เสียงโทรศัพท์มือถือดังซ้ำหลายต่อหลายครั้ง ลลดาละสายตาจากหนังสือหลังจากอ่านประโยคปิดท้ายบทความเสร็จ หนังสือ ‘เล่าเรื่องแปลก’ ในมือยังคงถูกเปิดทิ้งค้างไว้ที่หน้าสุดท้ายของเล่ม

“นี่มันหนังสืออะไรกันอ่านไม่เห็นเข้าใจ”

นักข่าวสาวบ่นพึมพำก่อนจะรับโทรศัพท์ที่สั่นจนน่ารำคาญ แนบหูฟังปลายสาย และป้องปากตอบเสียงเบาอย่างระแวงระวัง

          “ว่าไงคะพี่”

           “ทำไมรับช้านักเฝ้ามาตั้งนานได้เรื่องรึยัง มีอะไรคืบหน้าบ้าง แบบว่าผีเผอมีโผล่มาสักตัวรึยัง”

           “โหย... ทำอย่างกับมันจะโผล่มาง่ายๆ แบบเปิดปุ๊บติดปั๊บอย่างนั้นละ พี่”

           “เออ งั้นก็รอต่อไป อยู่ที่นั่นละ งานนี้ไม่ได้เด็ดๆไม่ต้องกลับนะ”

           ลลดาหน้ามุ่ยทันทีที่ได้ยินเสียงตอบจากปลายสายน้ำเสียงนุ่มของหัวหน้าห้วนกว่าเคย หางเสียงยังฟังดูเหมือนคำสั่งกลายๆ บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังหงุดหงิดขนาดไหน

           “น่าเบื่อจะตาย ไม่เห็นมีอะไรเลยพี่ กินกาแฟหมดไปสามแก้วแล้วก็ยังไม่เห็นผีเผอ หรือวิญญาณที่ไหนโผล่มาสักนิด นี่ก็นั่งจ้องสุดหล่อตาแทบถลนแล้วนะ”

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างรู้สึกเบื่อเต็มทีกับภารกิจประหลาดที่ได้รับมอบหมายให้ทำ ตอนนี้เธอเหมือนหายใจรดทิ้งไปวันๆ โดยไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร

บางทีคงเป็นเพราะคำคำเดียว... ซิกเซ้นส์

หลายต่อหลายครั้งที่ได้รับมอบหมายให้ทำสกู๊ปหรือบทความเกี่ยวกับเรื่องลึกลับไม่ว่าจะเป็นคดีพิศวาสฆาตกรรม ที่สามีฆ่าภรรยาเพื่อแลกอวัยวะให้น้องสาว หรือเหตุฆาตกรรมเด็กเพื่อดื่มเลือดรักษาความงามหรือกระทั่งรายล่าสุดคดีผีหัวขาดตามล้างแค้น ล้วนแต่เป็นสกู๊ปที่ได้มาโดยบังเอิญโดยที่เธอไม่เคยได้ลงมือทำเอง 

แต่ที่หนังสือได้รับความนิยมมากคงเป็นเพราะลีลาการเขียนสกู๊ปอย่างมีชั้นเชิงจากประสบการณ์ตรงด้านใส่สีตีข่าวบันเทิงนั่นต่างหาก

นึกแล้วก็กลุ้ม!

ก่อนที่จะละสายตาจากสายฝนที่โปรยปรายด้านนอกหน้าต่าง เธอเห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักเดินเหม่อลอยตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนเดินผ่านไป ลลดาจับตามองไม่วางตา รู้สึกแปลกเหมือนบรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกขึ้นมาฉับพลัน จะว่าแอร์เย็นก็ไม่น่าจะใช่ ในเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาเธอยังไม่รู้สึกหนาวขนาดนี้

เสียงกระดิ่งกรุ๋งกริ๋งหน้าประตูร้านดังขึ้นพร้อมเสียงต้อนรับ

“321 คาเฟ่ยินดีต้อนรับครับ”

บริกรหนุ่มยิ้มเย็นยืนผายมือรับการมาเยือนของแขกคนใหม่ที่ดูยังไงลลดาก็ยังรู้สึกแปลก

แปลกทั้งคนใน แปลกทั้งคนนอก เมื่อสองคนยืนประจันหน้ากัน

หญิงสาวร่างระหงคนเดิมในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวโคร่งสอดในกระโปรงบานลายดอกไม้สีเขียวอ่อน ก้าวเดินเข้ามาท่างทางกล้าๆ กลัวๆ เธอล้วงกระเป๋าหนังหยิบโถแก้วขนาดเล็กบรรจุบางสิ่งบางอย่างคล้ายผงแป้งสีขาวขุ่นยื่นมาตรงหน้าบริกรหนุ่ม

“ในที่สุดฉันก็เจอพี่กลับไปกับฉันเถอะ ฉันพาแม่มารับพี่แล้ว” เสียงของหญิงสาวเย็นเยือก

ลลดาจ้องมองโถแป้งขาวขุ่นไม่วางตา

มันคืออะไรแป้ง? ยา? หรือว่า...เถ้า!

ร่างเพรียวบางขนลุกขนชัน แต่ยังพยายามเงี่ยหูฟังเสียงสนทนาของทั้งสองด้วยความอยากรู้

“พี่ได้ยินฉันไหมอย่าทำเป็นไม่รู้จักกัน พวกเราเหมือนกันแล้วนะ อย่าทำเป็นไม่เห็นฉัน”

หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ ลักษณะการเดินเหินดูประหลาดไม่ค่อยคล่องตัวเหมือนมีปัญหาบางอย่าง

จะมีสิ่งใดที่ทำให้ผู้หญิงหน้าตาสวยน่ารักหม่นหมองและประหม่าได้ เท่ากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอได้อีกนอกจากเขา!

และสิ่งสำคัญลลดาขยี้ตาซ้ำไปมาหลายรอบเธอไม่ได้ตาฝาดแน่ ภาพที่เห็นนอกหน้าต่างเมื่อครู่หญิงสาวตัวเปียกปอนไปด้วยสายฝน แต่เมื่อเข้ามาในร้านกลับแห้งสนิท เหมือนไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าชุดเดียวกัน

         บริกรหนุ่มยิ้มเย็น แห่ง 321 คาเฟ่ได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร

ชายหนุ่มที่มาพร้อมกับรอยยิ้มปริศนา ยามเมื่อเขายิ้มล้วนมีเรื่องช่างน่ากังขา และยิ่งกับคาเฟแห่งนี้ด้วยแล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่มารวมตัวกันดั่งอาถรรพ์ดำมืดไร้การพิสูจน์

          และผู้ที่ได้รับมอบหมายให้มาสังเกตุการณ์โดยเฉพาะก็คือเธอ… ลลดา คอลัมนิสต์สาวใจกล้าหรือจะว่ากันตามจริงแล้ว เธอโดนบังคับให้มาโดยไม่เต็มใจต่างหาก

ลลดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำทีเป็นกดส่งข้อความเล่น แต่ที่จริงซ่อนกล้องเอาไว้เตรียมบันทึกและเบนไปทางคนสองคนที่ยืนเผชิญหน้ากันอยู่ไม่ไกลเธอเงี่ยหูฟังแล้วฟังอีกพอจับใจความได้คร่าวๆ ถึงแม้เสียงที่ได้ยินจะไม่ดังนักก็ตาม

“ฉันตามหาพี่มานานมาก”

          เสียงใสแต่แผ่วเบาของหญิงสาวน่ารักเอ่ยต่อ หลังจากยืนนิ่งมองชายหนุ่มอยู่นาน ลลดาเห็นสีหน้าบริกรหนุ่มที่ปกติจะยิ้มเยือกเย็นอยู่เป็นนิจออกอาการประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

          “321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับครับไม่ทราบคุณลูกค้าจะรับอะไรดีครับ”

           เสียงบริกรหนุ่มยังคงเยือกเย็นและไม่นานรอยยิ้มเป็นเอกลักษณ์ก็ค่อยเผยอขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคมกริบแลมาทางเธอ จนลลดาขนลุกซู่ต้องแกล้งหันกล้องไป ทำทีเป็นมองออกไปนอกหน้าต่าง

           “พี่คะ! ฉันเองพี่จำไม่ได้หรือคะ ฉัน... “

           “จะรับอะไรดีครับ”

            รอยยิ้มเย็นยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าบริกรหนุ่ม ไม่มีทีท่าว่าเขาจะรู้สึกรู้สมใดๆ

          “ฉันมาตามพี่ กลับ ไปกับฉันนะคะ”

เธออ้อนวอนน้ำเสียงอ่อนหวาน ฟังแล้วเศร้าเสียจนลลดาใจหายแต่ชายหนุ่มกลับไม่มีทีท่าสนใจ กลับถามย้ำคำเดิมราวกับกลัวบกพร่องต่อหน้าที่

           “จะรับอะไรดีครับ 321 คาเฟ่ของเรามีทุกสิ่งที่คุณต้องการ”

“มีทุกสิ่งที่ฉันต้องการงั้นหรือ ถ้าสิ่งที่ฉันต้องการคือตัวตนของพี่ละ ให้ฉันได้รึเปล่า”

ตัวตน!

ลลดาทวนคำพูดของหญิงสาวแล้วขมวดคิ้วไม่เข้าใจความหมายที่สื่อ แต่ดูเหมือนบริกรหนุ่มจะไม่ได้ยินดียินร้ายแถมยังเหมือนจะไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ สีหน้าผิดหวังแสดงออกมาพร้อมน้ำเสียงสั่นเครือของหญิงสาวทำให้ลลดาขนลุกขนชันโดยไม่รู้ตัว

“อย่าเสียใจก็แล้วกันที่ทำเมินเฉยกับฉันแบบนี้!”

เสียงตวาดของเธอสั่นไม่น่ากลัวสักนิด ลลดาคิดในใจ ก่อนจะมองหญิงสาวหันหลังก้าวเดินออกไปจากร้าน โดยไม่มีคำพูดใดท่าทางการเดินเมื่อได้สังเกตุอย่างจริงจัง มีบางอย่างผิดปกติเหมือนกับว่าขาขวาของหญิงสาวน่ารักคนนั้นจะเป็นขาเทียม!

และโดยไม่คาดฝันลลดาหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว ภาพหญิงสาวคนเดิมหยุดยืนมองเธอผ่านกระจกด้วยรอยยิ้มประหลาดก่อนเสียงหวีดร้องจะดังขึ้นพร้อมกับรถบรรทุกเร่งความเร็วแล่นผ่านไป เพราะสายฝนทำให้กระจกด้านนอกหน้าต่างเต็มไปด้วยฝ้าเธอมองเห็นไม่ชัด รู้แต่ว่าต้องเกิดเหตุร้ายอะไรสักอย่างหรือว่า

รถชน!

ลลดามองฝ่าความมืดสลัวของแสงไฟถนนที่ยังคงกะพริบติดๆดับๆ แล้วเธอก็เห็นร่างหนึ่งนอนคว่ำอยู่ เลือดสีแดงเจือจางกับน้ำฝนไหลเป็นทางยาว

จะเป็นใครไปได้นอกจากหญิงสาวน่ารักคนนั้น

วิญญาณนักข่าวเข้าสิงทันที ลลดาวิ่งออกไปหน้าร้าน รถบรรทุกยังคงจอดให้สัญญาณฉุกเฉินข้างถนนเหมือนจะรู้แล้วว่าชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

นักข่าวสาวก้าวตามไปหมายจะให้เห็นป้ายทะเบียนรถต้นเหตุ แต่จู่ๆ รถบรรทุกก็เร่งเครื่องออกไปอย่างแรง จนแม้แผ่นป้ายทะเบียนก็ยังมองไม่เห็น ครั้นวิ่งตามไปก็ไม่เป็นผลเพราะยิ่งตามรถก็ยิ่งไกลจนลับหายไปกับสายฝน 

หญิงสาวผ่อนลมหายใจหอบเหนื่อย จึงตัดสินใจวิ่งกลับมายังจุดที่มีร่างสาวน้อยชุดกระโปรงเขียวนอนจมกองเลือดอยู่ แต่เธอถึงกับผงะ

“ห๊ะ! หายไปไหน เป็นไปได้ยังไง เมื่อกี้เธอยังนอนอยู่กลางถนนนี่!”

ลลดาเข่าอ่อน เมื่อพบว่าร่างที่นอนแน่นิ่งเมื่อครู่กลับอันตรธานหายไป ด้วยความตระหนกหญิงสาวกวาดตามองไปทั่วเผื่อจะมีใครเห็นแบบที่เธอเห็น แต่ไม่มีแม้สักคนในบริเวณนั้น รอบข้างเงียบเชียบขนาดนี้ได้ยังไง ในเมื่อเมื่อครู่ที่ผ่านมายังมีผู้คนเดินผ่านไปมา

แม้แต่ 321 คาเฟ่ ที่สว่างไสวยังมืดสนิทราวกับไม่มีสิ่งใด และไม่มีใครอยู่ภายในทุกอย่างเงียบสงบราวกับร้านไม่ได้เปิดบริการในวันนี้

“นี่มันอะไรกัน! ฉันเจออาถรรพ์ 321 เข้าให้แล้วหรือเนี่ย!”

เธอถึงกับอุทานขนลุกขนชันเข่าอ่อนแทบทรุดรีบวิ่งไปขึ้นรถยนต์ที่จอดอยู่ริมถนนแทบไม่ทัน

ภคภาคเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่ที่จู่โจมเข้ามาหาเขาพร้อมส่งเสียงทักทายจริงจัง

         “พี่ภาคคิดว่าไงคะดูจากในคลิปที่ดาส่งให้”

บรรณาธิการหนุ่มวัยแก่กว่าเล็กน้อยพิงพนักเก้าอี้ตอบคำถามท่าทางไม่แน่ใจพอๆ กับคนถาม

“ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ ไม่มีอุบัติเหตุ ถนนว่างเปล่าไม่มีแม้แต่รถบรรทุกอะไรที่เธอว่าแล่นผ่านมาสักคัน” ชายหนุ่มกล่าว

“เป็นไปได้ยังไง ดาเห็นกับตานะ แล้วไอ้ 321 อะไรนั่นมันบ้าชัดๆ”

“สงสัยจะเจอดีเข้าแล้วละสิ หรือว่าอาถรรพ์ทางสามแพร่งจะเป็นจริง เขาว่ากันว่าวันดีคืนดีจะเห็นร้านนั้นเปิดไฟสว่าง บางทีก็มืดตึ๊ดตื๋อแถมรกร้างอย่างกับไม่ได้เปิดกิจการมานานปีด้วยนะ”

ภคภาคเคาะปากกาที่ภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์ ภาพที่ค้างอยู่คือ 321 คาเฟ่ ที่ถ่ายจากกล้องมือถือของลลดา ไม่มีบริกรหนุ่มอยู่ในภาพเคลื่อนไหวแม้แต่ไฟล์เดียว

หญิงสาวเข่าอ่อนทรุดลงนั่งเคียงข้างคล้อยตามกับคำพูดของเขา ทันทีที่เห็นภาพชัดๆ ในจอ หญิงสาวถึงกับผงะ

“เฮ้ย! นั่นมัน ผู้หญิงคนนั้นนี่ ที่โดนรถบรรทุกชน ทำไมเธออยู่ข้างในร้านละนี่มันภาพที่ฉันบันทึกไว้หลังจากเกิดเหตุนี่คะ”

“เธอแน่ใจนะ!” ภคภาคถามย้ำ

หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักชี้ให้ดูเวลาที่บันทึก “จริงสิพี่ นี่ไง”

ภคภาคถึงกับอึ้งกว่าจะเรียบเรียงคำพูดสวยๆ ปลอบ

“จะมีอะไรอธิบายเหตุนี้ได้ นอกจากผู้หญิงคนนั้นจะไม่ใช่คน ท่าทางเธอจะเจอดีเข้าแล้วละ ดา” 

ลลดาถึงกับคิดหนัก เมื่อได้ฟังคำพูดของชายหนุ่มผู้มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าของเธอ

หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มคิดอะไรได้ดีดนิ้วเปาะ

“ดีละเรามาเล่นข่าวนี้กันเถอะ “

“เล่น? เล่นยังไงคะ” ลลดาทวนคำ สีหน้างงงัน

“ก็แบบนี้ไง... ปริศนานอกหน้าต่างที่รอการเปิดเผย เรื่องจริงหรือเรื่องหลอน พบกับเรื่องลับที่กลายเป็นตำนาน... แบบพวกรายการตามล่าท้าผีอะไรแบบนี้น่าสนุกนะ รับรองทั้งนิตยสาร ทั้งรายการขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่าโฆษณาเข้าบานตะไทแน่ๆ”

ภคภาคหัวเราะเสียงดังอย่างมั่นใจเขาเชื่อมั่นนัก

ลลดายิ้มแหยแต่ก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน เมื่อเห็นสายตาหัวหน้ามองมา

“อย่าบอกนะว่า”

ชายหนุ่มพยักหน้า คล้ายแทนคำตอบเสร็จสรรพ ก็จะให้ใครเป็นคนทำสกู๊ปนี้กันละ ถ้าไม่ใช่...

นักข่าวสาวส่ายหน้าดิกต้องไม่ใช่เธอ! ไม่ใช่เธอ!

ลลดาถึงกับตาค้าง ทำไมเธอซื้อหวยถึงไม่ถูกแบบนี้บ้าง หญิงสาวส่ายหน้า แต่ภคภาคพยักหน้าแถมรอยยิ้มสุดภูมิใจ ลลดารู้ชะตากรรมตัวเองในทันทีว่ากว่างานนี้จะสำเร็จ

ไม่เธอก็ผีคงได้หลอนกันคนละทีสองทีละทีนี้...

...

...

แล้วคุณละคะ... เคยเจอเรื่องหลอนๆ นอกหน้าต่าง บ้างไหม"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบแล้วจ้า

ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณภาพและเพลงเพราะๆ จากอินเตอร์เนตค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

ค่อยตามไปอ่านตะพาบ + เยี่ยมบล็อกพี่ๆ เพื่อนๆ นะคะ

มาช้ามากมายค่ะ