รักที่มองไม่เห็น
รักที่มองไม่เห็น
เย็นวันหนึ่งในฤดูร้อน ท้องฟ้าสวยงาม ผมออกไปเดินเล่น เห็นเด็กชายอายุประมาณสิบขวบและสุภาพสตรีคนหนึ่งในพื้นที่โล่ง เด็กคนนั้นกำลังใช้หนังสติ๊กที่ทำขึ้นอย่างหยาบๆ ยิงขวดแก้วที่ตั้งอยู่ห่างจากตัวเขาประมาณ 7 8 เมตร ลูกหินบางครั้งก็ยิงห่างจากเป้าหมายเป็นเมตร บางครั้งก็สูงไปบ้าง ต่ำไปบ้าง ผมยืนอยู่ด้านหลังของเขาไม่ห่างนัก ผมไม่เคยเห็นเด็กที่ยิงหนังสติ๊กได้แย่ขนาดนี้มาก่อน
สุภาพสตรีผู้นั้นนั่งอยู่บนพื้นหญ้าคัดลูกหินจากเศษหินกองหนึ่งแล้วส่งให้ที่มือของเด็กชาย ยิ้มอย่างสงบ เด็กชายนำลูกหินวางที่ยางหนังสติ๊กแล้วยิงออกไป จากนั้นก็รับลูกหินลูกใหม่ มองจากสายตาของสตรีผู้นั้นเดาได้ว่าเธอคือแม่ของเด็ก
เด็กชายตั้งใจมาก กลั้นหายใจ เล็งอยู่นานจึงยิงออกไปสักนัด แต่ผมยืนอยู่ข้างๆ ดูออกว่านัดนี้ก็ยังคงยิงไม่ถูกอีกแน่นอน แต่เด็กชายยังยิงต่อไปไม่หยุด
ผมเดินไปบอกกับแม่ของเด็กว่า ให้ผมสอนวิธียิงให้เด็กเอาไหมครับ
เด็กชายหยุดยิงแต่ก็ยังเพ่งไปที่ทิศทางของขวดแก้ว
แม่ของเขายิ้มยิ้มแล้วตอบกับผมว่า ขอบคุณ ไม่ต้องหรอกค่ะ เธอหยุดครู่หนึ่งมองไปที่เด็กแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า เขามองไม่เห็น
ผมตลึงไปครู่หนึ่งค่อยพูดว่า อ้อ......ขอโทษครับ แต....ทำไม......
เด็กคนอื่นๆ ก็เล่นแบบนี้กัน
เออ.......แต่ว่า........เขาจะยิงถูกได้อย่างไร
ฉันบอกเขาเองว่า ต้องยิงถูกสักครั้ง ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่าเขาได้ทำหรือยัง
ผมนิ่งเงียบ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เสียงยิงของเด็กชายเริ่มห่างลง เขาเหนื่อยแล้ว
แม่ของเขาไม่ได้ว่าอย่างไร ยังคงเก็บลูกหินอย่างสงบ ยิ้มเล็กน้อยแต่จังหวะของการส่งลูกหินนั้นก็ช้าลง
ผมค่อยๆ สังเกตุเห็นว่าเด็กชายยิงหนังสติ๊กอย่างมีกฎเกณฑ์ เขายิงออกไปหนึ่งนัด จากนั้นขยับออกข้างนิดหนึ่ง ยิงอีกนัด ขยับออกอีกหน่อย จากนั้นค่อยๆ หันกลับมาอย่างช้าๆ
เขาเพียงรู้ทิศทางอย่างคร่าวๆ เท่านั้น
สายลมยามเย็นพัดมาแผ่วเบา หริ่งหรีดเรไรในดงหญ้าประสานเสียงกัน ม่านฟ้าปรากฎดวงดาวอยู่ประปราย เสียงจากยางหนังสติ๊กดัง เพรียะ เพรียะ และเสียงลูกหินกระทบพื้นดัง แป๊ก แป๊ก ยังคงดัง
ซ้ำซากอย่างน่าเบื่อ สำหรับเด็กชายแล้วกลางวันหรือกลางคืนไม่มีอะไรแตกต่าง
เวลาผ่านไปอีกนาน ท้องฟ้ามืด ผมมองไม่ค่อยเห็นขวดแก้วแล้ว
สงสัยวันนี้คงยิงไม่โดนหรอก ผมคิด และลังเลอยู่ครู่หนึ่งบอกกับพวกเขาว่า ลาก่อน แล้วหันหลังเดินกลับ
เดินจากมาไม่ไกล เสียงแก้วใสๆ แตกดังเพล้งดังมาจากด้านหลังของผม
*** รักที่มอบให้อย่างปราศจากการเห็นแก่ตัวคือพื้นฐานอันดีงามของการอยู่รอดของมนุษยโลก ขอเพียงมีทิศทางที่ถูกต้อง มีรักคอยสนับสนุนให้กำลังใจ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้
*****
| Create Date : 01 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 1 กรกฎาคม 2553 16:02:33 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 455 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [