บริเวณท้ายซอยเป็นที่ว่างค่อนข้างกว้างสามารถขับวนไปมาได้อย่างสะดวก แถมยังไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกล้ำกลาย ซึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวันนั้นสร้างความรำคาญใจให้ผู้คนในละแวกนั้นที่มีบ้านอยู่ห่างๆตลอดสองฟากฝั่งแนวถนนอยู่เป็นประจำ เสียจนแทบจะกลายเป็นความเคยชินทุกเมื่อเชื่อวัน

            คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เสียงเหล่านี้ยังคงดังไม่หยุดหย่อนเช่นเดิม คืนแห่งความน่ารำคาญใจของเจ้าของบ้านหลังใหญ่ที่อยู่เกือบสุดซอย บ้านที่เป็นมรดกของครอบครัวที่เขาจำใจต้องมาอยู่เพราะเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างเขาและภรรยาที่กำลังนอนป่วยหนักอาการปางตายจากสาเหตุที่ไม่ทราบได้

            เจ้าของบ้านใหญ่สบถเสียงขุ่นหลังขับรถมาจอดหน้าบ้านและลงมาเปิดประตูรั้ว เพราะงานเลี้ยงบริษัทที่เขาจำเป็นต้องไปร่วมอย่างเสียไม่ได้ ค่ำคืนที่เขากลับดึกกว่าที่เคยเป็น ชายหนุ่มไขกุญแจประตูพลางนึกระแวงระวังหลังอยู่ไม่คลายเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์กลุ่มใหญ่แล่นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มือเริ่มสั่นไขกุญแจผิดๆถูกๆ เกิดอะไรขึ้นจะมีใครช่วยอะไรเขาได้ แล้วเขาก็คิดไม่ผิดจริงๆเมื่อหนึ่งในกลุ่มกวนเมืองก้าวเดินอาดๆเข้ามาประชิดทันทีที่เสียงไขกุญแจดังกริ๊กเป็นอันว่าประตูบ้านเปิดได้แล้ว  

           “ลูกพี่ รถสวยดีนี่” 

            เสียงยียวนกวนหูจากคนยืนประชิด ชายหนุ่มเจ้าของบ้านใหญ่ทำใจดีสู้เสือมองสบตาคนหน้ากวนที่ยืนเท้าสะเอวมองตนพร้อมมืออีกข้างถือหมวกกันน็อคอยู่  

            “ขอบคุณ”            

            สงบปากสงบคำไม่ต่อความยาวสาวความยืด กลัวนักว่าเรื่องจะบานปลายเพราะอีกฝ่ายมาเป็นสิบรีบเปิดประตูเพื่อจะพารถเข้าบ้าน    

            “เดี๋ยวสิ รีบไปไหนล่ะ”    

            เอาแล้ว..หนุ่มเจ้าของบ้านถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน ท่าทางเขาจะโดนหาเรื่อง หรือไม่ก็ชิงทรัพย์ หรืออาจจะหนักหน่อยถ้ารถยุโรปราคาแพงของเขาเป็นที่หมายตา จะทำยังไงดีเพื่อรักษาชีวิตที่มีภรรยานอนป่วยรออยู่ในบ้าน เธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าหากเขาเป็นอะไรไป ชายหนุ่มกลั้นใจถามออกไปทำใจดีสู้เสือ    

            “มีอะไรรึเปล่าครับ คือผมรีบ”    

            “เปล๊า..แค่เห็นบ้านพี่มานานละ อยากรู้จักเจ้าของบ้าน ได้ข่าวว่าหยิ่งน่าดู รวยมากนักทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะ ไม่กลัวเรอะ”    

            เสียงยียวนข่มขวัญออกแนวหาเรื่องนิดๆ เรียกเลือดสูบฉีดในหัวใจของเขามากขึ้นทุกทีทันใดเสียงหวานแผ่วระโหยคุ้นเคยก็ดังมากระทบโสตประสาทของเขา ชายหนุ่มหันขวับไปมองในบ้าน ภรรยาของเขาเกาะประตูบ้านเข่าอ่อนทรุดนั่งลงกองกับพื้นเรียกเขาอย่างเป็นห่วง เหล่ามิตรมอเตอร์ไซค์หันขวับไปมองชายหนุ่มวิ่งเข้าหาภรรยาเป็นตาเดียว  

            เสียงร้องของนกแสกดังขึ้นในค่ำคืนดึกสงัดคืนนี้ Barn Owl คือชื่อของเจ้านกผี ทูตมรณะที่ใครต่อใครต่างพากันเกรงกลัว ว่ากันว่าถ้าหากมันบินผ่านบ้านไหนแล้วส่งเสียงร้องในยามค่ำคืนโดยเฉพาะบ้านที่มีคนเจ็บป่วย บ้านนั้นก็จะต้องมีคนตาย ความเชื่อเหล่านั้นไม่มีใครพิสูจน์ได้ นอกจากเรื่องเล่าขานบอกต่อกันมา  

