• 小故事 大智慧

เข้าใจผิด วันหนึ่ง นาย จัง ขับรถพาเพื่อนสาวเที่ยวไปตามไหล่เขา ขณะที่พวกเขาชื่นชมไปกับวิวทิวทัศน์สองข้างทางอย่างมีความสุขนั้น ข้างหน้ามีรถบรรทุกขับสวนมา คนขับรถบรรทุกชะโงกหน้าออกจากหน้าต่างตะโกนมายังพวกเขาว่า “ ระวัง หมู ” นาย จังไม่เข้าใจ โกรธวูบขึ้นมาทันที เขาหมุนกระจกหน้าต่างรถลงแล้วตะโกนกลับไปว่า “ คุณน่ะสิ หมู ” เพิ่งสิ้นเสียง เพื่อนสาวที่อยู่ข้าง ๆ ตะโกนเสียงแหลมว่า “ เบรกรถเร็ว ” ไหล่เขาข้างหน้ามีหมูฝูงหนึ่งวิ่งข้ามถนนมาด้วยความลนลาน............ ***ต่อการเตือนด้วยความหวังดีของคนขับรถบรรทุก นายจังยังไม่ทันเข้าใจในเรื่องราวและเหตุผล ก็โต้คารมออกไปก่อน นอกจากเหยียดหยามผู้อื่นแล้ว ยังไม่เป็นผลดีต่อตนเอง *****   Create Date : 18 พฤษภาคม 2554     Last Update : 18 พฤษภาคม 2554 7:06:47 น. Counter : 460 Pageviews.   0 comment Share Tweet

เหรียญทองห้าเหรียญในชีวิต ไม่นานมานี้ ผมไปทำธุระกับเพื่อนที่หลวี่ซุ่นโข่ว ได้ฟังข่าวมาว่ามีชาวประมงสามคนเนื่องจากเครื่องยนต์เรือไม้ลำเล็กมีปัญหา จึงต้องลอยลำในท้องทะเลอยู่ถึง 7 วัน 6 คืน บนเรือไม่มีอาหารเลย ผู้คนในหมู่บ้านต่างคิดว่าพวกเขาตายไปแล้ว ไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขาจะรอดชีวิตกลับมา พวกเราฟังแล้วรีบรุดไปสัมภาษณ์ ชาวประมงทั้งสามตากแดดจนหน้าตาไหม้เกรียมนั่งอยู่ตรงหน้าพวกเรา เล่าถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ใบหน้ามีรอยยิ้ม น้ำเสียงราบเรียบ ราวกับว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นมิใช่ประสบกับตนเองแต่เกิดขึ้นกับคนอื่นปานนั้น “เมื่อแรกเริ่มพวกคุณคิดว่าจะต้องลอยลำอยู่ถึง 7 วันหรือเปล่าครับ ” “ ไม่ครับ พวกเราคิดว่าอดทนยืนหยัดอีกสักวัน พรุ่งนี้ก็จะมีคนมาช่วยพวกเรา หากเริ่มต้นรู้เสียก่อนว่าจะต้องรอถึง 7 วัน ประสบกับความทุกข์ทรมานขนาดนี้ พวกเราก็คงจะทนไม่ไหวหรอกครับ ” ชาวประมงที่เป็นหัวหน้ากลุ่มที่อาวุโสกว่าพูด เขาเป็นเจ้าของเรือลำนี้ “ บ่ายวันที่ 6 ผมรู้สึกว่าตัวเองทนต่อไปไม่ไหวแล้ว น้ำทะเลที่ดื่มเข้าไปปั่นป่วนอยู่ในท้อง ทรมานมาก ช่วงเวลานี้เองพวกเราได้ยินเสียงมอเตอร์ เห็นเรือลำหนึ่งมุ่งตรงมาหาพวกเรา พวกเราสามคนฟุบอยู่บนเรือตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ว่าเมื่อเรือแล่นเข้ามาใกล้ คนบนเรือพูดกับพวกเราว่า พวกคุณค่อย ๆ ลอยไปเถอะ ผมสิ้นหวังแล้วคิดอยากจะกระโดดลงทะเลฆ่าตัวตาย เป็นเขาที่ช่วยผมไว้ ” ลูกเรือที่อายุอ่อนกว่าชี้ไปที่เจ้าของเรือพูดด้วยความซาบซึ้ง เจ้าของเรือรู้สึกเขิน เอามือลูบหัวตัวเองพูดว่า “ ความจริงก็ไม่มีอะไร ผมเพียงแต่เล่านิทานเรื่องเหรียญทอง 5 เหรียญให้พวกเขาฟัง “ ตอนเด็ก ผมใช้ชีวิตอยู่ในทุ่งหญ้าที่มองโกเลียใน มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมกับพ่อหลงทางในทุ่งหญ้า ผมทั้งเหนื่อยทั้งหวาดกลัว สุดท้ายเกือบจะเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว พ่อปลอบใจผม พ่อหยิบเหรียญออกมาห้าเหรียญ เอาเหรียญหนึ่งฝังกลบไว้ที่พื้นหญ้า เอาที่เหลือสี่เหรียญวางไว้ในมือผม บอกว่า “ ชีวิตคนเรามีเหรียญทอง 5 เหรียญ วัยเด็ก วัยรุ่น วัยหนุ่ม วัยกลางคนและวัยชราอย่างละเหรียญ ขณะนี้เจ้าเพิ่งจะใช้ไปเหรียญเดียว ก็คือเหรียญที่ฝังไว้ที่พื้นหญ้าแห่งนี้ เจ้าไม่ควรเอาเหรียญทั้ง 5 เหรียญโยนมันทิ้งไว้ที่ทุ่งหญ้าแห่งนี้หมด เจ้าควรจะใช้มันทีละเล็กทีละน้อย แต่ละครั้งแต่ละคราวควรใช้มันให้ต่างกันออกไป เช่นนี้จึงจะไม่เสียดายที่เกิดมาเป็นคนในชาติหนึ่ง วันนี้พวกเราจะต้องเดินออกจากทุ่งหญ้าแห่งนี้ให้จงได้ อนาคตเจ้าก็ต้องเดินออกจากทุ่งหญ้าแห่งนี้เช่นกัน โลกนี้กว้างใหญ่ไพศาลนัก คนเรามีชีวิตอยู่ก็ควรจะเดินทางให้มากหน่อย ดูให้มากหน่อย อย่าปล่อยให้เหรียญทองของเจ้ายังไม่ทันได้ใช้ก็โยนมันทิ้งเสียแล้ว พวกเราเดินอยู่หนึ่งวันหนึ่งคืนในที่สุดก็สามารถเดินออกจากทุ่งหญ้าได้สำเร็จ ผมจดจำคำพูดของพ่อมาตลอดและก็รักษาเหรียญทองสี่เหรียญนั้นไว้ตลอดมา ตอนอายุ 25 ปี ผมเห็นทะเลกว้างทางทีวี ผมฝังเหรียญทองเหรียญที่สองไว้ที่ทุ่งหญ้า นำเหรียญที่เหลือ 3 เหรียญนั่งรถมาที่หลวี่ซุ่นโข่วในต้าเหลียนเพียงลำพัง มาเป็นลูกเรือ ปีนี้เป็นปีที่ 9 ที่ผมมาใช้ชีวิตในทะเล ผมเพิ่งจะใช้เงินที่หามาได้ซื้อเรือไม้ลำใหม่ที่มีเครื่องยนต์ 12 แรงม้า ความฝันในชีวิตของผมคืออยากจะมีเรือเหล็กที่มีเครื่องยนต์ 100 แรงม้าขึ้นไปที่สามารถแล่นไปในมหาสมุทร พวกเรายังหนุ่ม ยังมีเหรียญทองในชีวิตอีก 3 เหรียญ ไม่ควรจะโยนมันทิ้งลงในทะเลเพียงแค่นี้ พวกเราจะต้องมีชีวิตรอดกลับไป ตั้งแต่ที่ผมเล่านิทานเรื่องนี้กระทั่งได้รับการช่วยเหลือ เพิ่งจะสิบกว่าชั่วโมงเท่านั้น พวกเรารอดชีวิตมาได้จริง ๆ ” ลอยลำกลางทะเล 7 วัน 6 คืน พวกเขาดื่มน้ำทะเล กินเหยื่อที่ใช้สำหรับตกปลา ทนทุกข์ทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจ กระทั่งขณะนี้เนื่องจากพิษจากน้ำทะเลทำให้พวกเขาตัวบวม กระเพาะออกเลือด ขาเน่าเฟะ แต่พวกเขานั่งอยู่ต่อหน้าพวกเรา ใบหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียงราบเรียบ กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว ภัยพิบัติทั้งหลายได้กลายเป็นเรื่องอดีต สิ่งสำคัญคือพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ยังมีเหรียญทองในชีวิตอีก 3 เหรียญ นี่สำคัญกว่าสิ่งใด ๆ ***กล่าวสำหรับพวกเราแล้ว พวกเรามีชีวิตอยู่ ในมือก็มีเหรียญทองมิใช่หรือ *****   Create Date : 16 พฤษภาคม 2554     Last Update : 16 พฤษภาคม 2554 7:38:09 น. Counter : 437 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ควบคุมตนเอง ***ผู้ที่รู้จักควบคุมตนเอง จะสามารถทุ่มเทจิตใจไปที่การงานอย่างเต็มร้อยด้วยความเร่าร้อนอย่างแน่นอน พ่อค้าคนหนึ่งต้องการรับเสมียนตำแหน่งหนึ่ง เขาติดประกาศไว้ที่ตู้โชว์หน้าร้านอย่างโดดเด่นฉบับหนึ่งว่า “ รับสมัคร ชายที่สามารถควบคุมตนเอง อาทิตย์ละ 40 ดอลลาร์ ผู้ที่เหมาะสมสามารถได้รับถึง 60ดอลลาร์ ” “ควบคุมตนเอง ” ศัพย์คำนี้ก่อให้เกิดข้อโต้แย้ง และก่อให้เกิดการคิดพิจารณาของผู้คนจำนวนไม่น้อย และแน่นอนว่าก็ได้ดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้มาสมัครงาน ผู้สมัครทุกคนจะต้องผ่านการทดสอบพิเศษรอบหนึ่ง คาร์เตอร์ก็มาสมัครกับเขาเช่นเดียวกัน เขารอคอยด้วยความกระวนกระวายใจ ในที่สุดก็ถึงเขาแล้ว “ อ่านออกไหม ” “ ออกครับท่าน ” “ เธอลองอ่านคอลัมน์นี้ดูได้ไหม ” พ่อค้าเอาหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งวางที่ข้างหน้าของเขา “ ได้ครับ ท่าน ” “ เธอสามารถที่จะอ่านออกเสียงดังโดยไม่ต้องหยุดเลยได้ไหม “ “ ได้ครับ ท่าน ” “ ดีมาก งั้นตามฉันมา ” พ่อค้าพาคาร์เตอร์มาที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขา จากนั้นปิดประตู เขายื่นหนังสือพิมพ์ให้กับคาร์เตอร์ บนนั้นเป็นข้อความที่คาร์เตอร์รับปากว่าจะอ่านโดยไม่หยุด การอ่านเพิ่งเริ่มต้นขึ้น พ่อค้าก็ปล่อยลูกสุนัขเล็ก ๆ ที่แสนจะน่ารักออกมา 6 ตัว ลูกสุนัขเหล่านี้ล้วนวิ่งมาข้าง ๆ ขาของคาร์เดตอร์ วิธีการเช่นนี้ออกจะเกินไป ผู้สมัครจำนวนมากไม่สามารถทนต่อการยั่วยวนของเหล่าลูกสุนัข มักจะมองดูความน่ารักของมัน เหตุนี้จึงละสายตาไปและถูกคัดออกในที่สุด แต่ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบคาร์เตอร์หาได้ลืมบทบาทของตนไม่ หลังจากผู้แพ้ทั้ง 70 คนก่อนหน้าเขา เขาอ่านข้อความดังกล่าวรวดเดียวจบ พ่อค้าดีใจมาก เขาถามคาร์เตอร์ว่า “ ตอนที่เธออ่านหนังสืออยู่นั้นไม่ได้สังเกตุเห็นลูกสุนัขเล็ก ๆ ใกล้ขาของเธอหรือ ” คาร์เตอร์ตอบว่า “ ครับ ท่าน ” “ ฉันคิดว่าเธอน่าจะรู้ว่าพวกมันอยู่ตรงนั้น ใช่ไหม ” “ ครับ ท่าน ” “ ถ้าเช่นนั้น ทำไมเธอจึงไม่มองดูพวกมันสักหน่อย ” “ เพราะว่าผมบอกท่านไว้ว่าผมจะอ่านหนังสือตอนนั้นให้จบโดยไม่หยุดพักครับ ” “ เธอมักจะรักษาคำพูดของเธอตลอดเลยใช่ไหม ” “ เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ครับ ผมมักจะต้องไปทำด้วยความตั้งใจเพียร ครับท่าน ” พ่อค้าเดินไปเดินมาในห้องทำงาน และพูดด้วยความดีใจในทันใดว่า “ ไอ้หนุ่ม เธอได้รับคัดเลือกแล้ว ” *****   Create Date : 13 พฤษภาคม 2554     Last Update : 13 พฤษภาคม 2554 7:50:44 น. Counter : 435 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ใช้เวลาสามนาทีเพื่อขอบคุณ บริษัททุนญี่ปุ่นแห่งหนึ่งประกาศรับสมัครพนักงานตำแหน่งหนึ่ง คัดเลือกรอบสุดท้ายเหลือเพียงห้าคน บริษัทแจ้งให้คนทั้งห้าทราบว่า ผู้ใดที่จะได้รับคัดเลือกนั้นจะต้องรอให้ผ่านมติจากการประชุมระดับผู้จัดการเสียก่อนจึงจะตัดสินได้ หลังจากนั้นหลายวัน หนึ่งในนั้นได้รับอีเมล์จากทางบริษัท เนื้อหามีอยู่ว่า “หลังจากผ่านการวิเคราะห์และตัดสินของทางบริษัท คุณไม่ได้รับการคัดเลือก แต่ทางเราชื่นชมในความรู้ความสามารถของคุณ บุคคลิกภาพของคุณ เนื่องจากตำแหน่งมีจำนวนจำกัดจึงรู้สึกเสียใจและเสียดายอย่างยิ่ง หากวันหน้าทางบริษัทมีการรับสมัครเพิ่มจะต้องแจ้งให้คุณทราบเป็นอันดับแรก อนึ่ง เพื่อตอบแทนความเชื่อมั่นที่คุณมีกับทางบริษัทเรา เรายังมอบเช็คของสมนาคุณที่เป็นผลิตภัณฑ์ของบริษัทมาให้แก่คุณ ขอให้คุณมีความสุข ” นาทีแรกที่เธอได้รับอีเมล์ รู้ว่าตัวเองตกคัดเลือก รู้สึกเสียใจมาก แต่ก็ซาบซึ้งในน้ำใจและความจริงใจของบริษัททุนนอกแห่งนี้ จึงใช้เวลาสามนาทีในการตอบจดหมายสั้นๆ ทางอีเมล์เพื่อขอบคุณทางบริษัท แต่หลังจากสองสัปดาห์ผ่านไป เธอได้รับโทรศัพท์จากบริษัทญี่ปุ่นแห่งนั้น บอกว่าหลังจากผ่านการประชุมและอภิปรายในระดับผู้จัดการแล้ว เธอได้รับคัดเลือกให้เข้าเป็นพนักงานของบริษัทอย่างเป็นทางการ ต่อมา เธอเพิ่งเข้าใจว่านี่คือข้อสอบข้อสุดท้ายของบริษัท เธอสามารถเอาชนะ เพียงแค่เสียเวลาสามนาทีเพื่อกล่าวขอบคุณ ***มารยาทเป็นการแสดงออกของการได้รับการอบรมบ่มเพาะ และก็เป็นการลงทุนที่ชาญฉลาด-------แทบจะไม่ต้องมีต้นทุนใดๆ แต่ผลที่ได้รับนั้นประมาณไม่ได้ *****   Create Date : 11 พฤษภาคม 2554     Last Update : 11 พฤษภาคม 2554 6:32:55 น. Counter : 432 Pageviews.   1 comment Share Tweet

คนขาเป๋กับคนตาบอด คนขาเป๋คนหนึ่งพบคนตาบอดเข้าโดยบังเอิญบนท้องถนน คนตาบอดรอคอยด้วยความหวังอย่างยิ่งว่าจะมีคนมานำทางพาเขาข้ามถนน “ เฮ้ย ” คนขาเป๋พูดว่า “ เดินด้วยกันดีไหม ผมก็เป็นคนมีความยากลำบากคนเหนึ่งเหมือนกัน ไม่สามารถเดินเองตามลำพังได้ ดูคุณรูปร่างสูงใหญ่ จะต้องมีเรี่ยวแรงแน่ คุณแบกผมเอาไว้ เช่นนี้แล้วผมก็สามารถนำทางให้คุณได้ ลำแข้งที่แข็งแรงของคุณก็คือลำแข้งของผม ดวงตาที่สว่างไสวของผมก็คือดวงตาของคุณ ” และแล้ว คนขาเป๋กำไม้เท้าของเขาไว้ในมือ หมอบตัวลงบนหลังไหล่ที่กว้างใหญ่และแข็งแรงของคนตาบอด ทั้งสองช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ได้รับผลสำเร็จในสิ่งที่ไม่อาจทำได้ลำพังเพียงคนเดียว คุณไม่มีพรสวรรค์ในสิ่งที่ผู้อื่นมี แต่คุณมีความสามารถในสิ่งที่ผู้อื่นไม่มี ฉะนั้นแล้วจึงมีความจำเป็นที่จะต้องเกื้อกูลซึ่งกันและกัน *****   Create Date : 06 พฤษภาคม 2554     Last Update : 6 พฤษภาคม 2554 16:31:46 น. Counter : 575 Pageviews.   2 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang