 |
กรรมเก่า คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ(สํ.สฬ.18/217/166) เป็นเจ้าบทบาทเดิม จากนั้น การศึกษาอาศัยปรโตโฆสะซึ่งมีคติว่า "คนเป็นไปตามสภาพแวดล้อมที่ปรุงปั้น" และโยนิโสมนสิการ ซึ่งมีคติย้อนกลับว่า"ถ้าเป็นคนรู้จักคิด แม้แต่ฟังคนบ้าคนเมาพูด ก็อาจสำเร็จเป็นพระอรหันต์"
|
 |
|
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
เมื่อประสบกับสภาวะใดๆก็ตาม ผู้ปฏิบัติต้องกำหนดรู้ตามที่มันเป็นของมัน ไม่ฝืนไม่ต้านมัน ไม่ตายหรอกยังหายใจอยู่นั่นแหละ แต่ว่าลมหายใจละเอียดยิบจนเราเองรู้ไม่ถึงมัน 
ผมฝึกนั่งสมาธิมาได้เกือบ 2 เดือนแล้วครับ แรกๆก็จับลมหายใจ คู่ กับ พุทโธ แต่ตอนนี้จับลมหายใจอย่างเดียวแล้ว พอถึงจุดหนึ่ง ลมหายใจค่อยๆหายจนเหมือนไม่หายใจ ความรู้สึกอึดอัดมาก เหมือนขาดอากาศหายใจ ผมก็ต้องพยายามหายใจตลอดเลยครับ เป็นแบบนี้ตลอด ไปต่อไม่ได้ ควรทำไงครับ หรือผมคิดไปเอง ขอความรู้หน่อยครับจะเอาไปปรับแก้
เห็นการวนของสภาวะ + กับความปรุงแต่งของคนไหม
แดดออก 
ฟ้าผ่า 
เราห้ามมันได้ไหม ฝนหยุดตกเถอะนะฉันเหงาเหลือเกิน ฟ้าอย่าผ่าเลยกูตกใจ แดดอย่าออกเลยหนูร้อน 
|
|
|
|
 |
 |
 |
|
 |
|
 |