            ชายหนุ่มตกใจหน้าซีดเซียวเมื่อนึกถึงเจ้านกผีที่มาไม่รู้เวล่ำเวลา รีบอุ้มภรรยาที่แม้มีเค้าความงามหลงเหลืออยู่แต่ก็ผอมบางเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกไว้ในอ้อมแขนแล้วพาวิ่งมาที่รถ มือเอื้อมมาเปิดประตูอย่างยากลำบากแต่ก็เปิดไม่ได้สักทีเพราะต้องประคับประคองร่างอ่อนแรงในวงแขนไม่ให้ตกหล่นลงไป ทันใดก็มีมือหนึ่งเอื้อมมาเปิดประตูเบาะหลังให้ ชายหนุ่มหันไปมองมือนั้นอย่างตกใจ    

            “เข้าไปสิ ผมช่วย”  

            น้ำเสียงที่เคยยียวนอ่อนลงอย่างอาทร เขารู้สึกได้ ค่อยๆวางภรรยาอย่างเบามือแต่หญิงสาวยังคงเกาะคอเขาไว้ไม่ปล่อยอย่างหวาดกลัวคนมากมายรายล้อม  

            “ปล่อยก่อน พี่ต้องขับรถพาเราไปหาหมอนะ”    

            เสียงอาทรของสามีที่ยังคงทำอะไรไม่ค่อยถูกในสถานการณ์คับขันเช่นนี้แต่แล้วใครคนนั้นที่เปิดประตูให้กับเขาก็ผลักเขาตามภรรยาเข้าไปจนตั้งตัวไม่ทันแทบจะคะมำแล้วปิดประตูรถลงทันที ก่อนจะพาตัวเองมาประจำที่นั่งคนขับ    

            “เฮ้..คุณจะทำอะไร”    

            เจ้าของรถหนุ่มสบถเสียงดังอย่างหวาดกลัว นึกถึงภัยที่อาจจะมาเยือนอย่างที่เห็นบ่อยๆในข่าว ชายผู้นั่งประจำที่คนขับกลับไม่สนใจแล้วสั่งความให้เหล่ามิตรมอเตอร์ไซค์ของเขาขับตามไป สองสามีภรรยานั่งกอดกันหวาดกลัวไปตลอดทางคิดว่าเสียทีพวกมันเข้าเสียแล้ว ถ้าหากแค่จะชิงรถก็คงไม่เป็นไร แต่หากหมายเอาชีวิตล่ะ เขาและภรรยาคงถึงฆาตเสียแล้ว  

            “ไปโรงพยาบาลไหน”  

            คำถามจากคนขับไม่ได้ตะคอกข่มขู่ แต่ราบเรียบนิ่งเสียจนคนนั่งหลังต้องตอบออกไปเสียงสั่น ดวงตาเรียวของคนขับหรี่มองคนนั่งหลังด้วยแววตาราบเรียบ    

            ช่วงเวลาแห่งความทรมานและหายใจหายคอไม่ทั่วท้องของสองสามีภรรยาที่ภรรยาเริ่มหายใจติดขัดเป็นช่วงๆ ทั้งกลัว ทั้งกดดัน ทั้งคิดอกุศลกับคนข้างหน้า แต่แล้วช่วงเวลาเหล่านั้นก็หยุดลงเมื่อรถเข้าจอดเทียบยังโรงพยาบาลที่ต้องการหน้าแผนกฉุกเฉิน ชายคนขับลงจากรถมาเปิดประตูหลังให้พร้อมทั้งบุรุษพยาบาลสองสามนายที่กรูกันเข้ามาหาคนป่วย    

            เจ้าของรถหรูมองตามภรรยาที่ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไปด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะหันกลับมามองคนตรงหน้าเต็มตา ชายหนุ่มที่มาส่งเขาและคาดว่าจะเป็นหัวหน้าแกงค์มอเตอร์ไซค์กวนเมืองที่เขาคิดเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีทีเดียวคาดคะเนอายุแล้วไม่น่าจะเกินยี่สิบห้าปี    

            “ขอบคุณมากนะ ไม่คิดว่าคุณจะ..เอ่อ”    

            เสียงขาดหายไปทันทีที่ความคิดยังไม่ทันจะออกมาเป็นคำพูดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากเด็กหนุ่มคนนั้นและคำตอบกลับคล้ายหยอก    

            “ช่วย.. ผมนึกแล้ว ใครๆก็มองพวกเราว่าไม่ดี แต่ไม่เป็นไรหรอก พวกเรารวมกลุ่มกันแค่เพราะรสนิยมเดียวกัน พวกเราไม่ได้เป็นอย่างที่ใครเขาว่า ถ้าผู้ใหญ่จะมองแบบไม่อคติ”  

            เด็กหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตรจนเขานึกสะท้อนใจที่คิดร้ายมองแง่ลบมานานแรมปี แต่จะว่าไปใครจะเข้าใจล่ะถ้าไม่ได้รับน้ำใจอย่างเช่นเขา  

            “ยังไงก็ต้องขอบคุณอยู่ดี วันนี้ผมกลับดึกเพราะติดภารกิจเป็นห่วงภรรยาก็ห่วง นี่ถ้าไม่ได้คุณผมคงทำอะไรไม่ถูก ผมมีสินน้ำใจอยากจะตอบแทนคุณ”    

            “ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้อง ไม่ได้หนักหนาอะไร ผมต้องไปแล้ว ขอให้คุณและภรรยาโชคดี”    

            เด็กหนุ่มโบกมือก่อนจะหันหลังเดินจากไป พีรัชมองตามหลังแล้วยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับไปยังทางที่ภรรยาของเขาเข้าไป ในใจพองโตนึกยินดีที่ยังมีน้ำใจจากเพื่อนมนุษย์ที่เขาสัมผัสไม่ได้ด้วยตาเปล่าหากแต่รับรู้ได้ด้วยใจ นึกสัญญากับตัวเองคราวหน้าจะไม่กลับดึกขนาดนี้อีกแล้วเพราะนอกจากภรรยาจะคอยห่วง เขาอาจจะไม่โชคดีเจอคนดีอย่างนี้ก็เป็นได้  

            เสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นด้านหลังเบาๆก่อนที่เขาจะหายลับเข้าประตู พีรัชหันมามองอย่างงงๆเล็กน้อย แล้วก็ตั้งหลักรับแทบไม่ทันเมื่ออยู่ๆเจ้าสีเงินแวววาวก็ลอยมาจากต้นเสียงที่บีบเรียกเขาเมื่อครู่และเขาก็รับมันได้ทันท่วงทีพอดี    

            “กุญแจคุณ ผมเกือบลืมคืน อ้อ คราวหลังอย่ากลับดึกนักนะ อันตรายมันเยอะ”  

            เด็กหนุ่มและแกงค์มอเตอร์ไซค์จากไปพร้อมกับเสียงกระหื่มของเครื่องสี่สูบ พีรัชมองกุญแจรถยุโรปหรูราคาแพงในมือของตนก่อนจะถอนหายใจแล้วยิ้มออกมาบางเบาก่อนจะเดินเข้าไปยังภายในตัวอาคารฉุกเฉิน นาฬิกาขณะนั้นตีบอกเวลา 02.00 น.....    

จบโจทย์นี้ด้วยมุมมองของเจ้าของบ้านใหญ่ค่ะ

คราวหน้าถ้าโจทย์เอื้ออำนวยค่อยมาดูมุมมองเจ้าของมอเตอร์ไซค์บ้างนะคะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ^^

ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆจากคุณญามี่และคุณชมพรด้วยนะคะ  

ขอบคุณคุณญามี่ , คุณคนผ่านทางมาเจอ , คุณmambymam , คุณลงสะพาน...เลี้ยวขวา , คุณทุเรียนกวน ป่วนรัก , คุณtanjira , คุณpanwat , คุณtui/Laksi , คุณปันฝัน , คุณcan live , คุณกะว่าก๋า , คุณJewNid , คุณกาปอมซ่า , คุณซองขาวเบอร์9 , คุณกิ่งฟ้า , คุณพูดไม่เก่งแต่เจ๋งทุกคำ , คุณDon’t try this at home , คุณชีริว , คุณแค่ได้รู้จัก_ก็เพียงพอ , คุณpeeamp , คุณฆโนทัย , คุณmaistyle , คุณนิราลัย , คุณลุงกล้วย , คุณCalla Lily , คุณmastana , คุณพลิ้วไหวไปตามลม , คุณตาลเหลือง , คุณPikake  , คุณไวน์กับสายน้ำ , คุณหนึ่งหน่อง , คุณเริงฤดีนะ , คุณปลายแป้นพิมพ์ , คุณsawkitty  , คุณphunsud , คุณtoor36 , คุณปีศาจความฝัน  , คุณสายหมอกและก้อนเมฆ , คุณravio , คุณฝากเธอ , คุณดาวริมทะเล , คุณALDI , คุณmaitip@kettip , คุณมิลเม , คุณชมพร , คุณtuk-tuk@korat , คุณ~My Birthday is on April~ , คุณพรหมญานี , คุณวนารักษ์ , คุณyyswim , คุณNENE77 , คุณenterstep , คุณที่เห็นและเป็นมา , คุณkor_pink , คุณเศษเสี้ยว , คุณMr. Chanpanakrit , คุณเป็ดสวรรค์ , คุณwicsir , คุณMitsybachi . คุณSweet_pills , คุณสมุดบันทึกสีเทา สำหรับเมนท์+ไลค์+โหวตด้วยนะคะ