 |
กรรมเก่า คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ(สํ.สฬ.18/217/166) เป็นเจ้าบทบาทเดิม จากนั้น การศึกษาอาศัยปรโตโฆสะซึ่งมีคติว่า "คนเป็นไปตามสภาพแวดล้อมที่ปรุงปั้น" และโยนิโสมนสิการ ซึ่งมีคติย้อนกลับว่า"ถ้าเป็นคนรู้จักคิด แม้แต่ฟังคนบ้าคนเมาพูด ก็อาจสำเร็จเป็นพระอรหันต์"
|
 |
|
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ขอสอบถามท่านผู้รู้ เกี่ยวกับสภาวะที่เกิดจากการนั่งสมาธิด้วยค่ะ
ตัวหนูเองเพิ่งเริ่มหัดนั่งสมาธิแบบจริงๆจังๆได้ไม่นานมานี้ โดยการกำหนดดูลมหายใจเข้าออก คือ เวลานั่งกำหนดดูลมหายใจไปแล้วสักพัก ก็จะรู้สึกเหมือนมีมวลแม่เหล็กกลมๆจับอยู่ที่บริเวณสันจมูกและบริเวณข้างๆจมูกโดยรอบ พอเรานั่งดูเวทนานั้นไปเรื่อยๆ ก็เกิดความรู้สึกเหมือนว่าตัวหาย ได้แต่นั่งดูความว่างเปล่าไปเรื่อยๆจนพอถอนตัวจากสมาธิ แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น ตัวก็ยังไร้ความรู้สึกและขยับตัวเองไม่ได้ เหมือนเป็นอัมพาตได้แต่ลืมตา และกระพริบตาเท่านั้น 
ดูความหมายสภาวะให้เข้าใจ เมื่อเข้าใจแล้ว ก็ร้องอ๋อ มันเป็นของมันเอง ในเมื่อธรรมชาติมันเป็นยังงั้น มันก็เป็นยังงั้น แต่มันไม่ตรงใจเราตรงใจคน ปัญหาเกิดตอนนี้ สภาวะมันก็เปลี่ยนไปเรื่อยตามกฎของมัน เพราะฉะนั้น ผู้ปฏิบัติต้องมีหลักสำหรับดูสภาวะหรือธรรมชาติ หลักก็คือกำหนดรู้มันทุกอย่าง ไม่ใช่ดูเฉยๆโดยไม่กำหนดในใจนะ ต้องว่าในใจด้วย (ข้อนี้สำคัญ) เรื่องอุเบกขาแท้ๆ ให้ดูหัวข้อวิปัสสนาญาณ ๙ (สังขารุเปกขาญาณ) ตอนนี้ยังไปไม่ถึง ก็ต้องกำหนดรู้สภาวะที่ประสบต่อไป ไม่เป็นอันตราย แต่ให้กำหนดนะ ถ้าไม่กำหนดสภาวะมันจะวน แต่ก็ไม่ใช่กำหนดครั้งเดียวนะ กำหนดทุกครั้งทุกขณะที่รู้สึก
นั่งสมาธิแล้วเหมือนมีแมลงไต่ รู้สึกกลัว
เราก็กำหนดตามที่เห็น ตามที่ได้ยิน ตามที่ได้กลิ่น ตามที่คิดเท่านั้น รู้สึกเสียใจ เสียใจหนอๆๆๆ 
ประตูรับรู้อารมณ์คนเรา มี ๖ ประตู คือ ทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย (สัมผัส) ทางจิตใจ การปฏิบัติวิปัสสนา การปฏิบัติแนวสติปัฏฐาน การปฏิบัติธรรมทางจิต กำหนดรู้มันทุกๆประตู อะไรเกิดทางประตูไหนรับรู้หมด เหมือนมีสติเฝ้าประตูอยู่ กำหนดๆๆ นี่แหละสติสัมปชัญญะสมาธิเป็นต้นเกิดแล้ว
|
|
|
|
 |
 |
 |
|
 |
|
 |