"วันที่พ่อพาแม่หนีนั้น คุณตารู้สึกระแวงอยู่แล้วจึงให้คนไปเฝ้าที่สถานีรถเมล์และสถานีรถไฟ คุณตาเป็นพ่อค้าที่มีอิทธิพลมาก รู้จักตำรวจที่เฝ้าด่านทางหลวง รถยนต์ผ่านก็เรียกตรวจได้ทุกคัน แม่กับพ่อจึงหนีโดยเดินตามทางรถไฟตอนเช้ามืด เราไม่ไปที่สถานีเพราะกลัวคนเห็น แต่หลบออกมาไกลแล้วเดินมุ่งหน้าไปสถานีถัดไป ซึ่งห่างออกไปถึงห้าสิบกิโล เพื่อไปขึ้นรถไฟอีกขบวนหนึ่งซึ่งมาจากจังหวัดอื่น เดินตั้งแต่เช้าจนมืดเลยนะลูก เดินนับไม้หมอนทางรถไฟ วันนั้นแม่รู้ว่าชีวิตของแม่ แม่ให้กับคนคนนี้คนเดียว เราเสียสละทุกสิ่งเพื่อคนที่เรารักและมั่นใจว่าเขาก็รักเราเท่าเทียมกัน

"แม่รู้จักพ่อของนีไม่ถึงปี แล้วแม่ก็มอบชีวิตที่เหลือให้กับเขา แต่ลูกเห็นไหม ไม่มีอะไรที่แน่นอนเลย สิ่งที่ดีที่สุดที่พ่อของนีให้กับแม่ก็คือลูกทั้งสี่คนของแม่ ส่วนความรักความผูกพันที่แม่มีกับเขานั้นมันตายไปนานแล้ว ตายไปตั้งแต่วันที่แม่รู้ว่าเขามีผู้หญิงอื่น เหมือนกับเขาได้ฆ่าแม่ด้วยความไม่ซื่อสัตย์ของเขา แล้วก็ฆ่าแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"นีจำไว้นะลูก ว่าเมื่อลูกรักใคร ลูกต้องใช้เวลาดูเขาให้รู้จักเขาจริงๆ ทั้งด้านดีและด้านไม่ดีของเขา คนเรารักใครมักจะมองเห็นแต่สิ่งดีงาม เราจะพยายามไม่คิดถึงข้อบกพร่องจนลืมส่วนที่ไม่ดีของเขา ให้เวลากับความรักนะลูก โอกาสที่จะอยู่กับเขาอย่างมีความสุขจนตายจากกันมันจะมากกว่ารีบร้อนหาความสุขจากความรักที่เราไม่น่ใจแล้วก็ต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเหมือนกันแม่"

ส่วนหัวใจของผู้หญิงที่ให้ไตกับอนิต้านั้นถูกส่งไปที่โรงพยาบาลในวอชิงตัน ดี. ซี. เพราะมีผู้ป่วยที่อยู่ในระยะสุดท้ายของโรครอการผ่าตัดอยู่ที่นั่น ผมได้ยินเรื่องราวจากน้านงแล้วเกิดความรู้สึกที่ดีกับครอบครัวของผู้ตาย และความรู้สึกดีๆ กับผู้ที่โชคดีได้มีชีวิตจากการอุทิศของคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลย ผมอยากให้เมืองไทยทำแบบนี้บ้าง เพราะการอุทิศอวัยวะผ่านกองทะเบียนขับขี่รถยนต์จะเป็นการอุทิศโดยตรงที่สุด เพราะอุบัติเหตุของบ้านเรานั้นเกิดขึ้นมากโดยการขับรถยนต์...

ผู้สูงวัยถอนใจยาว ช่วงเวลาที่ผ่านมาของชีวิตสอนให้นางรู้ว่าไม่มีอะไรที่แน่นอนเลย แต่นางก็รู้เช่นกันว่า ความรักนั้นอยู่ที่จังหวะชีวิตและโชคชะตาของแต่ละคนอีกด้วย นางเห็นใจในความรักของบุตรสาว และปลาบปลื้มความรักที่ผไทมีให้หล่อน หากแต่ว่าอนาคตคือสิ่งที่ไม่แน่นอนที่สุด

"ไปเถอะลูก ไปหาเขา จะแต่งหรือไม่แต่งก็เป็นเรื่องที่เขากับนีต้องช่วยกันคิด แม่อยากจะบอกนีว่าคิดให้ไกล แต่แม่ก็จะไม่บอกอย่างนั้น เพราะแม่เองคิดว่า ถ้าเรามีความสุขก็น่าจะตักตวงมันให้เต็มที่ วันข้างหน้าเราไม่เห็น ถ้าเรารอที่จะมีความสุขในวันข้างหน้า แต่ละเลยที่จะเก็บเกี่ยวความสุขวันนี้ วันที่เรามองเห็นความสุข วันที่เรามีชีวิต มีเวลาอยู่กับมัน วันข้างหน้าอาจจะมาไม่ถึง และเราก็จะเสียดายและเสียใจ"

"คนเราถ้ารักกันมาก ในความคิดของพี่ ถ้ารักมากเหมือนกับที่พี่รักนีราและนีรารักพี่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชีวิตหรือร่างกายจะต้องจากกัน ความรักที่อยู่ในใจของเรา อยู่ในวิญญาณความสำนึกของเรา มันก็จะไม่สูญหาย ความรักของคนสองคนที่เกิดจากความรู้สึกร่วมกัน มันหลอมเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว ไม่มีอะไรแยกได้หรอก สำหรับคนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่ พี่คิดอย่างนั้น"