อย่ารอให้เหลือน้อยกว่าเดิม
เมื่อตอนเด็ก มีอยู่ครั้งหนึ่งผมตามคุณปู่เข้าป่าไปดักไก่ป่า คุณปู่สอนให้ผมใช้เครื่องมือจับสัตว์ มันคล้ายกับลังใบหนึ่ง ใช้ไม้อันหนึ่งค้ำเอาไว้ เอาเชือกผูกติดกับไม้แล้วโยงยาวมาที่พุ่มไม้ที่ผมซ่อนตัวอยู่ ขอเพียงไก่ป่าถูกล่อด้วยเมล็ดข้าวโพดที่โปรยไว้ จิกกินมาตามทาง ก็จะเดินเข้ามาในลังเอง ผมเพียงแต่กระตุกเชือกก็สำเร็จแล้ว
ค้ำไม้กับปากลังเสร็จแล้ว ซ่อนตัวอยู่ไม่นานนัก ก็มีไก่ป่าฝูงหนึ่งบินมา มีทั้งหมด 9 ตัว ประมาณว่าคงอดมานาน ชั่วครู่เดียวก็มีไก่เดินเข้าในลัง 6 ตัว ผมกำลังจะกระตุกเชือก พลันคิดว่าที่เหลืออีก 3 ตัวก็คงจะเดินเข้ามาในลังแน่ รอหน่อยดีกว่า รออยู่สักครู่ 3 ตัวนั้นมิเพียงไม่ได้เดินเข้าไป แต่กลับเดินออกมา 3 ตัว ผมนึกเสียใจ บอกกับตัวเองว่า ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเข้าไปอีกตัวเดียวก็กระตุกเชือกเลย จากนั้นก็เดินออกมาอีก 2 ตัว ถ้าหากกระตุกเชือกตอนนี้ ยังสามารถจับได้ 1 ตัว แต่ผมรู้สึกเสียดายโอกาสดีที่เสียไป คิดในใจว่า คงจะมีบางตัวที่เดินกลับเข้าไปกระมัง ในที่สุด แม้แต่ตัวสุดท้ายที่เหลือก็เดินออกจากลังไป
ครั้งนั้น ไก่ป่าแม้แต่ตัวเดียวผมก็จับไม่ได้ แต่กลับจับได้เหตุผลข้อหนึ่งที่มีประโยชน์ชั่วชีวิต ความต้องการของคนไม่มีวันพอ โอกาสเพียงปล่อยไปนิดเดียวก็หลุดมือ ความโลภไม่เพียงทำให้ผมไม่สามารถได้มามากขึ้น กระทั่งแม้แต่ของที่มีอยู่เดิมก็เสียไปด้วย
*** คนที่เคยเล่นหุ้นมาแล้วจะเข้าใจนิทานเรื่องนี้ได้ลึกซึ้ง เมื่อหุ้นในมือเริ่มทำกำไรนั้น คิดว่าคงจะขึ้นไปได้อีก รอหน่อยน่ะ ตอนที่มันดิ่งลงนั้น คิดว่าหลายวันก่อนอยู่ที่จุดสูงกว่านี้ยังไม่ขาย ขายตอนนี้ก็ได้กำไรนิดเดียว รอให้ขึ้นกว่านี้ค่อยขายแล้วกัน สุดท้ายต้องติดหุ้นแหงก นี่คือเหตุผลเดียวกัน
*****
| Create Date : 08 ตุลาคม 2553 |
| Last Update : 8 ตุลาคม 2553 7:54:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 446 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [