|
|
เถ้าแก่อ้วนที่กล้ารับผิด
ฝั่งตรงข้ามโรงเรียนมีร้านสะดวกซื้ออยู่ร้านหนึ่ง ขนาดของร้านเล็กกว่าร้านค้าที่อยู่สองข้างหน้าประตูโรงเรียน ระยะทางก็ไกลกว่ากัน อีกทั้งต้องข้ามถนนอีกสายหนึ่งไป แต่ว่า นักเรียนต่างก็ชอบที่จะไปซื้อของที่ร้านนี้
เถ้าแก่เจ้าของร้านเป็นชายวัยประมาณห้าสิบเศษๆ ที่มีอัธยาศัยใจคออ่อนโยน เขาจะยิ้มๆ อยู่ตลอดเวลา ดูท่าทางมีความสุขมาก คู่ชีวิตของเขาก็ช่วยเขาขายของอยู่ในร้านด้วยกัน สองสามีภรรยารักกัน ถ้อยทีถ้อยอาศัย ดูแลร้านค้าแห่งนี้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยดี
มีอยู่วันหนึ่ง เด็กนักเรียนหญิงสองคนจูงมือกันเข้ามาในร้าน พวกเธอดูเหมือนว่าเพิ่งจะออกจากชั่วโมงพละศึกษา เพราะตั้งแต่เดินเข้าร้านมาถึงขณะนี้ พวกเธอยังคงพูดคุยกันถึงครูพละของพวกเธอ
แน่นอนทีเดียว เพราะเขาเป็นครูที่รูปหล่อที่สุดของโรงเรียนเราเลยล่ะ
ก็นั่นนะสิ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉันคงไม่ยอมตากแดดร้อนจ้าขนาดนั้นเพื่อทำกิจกรรมในสนามหรอก
ชายเจ้าของร้านกำลังห่อของขวัญให้กับนักเรียนอีกคน เมื่อได้ยินบทสนทนาของเด็กสาวทั้งสองคนก็อดที่จะยิ้ม ๆ ไม่ได้
รอจนเขาจัดการห่อของขวัญเสร็จเรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงเด็กนักเรียนหญิงคนเดิมถามด้วยความประหลาดใจว่า เถ้าแก่ ทำไมไม่มีขนมกรอบไข่เค็มแล้ว
โอ้ ต้องขอโทษที เมื่อเที่ยงนี้เพิ่งจะขายหมดเกลี้ยง เถ้าแก่อ้วนพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนตำหนิตนเอง
โอ ช่างบังเอิญเสียจริง หนูชอบกินขนมชนิดนี้มาก เด็กนักเรียนหญิงดูท่าทางผิดหวังมาก
ทั้งนี้ต้องโทษฉันเอง ความจริงจะให้พวกเขาส่งของมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว แต่ฉันบอกวันที่ผิดไป ฉะนั้น พรุ่งนี้ของจึงจะมาถึง ดูสิ ความจำของฉันยิ่งมาก็ยิ่งแย่ลง เถ้าแก่อ้วนพูดพลางตบศรีษะตัวเองอย่างรู้สึกเสียใจ
ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้หนูค่อยมาซื้อใหม่ก็ได้ค่ะ เด็กนักเรียนหญิงพูดอย่างใจกว้าง
ที่นี่มีขนมปังช็อคโกแล็ดชนิดใหม่เพิ่งมาถึง หนูดูสิว่าชอบไหม เถ้าแก่อ้วนแนะนำขนมปังชนิดใหม่
อืม ดูก็ไม่เลวเลยนะ เอาห่อหนึ่งค่ะ จากนั้น เด็กนักเรียนหญิงคู่นี้ก็มองดูซ้ายที ขวาที หยิบของมาหลายชิ้น ขณะนี้มีคนอีกหลายคนเดินเข้าร้านมา เถ้าแก่อ้วนดูวุ่นกับการขายของอย่างมีความสุข
ในที่สุด นักเรียนหญิงคู่นี้เลือกของของพวกเธอเสร็จแล้ว พวกเธอพูดคุยกันพลางเดินออกจากร้านไป ลืมไปเสียสนิทว่าจะต้องชำระเงินค่าของ
สองคนเดินมาที่ถนน ยังคงพูดถึงครูพละหนุ่มที่น่าหลงใหล แต่ขณะที่เดินใกล้ถึงหน้าประตูโรงเรียน ทันใดนั้นได้ยินเสียงคนเรียกจากข้างหลัง หนู หนู โปรดรอสักครู่
ทั้งคู่หันหลังมา ประหลาดใจที่เห็นเถ้าแก่อ้วนกระหืดกระหอบมุ่งหน้ามาทางพวกเธอ ต้องขอโทษด้วย ฉันดูเหมือน ดูเหมือนว่าจะลืมเก็บเงินค่าขนมจากพวกหนู
ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน และแล้วก็เข้าใจขึ้นมาได้ในทันที จริงสิ พวกเราไม่น่าที่จะลืมจ่ายเงินเลย แย่มากจริง ๆ เถ้าแก่ ต้องขอประทานโทษด้วยค่ะ พวกเธอพูดพลางควักเงินออกจากกระเป๋าพลาง รู้สึกเขินอายมาก
ฉันต่างหากต้องเป็นฝ่ายขอโทษ ความจริงฉันควรจะเตือนพวกหนู แต่คนเยอะจึงลืมบอก เลยต้องรับกรรมเอง เถ้าแก่อ้วนพูดพลางหัวเราะ
นักเรียนหญิงทั้งสองก็หัวเราะเช่นกัน
หลังจากกล่าวอำลากับเถ้าแก่อ้วนแล้ว พวกเธอไม่พูดถึงครูพละอีกต่อไป แต่พูดว่า เถ้าแก่คนนี้ใจกว้างจริง ๆ แถมยังใจดีอ่อนโยนมาก มิน่าเล่านักเรียนทั้งหลายจึงชอบมาซื้อของที่ร้านของเขา
***รู้จักยอมรับผิด หาใช่ความอ่อนแอแต่อย่างใด แต่เป็นการใจกว้างให้อภัย เป็นท่วงทำนองอย่างหนึ่ง เป็นเมตตาธรรมอย่างหนึ่ง
*****
| Create Date : 06 มิถุนายน 2554 |
| Last Update : 6 มิถุนายน 2554 7:45:43 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 424 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: bbandp  วันที่: 6 มิถุนายน 2554 เวลา:11:04:31 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [