถมยังมีฉากที่ค่อนข้างคลุมเครืออย่างฉากที่หลางจวิ้นสยาเปลี่ยนเสื้อผ้า เราต้องคิดว่าคนคนนี้เป็นพระเอกแน่นอนค่ะ
สำหรับหลางจวิ้นสยา เป็นตัวละครที่เราชอบมาก เป็นหนึ่งในตัวละครที่ชอบที่สุดเลยก็ได้ ชอบสองตัวคือ ท่านพ่อกับหลางจวิ้นสยานี่แหละ คือพออ่านจดหมายของหลางจวิ้นสยาแล้วก็รู้สึกว่า แกทำอะไรของแกน่ะ แต่ก็เห็นใจด้วย แล้วก็รู้สึกว่าหลางจวิ้นสยาจังหวะไม่ค่อยดี (อย่างที่เจ้าตัวบอกกับอู่ตู๋ว่า อู่ตู๋ก็แค่จังหวะเท่านั้น) คือมาในช่วงที่ต้วนหลิ่งยังไม่เป็นหนุ่มดี ตอนนั้นยังไม่ได้รักใครเลย แต่ก็รักหลางจวิ้นสยามากๆ ถึงจะไม่ใช่รักในเชิงชู้สาวก็ตาม
ส่วนตัวหลางจวิ้นสยาเอง เราก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวรักต้วนหลิ่งแบบไหน เราชอบวิธีการของอู่ตู๋ที่พยายามจัดการเรื่องของหลางจวิ้นสยามาก เพราะว่ารู้ดีว่าคนตายย่อมเป็นที่จดจำมากกว่าคนเป็น พอสบโอกาสก็ช่วยหลางจวิ้นสยาตลอด เพราะว่าเงาของคนคนนี้ยิ่งใหญ่จริงๆสำหรับต้วนหลิ่ง เป็นเหมือนบิดา เหมือนพี่ชาย เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวในตอนที่ต้วนหลิ่งไม่มีใคร เป็นคนแรกในชีวิตที่ยื่นมือเข้ามา เป็นคนที่ต้วนหลิ่งจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด
สุดท้ายจดหมายของหลางจวิ้นสยาทำให้เราสงสารไช่เหยียน ที่ถูกดึงเข้ามาในเรื่องนี้ สงสารตอนที่ไช่เหยียนพูดว่า ท่านเคยสัญญาว่าจะพาข้าไปในที่ไกลแสนไกล
แต่ตอนหลางจวิ้นสยาตายไม่ได้ร้องไห้ อาจจะเพราะว่าทำเหมือนจะตายๆมาหลายรอบแล้ว ไม่ตายสักที เสียใจนิดๆไปหลายรอบ พอตายจริงๆก็กลับไม่ร้องซะอย่างนั้น 5555
คนที่สอง
หลี่เจียนหงคนนี้เราชอบมาก แม้ว่าจะปรากฏตัวพร้อม Death flag ก็ตาม คือดูแล้วรู้เลยว่านี่คือตัวละครประเภทที่จะตายเพื่อเป็นการผลักดันตัวละครหลักไปข้างหน้า เป็นการตายจะเป็นผลมากต่อ character development
แต่ถึงอย่างนั้น เฟยเทียนก็ยังสร้างหลี่เจียนหงออกมาได้เท่มาก เป็นคุณพ่อสุดเท่ในการ์ตูนโชเนนที่เราๆมักจะกริ้ดกร้าดกันอยู่ในใจ แบบที่หล่อเท่ สุดจะเก่ง แถมยังพูดกับเราแบบชิวๆว่า ถ้าอยากจะเป็นคนสวน ก็เป็นไปเถอะ แถมยังรักลูกมาก แบบคนอ่านสัมผัสได้ถึงความรักของหลี่เจียนหงมากๆแน่ๆ
ฉากหลี่เจียนหงตายกับฉาก Flash back ความทรงจำเกี่ยวกับหลี่เจียนหงของต้วนหลิ่งเป็นสองฉากที่ทำให้เราร้องไห้ นอกนั้นไม่ร้องเลย เป็นตัวละครที่เท่มากจริงๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเราไม่ค่อยรู้จักคนคนนี้เท่าไหร่นัก
คนที่สาม
อู่ตู๋อู่ตู๋เป็นตัวละครประเภทที่ถ้าเกิดไม่ได้บอกก่อน ตอนโผล่มาครั้งแรกคงมองผ่านไป ไม่รู้หรอกว่าคนคนนี้คือจะกลายเป็นพระเอก แต่ก็ต้องบอกว่า อู่ตู๋มาในจังหวะที่ดีมาก เป็นคนเก็บต้วนหลิ่งขึ้นมา เป็นคนดูแลจนคนคนนี้กลับมามีกำลังใจในการใช้ชีวิตอีกครั้ง (ถ้าอู่ตู๋ไม่ได้เป็นคนเก็บขึ้นมา บทพระเอกก็คงเป็นหลางจวิ้นสยาแล้วล่ะ 555) ความรักของอู่ตู๋กับต้วนหลิ่ง เรารู้สึกมันเร็วนิดหน่อย อาจจะเพราะว่ามีแรงดึงดูดทางกายด้วย ประจวบเหมาะกับถึงวัยของต้วนหลิ่งด้วยอะไรด้วย แต่พอคิดว่า อู่ตู๋มีความ father figure แล้วมาในจังหวะที่ต้วนหลิ่งเสียพ่อไปพอดี เหมือนเป็นขอนไม้ท่ามกลางแม่น้ำ ก็นึกภาพออกว่า จะเกาะขอนไม้นี่แน่นขนาดไหน
คนที่สี่
ต้วนหลิ่งนายเอกที่เราอยู่ด้วยตั้งแต่ยังเด็กน้อย จนเติบใหญ่ คนอ่านก็มองเห็นต้วนหลิ่งเติบโตไปพร้อมๆกับตัวละครรอบๆตัว เจ็บแค้นเรื่องที่ถูกแก้แค้นไปด้วย รู้สึกว่าเป็นตัวละครที่ไม่มีความน่ารำคาญใจเลยสำหรับเรา ฉลาด อ่อนไหว น่ารัก ช่างอ้อน เป็นตัวละครที่จิตใจดี แบบที่ไม่แปลกที่หลายๆคนจะตกหลุมรัก
คนที่สุดท้าย
ป๋าตู5555 สุดท้ายดันจะพูดถึงป๋าตูซะงั้น ป๋าตูเป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มาก เชื่อว่าไม่ว่าใครที่อ่านช่วงที่ต้วนหลิ่งอยู่ที่สถานศึกษาก็ต้องชอบป๋าตู มีความเป็น tsundere ไม่บอกหรอกนะว่าอยากให้อยู่ด้วย แต่จริงๆในใจดีใจมากที่ได้อยู่ด้วย ชอบที่ป๋าตูภาวนาให้หลางจวิ้นสยาไม่มารับต้วนหลิ่งจะได้อยู่กับตัวเอง พอรู้ว่าต้วนหลิ่งอาจจะมีอันตรายก็พร้อมมาช่วยทั้งๆที่เสี่ยงชีวิตอย่างมาก รู้สึกว่าเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่อย่างน่าประหลาดใจ แล้วก็น่าเศร้าด้วยเหมือนกัน เหมือนที่ป๋าตูพูด จะอย่างไรก็ไม่ได้เป็นเพราะป๋าตู
สุดท้ายเรารีวิวค่อนข้างยาวละเทียบกับความยาวปกติ ก็ชอบเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่ประทับใจน้อยกว่าปราชญ์ แต่คืออาจจะเป็นเพราะเราอ่านปราชญ์มาก่อนก็ได้ พอมาเจอเรื่องนี้ที่มู้ดคล้ายๆกันก็เลยไม่ตื่นเต้นเท่าเดิม แต่ก็ยังคงยืนยันว่าเฟยเทียนเป็นคนที่เขียนวายแนวนี้ได้สนุกมากๆ ดีมากๆ สร้างคาแรกเตอร์ได้ดีมากๆเหมือนเดิม
ในปราชญ์เราประทับใจ หลี่เหยียน และเรื่องนี้ไม่มีใครทำให้เราประทับใจได้อย่างหลี่เหยียน แต่ราชันก็มีความเท่ของการออกแบบตัวละครที่น่าประทับใจมากๆเหมือนกัน
เราคงไม่อ่านซ้ำแล้ว เพราะว่ามันหนามากจริงๆ แต่ถึงอย่างนั่นก็จัดอยู่ในเรื่องที่ชอบค่ะ :)
ปล.ตอนพิเศษทำเอาเราจับต้นชนปลายไม่ถูกไปพักหนึ่ง แต่ว่าพอรู้เรื่องแล้วก็เศร้านิดหน่อย ถ้าหากเรื่องราวไม่หลุดมือไปไกล ก็คงจะมีความสุขแบบนี้เอง ทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างดีแบบนี้เอง
ผู้ติดตามบล็อก : 13 คน [
ก่อนวันที่ หลี่เจียนหงจะมา หลางจวิ้นสยาถึงขั้นนอนไม่หลับ คงเพราะรู้ว่าต้องห่างจากน้อง คงเสียใจไม่น้อย
ตอนที่อ่านจดหมายหลางจวิ้นสยา นึกถึงตอนที่หลังจากหลางจวิ้นสยาวางยาพิษแล้วโยนน้องลงแม่น้ำ หลางจวิ้นสยาก็จะไปจากไช่เหยียน โดยให้ไช่เหยียนแสดงความจริงใจกับอู่ตู๋จะได้รับใช้ข้างกายแทนตัวเอง แต่พอรู้ว่าต้วนหลิ่งยังไม่ตายก็อยู่ต่อ แล้วไม่บอกไช่เหยียนว่าต้วนหลิ่งยังไม่ตาย พอน้องไปด่านถงกวน หลางจวิ้นสยาก็ตามไป โดยไม่บอกไช่เหยียนสักคำ หลางจวิ้นสยาคอยปกป้องน้องอยู่ห่างๆตลอด เกือบตายก็หลายครั้งแต่ไม่ปริปากบอก คงคิดว่าตัวเองเป็นคนทรยศในสายตาผู้คน บอกไปคงไม่มีใครเชื่อหรือไว้ใจอยู่ดี ประกอบกับเป็นคนเย็นชา พูดน้อย เลยทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าควรทำเพื่อต้วนหลิ่ง
ที่หลางจวิ้นสยาเคยพูดกับไช่เหยียนว่าจะพาหนีไปให้ไกลถ้าถูกเปิดเผย เข้าใจว่าหลางจวิ้นสยาคิดว่าน้องต้วนตายแล้ว แต่พอน้องต้วนไม่ตาย หลางจวิ้นสยาก็สนใจแต่น้องต้วนคนเดียว อีกอย่างไช่เหยียนคิดแต่จะฆ่าน้องต้วนตลอดด้วย
หลางจวิ้นสยาให้กอดแรกที่อบอุ่นและปลอดภับกับน้องต้วน
หลางจวิ้นสยาเป็นคนแรกที่ดีกับน้อง ทำให้น้องหลุดพ้นจากบ้านสกุลต้วน ได้ออกมาใช้ชีวิตที่ดี
หลางจวิ้นสยากับน้องต้วน ก็ไม่รู้เขารักกันแบบไหน คงเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนมากพอสมควร และหลางจวิ้นสยาก็มีน้องต้วนอยู่ในใจตลอด เช่นเดียวกับน้องต้วนที่มีหลางจวิ้นสยาอยู่ในใจ