เห็นภาพการปฏิบัติกรรมฐาน  

     "ภิกษุทั้งหลาย  เมื่อภิกษุมีสติ (คือ ปฏิบัติตามหลักสติปัฏฐาน ๔) มีสัมปชัญญะ (คือสร้างสัมปชัญญะ ในการยืน เดิน นั่ง นอน กิน ดื่ม ทำ พูด เป็นต้น) ไม่ประมาท มีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยวอยู่อย่างนี้  ถ้าเกิดเวทนาที่เป็นสุขขึ้น  เธอก็รู้ชัดอย่างนี้ว่า เวทนาที่เป็นสุขนี้ เกิดขึ้นแล้วแก่เธอ ก็แล เวทนานั้นอาศัยปัจจัยจึงเกิดขึ้น  มิใช่ไม่อาศัยอะไรเลย อาศัยอะไร ?  ก็อาศัยกายนี้เอง ก็กายนี้ เป็นของไม่เที่ยง  เป็นของปรุงแต่ง เป็นปฏิจจสมุปบันธรรมอยู่แล้ว  จักเป็นของเที่ยงได้แต่ที่ไหน  เธอมองเห็นความเป็นสิ่งไม่เที่ยง  ความเสื่อมสิ้นไป  ความจางหาย ความดับ ความสลัดออกไป ทั้งในกาย และในสุขเวทนาอยู่  เมื่อเธอมองเห็นอย่างนั้น ราคานุสัยที่มีในกาย และในสุขเวทนา ก็จะถูกละเสียได้

     "เมื่อภิกษุมีสติ  มีสัมปชัญญะ ... อยู่อย่างนี้  ถ้าเกิดเวทนาที่เป็นทุกข์ขึ้น เธอก็รู้ชัด ... ปฏิฆานุสัยที่มีในกาย และในทุกขเวทนา  ก็จะถูกละเสียได้

     "เมื่อภิกษุมีสติ  มีสัมปชัญญะ ... อยู่อย่างนี้  ถ้าเกิดเวทนาที่ไม่ทุกข์ไม่สุขขึ้น  เธอก็รู้ชัด อวิชชานุสัยที่มีในกาย และในอทุกขมสุขเวทนา  ก็จะถูกละเสียได้"   (สํ.สฬ.18/377/261)


     “ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่หมั่นประกอบความเพียรในการฝึกอบรมจิต ถึงจะมีความปรารถนาว่า “ขอให้จิตของเราหลุดพ้นจากอาสวะเถิด”  ดังนี้  จิตของเธอจะหลุดพ้นไปจากอาสวะได้ก็หาไม่ ... เหมือนไข่ไก่ ๘ ฟองก็ตาม ๑๐ ฟองก็ตาม ๑๒ ฟองก็ตาม ที่แม่ไก่ไม่นอนทับ ไม่กก ไม่ฟัก ถึงแม้แม่ไก่มีความปรารถนาว่า “ขอให้ลูกของเราใช้ปลายเล็บหรือจะงอยปาก ทำลายเปลือกไข่ออกมาโดยสวัสดี เถิด” ดังนี้ ลูกไก่จะใช้ปลายเล็บ หรือจะงอยปาก ทำลายเปลือกไข่ออกมาได้ก็หาไม่” (สํ.ข.17/261/186)

 

Create Date : 09 มิถุนายน 2568		0 comments
Last Update : 9 มิถุนายน 2568 19:21:33 น.
Counter : 119 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet