ลิงค์ที่ให้ดู

จขกท. เล่า คคห. 6  

พอมองออกนะ   บางราย  มีเสียงพูดเสียงสอนให้ทำยังงั้นซี่ทำยังงี้นะ  จนผู้ปฏิบัติหลงเข้ารกเข้าพง  หลงเสียงนาง     เขาให้กำหนดสภาวะตรงๆ  เช่น  เห็น ก็เห็นหนอๆๆๆ  ได้ยินเสียง  ก็เสียงหนอๆๆๆ  แค่นี้ก็ไม่หลงไปตามจินตนาการของสังขารแล้ว.   ทำไมล่ะ    ก็เพราะสภาวะยังงั้นเช่นนั้น   ถูกการกำหนดตัดวงจรไปแล้ว   ความคิดก็ขาดตอน    ผู้ปฏิบัติใหม่ต้องกำหนดทุกขณะนะ   ไม่ใช่กำหนดครั้งสองครั้งเลิกกำหนดล่ะ  ไม่ใช่  กำหนดทุกขณะที่เห็น  ได้ยิน  ได้กลิ่น  ฯลฯ  คิดนี่นั่นร้อยแปดพันเก้า  ชักเบื่อตัวเอง  กำหนดอย่างเดียว มันไม่ตายหรอก      แต่สังขารมารมันหลอกว่าจะตายเดี๋ยวตายนะ   

 
 ขออีก คคห. หนึ่ง ลิงค์นั่นแหละ 

- ความคิดเห็นที่ 39

   ขอบคุณมากสำหรับทุกๆ ความเห็นค่ะ

   แต่ว่าถ้าการฝึกสมาธิมันเสี่ยงกับการเป็นบ้า  ทำไมเราถึงสนับสนุนคนให้ฝึกกันละคะ เพราะก็ไม่มีใครรู้หรอก ว่าตัวเองมีเชื้อบ้าอยู่ในตัวไหม   น่าจะสนับสนุนให้ศึกษาธรรมมะให้เข้าใจก็พอแล้ว  คนที่เข้าใจธรรมมะจากการศึกษาก็พ้นทุกข์ได้   ไม่เห็นต้องมาเสี่ยงปฏิบัติ

    ดิฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีเชื้อมาก่อนไหม แต่รู้ว่าตัวเองสุขภาพจิตดีก่อนเกิดเหตุ  แต่เคยได้ยินว่าฝึกแล้วอาจจะบ้าได้ แต่เสียดายไม่เคยคิดเลยว่ามันใกล้ตัว ไปก็ไม่ได้เคร่งเครียดอะไรในการฝึก ทำไปตามปกติสบายสบาย   จนมันผิดปกติถึงได้พยายามแก้ไขเอง    นี่เองจุดหักเข้าสู้ความตาย พอเห็นอาการทางกายหายไป  แล้วดิฉันเริ่มหลง เพราะเห็นพระที่ดิฉันนับถือที่สุดในชีวิตเอาพระองค์เล็กๆใส่มาในตัวเรา ต่อจากนั้นก็รู้สึกไปว่าติดต่อทางจิตกับท่านตลอดเวลา...เจอมุขนี้ มือใหม่จะรับมือไหวได้ยังไง

    
  ยังมีตัวอย่างทำนองนั้นอีก พอภาวนาไปๆ  (อย่าติดคำพูดภาวนานะ)  โน่นไปพบกับหลวงปู่ที่ตัวเองนับถือบนสวรรค์  ตอนลากลับท่านได้มอบแหวนให้ด้วยว่าซั่น จิตมันหลุดจากปัจจุบันอารมณ์คือกรรมฐานที่ใช้  ใช้พอง-ยุบ ก็หลุดจากพอง-ยุบ   ใช้ลมหายใจเข้า-ออก ก็หลุดจากลมหายใจเข้า-ออก แต่ละขณะไป 
 

Create Date : 12 เมษายน 2564
Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2568 15:32:50 น.		0 comments
Counter : 902 Pageviews.
Share Tweet