ชักจะยาว แต่ขออีกหน่อย ความคิดเห็นที่ 39ขอบคุณมากสำหรับทุกๆ ความเห็นค่ะแต่ว่าถ้าการฝึกสมาธิมันเสี่ยงกับการเป็นบ้า ทำไมเราถึงสนับสนุนคนให้ฝึกกันละคะ เพราะก็ไม่มีใครรู้หรอก ว่า ตัวเองมีเชื้อบ้าอยู่ในตัวไหม น่าจะสนับสนุนให้ศึกษาธรรมมะให้เข้าใจก็พอแล้ว คนที่เข้าใจธรรมมะจากการศึกษาก็พ้นทุกข์ได้ ไม่เห็นต้องมาเสี่ยงปฏิบัติดิฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีเชื้อมาก่อนไหม แต่รู้ว่าตัวเองสุขภาพจิตดีก่อนเกิดเหตุ แต่เคยได้ยินว่าฝึกแล้วอาจจะบ้าได้ แต่เสียดายไม่เคยคิดเลยว่ามันใกล้ตัว ไปก็ไม่ได้เคร่งเครียดอะไรในการฝึก ทำไปตามปกติสบายสบาย จนมันผิดปกติถึงได้พยายามแก้ไขเอง นี่เองจุดหักเข้าสู้ความตาย พอเห็นอาการทางกายหายไป แล้วดิฉันเริ่มหลง เพราะเห็นพระที่ดิฉันนับถือที่สุดในชีวิตเอาพระองค์เล็กๆใส่มาในตัวเรา ต่อจากนั้นก็รู้สึกไปว่าติดต่อทางจิตกับท่านตลอดเวลา...เจอมุขนี้ มือใหม่จะรับมือไหวได้ยังไง ยังมีตัวอย่างทำนองเดียวกันอีก คือพอภาวนาไปๆ (อย่าติดคำพูดภาวนานะ) โน่นเลยไปพบกับหลวงปู่ที่ตัวเองนับถือบนสวรรค์ ตอนลากลับท่านได้มอบแหวนให้ด้วย.
จะเรียก ปฏิบัติกรรมฐาน, ปฏิบัติธรรม, นั่งสมาธิ, ภาวนา สำนักไหนคนใดจะใช้ชื่อยังไงก็แล้วแต่ ชื่อไม่ใช่สาระสำคัญ จะบัญญัติเรียกยังไงก็ได้ นี่อย่างหนึ่ง 
ตามบอร์ดธรรมะ ผู้แนะนำไม่เคยปฏิบัติวิธีใดๆมาเลย เพียงได้ยินอาจารย์ของตนๆว่ามา ก็ว่าไปตามที่ได้ยินนั่น 
อาจมีคำถามว่า เขาปฏิบัติผิดไหม ? ตอบ. ไม่ผิด เขาทำถูกทีเดียวแหละ แต่ก็อย่างที่ว่า ปฏิบัติไปๆจนพอจิตสงบหน่อยความฟุ้งซ่านลดลงสภาวธรรมปรากฎแล้ว ที่นี้ไปไม่เป็น ตอนนี้แหละจะทำให้เพี้ยน 
เขาให้กำหนดสภาวะตรงๆ เช่น เห็น ก็เห็นหนอๆๆๆ ได้ยินเสียง ก็เสียงหนอๆๆๆ แค่นี้ก็ไม่หลงไปตามจินตนาการของสังขารแล้ว. ทำไมล่ะ ก็เพราะสภาวะยังงั้นเช่นนั้น ถูกการกำหนดตัดวงจรไปแล้ว ความคิดก็ขาดตอน ผู้ปฏิบัติใหม่ต้องกำหนดทุกขณะนะ ไม่ใช่กำหนดครั้งสองครั้งเลิกกำหนดล่ะ ไม่ใช่ กำหนดทุกขณะที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ฯลฯ คิดนี่นั่นร้อยแปดพันเก้า ชักเบื่อตัวเอง กำหนดอย่างเดียว มันไม่ตายหรอก 
แต่สังขารมารมันหลอกว่าจะตาย 
