"ไม่ว่าจะมีจุดประสงค์กลั่นแกล้งหรือเล่นสนุกก็ตาม ทุคนที่ส่งจดหมายมาร้านชำนามิยะต่างก็มีเนื้อแท้เหมือนกับคนที่ต้องการปรึกษาปัญหากลุ้มใจนั่นแหละ พวกเขามีช่องโหว่ในหัวใจทำให้สิ่งสำคัญไหลผ่านช่องโหว่นั้นออกไป หลักฐานก็คือเรื่องที่คนพวกนั้นกลับมาเอาจดหมายตอบเสมอไงล่ะ..."

การที่สายสัมพันธ์ระหว่างผู้คนขาดจากกันคงไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่แน่ชัด ไม่สิ ต่อให้โดยผิวเผินอาจดูเหมือนมีเหตุผล แต่เหตุผลนั้นน่าจะเป็นข้ออ้างที่คิดขึ้นมาหลังจากหมดใจให้กันแล้วเสียมากกว่า เพราะหากคนเรายังเหลือใจให้กัน เวลาเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้สายสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันไว้จวนเจียนจะขาดลง ใครสักคนก็น่าจะพยายามรักษามันไว้ให้ได้ การไม่พยายามรักษาไว้จึงย่อมเกิดจากการที่สายสัมพันธ์ได้ขาดสะบั้นลงแล้วนั่นเอง

(อันนี้สปอยล์นะคะ ถ้าไม่อยากรู้จุดสำคัญจุดหนึ่งของเรื่อง แนะนำให้ยังไม่อ่านค่ะ)

...หากเปรียบคนที่เขียนจดหมายมาขอคำปรึกษากับผมเป็นคนหลงทาง คนส่วนใหญ่มักจะเป็นพวกที่มีแผนที่อยู่กับตัวอยู่แล้วแต่ไม่ยอมดูหรือไม่ก็อยู่ในสถานที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ตรงไหน

แต่กรณีของคุณคงไม่ใช่ทั้งสองอย่างใช่ไหมครับ....ดังนั้นถึงแม้คุณจะอยากกำหนดที่หมาย แต่คุณก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีถนนหนทางอยู่ตรงไหนบ้าง

ถ้ามีแผนที่เป็นกระดาษเปล่าคุณก็ย่อมกลุ้มใจเป็นธรรมดา เป็นใครก็ต้องมืดแปดด้านกันทั้งนั้น

แต่คุณลองเปลี่ยนมุมมองดูสิครับ ในเมื่อคุณมีกระดาษเปล่าในมือก็แสดงว่าคุณจะวาดแผนที่อย่างไรก็ได้ ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง คุณมีอิสระเต็มที่และมีความเป็นไปได้อย่างไร้ขีดจำกัดรอคุณอยู่ สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก ผมหวังจากใจว่าคุณจะเชื่อมั่นในตัวเองและใช้ชีวิตอย่างเต็มที่เพื่อจะได้ไม่ต้องนึกเสียใจภายหลัง