|
|
เหรียญทองห้าเหรียญในชีวิต
ไม่นานมานี้ ผมไปทำธุระกับเพื่อนที่หลวี่ซุ่นโข่ว ได้ฟังข่าวมาว่ามีชาวประมงสามคนเนื่องจากเครื่องยนต์เรือไม้ลำเล็กมีปัญหา จึงต้องลอยลำในท้องทะเลอยู่ถึง 7 วัน 6 คืน บนเรือไม่มีอาหารเลย ผู้คนในหมู่บ้านต่างคิดว่าพวกเขาตายไปแล้ว ไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขาจะรอดชีวิตกลับมา พวกเราฟังแล้วรีบรุดไปสัมภาษณ์
ชาวประมงทั้งสามตากแดดจนหน้าตาไหม้เกรียมนั่งอยู่ตรงหน้าพวกเรา เล่าถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ใบหน้ามีรอยยิ้ม น้ำเสียงราบเรียบ ราวกับว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นมิใช่ประสบกับตนเองแต่เกิดขึ้นกับคนอื่นปานนั้น
เมื่อแรกเริ่มพวกคุณคิดว่าจะต้องลอยลำอยู่ถึง 7 วันหรือเปล่าครับ
ไม่ครับ พวกเราคิดว่าอดทนยืนหยัดอีกสักวัน พรุ่งนี้ก็จะมีคนมาช่วยพวกเรา หากเริ่มต้นรู้เสียก่อนว่าจะต้องรอถึง 7 วัน ประสบกับความทุกข์ทรมานขนาดนี้ พวกเราก็คงจะทนไม่ไหวหรอกครับ ชาวประมงที่เป็นหัวหน้ากลุ่มที่อาวุโสกว่าพูด เขาเป็นเจ้าของเรือลำนี้
บ่ายวันที่ 6 ผมรู้สึกว่าตัวเองทนต่อไปไม่ไหวแล้ว น้ำทะเลที่ดื่มเข้าไปปั่นป่วนอยู่ในท้อง ทรมานมาก ช่วงเวลานี้เองพวกเราได้ยินเสียงมอเตอร์ เห็นเรือลำหนึ่งมุ่งตรงมาหาพวกเรา พวกเราสามคนฟุบอยู่บนเรือตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ว่าเมื่อเรือแล่นเข้ามาใกล้ คนบนเรือพูดกับพวกเราว่า พวกคุณค่อย ๆ ลอยไปเถอะ ผมสิ้นหวังแล้วคิดอยากจะกระโดดลงทะเลฆ่าตัวตาย เป็นเขาที่ช่วยผมไว้ ลูกเรือที่อายุอ่อนกว่าชี้ไปที่เจ้าของเรือพูดด้วยความซาบซึ้ง
เจ้าของเรือรู้สึกเขิน เอามือลูบหัวตัวเองพูดว่า ความจริงก็ไม่มีอะไร ผมเพียงแต่เล่านิทานเรื่องเหรียญทอง 5 เหรียญให้พวกเขาฟัง
ตอนเด็ก ผมใช้ชีวิตอยู่ในทุ่งหญ้าที่มองโกเลียใน มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมกับพ่อหลงทางในทุ่งหญ้า ผมทั้งเหนื่อยทั้งหวาดกลัว สุดท้ายเกือบจะเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว พ่อปลอบใจผม พ่อหยิบเหรียญออกมาห้าเหรียญ เอาเหรียญหนึ่งฝังกลบไว้ที่พื้นหญ้า เอาที่เหลือสี่เหรียญวางไว้ในมือผม บอกว่า ชีวิตคนเรามีเหรียญทอง 5 เหรียญ วัยเด็ก วัยรุ่น วัยหนุ่ม วัยกลางคนและวัยชราอย่างละเหรียญ ขณะนี้เจ้าเพิ่งจะใช้ไปเหรียญเดียว ก็คือเหรียญที่ฝังไว้ที่พื้นหญ้าแห่งนี้ เจ้าไม่ควรเอาเหรียญทั้ง 5 เหรียญโยนมันทิ้งไว้ที่ทุ่งหญ้าแห่งนี้หมด เจ้าควรจะใช้มันทีละเล็กทีละน้อย แต่ละครั้งแต่ละคราวควรใช้มันให้ต่างกันออกไป เช่นนี้จึงจะไม่เสียดายที่เกิดมาเป็นคนในชาติหนึ่ง วันนี้พวกเราจะต้องเดินออกจากทุ่งหญ้าแห่งนี้ให้จงได้ อนาคตเจ้าก็ต้องเดินออกจากทุ่งหญ้าแห่งนี้เช่นกัน โลกนี้กว้างใหญ่ไพศาลนัก คนเรามีชีวิตอยู่ก็ควรจะเดินทางให้มากหน่อย ดูให้มากหน่อย อย่าปล่อยให้เหรียญทองของเจ้ายังไม่ทันได้ใช้ก็โยนมันทิ้งเสียแล้ว
พวกเราเดินอยู่หนึ่งวันหนึ่งคืนในที่สุดก็สามารถเดินออกจากทุ่งหญ้าได้สำเร็จ ผมจดจำคำพูดของพ่อมาตลอดและก็รักษาเหรียญทองสี่เหรียญนั้นไว้ตลอดมา ตอนอายุ 25 ปี ผมเห็นทะเลกว้างทางทีวี ผมฝังเหรียญทองเหรียญที่สองไว้ที่ทุ่งหญ้า นำเหรียญที่เหลือ 3 เหรียญนั่งรถมาที่หลวี่ซุ่นโข่วในต้าเหลียนเพียงลำพัง มาเป็นลูกเรือ ปีนี้เป็นปีที่ 9 ที่ผมมาใช้ชีวิตในทะเล ผมเพิ่งจะใช้เงินที่หามาได้ซื้อเรือไม้ลำใหม่ที่มีเครื่องยนต์ 12 แรงม้า ความฝันในชีวิตของผมคืออยากจะมีเรือเหล็กที่มีเครื่องยนต์ 100 แรงม้าขึ้นไปที่สามารถแล่นไปในมหาสมุทร พวกเรายังหนุ่ม ยังมีเหรียญทองในชีวิตอีก 3 เหรียญ ไม่ควรจะโยนมันทิ้งลงในทะเลเพียงแค่นี้ พวกเราจะต้องมีชีวิตรอดกลับไป ตั้งแต่ที่ผมเล่านิทานเรื่องนี้กระทั่งได้รับการช่วยเหลือ เพิ่งจะสิบกว่าชั่วโมงเท่านั้น พวกเรารอดชีวิตมาได้จริง ๆ
ลอยลำกลางทะเล 7 วัน 6 คืน พวกเขาดื่มน้ำทะเล กินเหยื่อที่ใช้สำหรับตกปลา ทนทุกข์ทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจ กระทั่งขณะนี้เนื่องจากพิษจากน้ำทะเลทำให้พวกเขาตัวบวม กระเพาะออกเลือด ขาเน่าเฟะ แต่พวกเขานั่งอยู่ต่อหน้าพวกเรา ใบหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียงราบเรียบ กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว ภัยพิบัติทั้งหลายได้กลายเป็นเรื่องอดีต สิ่งสำคัญคือพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ยังมีเหรียญทองในชีวิตอีก 3 เหรียญ นี่สำคัญกว่าสิ่งใด ๆ
***กล่าวสำหรับพวกเราแล้ว พวกเรามีชีวิตอยู่ ในมือก็มีเหรียญทองมิใช่หรือ
*****
| Create Date : 16 พฤษภาคม 2554 |
| Last Update : 16 พฤษภาคม 2554 7:38:09 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 439 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [