“คิดถึงนะ”  

โจทย์โดยคุณเป็ดสวรรค์

            เสียงดังของฝีเท้าที่วิ่งเหยาะๆบนพื้นทางเดินเหล็กทอดยาวดังขึ้นทุกวันในเวลาเดิมหลังเลิกงานเป็นประจำ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดกางเกงวอร์มเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวเข้าชุดพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กพาดคอไว้ซับเหงื่อที่ยังคงไหลลงมาไม่หยุด  

            การออกกำลังกายหลังเลิกงานหกโมงเย็นเป็นอะไรที่มักทำเป็นประจำยามที่ต้องทำงานอยู่ที่นี่..กลางทะเล

            ชีวิตประจำวันที่เป็นปกติเช่นเดิมทุกวันในทุกสิบสี่วันทำงาน ตื่นตีห้าอาบน้ำในห้องอาบน้ำรวมที่อยู่ไม่ไกลจากห้องพัก เสื้อผ้าประจำวันที่ใช้สำหรับการทำงานก็มักจะมาวางไว้ให้หน้าห้องนอนมีชื่อเขียนไว้หน้าถุงเสร็จสรรพ เป็นชีวิตที่สบายใช้ได้แต่ไม่เป็นอิสระนัก ชายร่างสูงโปร่งในชุดทำงานพร้อมหมวกนิรภัยสีเหลืองและรองเท้าหัวเหล็กกระชับพอดีเท้าก็เตรียมพร้อมสำหรับการทำงานในวันใหม่

            “วันนี้มาเร็วนี่”  

            คำทักทายแรกของวันจากหัวหน้างานหรือลีด ผู้อาวุโสสุดในแผนกผลิตเอ่ยทักทายหลังจากเขาก้าวเข้ามาประจำการหน้าโต๊ะที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ควบคุมการทำงานผลิตพร้อมสรรพอยู่รายรอบ ชายหนุ่มยิ้มกว้างตอบอย่างคนอารมณ์ดีพร้อมเอ่ยทักทายเช่นกัน  

            “ครับ..แต่พี่มาเร็วกว่าผมอีก”

            “วันนี้ท่าทางไม่ดีนะ มีคำเตือนมาว่าพายุจะเข้าฟิลิปปินส์อีกแล้วน่ะสิ”  

            มิน่า..วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มอย่างไรพิกล น้ำทะเลสีเข้มนิ่งเงียบผิดปกติบ่งบอกถึงสัญญาณบางอย่างที่คนทำงานในทะเลทุกคนมักรู้ว่านี่เป็นปรากฏการณ์ที่ไม่ธรรมดาเลย  

            “ลูกใหญ่มั๊ยพี่ ทิศทางล่ะ”  

            “น้องๆพายุเกย์เลย ทิศทางน่าเป็นห่วงว่ะ เข้าฝั่งเวียตนามน่าจะไม่พ้นเที่ยงพรุ่งนี้แน่พี่ว่างานนี้มีอพยพ”  

            คำตอบที่น่าหดหู่สำหรับคนทำงานกลางทะเลเช่นเขา เป็นอะไรที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ยิ่งปรากฏการณ์ธรรมชาติเช่นนี้ ชีวิตคนยิ่งสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด  

            “แล้วอพยพเมื่อไหร่เหรอพี่”  

            “พรุ่งนี้เช้า ถ้าไม่สลายนะ ชุดแรกเตรียมอพยพลงเรือใหญ่กับฮ.กันได้เลย”  

            ลีด..หรือหัวหน้างานผมสีดอกเลาวัยกลางคนเอ่ย น้ำเสียงกังวลนัก เขาไม่ค่อยสบายใจเลย นึกรู้ชะตากรรมของตัวเองดีกว่าใคร การที่ต้องรับผิดชอบชีวิตคนในปกครองมากมายพาให้เขารู้สึกกดดันอยู่ลึกๆ ได้แต่ปลอบลูกน้องอย่างติดจะขำเพื่อให้คลายความเครียดไปได้บ้าง

            “ที เจ.. คุณก็เตรียมตัวไว้นะ ส่วนเกินอย่างเราไปทีหลังสุดเพราะเรือกับฮ.ไม่พอ เออ..ไม่ใช่สิ โทษที ผมพูดเล่นเดี๋ยวคุณเครียดเกิน พวกเราฝ่ายควบคุมการผลิตหัวใจหลักสำคัญจะต้องอยู่เป็นชุดสุดท้าย รอคำสั่งจากผม ถ้าพายุไม่เปลี่ยนทิศทางหรือไม่สลาย เตรียมตัวชัทดาวน์สละฐานได้เลย”  

            “ครับ..พี่”  

            ที เจ ถอนหายใจพรืดใหญ่ เรื่องสละฐานเป็นเรื่องใหญ่ สิบชีวิตที่ต้องอยู่เป็นชุดสุดท้ายพร้อมเฮลิคอปเตอร์สีขาวน้ำเงินแดงลำใหญ่อีกหนึ่งลำต้องเตรียมพร้อมรับหน่วยเดนตายหน่วยสุดท้ายขึ้นกลับฝั่งให้ทันแบบหายใจรดพายุกันเลยทีเดียว  

            “อ้อ..อย่าลืมบอกคนทางบ้านด้วยนะ เดี๋ยวเค้าจะเป็นห่วง”          

           ภาพถ่ายดาวเทียมที่ปรากฏอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดสิบเจ็ดนิ้วบ่งบอกขนาดพายุฝนที่กำลังตั้งเค้ารวมกันอยู่ไม่ไกลจากทิศตะวันออกของฟิลิปปินส์เท่าใดนัก สีแดงเข้มกลางกลุ่มเมฆนั้นคือใจกลางพายุที่ดูท่าแล้วจะใหญ่จริงอย่างที่คิด ความกระวนกระวายใจพาให้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกไปหาใครบางคนที่อยู่ไกลจนได้ทั้งๆที่ว่าจะไม่โทรแล้วเชียว

            เบอร์โทรต่อสายตรงยังห้องโอเปอเรเตอร์ที่ไม่ใช่ฝ่ายต้อนรับ แต่หมายถึงห้องควบคุมการผลิตยังคงดังต่อเนื่อง พอดังหลายครั้งเข้าแต่ไม่มีคนรับสายก็นึกหงุดหงิดจนต้องวางโทรศัพท์ลงกับแป้นอย่างแรง ส่งผลให้เสียงแหวดังขึ้นด้านหลังตัวการก่อเรื่องทันที

            “โกรธคนลงกับโทรศัพท์รึไง”  

            “ไม่ได้โกรธคน โกรธพายุตะหาก ติดต่อไม่ได้อีกแล้ว”  

            ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานที่มีผลต่อความปลอดภัยของคนอยู่ในทะเล ไม่ใช่คนบนฝั่งจะไม่รับรู้ สัญญาณอินเตอร์เน็ตที่ครอบคลุมทุกพื้นที่ยังคงใช้ได้ดีเสมอถึงแม้ปัญหา3G 4G ยังคาราคาซังไม่จบสิ้น

            “เอาน่า เดี๋ยวก็โทรมาเอง คงยุ่งๆอยู่มั๊ง พยากรณ์อากาศก็เพิ่งบอกว่าไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะอ่อนกำลังเป็นดีเปรสชั่นขึ้นจีนแทนก็ได้ อาจจะไม่เข้าเวียตนามหรอกนะแม่ว่า”  

            “หวังไว้อย่างนั้นค่ะแม่ แต่คนอะไรไม่รับโทรศัพท์เห็นเราเป็นส่วนเกินตลอด อะไรๆก็เราทีหลังทุกที”

             เช้าวันใหม่มาพร้อมกับความปวดเศียรเวียนเกล้าจากการอดหลับอดนอนรอข่าวคราวของพายุที่พัดผ่านทางตอนเหนือของฟิลิปปินส์ขึ้นไปจีนแล้ว ฝ่ายผลิตที่เหลือเฝ้าฐานเกือบสิบคนเริ่มทำงานกันเป็นปกติ โดยพวกที่อพยพได้นอนที่โรงแรมบนฝั่งคืนเดียวก็ต้องระเห็จกลับมาเหมือนเดิม  

            ที เจ เฝ้ามองการทำงานของแท่นผลิตจุดสำคัญแยกย่อยหรือที่เรียกว่ารีโมทอย่างใจจดใจจ่อผ่านจอมอนิเตอร์สักพักก็นึกอะไรขึ้นมาได้รีบกดโทรศัพท์ออกไป ทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์ เสียงเม้งจากใครบางคนก็ดังก้องจนเขาต้องเอามืออุดหู  

            “หายไปไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์ เค้าไม่ใช่คนสำคัญใช่มั๊ย”  

            เสียงกระเง้ากระงอดจากปลายสายเรียกรอยยิ้มจากคนต้นทางได้เป็นอย่างดี ทีเจหลุดหัวเราะขำออกมาได้ยินถึงหูคนปลายสาย ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว ความห่วงใยเต็มเปี่ยม  

            “หัวเราะทำไม สะใจใช่มั๊ยเห็นเค้าบ้าอยู่คนเดียว ตกลงเค้ายังเป็นคนสำคัญอยู่มั๊ยหรือเป็นส่วนเกินของตัวกันแน่”  

            “คิด ถึง นะ”  

            เสียงตอบกลับไปยังปลายสายที่ยกหูค้างอึ้งไปแล้วสามวิ ทีเจได้แต่หัวเราะเบาๆอย่างนึกขันเมื่อนึกถึงหน้าคนขี้วีน  

            “หา! ไม่ขำนะ ยังไม่ได้ตอบเลยว่ายังไง คนสำคัญหรือส่วนเกินกันแน่”  

            “คิดถึง...ถ้าไม่สำคัญก็ไม่คิดถึง ถ้าเป็นส่วนเกินก็ไม่โทรหา..รู้มั๊ย”  

            “อืมมม รู้แล้ว”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ ^^

วันนี้ตะพาบพี่ๆมีสาระหลายบล็อกเดี๋ยวจะตามไปอ่านนะคะ

ก็เลยเขียนแบบไม่มีสาระเท่าไหร่ อิอิ ^^

ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆจากคุณยายเก๋า และคุณญามี่ด้วยนะคะ

ขอบคุณภาพประกอบและเพลงเพราะๆจากอินเตอร์เนตค่ะ

Create Date : 21 สิงหาคม 2556
Last Update : 21 สิงหาคม 2556 8:48:21 น.		92 comments
Counter : 3703 Pageviews.
Share Tweet