 |
กรรมเก่า คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ(สํ.สฬ.18/217/166) เป็นเจ้าบทบาทเดิม จากนั้น การศึกษาอาศัยปรโตโฆสะซึ่งมีคติว่า "คนเป็นไปตามสภาพแวดล้อมที่ปรุงปั้น" และโยนิโสมนสิการ ซึ่งมีคติย้อนกลับว่า"ถ้าเป็นคนรู้จักคิด แม้แต่ฟังคนบ้าคนเมาพูด ก็อาจสำเร็จเป็นพระอรหันต์"
|
 |
|
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ฝนตกฟ้าร้องก็ไม่สนใจท่องพุทโธๆๆ จิตสงบๆหน่อย เอาแล้วทีนี้ มีตัวเบา ตัวลอย ตัวหาย มีความสุข ฯลฯ ซึ่งตนเองไม่เคยประสบมาเลยในชีวิต ก็หลงติดยึดมั่นหมาย 
กลายเป็นกิเลส (วิปัสสนูปกิเลส) ขัดขวางวิปัสสนา (ปัญญา) ไปฉิบ 
อ้าว แล้วทำไมพระพุทธเจ้าฝึกฝนตนเองได้ ไปฝึกอยู่ในสำนักอื่นตั้งห้าหกปี แล้วไปฝึกเองต่ออีก 
|
|
|
|
 |
 |
 |
|
 |
|
 |