• 小故事 大智慧

อาชีพไม่มีคำว่าสูงส่งหรือต่ำต้อย ที่เมืองฉีมีชายคนหนึ่งยากจนมาก มักจะเข้าไปในเมืองเพื่อขอทานเสมอ ๆ คนในเมืองติว่าเขามาบ่อยไปหน่อย คนส่วนใหญ่จึงไม่ค่อยเต็มใจที่จะให้ทานแก่เขา ดังนั้นเขาจึงไปช่วยสัตวแพทย์ทำงานในคอกม้าเพื่อแลกกับค่ายังชีพ คนนอกเมืองหัวเราะเยาะเขาว่า “ หากินอยู่กับหมอรักษาม้า คุณไม่รู้สึกว่าอับอายหรอกเหรอ ” เขาตอบว่า “ การขอทานนับเป็นเรื่องอับอายอัปยศที่สุดในโลกแล้ว แม้แต่การขอทานฉันยังไม่รู้สึกอายแล้ว การติดตามหมอรักษาม้าทำงานหนักบ้าง ยังจะต้องอายอะไรอีกล่ะ ” Roosevelt ประธานาธิบดีสมัยที่ 32 ของสหรัฐอเมริกา พูดว่า “ ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่จะทำลายล้างความหวัง ความเคารพตนเองและพลังชีวิตภายในได้ง่ายกว่าการทำงานที่ไม่สอดคล้องเหมาะสมกับตนเอง ” หากงานที่ทำไม่สอดคล้องเหมาะสมแล้ว ต่อให้มีสภาพแวดล้อมที่ดีเลิศ ในที่สุดจิตที่มุ่งหวังก็จะค่อย ๆ ถูกฆ่าและลบล้างไป การไร้ความสามารถแต่อยากได้ตำแหน่งสูง ๆ นั้นเป็นจุดอ่อนของผู้หางาน หากคุณอาศัยอุดมการณ์และดำรงชีวิตอยู่ด้วยความหวังเท่านั้น สิ่งเดียวที่คุณทำได้นั้นไม่ใช่ยืนหยัดในอุดมการณ์ หรือโอบอุ้มความหวังเอาไว้ แต่หากจะต้องเรียนรู้ที่จะค่อย ๆ ละทิ้งความหวัง ค่อย ๆ หวังให้น้อยลง การมีชีวิตอยู่และก้มหัวให้กับสิ่งแวดล้อมเพียงชั่วคราวนั้น ยังป็นสิ่งที่จำเป็นอยู่ เหมือนดังที่สุภาษิตชาวยิวพูดไว้ได้น่าฟังว่า “ ความยากจนหาใช่เรื่องอับอาย แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเห็นว่าเป็นเรื่องที่มีเกียรติ ” การสลัดให้หลุดพ้นจากความยากจนนั้น ยังต้องเริ่มต้นจากขั้นพื้นฐาน อาชีพนั้นไม่มีสูงส่งหรือต่ำต้อย ไม่ควรดูหมิ่นถิ่นแคลนประชาชนส่วนใหญ่ที่อาศัยการใช้แรงงานเพื่อยังชีพ ฝึกฝนที่จะเริ่มต้นจากงานขั้นพื้นฐาน ก็จะสามารถก้าวขึ้นไป และประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน *****   Create Date : 04 พฤษภาคม 2554     Last Update : 4 พฤษภาคม 2554 7:42:01 น. Counter : 690 Pageviews.   4 comment Share Tweet

แสดงศักยภาพของคุณ บาทหลวง Smith ของประเทศอังกฤษได้เล่านิทานเรื่องหนึ่ง ว่า ในเขตสก๊อตแลนด์มีโบราณสถานและป้อมโบราณมากมาย ด้วยเหตุนี้เรื่องเล่าลือเกี่ยวกับผีจึงค่อนข้างมาก มีอยู่วันหนึ่ง มีครูโรงเรียนประถมคนหนึ่งเนื่องจากงานในโรงเรียนยุ่งมาก เมื่อเวลากลับบ้านก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว เส้นทางที่เขาเดินกลับบ้านต้องผ่านสุสานแห่งหนึ่ง และพอดีวันนั้นมีการขุดหลุมฝังศพหลุมใหม่ขึ้นหลุมหนึ่ง ตอนที่เขาเดินผ่านไปนั้นขาดความระมัดระวังจึงตกลงไปในหลุมที่ขุดใหม่นี้ หลุมนั้นทั้งใหญ่ทั้งลึก