|
|
ขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้น
ในขณะที่ท้องเริ่มร้อง ฉันออกเดินมาได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น
ฉันไม่ลนลาน เพราะในอกเสื้อยังมีขนมเปี๊ยะอยู่ครึ่งชิ้น
เช้านี้กินเพียงข้าวต้มใส ๆ คาดว่ายังไงเสียต้องหิวแน่ ๆ แม่ให้ขนมเปี๊ยะที่เหลือจากเมื่อวานติดตัวมา กำชับว่าเหลือเพียงขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้นนี้เท่านั้น รอให้หิวจนทนไม่ไหวจริง ๆ แล้วเท่านั้นค่อยเอาออกมากิน หากกินเสียแต่เนิ่น ๆ แล้วเดี๋ยวหิวอีกก็จะจนหนทาง
ยิ่งเดินอากาศยิ่งร้อน ยิ่งเดินขายิ่งเมื่อย ยิ่งเดินท้องยิ่งว่าง พบน้ำในลำธารก็ดื่มจนพุงกาง ในใจคิดว่าคงจะช่วยประทังได้สักพัก แต่ชั่วเดี๋ยวเดียวก็ปล่อยออกมาจนเกลี้ยง คุณค่าที่เหลือ สักนิดก็ไม่มี มือคอยจะล้วงเข้าไปในอกเสื้ออยู่นั่น หลายต่อหลายครั้งเกือบจะล้วงเอาห่อผ้าออกมา แต่กลับต้องห้ามใจเอาไว้------หากกินไปก็จะไม่มีอีกแล้ว
เดินไม่ไหวแล้ว นั่งพักที่ข้างทาง พยายามกุมขนมเปี๊ยะในอกเสื้อที่คอยจะเลื่อนออกมานอกเสื้ออยู่เรื่อยไว้ให้แน่น ปลอบมันว่าอดรนทนอีกนิดเดียว รอให้เดินไปถึงภูเขาลูกนั้นเสียก่อน
เดินไป เดินไป เดินขึ้นเนินมาแล้ว
เดินไปอีกสักพัก เดินผ่านป่าไผ่ข้างทางมา
แล้วก็เดินมาอีกระยะหนึ่ง เห็นโขดหินสีเขียวอยู่ข้างหน้า..........
เดินแล้วก็พัก พักแล้วก็เดิน
เดินไม่ไหวแล้ว เดินไม่ไหวแล้วจริง ๆ ควรจะกินขนมเปี๊ยะได้แล้ว
เปิดห่อผ้าออก หยิบขนมเปี๊ยะขึ้นมาจะใส่เข้าปาก แต่แล้วก็ต้องชะงัก แว่วเสียงกำชับของแม่ ：เหลือเพียงขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้นนี้เท่านั้น
ใช่แล้ว ขนมเปี๊ยะเพียงครึ่งชิ้นนี้ และชิ้นเล็กด้วย กินเข้าไปเดี๋ยวเดียวก็คงจะหิวอีก แต่สันเขาที่เดินยากลำบากที่สุดยังอยู่ข้างหน้า
ข่มใจกลืนน้ำลายลงคอ สูดดมกลิ่นขนมเปี๊ยะแรง ๆ สักสองสามทีแล้วห่อเก็บยัดเข้าไปในอกเสื้ออย่างเดิม ไม่กล้ากัดกินสักคำ เกรงว่าหากกัดเพียงสักคำคงจะห้ามใจไว้ไม่อยู่
ความจริงหมดเรี่ยวหมดแรงจนก้าวต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ขนมเปี๊ยะที่ยังไม่ได้กินชิ้นนี้กลับเติมพลังให้กับฉัน-----------ท้องยังว่าง แต่กลับมั่นใจ
ขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้นนี้คอยปลอบใจฉันตลอดเวลาว่า ：อย่ากลัว อย่าลนลาน
ขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้นนี้คอยให้กำลังใจฉันตลอดเวลาว่า ：ยืนหยัดเดินขึ้นหน้าไป
เดิน เดินต่อไปอีก ในที่สุดก็เห็นสันเขาลูกนั้น และแล้วก็เดินมาถึงตีนเขา
ล้วงเอาห่อผ้าออกมา ยัดมันกลับไปใหม่ ไม่ได้ ถ้ากินตอนนี้ ขึ้นไปถึงครึ่งเขาหิวอีกจะทำอย่างไร หมดขบวนท่าแน่ ลุย ฉันมีขนมเปี๊ยะ กลัวอะไร ดูซิว่าจะเดินได้อีกไกลแค่ไหน
เดิน เดิน เดินขึ้นไปอีกหน่อย
เดินอีกสักก้าว อีกสักก้าวค่อยหยิบขนมเปี๊ยะออกมา..........
หนึ่งก้าว...... สองก้าว...... สามก้าว........
ศรีษะหนักอึ้ง มึนงงไปหมด ตัวลอย ๆ ขาแข้งอ่อนระโหยโรยแรง........ขณะที่ฉันหมดเรี่ยวแรงและล้มลงไป ทันใดนั้นพบว่าตัวเองขึ้นมาอยู่บนสันเขาแล้ว
โอ ข้างล่างนั้นก็คือหมู่บ้านที่คุณยายอยู่ ควันไฟในครัวที่ดูอบอุ่นกำลังลอยขึ้น..........
เปิดห่อขนมเปี๊ยะด้วยมือที่สั่นเทา หยิบชิ้นขนมเปี๊ยะเปลือกสีขาวไส้ในสีเหลือง แต่ฉันกลับทำใจไม่ได้ที่จะกินมันเสียแล้ว-------ไม่กลัวว่าหนทางยาวไกลอีกต่อไป
เดินทางข้ามเขามา 50 ลี้ ฉันมีเพียงขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้น---------จนแล้วจนรอดฉันมีขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้น-------
ขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้นนี้ ทำให้ฉันสามารถเดินท้องว่างมาถึงบ้านคุณยายได้
เด็กน้อยวัยสิบสองขวบชูขนมเปี๊ยะครึ่งชิ้นนี้ขึ้นแล้วร่ำไห้
***ความหวังก็เหมือนกับดวงอาทิตย์ ขณะที่เราก้าวเข้าหามัน เงามืดที่เราแบกอยู่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ความหวังคือความปีติตลอดกาล เปรียบเสมือนมนุษย์ที่มีผืนดิน ที่มีผลผลิตเก็บเกี่ยวทุกๆ ปีอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เป็นขุมทรัพย์ที่ไม่มีวันสูญสิ้น
*****
| Create Date : 22 สิงหาคม 2554 |
| Last Update : 22 สิงหาคม 2554 8:10:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 560 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [