++++++ถึงเธอ..เจ้าชายเพียงคนเดียวของฉันในโลก++++++
นับแต่วันที่เธอเดินจากฉันไป
มั น เ นิ่ น น า น เ พี ย ง ใ ด แล้วนะ?
แม้ในวันนั้นฉันจะเอ่ยปากบอกรัก ขณะเดียวกันก็บอกให้เธอเดินทางไปจากดาวของเรา ด้วยประโยคที่อาจดูโหดร้าย
แต่ท้ายที่สุด...เธอก็ยังเลือกจากไป--ทั้งที่รู้ว่าฉันไล่เธอไป เพราะไม่อยากให้เธอเห็นว่าฉันร้องไห้..ไม่ใช่หรือ?
เธอไม่เคยเข้าใจฉัน พอๆ กับที่ฉันไม่เคยเข้าใจเธอนั่นแหละ
ในวันนั้น..เราต่างฝ่ายต่างไม่มีใครเข้าใจใคร- -ใช่มั้ย?
ฉันเฝ้าแต่ถามตัวเอง..นับแต่วันที่เธอจากฉันไป
ฉันเอาแต่ใจเกินไปงั้นหรือ?
ฉันเย่อหยิ่งเกินไปหรือไร?
ฉันไม่ได้แสดงให้เธอเห็นหรอกหรือ..ว่าเธอสำคัญต่อฉันเพียงไร..ฉันต้องการเธอมากเพียงไร?
การเรียกร้องอะไรต่างๆ จากเธอมากมาย กลับกลายเป็นความเอาแต่ใจตัวสำหรับเธอหรือเปล่า? กลายเป็นความอึดอัดใจสำหรับเธองั้นหรือ? มันไม่ได้แสดงหรอกหรือว่าสำหรับฉันแล้ว...ฉันไม่มีเธอไม่ได้ เอาซะเลย - - มันไม่ใช่เช่นนั้นหรอกหรือ?
หนามเล็กๆ ๔ หนามของฉันมันไม่มีความหมายใดหรอก--เธอคงรู้ดี
แม้ฉันจะพยายามปลอบตัวเอง หรือโอ้อวดว่ามันจะปกป้องฉันได้จากเสือหรืออะไรก็ตามแต่
แต่หนามของฉันก็เป็นเพียงแต่มารยาอีกอย่างของความสวย
เป็นมารยาที่ปกป้องอะไรตัวเองไม่ได้ นอกจากจะทำให้เธอต้องบาดเจ็บหากจะแตะต้องฉัน
เพียงแต่..ฉันคงไม่กล้ายอมรับความอ่อนแอของฉัน-ความร้ายกาจที่มีอยู่ขนาดนั้นของฉัน..ต่อหน้าเธอ--คนที่ฉันรักที่สุด
ฉันยังคงนั่งดูพระอาทิตย์ตกวันละ ๔๓ ครั้ง
เธอเคยบอกกับฉันว่า.. ในยามแสนเศร้า คนชอบดูพระอาทิตย์อัสดง
แล้วเธอเคยต้องนั่งดูมันตกคนเดียวอย่างฉันมั้ยน้อ? เธอรู้มั้ย..ว่าบางทีฉันรู้สึกยิ่งกว่า เศร้า เสียอีก เมื่อต้องดูมันโดยที่รู้ว่าเธอไม่ได้นั่งดูอยู่ด้วย และแม้กระทั่ง...ไม่ได้อยู่บนดาวดาวนี้ด้วยกัน--ด้วยซ้ำ
มันนานแค่ไหนแล้วนะ...
นานแค่ไหนแล้ว...ที่ฉันไม่ได้ตื่นแต่เช้ามาพบดวงตาที่คอยเฝ้ามองฉันอย่างแสนรัก?
นานแค่ไหนแล้วที่ฉันได้เห็นผีเสื้อที่เกิดจากตัวหนอนที่มาอาศัยฉันโบยบินและจากไป โดยไม่มีเธออยู่ร่วมยินดีกับความงดงามนั้น
นานแค่ไหนแล้วที่ฉันได้แต่มองแสงอาทิตย์ยามแรกขึ้นแทนสีผมทองสวยของเธอ--แทนความคิดถึงที่ฉันมีให้
ฉันควรเลือกที่จะไม่เฝ้ารออย่างมีความหวังใช่มั้ย? และยอมที่จะแตกดับ-ร่วงโรยไปโดยไม่พยายามคลี่บานเพื่อเฝ้ารอเธออีกเลย
แต่ไม่รู้ทำไม..วิญญาณของฉันจึงยังคงเฝ้ารอ รอพร้อมกับความทรงจำและความรู้สึกเดิมๆ ที่เติบโตมาพร้อมการเกิดใหม่ของฉันเสมอ
ดาวดวงไหนกันนะที่เธออยู่ตอนนี้? เธอพบกุหลาบดอกใหม่หรือยัง? ดอกกุหลาบดอกนั้นจะสวยกว่าฉันมั้ย? จะทำให้เธอพอใจได้มากกว่าฉันหรือเปล่า?
เป็นคำถามที่ฉันจะมีวันได้รับคำตอบบ้างหรือไม่หนอ?
ไม่รู้ว่าความรู้สึกของฉันที่ได้บอกเธอไป--มีค่ากับเธอบ้างมั้ย
แต่ไม่มีวันไหนที่เธอจากไปแล้ว--ฉันจะไม่คิดถึงเธอเลย
กลับมาหาฉันเสียทีเถอะ...เ จ้ า ช า ย น้ อ ย
............................
หนังสือ "เจ้าชายน้อย" ที่ฉันได้อ่านครั้งแรกเมื่อตอนมัธยมนั้น เป็นการอ่านโดยมีสาเหตุที่คลับคล้ายคลับคลาว่า จะได้อ่านในหนังสือซักเล่มแล้วมีการพูดถึงวรรณกรรมเอกๆ ของโลก และมีการกล่าวถึงเจ้าชายน้อยบ่อยครั้ง จนฉันกระหายที่จะหามาอ่านซักเล่มว่าที่เค้าว่าดีนักดีหนานั้นเป็นอย่างไร
ในครั้งนั้นที่ฉันอ่าน ฉันรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้มีอะไรซุกซ่อนอยู่มากมาย ฉันได้แต่เตือนตัวเองว่าฉันจะไม่เป็นนักธุรกิจ ไม่เป็นนักดื่ม เมื่อวันหนึ่งที่ฉันต้องเติบโตเป็น ผู้ใหญ่
และฉากการจากไปของเจ้าชายน้อยกับนักบินทำฉันเสียน้ำตาเอาไม่น้อยเลย
และในวันนั้นตัวละครที่ฉันรู้สึกชอบที่สุด นอกจากเจ้าชายน้อย (มันของแน่อยู่แล้วไม่ใช่รึ?) นั่นก็คือ สุนัขจิ้งจอก ค่าที่เค้าทำให้ฉันรู้จัก ความสัมพันธ์ และการรักษา ความสัมพันธ์ จากคำพูดของเขาในหนังสือเล่มนี้ (วัยนั้นเป็นวัยที่ฉันไม่ค่อยคิดถึงใครนอกจากตัวเองและสิ่งที่ตัวเองยึดถือว่า ถูกต้อง และต้อง เป็นไปเช่นนั้น แต่หนังสือเล่มนี้และสภาวการณ์เมื่อฉันได้เข้ามหาลัยตอนปีหนึ่ง สอนให้ฉันรู้จักว่าหากฉันไม่รู้จักกับคำๆ นี้และการปฏิบัติตัวที่ถูกต้องแล้ว ฉันอาจต้องตายไปด้วยความเจ็บปวดแต่เพียงลำพังก็ได้)
และขอสารภาพว่าตัวละครที่ฉันแสนจะไม่ชอบเอาซะเลย ก็คือ ดอกกุหลาบ
ด้วยความที่เธอดู ไม่น่ารัก เอาซะเลย และดู เอาแต่ใจตัว อย่างเหลือร้าย
ด้วยความที่เธอทำให้เจ้าชายน้อยต้องจากดาวดวงที่เค้ารักมา
ด้วยความที่ท้ายที่สุดแล้ว ก็เพราะเธออีกนั่นแหละ ที่ทำให้เจ้าชายน้อยต้อง ตาย (แน่ล่ะ ในวัยขนาดนั้น ความตายสำหรับฉันไม่สามารถคิดเป็นแง่งามได้มากนัก สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกกับความตายคือ น่ากลัว โหดร้ายและเจ็บปวด) เพื่อจะกลับไปหาเธอ (โดยที่ไม่รู้ว่าจะได้ไปถึงดาวบี ๖๑๒ ได้จริงหรือเปล่า-แม้ผู้เขียนจะบอกว่าไม่มีการพบร่างของเจ้าชายน้อยในเช้าวันรุ่งขึ้นก็ตามทีเถอะ) เพื่อที่จะกลับไปรับผิดชอบต่อความสัมพันธ์ที่เค้าได้สร้างไว้กับเธอ
จนวันเวลาผ่านไป เมื่อฉันได้พบกับความเจ็บปวดจากความรักแล้ว
ฉันหันกลับไปมองดอกกุหลาบใหม่ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม
กุหลาบก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเจ้าชายหรอกนะ
เธอเองเป็น ผู้หญิง อย่างเหลือแสน และเด็กต่อความสัมพันธ์เหลือเกิน
สิ่งที่เธอทำไปกับคนที่เธอรัก เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายเขา
ถ้าเธอรู้และเข้าใจว่าการกระทำของเธอ จะทำให้เธอถึงกับต้องสูญเสียเค้าไป ๑ ปีเต็มของมนุษย์ (แต่มันคงดูยาวนานกว่านั้นสำหรับชีวิตของกุหลาบบวกกับกาลเวลาสัมพัทธ์แบบไอน์สไตน์ด้วยแล้ว) เธอคงไม่คิดที่จะทำอะไรที่ดูเหมือน งี่เง่า อย่างนั้น
แม้การกระทำดีต่อกัน อาจไม่สามารถการันตีถึงความยืนยาวของความสัมพันธ์ของความรักได้ (คนบางคนก็ไม่ได้รู้ค่าของการทำดีจากอีกฝ่ายนักหรอก) แต่อย่างน้อย..เธอก็คงจะไม่รู้สึกเสียใจที่ได้ทำดีกับเค้าไปอย่างเต็มที่แล้วเท่าที่ดอกกุหลาบเล็กๆ อย่างเธอจะทำให้กับเขาได้--ไม่ใช่ทำแต่อะไรที่ดูร้ายๆ ออกไปอย่างนั้น
ฉันเข้าใจดอกกุหลาบมากขึ้น และมองเธอด้วยสายตาที่ เห็น ใจเธอมากขึ้น
ในวันนี้ฉันจึงเข้าใจประโยคของรุ่นพี่คนหนึ่งที่เคยพูดกับฉันว่า
เจ้าชายน้อยอ่านในวัยที่ต่างไป ก็จะได้อะไรที่ต่างไปนะ
อยากให้ทุกคนได้อ่านค่ะ (สำหรับเวอร์ชั่นที่เราอ่านเป็นเวอร์ชั่นคุณอำพรรณ โอตระกูลแปลค่ะ แล้วตอนนี้กำลังออกมาเป็นเวอร์ชั่นครบรอบ 60 ปีเจ้าชายน้อยนะคะ เผื่อใครต้องการซื้อเก็บสะสม)
บล็อกของเพื่อนบล็อกอีก ๓ คนที่เขียนถึงเจ้าชายน้อยด้วยกัน
บล็อกของพี่ grappa (เจ้าของโครงการค่ะ)ที่เขียนถึง เจ้าชายน้อยเวอร์ชั่นคุณอริยา ไพฑูรย์ แปล
บล็อกของ แพนด้ามหาภัย เขียนถึง เจ้าชายน้อยเวอร์ชั่นภาษาจีน
และบล็อกของคุณปรีดา เขียนถึงอังตวน เดอ แซงเตก-ซูเปรี (จะอ่านได้ในวันพรุ่งนี้ ๒๗ ธันวาคม ค่ะ)
ป.ล. วันนี้เป็นวันครบรอบ ๑ ปีเหตุการณ์ธรณีพิบัติสึนามิ ท่านใดสามารถทำได้และสะดวก อย่าลืมทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ผู้ที่สูญเสียชีวิตไปนะคะ แล้วใครได้โบนัสเยอะๆ อย่าลืมแบ่งเงินส่วนหนึ่งไปบริจาคนะคะ ทำอะไรดีๆ เป็นของขวัญปีใหม่ให้ตัวเองนะคะ ชีวิตจะได้เจอแต่เรื่องดีๆ รับปีใหม่ค่ะ
Create Date : 26 ธันวาคม 2548 |
|
85 comments |
Last Update : 26 ธันวาคม 2548 16:51:53 น. |
Counter : 2146 Pageviews. |
|
|
|
โดยส่วนตัวชอบ หมาจิ้งจอก ที่สุดเลย
เสียน้ำตาให้สุนัขจิ้งจอกมากมาย