รูปร่างที่สูงใหญ่อย่างเขาปีนอย่างไรก็ไม่สามารถปีนขึ้นจากหลุมได้ ต่อมา เขาตัดสินใจนั่งอยู่ในหลุมนั้นเสียเลย รอให้ฟ้าสางค่อยว่ากัน คิดไม่ถึงว่าไม่นานนักมีชายคนหนึ่งก็เดินผ่านมาทางนี้ และไม่ระวังจึงตกลงไปในหลุมเช่นกัน เห็นแต่ว่าเขาพยายามปีนขึ้นจากหลุมอย่างไม่คิดชีวิต แน่นอนที่สุดเลยว่าต่อให้เขาใช้สุดแรงเกิดก็ไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย “ ไม่ต้องปีนแล้ว ” ครูโรงเรียนประถมพูดว่า “ คุณปีนออกไปไม่ได้หรอก” ชายที่ตกลงมาทีหลังนั้นคงจะคิดว่าเจอผีเข้าให้แล้ว กลัวจนสุดขีดจึงใช้ทั้งสองมือสองเท้าตะเกียกตะกายป่ายปีนขึ้นมา ไม่คาดคิดว่ากลับสามารถปีนขึ้นจากหลุมลึกจนได้ แน่นอนที่สุด ครูโรงเรียนประถมที่ตกลงไปก่อนก็ได้รับการช่วยเหลือขึ้นมาได้ เมื่อเจอนาทีวิกฤติ ศักยภาพในตัวจึงจะสามารถแสดงออกมา *****   Create Date : 02 พฤษภาคม 2554     Last Update : 2 พฤษภาคม 2554 6:27:52 น. Counter : 441 Pageviews.   1 comment Share Tweet

จดหมายลาตาย ***การเอาใจใส่ ความเร่าร้อน การเข้าใจและให้อภัยกอร์ปกันขึ้นเป็นความรัก นักประพันธ์ชื่อดัง Lucien Zhu Selang ดึงลิ้นชักออก ภายใต้จดหมาย เอกสารและฉบับต้นร่างนั้น ใบหน้าอันแสนงามของ เธอ -- Audette โผล่ออกให้เห็น เธอส่งยิ้มอันแสนหยาดเยิ้มมายังเขา........ครึ่งปีมานี้ เขาคลั่งไคล้แทบจะคุกเข่าใต้ชายกระโปรงของเธอ ทว่าทันใดนั้น นักประพันธ์หนุ่มรีบร้อนซ่อนภาพถ่ายของเธอไว้อย่างดี เพราะว่า Suo Lange ภรรยาของเขาเดินเข้ามาในห้องหนังสืออย่างเงียบ ๆ “ ฉันรบกวนคุณหรือเปล่าคะ” “ เป็นไปได้อย่างไร “ Lucien ไม่ได้พูดจากใจ ” ผมกำลังเขียนบทถึงตอนที่กำลังไคล์แมกซ์อยู่พอดี แต่เขียนต่อไปไม่ได้ ” “ ถึงตอนอะไรหรือคะ ” ภรรยาถาม “ นายหญิงกำลังสิ้นหวังในชีวิตเพราะเหตุสามีนอกใจ เธอจึงคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่ก่อนที่จะตายเธอคิดที่จะเขียนจดหมายสั่งเสียฉบับหนึ่ง จดหมายฉบับนี้ผมร่างมาแล้ว 3 ครั้ง แต่รู้สึกยังไม่พอใจ อาจจะ ต้องเอาความรู้สึกของเพศหญิงเท่านั้นจึงจะเขียนตอนนี้ให้ได้ใจได้อารมณ์เกิดความรู้สึกที่สะเทือนใจคนได้ ” “ ถ้าฉันมั่นใจได้ว่าคุณจะไม่หัวเราะฉัน ” เธอพูด “ ถ้าอย่างนั้นฉันลองช่วยคุณเขียนจดหมายฉบับนี้ ” “ คุณ.....แต่ไหนแต่ไรมาผมยังไม่เคยรู้ว่าคุณมีความสามารถด้านวรรณศิลป์เลย” “ ไม่แน่ว่าฉันยังมีข้อดีที่คุณยังไม่เคยรู้และเข้าใจอีกหลายอย่าง ” คำตอบของภรรยาฟังดูแปลก ๆ Lucien ยืนขึ้น เดินไปที่ประตู “ นี่คุณกำลังจะไปไหน ” ภรรยาถาม “ ผมจะออกไปเดินเล่น ” Suo Lange ก้มหน้าลง ใบหน้าของ Audette ลอยมาปราฎตรงหน้าเธออีก เธอหยิบกระดาษมาแผ่นหนึ่ง เริ่มเขียนว่า “ ที่รัก ฉันรอจังหวะที่คุณไม่อยู่บ้าน กล่าวคำลาจากคุณอย่างไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว เมื่อสักครู่นี้ ตอนที่คุณจากไป ก็เหมือนกับทุกครั้งเพื่อไปพบเพื่อนหญิงของคุณ คุณไม่ได้สังเกตุเห็นแววตาที่ทุกข์ระทมขมขื่นของฉัน และก็ไม่ได้สังเกตุเห็นว่ามือของฉันสั่นเทา .พระเจ้าช่วย.......เพราะว่า ขณะนั้นหากคุณถามฉัน ฉันอาจจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะปิดบังความลับของตนเองเอาไว้ ก็จะเปิดเผยถึงความสิ้นหวังในใจ และความสิ้นหวังนี้ยิ่งมาก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่ต่อไปนั้นไร้ซึ่งความหมายใด ๆ แล้ว คืนนี้เมื่อคุณกลับมาถึง ไม่ต้องสร้างเรื่องหาเหตุผลในการอ้างถึงการกลับมาบ้านล่าช้าของคุณอีกต่อไป ฉันไม่อยู่แล้ว ไม่ต้องมีปัญหาที่จะทำให้คุณรำคาญใจอีก แต่ว่า ขอให้คุณโปรดอย่าตำหนิตัวเองจนเกินไป ถึงที่สุดแล้ว ความผิดของฉันนั้นใหญ่หลวงกว่าคุณอีก เพราะว่าฉันไม่สามารถที่จะทนฝืนกล้ำกลืนได้ และการฝืนทนกล้ำกลืนเช่นนี้นั้นเคยทำให้ภรรยาที่ถูกทอดทิ้งทั้งหลายเศร้าโศกปางตาย ที่รัก หลังจากอ่านจบจดหมายฉบับนี้ ขอให้คุณไปที่ห้องนอนของเรา คุณจะเห็นฉันนอนอยู่บนเตียง แต่นี่จะเป็นครั้งแรกที่คุณเดินเข้าใกล้ฉันแล้วตาของฉันไม่ลืมขึ้นอีกแล้ว โอ ฉันหวังอย่างยิ่งว่าการตายของฉันจะไม่ทำให้หน้าตาของฉันต้องแปรเปลี่ยนไป จะได้ไม่เหลือภาพที่น่าเกลียดในความทรงจำของคุณ การตัดสินใจที่จะตายฉันได้คิดมานานแล้ว ฉันซ่อนขวดเล็ก ๆขวดหนึ่งในตู้ในห้องน้ำ ตอนนี้คุณจะพบมันที่ข้างเตียง........” ถึงตอนนี้ ทันใดนั้นประตูห้องหนังสือถูกเปิดออก Lucien ปรากฎตัวที่หน้าประตู “ คุณคิดดูซิว่าผมกลับลืมกุญแจไปได้ ” เขาพูดอย่างหงุดหงิด จากนั้น เขาเดินเข้าใกล้โต๊ะหนังสือ “ คุณทำอะไรอยู่หรือ” เขาถามภรรยา หญิงสาวซ่อนจดหมายไว้ข้างหลัง “ เปล่า ไม่มีอะไร..........” “คุณโกหก ” Lucien แย่งเอาจดหมายมา “ ได้โปรดอย่าได้อ่านมัน มันน่าหัวเราะนัก มันเป็นแค่ฉบับร่าง.....พรุ่งนี้ฉันค่อยช่วยคุณเขียนใหม่ให้ดีกว่านี้ ” Lucien ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเคร่งเครียด อ่านจดหมายที่สิ้นหวังนี้ทุกคำทุกตัวอักษร สุดท้าย เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ นี่ ...นี่....คุณ คุณเขียนหรือ ” “ใช่ค่ะ ” Lucien สาวเท้าพุ่งออกประตูไป วิ่งไปที่ห้องน้ำ เปิดดูที่ตู้อย่างลนลาน Suo Lange ล้มลงที่พื้นปล่อยโฮออกมา ขณะที่สามีของเธอพยุงตัวเธอลุกขึ้นนั้น เธอพบว่าในมือของ Lucien ถือขวดเล็กๆ ที่มีสลากสีแดงเอาไว้ “Suo Lange คุณพูดมา..... ตอบผมหน่อยซิว่า.......จดหมายนี้........” ภรรยาพยักหน้า “Suo Lange สิ่งที่คุณเขียนเป็นความจริง ถ้าหากไม่ใช่เพราะผมหวนกลับมาโดยบังเอิญ.........” ภรรยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยักหน้า Lucien คุกเข่าต่อหน้าเธอ และ Suo Lange พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ คุณอาจจะต้องขัดเกลามันใหม่อีกครั้ง.......จดหมายเขียนได้ไม่สวยงามนัก และไม่มีกลิ่นอายทางวรรณศิลป์.....แต่ว่าคุณดู นี่คือความรู้สึกที่แท้จริง” *****   Create Date : 29 เมษายน 2554     Last Update : 29 เมษายน 2554 7:51:09 น. Counter : 549 Pageviews.   1 comment Share Tweet

การอบรมอีกรูปแบบหนึ่ง ***ความรักที่เมตตากรุณา ได้ผลกว่าไม้เรียวที่น่าเกรงขาม นี่เป็นเรื่องของเด็กชายลูกโทนคนหนึ่ง แม่ของเด็กจากโลกนี้ไปตั้งแต่สิบห้าปีก่อนแล้ว พ่อของเด็กคงจะไม่อยากหาแม่เลี้ยงให้แก่เด็ก หรืออาจจะเพราะเหตุที่บ้านยากจนข้นแค้นจนหาไม่ได้ เขาจึงไปทำงานในต่างถิ่นเป็นเวลายาวนาน จะกลับมาบ้านก็ต่อเมื่อเป็นเทศกาลตรุษจีนหรือมีงานยุ่งในนาเท่านั้น เนื่องจากที่บ้าน นอกจากมีนาที่มีผืนดินไม่อุดมสมบูรณ์อยู่เพียงไม่กี่ไร่แล้ว ยังมีแม่แก่ที่เป็นโรคที่ตาอยู่อีกคนหนึ่ง เด็กคนนี้จึงใช้ชีวิตอยู่กับย่า ตอนนี้เด็กชายคนนี้เป็นนักเรียนของผม การเรียนของเด็กคนนี้แย่มากทีเดียว ได้ยินว่าตอนอยู่บ้านเวลาทำผิดมักจะโดนตีอยู่บ่อย ๆ เมื่ออยู่ในชั่วโมงเรียนเกเรหรือนอนหลับ ครูจะลงโทษให้ยืน สำหรับเขาแล้ว เมื่อการลงโทษทางกายกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วจึงไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย พฤติกรรมของเขายิ่งรุนแรงขึ้นอีก เงินที่พ่อเหลือไว้ให้ย่าใช้จ่ายก็ถูกเขาขโมยไปเกลี้ยง บางครั้งยังรอโอกาสที่ย่าไม่เห็นแอบขโมยเอาข้าวเปลือกไปขายเพื่อไปใช้จ่ายอย่างไร้ประโยชน์ เรื่องราวเหล่านี้เพื่อนบ้านของเขาเล่าให้ผมฟังตอนที่ผมไปเยี่ยมที่บ้านของเด็ก ก่อนเทศกาลในวันที่หกเดือนหกหนึ่งวัน พ่อของเขากลับจากทำงานในต่างถิ่นเพื่อมาเก็บเกี่ยวข้าวสาลี ลงจากรถไฟในเมืองรีบวิ่งเพื่อจะมาขึ้นรถประจำทาง แต่ว่า รถประจำทางคันสุดท้ายที่วิ่งมายังหมู่บ้านได้ออกไปแล้ว รถแท็กซี่ รถสามล้อต่างก็กรูกันเข้ามา ค่าโดยสารอย่างถูกที่สุดก็ต้อง 40 เหรียญ พ่อของเขาคิดในใจ เงิน 40 เหรียญเป็นรายได้ที่จะต้องทำงานถึง 2 วัน เงินจำนวนนี้สามารถซื้อยาหยอดตาให้แม่ 2 ขวดหรือซื้อเสื้อผ้าที่ดูได้สักหน่อยให้ลูกชาย เพื่อประหยัดเงิน 40 เหรียญนี้ พ่อของเขายอมเดินเท้ากลับบ้านระยะทาง 25 กิโลเมตร เดินมาถึงบ้านก็เลยเวลาเที่ยงคืนไปมากแล้ว แม่แก่เปิดประตูรับลูกชายเข้าบ้าน รับกล้วยที่หิ้วจนใกล้ช้ำจากมือลูก ยังตำหนิลูกชายว่าไม่ควรซื้อของที่ “แพง” เช่นนี้กลับมา ขณะที่เขาส่งกล้วยให้กับแม่พูดว่า “ นี่ผมใช้เงินค่ารถของวันนี้ 5 เหรียญซื้อให้แม่กับลูกครับ” คำพูดของพ่อแว่วมาถึงหูของลูกชาย เด็กชายไม่พูดกระไร แต่ว่าขณะที่ย่าส่งกล้วยให้แก่เขานั้น สังเกตุเห็นว่าบนหมอนนั้นเปียกชุ่ม ตามธรรมดา เด็กคนนี้รู้ว่าเวลานี้ที่บ้านเป็นช่วงเวลาที่ “ มั่งคั่ง “ ที่สุด เขาเพียงแต่ใช้ “ อุบาย “ เพียงนิดเดียวก็จะได้ “ ผลเก็บเกี่ยว ” อย่างแน่นอน และก็สามารถไปเลี้ยงเพื่อนอย่างมือเติบ แต่ครั้งนี้เขาไม่ “ นี่เป็นเงินค่ารถวันนี้ 5 เหรียญที่ผมซื้อให้แม่และลูก ” คำพูดของพ่อ ก้องอยู่ในสมองของเขาตลอดเวลา ตั้งแต่นั้นมา เด็กคนนี้เปลี่ยนแปลงไป ใคร ๆ ก็บอกว่าเด็กคนนี้โตขึ้นแล้ว ความจริง การเติบโตของเด็กไม่ใช่อาศัยไม้เรียวมาอบรม หากเป็นเพราะพ่อเดินกลับบ้านกลางดึกและใช้เงิน 5 เหรียญเพื่อซื้อกล้วยหวีที่หิ้วจนช้ำกลับมาต่างหาก *****   Create Date : 27 เมษายน 2554     Last Update : 27 เมษายน 2554 7:33:50 น. Counter : 458 Pageviews.   1 comment Share Tweet

มดท่ามกลางฝนห่าใหญ่ ฝนเริ่มตกตั้งแต่เช้าตรู่ กระทั่งพลบค่ำก็ยังไม่ยอมหยุด ในที่สุดน้ำป่าก็กระแทกจนเขื่อนพัง บ้านเรือนรอบ ๆ กลายสภาพเป็นทะเลกว้างเวิ้งว้าง เช้าวันต่อมา เหล่าผู้ประสบภัยทั้งหลายต่างจับกลุ่มกันอยู่บนเขื่อน จ้องมองบ้านเรือนเรือกสวนไร่นาของตน ทันใดนั้น มีคนร้องขึ้นด้วยความตกใจ “ ดูสิ อะไรนั่น “ ทุกคนมองตามเสียงที่ตื่นตระหนกไปในน้ำ เห็นเพียงก้อนดำ ๆ ลอยตามกระแสน้ำมา เดี๋ยวจมเดี๋ยวผุด ดูคล้ายกับคน เสียงน้ำถูกกระแทกมีคนกระโดดลงน้ำไป เขาเข้าใกล้กับจุดดำนั้นอย่างรวดเร็ว พลันชงักอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันหลังว่ายเข้าฝั่งอย่างรวดเร็ว “ มดกลุ่มใหญ่ดูคล้ายลูกบอล ” ชายดังกล่าวพูด “ “ อะไรนะ ลูกบอลมด ” ผู้คนไม่เข้าใจ ระหว่างพูดคุยกันนั้น ลูกบอลมดลอยใกล้เข้ามาทุกที ในที่สุดผู้คนเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว ลูกบอลมดใหญ่เท่า ๆ กับลูกฟุตบอล มดสีดำ ๆ เกาะกันแน่น ระหว่างทางที่ลอยมานั้น ลมตีคลื่นกระแทก มีกลุ่มมดเล็ก ๆ ถูกคลื่นชัดจนหลุดลอยแยกออกจากกัน ผู้คนเห็นแล้วรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน ลูกบอลมดลอยมาถึงฝั่งแล้ว มดที่เกาะกันเป็นชั้น ๆ แยกกันออกมา ดูคล้ายหน่วยนาวิกโยธินที่ขึ้นบก เหล่ามดคลานขึ้นฝั่งอย่างรวดเร็วและเป็นระเบียบ ขึ้นบกอย่างมีชัย ในน้ำที่ริมฝั่งยังคงเหลือลูกบอลมดกลุ่มก้อนเล็กๆ นั่นคือผู้เสียสละที่กล้าหาญ พวกมันไม่สามารถปีนขึ้นมาอีกแล้ว ศพของพวกมันยังคงกอดกันแน่นอยู่ด้วยกัน *** การช่วยเหลือซึ่งกันและกันคือเงื่อนไขการอยู่รอดที่จำเป็นจะต้องมีของชนชาติ มดยังมี พวกเราที่เป็นมนุษย์ยิ่งจะต้องมี *****   Create Date : 25 เมษายน 2554     Last Update : 25 เมษายน 2554 8:10:27 น. Counter : 484 Pageviews.   1 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang