ไดอารีเก่า..ฉบับ ‘. . . เ พื่ อ น รั ก . . .’

‘ภาคต่อ’

ไดอารีรัก..ฉบับ ‘…เพื่อนเก่า…’

เรื่องราวความรู้สึกที่สะท้อนผ่านตัวหนังสือในไดอารี่

..โจทย์โดย..คุณชีริว..  

. . . 15 ตุลาคม 2007. . .
‘...ถ่ายทำสารคดีอยู่ที่ฝาง...สบายดี’  

                โปสการ์ดฉบับแรกที่ผมเขียนถึง..เธอ..ข้อความสั้นมาก ผมเป็นคนเขียนอะไรแบบนี้ไม่เก่ง อยากเขียนถึงเธอให้มากกว่านี้..แต่ผม..ทำไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผมจากมา ผมรู้แล้วว่า ความคิดถึงมันกำลังทำให้ผมบ้า..  

..อยากจะบอกเธอว่าผม..  

. . เ ห ง า . .    

..แต่ผมก็เลือกที่จะจดบันทึกไว้ในไดอารี่ส่วนตัว ไม่ได้เขียนบอกเธอไป..    

. . .15 ตุลาคม 2008. . .
‘แต่งงานแล้ว...เป็นเขยลิ้นจี่...อยู่ที่ฝางเหมือนเดิม’  

          ผมอ่านข้อความซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดหนักว่าควรส่งข้อความนี้ไปให้เธอดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจหย่อนมันลงในตู้ไปรษณีย์ หนึ่งปีผ่านไปมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย ใครบางคนผ่านเข้ามาในชีวิตและผมก็ยึดคนคนนั้นเอาไว้..ผู้หญิงที่มีดวงตาเหมือนกันกับ..เธอ    

..อยากบอกเธอเหลือเกินว่าผม..    

. . ข อ โ ท ษ . .

 ..แต่ผมก็เลือกที่จะจดบันทึกไว้ในไดอารี่ส่วนตัว ไม่ได้เขียนคำนั้นบอกเธอไป..    

. . .15 ตุลาคม 2009. . .
‘ภรรยาฉันกำลังป่วย...มารักษาที่สวนดอกอยู่...สบายดีนะ’  

                ผมไม่รู้ว่าควรจะบอกเธอดีหรือไม่ เรื่องภรรยาของผม..ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง แต่วันนี้คือวันที่ 15 เป็นวันที่ผมสัญญากับตัวเองไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..ผมจะคิดถึงเธอ ผมหาซื้อโปสการ์ดอย่างง่ายเท่าที่พอจะหาได้ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนัก คงเป็นความบังเอิญที่ภาพนั้น..เศร้าเหลือใจ  

..อยากจะบอกเธอจากใจว่าผม..  

. . คิ ด ถึ ง . .    

..แต่ผมก็เลือกที่จะจดบันทึกไว้ในไดอารี่ส่วนตัว ไม่ได้บอกคำนี้กับเธอไป..  

. . .15 ตุลาคม 2010. . .
‘เธอจากไปแล้วไม่กี่วันก่อน..ฉันอาจจะกลับบ้าน..คิดถึงเธอนะ’

                ภรรยาของผมจากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ..ผมอยากย้อนเวลากลับไปหา..เธอคนนั้น..สามปีผ่านไปแล้ว..เธออาจจะมีใคร ผมได้แต่ปลอบใจตัวเองและรับรู้ความเป็นไปของเธอผ่านคำบอกเล่าของใครต่อใครที่ไม่ใช่..เธอ..บางทีเธออาจจะลืมผมแล้ว..หัวใจของเธออาจจะไม่มีผมอีกแล้ว ผมอยากถามเธอตรงๆ แต่ผมก็ไม่ได้ทำ..    

..อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าผม..  

. . ท ร ม า น . .  

..แต่ผมก็เลือกที่จะจดบันทึกไว้ในไดอารี่ส่วนตัว..ไม่กล้าถามเธอไป..    

. . .15 ตุลาคม 2011. . .
‘ตอนนี้อยู่เชียงใหม่..เปิดแกลลอรี่เล็กๆ..มาเที่ยวสิ’  

                ความหวังของผม..ถูกส่งผ่านไปกับโปสการ์ดใบเล็กที่ผมทำด้วยมือตัวเองเพื่อเธอเป็นครั้งแรก หวังว่าเธอจะได้มาเห็นความฝันของผมด้วยตาตัวเอง..ผมอาจจะหวังมากเกินไป..เธอไม่มา ไม่มีแม้แต่คำตอบรับหรือปฏิเสธ เธอเงียบหายไปราวกับสายลม..บางทีผมอาจจะไม่มีความหมายกับเธออีกต่อไป..  

..อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าผม..  

. . ผิ ด ห วั ง . .  

..แต่ผมก็เลือกที่จะจดบันทึกไว้ในไดอารี่ส่วนตัว..ไม่ได้บอกกับเธอไป..  

. .15 ต.ค. 2012. . .
‘แต่งครั้งที่สอง..กับสาวเชียงใหม่ หน้าตาคล้ายเธอเลย เอาไว้ปีหน้า..จะพามาหา’

                ผมพบใครบางคนที่หน้าตาคล้ายเธออีกแล้ว..หญิงสาวบอบบางที่แสนเศร้าสร้อย เธอเป็นลูกค้าที่แกลลอรี่ เราคุยกันถูกคอ..เธอเหมือนกับตัวแทนคนไกล..ถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่าฤทธิ์ของความเหงาโหดร้ายขนาดไหน..และเป็นอีกครั้งที่ผมแพ้ให้กับความอ่อนแอของตัวเองและรับเธอคนนั้นเข้ามาในชีวิตแทนที่ใครบางคน..อีกครั้ง    

..อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าผม..    

. . เ สี ย ใ จ . .    

..แต่ผมก็เลือกที่จะจดบันทึกไว้ในไดอารี่ส่วนตัว..ไม่อาจบอกเธอไป..    

. . .5 กันยายน 2013. . .
‘จะมาหาวันที่ 15..จะพาภรรยามาให้รู้จัก..อยากเจอมาก..รอด้วยนะ’  

                มันคงเป็นกรรมของผม..ภรรยาของผมป่วยหนักต้องเข้ารับการรักษาตัวที่กรุงเทพ ผมอยากจะเห็นหน้าเธอ..คนที่เคยเป็นกำลังใจให้ผมแม้ยามสุข..ทุกข์..ผมต้องการกำลังใจ เธอคงจะรับฟังผมเหมือนเคย..เหมือนเมื่อก่อนที่เราคบกัน..ผมได้แต่หวังว่าเธอจะยังคง..เหมือนเดิม..    

..อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าผม..  

. . ดี ใ จ . .    

..แต่ผมเลือกที่จะจดบันทึกไว้ในไดอารี่ส่วนตัว..รอเวลาที่จะได้ไปพบเธอ..    

. . .30 กันยายน 2013. . .
. . . ลาก่อน. . .  

                ภรรยาของผมจากไปแล้ว..เช่นเดียวกับเธอคนนั้นที่จากผมไปเช่นกัน เธอทั้งสองคนจากไปพร้อมกับนำพาความหวังในชีวิตของผมให้หายไปด้วย..ผมทำอะไรไม่ได้อีก นอกจากรับฟังเรื่องราวชีวิตใหม่ของเธอผ่านใครบางคนที่เป็นเพื่อนสนิทของเรา..    

                ความรู้สึกของผม..ส่งมาถึงเธอช้าไป หรือบางทีมันอาจจะไม่เคยถึงเธอ บางครั้งความ อ้างว้าง โดดเดี่ยว ทำให้ความเหงาเข้าเกาะกินหัวใจ..ผมรู้ตัวว่าอ่อนไหว..โลเล ไม่มั่นคง ผมเหงา..และอยากมีใครเข้ามาเติมเต็มชีวิตบิดเบี้ยว..ถ้าเพียงแต่ผมจะกล้าบอกเธอ..เธอคงไม่จากผมไป..กับใครคนอื่น..    

นาทีนี้สิ่งเดียวที่ผมจะทำให้เธอได้คือคำอวยพรสั้นๆ คำนี้..    

. . ข อ ใ ห้ เ ธ อ . . โ ช ค ดี . .    

..15 ตุลาคม 2013..  

                ท้องฟ้าเชียงใหม่ยามพลบค่ำ ยังคงสว่างไสวประดับประดาไปด้วยแสงไฟสีนวลตาตลอดแนวถนนเส้นตัดจากถนนคูเมืองฝั่งประตูช้างเผือกไปยังคูเมืองฝั่งประตูเชียงใหม่ แกลลอรีขนาดเล็กสองชั้นครึ่งลักษณะครึ่งปูนครึ่งไม้ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนไม่ไกลจากวัดคู่บ้านคู่เมืองมากนัก สิ่งที่เรียกความสนใจให้ผู้คนหันมามองยังแกลลอรีแห่งนี้ไม่ใช่เพราะภาพวิวทิวทัศน์ทางภาคเหนือที่สวยงามตั้งโชว์เด่นหลายต่อหลายภาพ   ราวภาพฝันซึ่งบ่งบอกถึงฝีมือและความประณีตพิถีพิถันของผู้วาดได้เป็นอย่างดี    

                ผมเฝ้ามองภาพวาดขนาดใหญ่ใส่กรอบทองลวดลายสวยงามภาพนั้นถูกลำเลียงนำขึ้นรถส่งพัสดุไปจนลับสายตา อีกไม่กี่ชั่วโมงนับจากนี้..ภาพนั้นจะเป็นของขวัญวันสำคัญจากผมซึ่งกำลังจะถูกส่งต่อถึงมือใครบางคน..คนที่ผม..ไม่อาจลืม..           

..นาทีนี้ผมคิดว่า..ผม..กำลังมีความสุข..  

..ผมสุขที่ได้เห็นเธอ..มีความสุข..

ปัจจุบัน

..เธอของผม..คือทันตแพทย์หญิง    

ผู้อุทิศตนให้กับผู้ป่วยในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดปัตตานี    

และสมรสแล้วกับศาตราจารย์นายแพทย์สาขาเดียวกัน    

ซึ่งประจำอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดนราธิวาส

++เรื่องจริงที่ไม่ใช่เรื่องของผู้เขียนแต่อย่างใดค่ะ++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เพิ่งสอบเสร็จค่ะ มาลงช้าไปวันนึง

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

คืนนี้ค่อยไปเยี่ยมพี่ๆ เพื่อนๆ ที่บล็อคนะคะ

ขอบคุณมากๆค่ะ

ติดตามตะพาบตอน ไดอารีรัก..ฉบับ 'เพื่อนเก่า' ตามลิงค์ด้านล่าง

//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=lovereason&month=10-2013&date=04&group=4&gblog=16

Create Date : 18 ธันวาคม 2556
Last Update : 18 ธันวาคม 2556 14:50:07 น.		46 comments
Counter : 1502 Pageviews.
Share Tweet