• 小故事 大智慧

ลูกชายที่ดี ในห้องขังของเรือนจำแห่งหนึ่งคุมขังนักโทษอุกฉกรรจ์อยู่หลายคน มีอยู่วันหนึ่ง นักโทษกลุ่มนี้นั่งเปิดดูนิตยสารที่มีสีสรรสดใสและพูดคุยเล่นกันอยู่นั้น หนึ่งในนั้นชี้ให้เพื่อน ๆ ดูภาพเพชรนิลจินดาที่สวยสดงดงามแล้วทอดถอนใจพูดขึ้นว่า “ ถ้าแม่ของฉันได้ใส่เครื่องประดับเหล่านี้แม่คงจะดีใจมากแน่เลย ” มีคนหนึ่งก็ชี้ไปที่รูปบ้านพูดว่า “ ถ้าแม่ของฉันมีบ้านที่สวยหรูแบบนี้ก็ดีสินะ ” นักโทษอีกคนหนึ่งก็พูดว่า “ ถ้าแม่มีรถยนต์แบบนี้สักคันก็ดีสิ จะได้ขับมาเยี่ยมฉันบ่อย ๆ ” สุดท้ายนิตยสารเล่มนั้นส่งต่อมาถึงมือนักโทษอีกคน เขาถือนิตยสารอยู่นานแต่ไม่พูดอะไร ได้แต่น้ำตาไหลพรากและพูดขึ้นว่า “ ถ้าแม่ฉันมีลูกชายที่ดีก็ดีสินะ ” ทุกคนได้ฟังต่างนิ่งเงียบกันหมด *** ถ้าหากว่าลูกหลงทางหาทางกลับไม่ได้ หากเป็นเช่นนั้นจะยังมีสิ่งใดสามารถปลอบใจแม่ได้อีก *****   Create Date : 06 พฤศจิกายน 2553     Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 15:45:55 น. Counter : 551 Pageviews.   2 comment Share Tweet

เสียงของความเงียบ เพื่อนคนหนึ่งของฉันชื่นชอบการใช้ชีวิตที่สงบเงียบในชนบท ค่ำวันหนึ่ง เขาพรรณนาอย่างมีความสุขถึงการเดินทางในชนบท พลางเปิดเครื่องบันทึกเสียงและพูดกับฉันว่า “ ฉันจะให้คุณฟังเสียงที่งดงามที่ฉันทำการตัดต่อแล้วตอนหนึ่ง ” ฉันรอฟังด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่ได้ยินอะไรเลย “ ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย ” ฉันร้องโวยวาย “ ก็นั่นแหละ ” เขาพูด “ คุณไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า การค้นหาสถานที่ที่เงียบสงบเช่นนี้ยากเพียงใด ” *** ขณะที่เราถูกล้อมรอบและรบกวนด้วยเสียงอึกทึก ความเงียบสงัดคือดนตรีที่ดีที่สุด มันสามารถทำให้จิตใจที่ว้าวุ่นกระวนกระวายของเราได้พักผ่อนอย่างแท้จริง *****   Create Date : 05 พฤศจิกายน 2553     Last Update : 5 พฤศจิกายน 2553 7:04:34 น. Counter : 451 Pageviews.   0 comment Share Tweet

พ่อไก่ออกไข่ ในประวัติศาสตร์จีนมีเด็กคนหนึ่งชื่อกานหลอ อายุเพียง 12 ปีก็ดำรงตำแหน่งเป็นถึงอุปราชแห่งเมืองฉิน ครั้งหนึ่งเขาเคยโต้คารมกับฉินซีฮ่องเต้เกี่ยวกับเรื่อง “ พ่อไก่ออกไข่ ” ฉินซีฮ่องเต้ได้ชุบเลี้ยงผู้ทำหน้าที่แสวงหายาอายุวัฒนะจำนวนหนึ่ง คนเหล่านี้พูดจาชักชวนหลอกล่อให้ผู้คนหลงเชื่อ พวกเขาบอกว่า การได้กินไข่ที่ออกโดยพ่อไก่ จะสามารถเป็นอมตะไม่แก่ไม่ตาย ฉินซีฮ่องเต้หลงเชื่อ จึงสั่งให้ปู่ของกานหลอไปเสาะหาเอามา “ คุณปู่ ท่านมีความในใจอะไรหรือ ” กานหลอเห็นปู่ของเขาหน้านิ่วคิ้วขมวดเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง จึงรุดไปถามหาความกระจ่าง “ โอ้ ฮ่องเต้หลงเชื่อคำพูดของพวกแสวงหายาอายุวัฒนะ จะเสวยไข่ไก่ที่ออกโดยพ่อไก่เพื่อเป็นอมตะ จึงสั่งให้ข้าไปเสาะหา หากหาไม่ได้ภายในสามวัน จะต้องได้รับโทษ ” กานหลอได้ฟังก็ร้อนใจขึ้นมาเหมือนกัน ทว่าเขาเกิดความดลใจขึ้นในทันใด คิดอุบายออกพูดกับปู่ว่า “ คุณปู่ ท่านไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีกต่อไป หลังจากสามวันหลานจะไปเฝ้าฮ่องเต้แทนท่าน และมีวิธีการรับมือกับฮ่องเต้เอง ” หลังจากสามวัน กานหลอไม่รีบไม่ร้อนเดินตามเหล่าขุนนางเข้าวังเฝ้าฮ่องเต้ ฉินซีฮ่องเต้ถามอย่างพิโรจว่า “ เจ้ามาทำไม ปู่ของเจ้าหาไข่ไก่ไม่ได้จึงไม่กล้ามาใช่หรือไม่ ” “ ทูลใต้ฝ่าพระบาท ปู่ของหม่อมฉันมาไม่ได้พะย่ะค่ะ ” กานหลอทูลอย่างใจเย็น “ ท่านกำลังคลอดบุตรอยู่ที่บ้าน ฉะนั้นกระหม่อมจึงมาทูลต่อพระองค์แทนคุณปู่ ” ฉินซีฮ่องเต้ตรัสว่า “ เจ้าเด็กน้อยนี้พูดจาเหลวไหล ผู้ชายจะคลอดลูกได้อย่างไรกัน ” “ ในเมื่อพ่อไก่ออกไข่ได้ เหตุไฉนผู้ชายจะคลอดลูกไม่ได้เล่า ” กานหลอถามกลับ ฉินซีฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้นก็รู้ว่าตนเองพลาดแล้ว เขาเห็นกานหลออายุน้อย ๆ ก็ฉลาดปราดเปรื่องถึงเพียงนี้ จึงแต่งตั้งเป็นกรณีพิเศษให้เป็นอุปราชแห่งเมืองฉิน *** ต่อหน้าทรราชฉินซีฮ่องเต้ กานหลอใช้วิธีย้อนเกล็ดจัดการกับพวกกุเรื่องให้เชื่อยาอายุวัฒนะได้อย่างแยบคาย การพูดคำว่า “ ไม่ ” กับผู้นำอย่าง “ ฉินซีฮ่องเต้ ” นั้น ไม่เพียงแต่จะต้องมีความกล้าหาญ แต่สิ่งที่ต้องการมากกว่าคือปัญญา *****   Create Date : 04 พฤศจิกายน 2553     Last Update : 4 พฤศจิกายน 2553 8:08:42 น. Counter : 334 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ความพอดี สมัยก่อน มีนักดนตรีที่มีความสามารถในการบรรเลงดนตรีได้อย่างไพเราะคนหนึ่ง เขาได้รับความนิยมมากจึงมีคนเชิญให้เขาไปแสดงบ่อย ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง นักดนตรีได้รับเชิญจากเศรษฐีคนหนึ่งให้ไปบรรเลงในคฤหาสน์ของเขา เพลงอันแสนไพเราะเสนาะหูเพลงแล้วเพลงเล่าทำให้เศรษฐีเคลิบเคลิ้มใจอย่างยิ่ง เศรษฐีดีใจมากพูดกับนักดนตรีว่า “ หากว่าคุณสามารถบรรเลงเพลงตามรายการเพลงเช่นเดียวกับวันนี้ ทั้งวันทั้งคืนอย่าได้หยุด ฉันจะยกที่นาชั้นดีให้แก่คุณ 100 ไร่ ” นักดนตรีดูเหมือนไม่ใส่ใจแต่อย่างใด ถามกลับไปว่า “ หากว่าฉันบรรเลงต่อเนื่องโดยไม่หยุด คุณจะสามารถรับฟังอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดได้หรือไม่ ” เศรษฐีเข้าใจว่านักดนตรีคงจะไม่กล้ารับคำท้าที่มีเงื่อนไขอันแสนโหดเช่นนี้แน่ จึงตอบว่า “ แน่นอน ขอเพียงแต่คุณบรรเลงไปเรื่อย ๆ ฉันก็จะฟังไปเรื่อย ๆ ” นักดนตรีดีใจมากจึงตกลงรับเงื่อนไขที่แสนโหดของเศรษฐี จูนเครื่องดนตรีให้พร้อม ตั้งสติตนเอง เริ่มต้นการบรรเลง จังหวะเสียงดนตรีดุจธารน้ำไหล หลั่งรินไปทั่วคฤหาสน์ของเศรษฐี เศรษฐีนอนฟังอยู่บนตั่ง หลับตาพริ้มดื่มด่ำอย่างมีความสุข นักดนตรีช่างมีพลังความสามารถไม่ธรรมดาทีเดียว เขาบรรเลงสามวันสามคืนโดยไม่หยุดพัก บทเพลงอันสวยงามไพเราะเหล่านั้นได้ถูกบรรเลงครั้งแล้วครั้งเล่า วันที่สี่ เศรษฐีทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ขณะนี้เขาไม่รู้สึกถึงความไพเราะของบทเพลงอีกเลย กลับกลายเป็นเสียงที่ชวนให้เขาหนวกหูและอารมณ์เสียอีกต่างหาก วันที่ห้า เศรษฐียอมแพ้แล้ว เขามอบที่นา 100 ไร่ให้กับนักดนตรีด้วยความขุ่นเคือง และสั่งให้คนรีบส่งนักดนตรีคนดังกล่าวกลับไปเสีย *** ไม่ว่าเรื่องใดล้วนไม่ควร “ เกินความพอดี “ ของที่อร่อยอย่างไรให้คุณกินทุก ๆวัน คุณก็ต้องเอียนแน่ ยิ่งไม่พอกินจะยิ่งรู้สึกว่าอร่อย พ่อครัวที่ฉลาดต้องปรุงอาหารให้มีปริมาณที่พอดี *****   Create Date : 03 พฤศจิกายน 2553     Last Update : 3 พฤศจิกายน 2553 7:40:05 น. Counter : 520 Pageviews.   1 comment Share Tweet

โปรดฝังหนูให้ตื้นสักหน่อย ช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ในค่ายกักกันของนาซีแห่งหนึ่ง ได้กักขังชาวยิวไว้จำนวนมาก พวกเขาส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงและเด็ก พวกเขาประสบกับการถูกทรมานและสังหารจากพวกนาซีอย่างไร้ความปรานี จำนวนคนลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ มีเด็กหญิงไม่เดียงสาเล็ก ๆ คนหนึ่ง ถูกกักขังอยู่ในค่ายกับแม่ของเธอ วันหนึ่ง แม่ของเธอและผู้หญิงอีกจำนวนหนึ่งถูกพวกนาซีพาออกไป ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้กลับมาหาเธออีกเลย ผู้คนรู้ว่าพวกเธอต้องถูกสังหารไปแล้วอย่างแน่นอน เพราะว่ามีคนถูกสังหารทุกวัน เงาแห่งความตายเข้าครอบคลุมร่างของทุกคน ผู้คนล้วนไม่อาจรู้ว่าตนเองจะมีชีวิตอยู่ถึงวันรุ่งขึ้นหรือไม่ แต่เมื่อเด็กหญิงถามถึงแม่ของเธอว่าหายไปไหน ทำไมนานมากแล้วยังไม่เห็นแม่กลับมาอีก พวกผู้ใหญ่ได้แต่หลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ เมื่อถึงเวลาที่ไม่อาจไม่ตอบคำถามของเด็กได้แล้ว จึงบอกกับเด็กหญิงว่า แม่ของหนูไปหาพ่อของหนู อีกไม่นานก็กลับมา เด็กหญิงเชื่อและไม่ร้องไห้ไม่ถามถึงอีก แต่ร้องเพลงที่แม่ของเธอสอนให้เธอหลายเพลง เพลงแล้วเพลงเล่า ดั่งลมพัดแผ่วที่พัดอยู่ในค่ายกักกันที่มืดครึ้ม เธอยังปีนขึ้นไปที่หน้าต่างของห้องขังและมองไปที่นอกหน้าต่าง หวังว่าจะได้เห็นแม่ของเธอเดินมาจากที่ไกล ๆ เด็กหญิงเฝ้ารอแม่ของเธอ จนกระทั่งเช้าตรู่วันหนึ่ง พวกทหารนาซีใช้ดาบปลายปืนกวาดต้อนเธอและชาวยิวนับหมื่นคนเข้าสู่ลานประหาร ที่ลานประหารได้ขุดหลุมลึกที่กว้างใหญ่มากรออยู่ก่อนแล้ว พวกเขาจะถูกฝังทั้งเป็นพร้อม ๆ กันที่นี่ ผู้คนเงียบขรึม ความตายกำลังเข้าใกล้ทุก ๆ ชีวิตเช่นนี้จริง ๆ ต่อหน้าความตาย ผู้คนหวาดกลัวแต่ไม่มีเสียงร้องใด ๆ ออกมาเลย คนแล้วคนเล่าถูกทหารนาซีผลักลงไปในหลุมลึกอย่างโหดร้ายทารุณ ตอนที่ทหารนาซีคนหนึ่งเดินมาถึงตัวเด็กหญิง กำลังยื่นมือจะผลักเด็กหญิงลงไปในหลุมนั้น เด็กหญิงลืมตาที่โตและสวยงามคู่นั้นพูดว่า “ คุณอาเพชรฆาต โปรดฝังหนูให้ตื้นสักหน่อยได้ไหมคะ ไม่เช่นนั้น ตอนที่คุณแม่มาหาหนูจะหาไม่พบ ” มือที่ยื่นออกมาของทหารนาซีแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ทันใดนั้นเสียงร้องไห้สะอื้นก็ดังทั่วลานประหาร ตามด้วยเสียงโห่ร้องที่เคียดแค้น........... ผู้คนทั้งหลายไม่มีใครสามารถหนีรอดจากเงื้อมมือปีศาจของพวกนาซี แต่คำพูดที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเด็กหญิงกลับกระทบจนหัวใจผู้คนเจ็บปวดยิ่ง ทำให้ผู้คนได้เรียกคืนศักดิ์ศรีและพลังของความเป็นมนุษย์ก่อนตาย อำนาจสามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างจริงหรือ? ไม่ ต่อหน้าความรักที่บริสุทธิ์ไม่เดียงสาและความเป็นมนุษย์ การใช้อำนาจทำให้ผู้มีอำนาจเห็นถึงความอัปลักษณ์ชั่วร้ายและเล็กกระจิดริดของตนเอง ต่อหน้าดวงใจที่เปี่ยมด้วยรักของเด็กน้อย ๆ คนหนึ่ง เหล่าเพชรฆาตถึงกับต้องสั่นเทา เพราะพวกเขาก็ได้เห็นถึงจุดจบของพวกเขาเอง *** ในศตวรรษที่ 20 มนุษยโลกเคยทำการเข่นฆ่ากันในขอบเขตระดับโลกถึง 2 ครั้งด้วยกัน เพิ่งเริ่มเข้าสู่ศตวรรษที่ 21 ก็มี กรณี “ ไนน์ วัน วัน ” กรณี เกาะบาหลีที่อินโดนีเซีย และกรณีตัวประกันที่รัสเซียที่น่าสะพึงกลัวแก่ผู้พบเห็น ประวัติอารยธรรมของมนุษยชาติต้องแปดเปื้อนด้วยเลือดอย่างไม่ขาดสายก็เพราะความชั่วร้ายเหล่านี้ และในภัยพิบัติแต่ละครั้ง ผู้ที่ได้รับการประทุษร้ายมากที่สุดก็คือเด็กและผู้หญิงที่ไม่มีความผิด “ โปรดฝังหนูให้ตื้นสักหน่อย ” เหตุการณ์เยี่ยงนี้ยังจะเกิดขึ้นอีกหรือไม่ *****   Create Date : 02 พฤศจิกายน 2553     Last Update : 2 พฤศจิกายน 2553 8:04:06 น. Counter : 376 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang